២០១៥
តន្ត្រី​នៅក្នុង​ជីវិត​ខ្ញុំ
ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ២០១៥


តន្ត្រី នៅក្នុង​ជីវិត​ខ្ញុំ

អ្នក​និពន្ធ​រស់នៅ​ប្រទេស ប្រេស៊ីល ។

ខ្ញុំ​ឈប់​លេង​ព្យ៉ាណូ ព្រោះ​ខ្ញុំ​ភ័យ​ខ្លាច​ការ​មាន​កំហុស ។ ឥឡូវ​នេះ ខ្ញុំ​មាន​ឱកាស​មួយ​ដើម្បី​យក​ឈ្នះ​ការភ័យ​ខ្លាច​របស់​ខ្ញុំ ។

The keys of a piano being played by a young woman.

សុបិន​របស់​ខ្ញុំ​តាំង​ពី​កុមារភាព គឺ​ដើម្បី​ចេះលែង​ព្យ៉ាណូ ។ កាល​ពី​ខ្ញុំ​អាយុ ១២ ឆ្នាំ សមាជិក​សាសនាចក្រ​ជា​ទី​ស្រឡាញ់​ម្នាក់ បាន​បង្រៀន​ខ្ញុំ​ឲ្យ​លេង​ព្យ៉ាណូ ។ ក្រោយ​មក ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​ព្យ៉ាណូ​មួយ​ជា​អំណោយ​ពី​ប៉ា​ខ្ញុំ ។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា សេចក្ដី​រីករាយ​ក្នុង​ការ​លេង​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ថមថយ​ចុះ ព្រោះ​ខ្ញុំ​ភ័យ​ពេល​ព្យាយាម​លេង​នៅក្នុង​ការ​ប្រជុំ​សាក្រាម៉ង់ ។ ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​កំហុស​ជា​ច្រើន បាន​មាន​អារម្មណ៍​ខ្មាស់​អៀន ហើយ​មិន​ចង់​លេង​ទៀត​ទេ ។ ខ្ញុំ​បាន​ប្រាប់​ខ្លួន​ឯង​ថា មាន​តែ​ក្រោយ​ពី​ខ្ញុំ​បាន​ហាត់លេងយ៉ាង​ច្រើនប៉ុណ្ណោះ ទើបខ្ញុំអាច​លេង​ស្ទើរតែ​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ​ ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​បាន​ក្លាយ​ជា​បាក់​ទឹកចិត្ត ហើយ​ទីបំផុត​បាន​លក់​​ព្យ៉ាណូ​របស់​ខ្ញុំ ហើយ​បាន​លាក់​ទុក​ទេពកោសល្យ​នេះ ។

ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​ក្រោយ​មក នៅ​ថ្ងៃ​អាទិត្យ​មួយ ពុំ​មាន​អ្នក​លេង​ព្យ៉ាណូ​ទេ ។ បងស្រី​ដែល​បាន​លេង​ព្យ៉ាណូ​នៅក្នុង​វួដ​បាន​ប្ដូរ​ទីលំនៅ ។ នៅពេល​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​សមាជិក​ច្រៀង​ដោយ​គ្មាន​ព្យ៉ាណូ ឬ ព្យ៉ាណូ​ខ្យល់​អម​កំដរពួកគេ នោះ​ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​អារម្មណ៍​ពី​ព្រះវិញ្ញាណ​ជំរុញ​ចិត្ត​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ទៅ​និយាយ​ជាមួយ​នឹង​ប៊ីស្សព ។ ខ្ញុំ​បាន​និយាយ​ថា « តើ​វា​មិន​ថ្វី​ទេ​មែន​ទេ បើ​ខ្ញុំ​លេង ? » គាត់​បាន​យល់​ព្រម ។

បន្ទាប់​ពី​អស់​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​នៃ​ការ​ចៀសវាង​ពី​ការលេងព្យ៉ាណូ ខ្ញុំ​បាន​យក​ឈ្នះ​ការភ័យ​ខ្លាច​របស់​ខ្ញុំ​ក្នុង​ការ​ធ្វើ​កំហុស​នានា ។ គួរ​ឲ្យ​ភ្ញាក់​ផ្អើល ខ្ញុំ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​លេង​ដូច​ជា​ខ្ញុំ​ពុំ​បាន​ឈប់​លេង​យូរ​ហើយ​អញ្ចឹង ។ ខ្ញុំ​បាន​លេង​ខុស​ណោត​ខ្លះៗ ប៉ុន្តែ​មិន​ច្រើន​ទេ ។ បទពិសោធន៍​នោះ​បាន​ផ្ដល់​កម្លាំង​ដល់​ខ្ញុំ ឲ្យផ្ដល់​យោបល់​ដល់​ប៊ីស្សព​របស់​ខ្ញុំ ថា​ខ្ញុំ​នឹង​ប្ដេជ្ញា​ចិត្ត​លេង​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ​អាទិត្យ ។

ខ្ញុំ​ហាត់​ជា​រៀង​រាល់​សប្ដាហ៍ ហើយ​ខ្ញុំ​បាន​រៀន​ស្រឡាញ់​ព្យ៉ាណូ​ម្ដង​ទៀត ។ រាល់​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​ហាត់ ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ពី​ព្រះវិញ្ញាណ​យ៉ាង​ខ្លាំង​នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​របស់​ខ្ញុំ ។ ពេល​ខ្លះ ពេល​ខ្ញុំ​លេង សមាជិក​ក្រុម​គ្រួសារ​ខ្ញុំ​ដែល​កំពុង​ធ្វើ​កិច្ចការ​ផ្ទះ ចូលរួម​ច្រៀង​ជាមួយ ។ យើង​ក្លាយ​ទៅ​ជា​មួយ ច្រៀង​ទំនុក​តម្កើង​តែ​មួយ ។

សមាជិក​វួដ​ជា​ច្រើន​បាន​កត់សម្គាល់​ពី​ការរីក​ចម្រើន​របស់​ខ្ញុំ ហើយ​បាន​អបអរ​សាទរ​ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំ​មាន​អំណរគុណ ដែល​បាន​រួម​ចំណែក​ដល់​ស្ថានភាព​ខាង​ផ្លូវ​វិញ្ញាណ​នៃ​ការប្រជុំ​ក្នុង​វួដ​ខ្ញុំ ហើយ​មាន​អំណរគុណ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ត្រឡប់​ទៅ​កាន់​ទេពកោសល្យ​មួយ ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ទុក​ចោល ។

ខ្ញុំ​បានរៀន​ដើម្បី​ពេញ​ចិត្ត​នឹង​តន្ត្រី​ព្យ៉ាណូ ភាពស្ងប់​នៃ​សម្លេងតន្ត្រីដែល​នាំ​មក គឺ​អស្ចារ្យ​ណាស់ ។ ខ្ញុំ​សង្ឃឹម​ថា នៅ​ស្ថានសួគ៌ យើង​នឹង​ឮ​តន្ត្រី​បែប​នេះ ហើយ​នរណា​ទៅ​ដឹង ខ្ញុំ​អាច​នឹង​នៅ​ទី​នោះ លេង​នៅក្នុង​ក្រុម​ចម្រៀង​សេឡេស្ទាល !

គំនូរ​បន្ទាប់​ដោយ Kleyman/iStock/Thinkstock