ការងារបម្រើ ដល់មនុស្សទូទៅ
តើការអញ្ជើញរបស់អែលឌើរ អុជដូហ្វ ឲ្យធ្វើការងារបម្រើនៅក្នុងរបៀបងាយស្រួល និងសាមញ្ញ បានធ្វើឲ្យការចែកចាយដំណឹងល្អមានការផ្លាស់ប្តូរសម្រាប់បងប្អូនដោយរបៀបណា ?
រូបភាពមកពី Getty Images
ជាផ្នែកមួយនៃកិច្ចខិតខំរបស់យើង ដើម្បីធ្វើការងារបម្រើតាមវិធីកាន់តែខ្ពស់ និងកាន់តែបរិសុទ្ធ ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្របានចាប់ផ្តើមនិយាយអំពីកិច្ចការអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនារបស់សមាជិក ដើម្បីធ្វើការងារបម្រើដល់មនុស្សទូទៅ « មិនថាពួកគេមានឈ្មោះនៅលើបញ្ជីបងប្អូនប្រុសស្រីដែលបងប្អូនផ្ដល់ការងារបម្រើឬអត់នោះទេ » ។១ វិធីសាស្រ្តដ៏កាន់តែវិសេសវិសាលនេះ គឺជាការផ្លាស់ប្តូរផ្នត់គំនិត—ជំរុញការអនុវត្តដែលអាចផ្លាស់ប្តូរគ្រប់យ៉ាងអំពីរបៀប និងមូលហេតុដែលយើងធ្វើការងារបម្រើអ្នកដទៃ ។
អែលឌើរ ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរបានសង្កេតឃើញថា ៖ « តាមវិធីណាក៏ដោយដែលវាងាយស្រួល និងសាមញ្ញសម្រាប់បងប្អូន សូមចែកចាយជាមួយនឹងមនុស្សអំពីមូលហេតុដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់សំខាន់ចំពោះបងប្អូន ។ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យ ‹ មក ហើយមើល › ។ បន្ទាប់មកលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យ មកហើយជួយ ។ មានឱកាសជាច្រើនសម្រាប់មនុស្សដើម្បីជួយនៅក្នុងសាសនាចក្ររបស់យើង ។
« មិនអធិស្ឋានសម្រាប់តែពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដើម្បីស្វែងរកមនុស្សជម្រើសប៉ុណ្ណោះនោះទេ ។ សូមអធិស្ឋានជាប្រចាំថ្ងៃដោយអស់ពីដួងចិត្តបងប្អូន ដើម្បីបងប្អូននឹង រកឃើញអ្នកទាំងឡាយដែលនឹងមកហើយមើល មកហើយជួយ និង មកហើយនៅ » ។២
ការងារបម្រើ គឺជាការដែលមានការលះបង់ និងប្រែក្លាយជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ ដែលមានដួងចិត្ត និងសេចក្តីមេត្តាករុណាដូចព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ព្រះអម្ចាស់បានអញ្ជើញយើងឲ្យកែលម្អការងារបម្រើរបស់យើងដល់អ្នកដទៃក្នុងរបៀបមួយដែលងាយស្រួល និងសាមញ្ញដែលផុសចេញពីសេចក្តីស្រឡាញ់ ។ វាពុំមែនគ្រាន់តែ ធ្វើ ការងារបម្រើប៉ុណ្ណោះទេ ។ វាគឺជាការ ប្រែក្លាយ ជាអ្នកធ្វើការងារបម្រើ ដូចជាព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ ។
ការរៀនធ្វើការងារបម្រើដល់មនុស្សម្នាក់ ( ដែលបានចាត់តាំង )
យើងទាំងអស់គ្នានៅតែកំពុងតែរៀន ដើម្បីប្រែក្លាយជាបងប្អូនប្រុសស្រីដែលផ្ដល់ការងារបម្រើ ។ ការផ្លាស់ប្តូរទាំងនេះអាចត្រូវការពេលវេលា ហើយយើងទាំងអស់គ្នាភាគច្រើនមានកំហុស ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា កំហុសឆ្គងមួយក្នុងចំណោមនោះគឺការគិតថា ការចាត់តាំងការងារបម្រើដូចជាមិត្តភាព « ក្លែងបន្លំ » ឬ « បង្ខិតបង្ខំ »—នៅក្នុងរបៀបមួយដែលមិនធម្មតា ឬមិនធម្មជាតិ ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានការចាត់តាំងជាក់ច្បាស់ដល់យើង ជាបងប្អូនប្រុសស្រីដែលផ្តល់ការងារបម្រើ ។ ការធ្វើតាមរបៀបនេះ ទ្រង់ប្រាកដថាគ្មាននរណាម្នាក់ត្រូវទុកចោលឡើយ ។
នៅពេលគ្រោះធម្មជាតិបានវាយប្រហារសហរដ្ឋអាមេរិក កាកបាទក្រហម និងក្រុមកងទ័ពការពារជាតិ បានកោះហៅពួកអ្នកស្ម័គ្រចិត្ត ហើយចាត់តាំងពួកគេទៅតំបន់ជាក់លាក់មួយចំនួន ដើម្បីប្រមូលគ្នាឲ្យបានច្រើន ។ ការទទួលបាននូវការចាត់តាំងមួយ ធ្វើឲ្យអំណោយទាននៃពេលវេលា និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ពួកអ្នកស្ម័គ្រចិត្ត នៅតែជាការស្ម័គ្រចិត្ត ទោះបីវាជាការចាត់តាំងក្តី ។ គ្មាននរណាម្នាក់ដែលធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ជួបនឹងមហន្តរាយនៅក្នុងជីវិតពួក ដែលហាក់ដូចជាមានចម្ងល់អំពីការចាត់តាំងនេះ ។ អ្នកដែលបានទទួលជំនួយមានអំណរគុណយ៉ាងខ្លាំង ដែលមានមនុស្សមកជួយ !
ក៏ដូចជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្តជាមួយនឹងកងទ័ពការពារជាតិ ឬកាកបាទក្រហមដែរ នៅពេលដែលយើងក្លាយជាសិស្សនៃព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ តាមរយៈការធ្វើសេចក្តីសញ្ញាពិសិដ្ឋ គឺយើងស្ម័គ្រចិត្តបំពេញការចាត់តាំងជាក់លាក់គ្រប់ទីកន្លែង ដើម្បីជួយដល់អ្នកដទៃ ។
ការចាត់តាំងទាំងនេះផ្តល់ឱកាសឲ្យយើងរៀន និងរីកចម្រើនសមត្ថភាពក្នុងការងារបម្រើជាញឹកញប់គឺតាមរយៈការបរាជ័យរបស់យើង ។ ប៉ុន្តែមិនយូរប៉ុន្មាន ការងារបម្រើរបស់យើង និងប្រែជា « ធម្មជាតិ ទីពីរ » របស់យើង—ដូចជានៅពេលដែលយើងរៀនដើរ រៀននិយាយ រៀនជិះកង់ រៀនលេងឧបករណ៍តន្ត្រី ឬ រៀនលេងកីឡា ។
រូបភាពមកពី Getty Images
តើអ្វីទៅជាការងារបម្រើដល់មនុស្សទូទៅ « ដោយធម្មជាតិ និងសាមញ្ញ » នោះ ?
ការចាត់តាំងឲ្យផ្ដល់ការងារបម្រើរបស់យើងម្នាក់ៗ គឺរៀបចំយើងដើម្បី « ផ្តល់ការងារបម្រើដល់មនុស្សទូទៅ » តាមរបៀបងាយស្រួល និងធម្មជាតិ ។ ការផ្តល់ការងារបម្រើដល់មនុស្សទូទៅ តម្រូវឲ្យមានចិត្តស្មោះស្ម័គ្រ និង កែវភ្នែកសម្លឹងមើលអស់អ្នកដែលនៅជុំវិញយើង—គឺជាមនុស្សដែលព្រះអម្ចាស់បានដាក់នៅលើផ្លូវរបស់យើង ។ « ការងារបម្រើ » ត្រង់ចំណុចនេះអាចជាការអញ្ជើញពួកគេ—នៅក្នុងរបៀបមួយដោយធម្មជាតិ និង សាមញ្ញ « មក ហើយមើល » ឬ « មក ហើយជួយ » ។
ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានផ្តល់ឧទាហរណ៍មួយ ។ នៅពេលព្រះយេស៊ូវបានយាងមកចំពោះប្រជាជន នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ បោនទីហ្វុល ទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់ពួកគេថា « ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ យើងយាងទៅឯព្រះវរបិតាវិញ ហើយទៅបង្ហាញខ្លួនដល់ពួកពូជអំបូរដែលបាត់នៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល » ( នីហ្វៃទី៣ ១៧:៤ ) ។
ព្រះអង្គសង្គ្រោះក៏មានកន្លែង ដែលទ្រង់ត្រូវយាងទៅដូចយើងដែរ ។ ដំណើររឿងបានបន្ដថា ៖
« ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា កាលព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដូច្នោះហើយ នោះទ្រង់ទតមើលជុំវិញហ្វូងមនុស្ស ហើយឃើញថា ពួកគេស្រក់ទឹកភ្នែក ហើយបានសម្លឹងមករកព្រះអង្គយ៉ាងខ្ជាប់ ហាក់បីដូចជាពួកគេសូមឲ្យទ្រង់ទ្រាំនៅជាមួយនឹងគេបន្តិចទៀត ។
« ហើយទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅពួកគេថា ៖ មើលចុះ ចិត្តយើងពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីអាណិតមេត្តាដល់អ្នករាល់គ្នា » ( នីហ្វៃទី៣ ១៧:៥–៦; បានបន្ថែមការសង្កត់ន័យ ) ។៣
ទោះបីជាទ្រង់មានគម្រោងយាងទៅទីណាក្តី ក៏ព្រះអង្គសង្គ្រោះអាចទតឃើញ និងព្រះទ័យញ្ញាណដឹង ដូច្នេះទ្រង់បានឈប់បន្តិច ដើម្បីធ្វើការបម្រើដល់ប្រជារាស្រ្ត ៖
« តើនៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាមានអ្នកណាឈឺទេ ? ចូរនាំអ្នកទាំងនោះមកទីនេះចុះ ។ តើមាននរណាខ្វិន ឬខ្វាក់ ឬគ ឬបាក់ដៃបាក់ជើង ឬឃ្លង់ ឬស្ពឹកស្រពន់ ឬថ្លង់ ឬក៏ត្រូវរងទុក្ខដោយហេតុណាផ្សេងទៀត ? ចូរនាំពួកគេមកទីនេះចុះ ហើយយើងនឹងប្រោសឲ្យពួកគេបានជា ដ្បិតយើងមានចិត្តអាណិតអាសូរដល់ពួកអ្នករាល់គ្នា ចិត្តយើងពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា » ( នីហ្វៃទី៣ ១៧:៧ ) ។
ដូចយើងធ្លាប់ដឹងពីព្រះអង្គសង្គ្រោះហើយថា សម្រាប់ទ្រង់ការឆ្លៀតពេលដើម្បីព្យាបាលមនុស្សឈឺ មុនពេលទ្រង់យាងទៅកន្លែងណាត់ផ្សេងទៀត គឺជារឿងសាមញ្ញ ។ សម្រាប់យើង ការងារបម្រើដល់មនុស្សទូទៅ ដោយធម្មជាតិ និងសាមញ្ញ អាចរួមបញ្ជូលទាំងការអញ្ជើញនរណាម្នាក់ឲ្យធ្វើអ្វីមួយ ឬទៅជាមួយបងប្អូនក្នុងព្រឹត្តិការណ៍មួយ ដែលបងប្អូនមានផែនការណ៍ថានឹងចូលរួមរួចហើយ ។
ប្រសិនបើបងប្អូនសិក្សាវគ្គខ្លួនទីពឹងខ្លួន សូមអញ្ជើញអ្នកជិតខាងទៅជាមួយ ។ ប្រសិនបើបងប្អូន ទៅចូលរួមសកម្មភាពវួដ សូមអញ្ជើញអ្នកធ្វើការជាមួយបងប្អូនទៅជាមួយ ។ ប្រសិនបើបងប្អូនមានការសិក្សាព្រះគម្ពីរជាគ្រួសារ ឬរាត្រីក្រុមគ្រួសាររួចហើយសូមអញ្ជើញមិត្តភក្តិរបស់បងប្អូនចូលរួមដែរ ។ នោះហើយគឺជាអត្ថន័យនៃការ « មក ហើយមើល » ។ វាពុំចាំបាច់តម្រូវឲ្យយើង បន្ថែមសកម្មភាពមួយទៀតក្នុងកាលវិភាគដ៏រវល់របស់យើងនោះទេ ។ ហើយនៅពេលដែលការសួរសុខទុក្ខ មិនអាចធ្វើទៅបាន ការងារបម្រើ អាចធ្វើទៅបានតាមរយៈ ការផ្ញើសារ ផ្ញើអ៊ីម៉ែល ឬ តាមរយៈការហៅ ទូរសព្ទ័ ។
ត្រូវបានទុកចិត្តឲ្យផ្ដល់ការងារបម្រើ
នៅពេលប្រធាន អិម រ័សុល បាឡឺដ បានញែកខ្ញុំជាប្រធានថ្មី សម្រាប់ស្តេកយុវមជ្ឈិមវ័យនៅលីវ នៅទីក្រុង ប្រូវ៉ូ រដ្ឋ យូថាហ៍ ទីមួយ លោកបានផ្តល់ការចាត់តាំងដែលងាយស្រួល និងជាក់លាក់ថា ៖ « សូមចេញទៅសួរសុខទុក្ខថ្នាក់ដឹកនាំ និង សមាជិករបស់អ្នកនៅក្នុងគេហដ្ឋានរបស់ពួកគេ ! » គឺមានតែប៉ុណ្ណឹង លោកមិនបានផ្តល់ការបំពាក់បំប៉ន ឬការចាត់តាំងអ្វីផ្សេងទៀតទេ ។
យើងបានចាប់ផ្តើមនៅថ្ងៃអង្គារ៍ សម្របសម្រួលកិច្ចខិតខំរបស់យើងជាមួយប៊ីស្សព រយៈពេលពីរថ្ងៃបន្ទាប់ពីសន្និសីទស្តេករបស់យើង ។ នៅពេលយើងបានផ្តល់ការងារបម្រើ ក្នុងស្តេករបស់យើង យើងបានធ្វើខុស បាត់បង់ឱកាស ហើយជាញឹកញាប់តែងគិតថា « ខ្ញុំគួរតែនិយាយបានល្អជាងនេះ » ឬ « ខ្ញុំសង្ឃឹមថាខ្ញុំនឹងសួរសំណួរបានល្អជាងនេះ » ។
ប្រធាន ខេវិន ជេ វើថិន នៃសាកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំ យ៉ង់ បានសង្កេតឃើញថា « ការបរាជ័យគឺជាសមាសភាពដ៏ចាំបាច់ នៃការរីកចម្រើនដ៏អស់កល្បរបស់យើង—គឺជាកិច្ចខិតខំដើម្បីបានល្អឥតខ្ចោះរបស់យើង ។ ហើយពីព្រោះតែដង្វាយធួននោះយើងអាច—បានពរជ័យដោយបានរៀនសូត្រនូវអ្វីដែលថ្មី ដែលអនុញ្ញាតិឲ្យភាពបរាជ័យរបស់យើងប្រែក្លាយជាផ្នែកមួយនៃដំណើរការដ៏ឥតខ្ចោះទៅវិញ—ប្រសិនបើយើងឆ្លើយតប ទៅនឹងការបរាជ័យតាមវិធីត្រឹមត្រូវ » ។៤
វាគឺជាបទពិសោធន៍របស់យើង នៅពេលដែលយើងបានរៀន ដើម្បីផ្តល់ការងារបម្រើ ដល់ថ្នាក់ដឹកនាំ និងសមាជិកស្តេករបស់យើង និងមនុស្សដទៃដែលយើងជួប ។ នៅពេលដែលយើងបានបន្តការងារបម្រើរបស់យើង នោះព្រះអម្ចាស់បានចាប់ផ្តើមដាក់មនុស្សកាន់តែច្រើននៅលើផ្លូវរបស់យើង ។
មានពេលមួយ ទីប្រឹក្សាម្នាក់របស់ខ្ញុំ ជេ ប៊ី ហស៍ និងខ្ញុំ បានដើរចន្លោះផ្ទះល្វែងមួយកន្លែង នៅពេលយើងជួបយុវជនម្នាក់នៅចំណតឡាន ។ យើងឈប់ហើយបាននិយាយសួស្តីទៅកាន់គាត់ ហើយបានដឹងថា គាត់កំពុងរើចេញពីស្តេករបស់យើង ។ យើងបាននិយាយមួយភ្លែត ហើយរកឃើញថាគាត់គឺជាអ្នកដែលទើបត្រឡប់មកពីបេសកកម្មវិញ ដែលមានមន្ទិលសង្ស័យអំពីសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ។ ទីប្រឹក្សារបស់ខ្ញុំគឺជាគ្រូបង្រៀនដ៏ឆ្នើម ដែលទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សបានយ៉ាងងាយស្រួល ។ ដោយឆ្លើយនឹងសំណួរទំាងឡាយដូច្នេះ គឺជារឿងងាយស្រួល និងសាមញ្ញ សម្រាប់ ជេ ប៊ី ខ្ញុំអាចឃើញពន្លឺនៅក្នុងកែវភ្នែករបស់យុវជនម្នាក់នេះ ដែលបានបាត់បង់មួយរយៈ ហើយនៅពេលដែលពួកគេនិយាយគ្នាវាបានត្រឡប់មកវិញ ។
ប្រាកដណាស់ជេ ប៊ី បានចាប់អារម្មណ៍ទៅលើគាត់ និងទៅលើសំណួរ និងកង្វល់របស់គាត់ ។ យុវជននោះបាននិយាយដោយស្មោះស្ម័គ្រ ពីព្រោះ ជេ ប៊ី បង្ហាញសេចក្ដីអាណិតមេត្តា ។ ទីប្រឹក្សារបស់ខ្ញុំ « ពោរពេញទៅដោយសេចក្តីអាណិតមេត្តា » ជាមួយនឹងសចក្តីស្រឡាញ់ ហើយលោកមានបំណងប្រាថ្នាស្វែងយល់ពីយុវជនម្នាក់នេះ ដោយមិនវិនិច្ឆ័យគាត់ ។ ជេ ប៊ី បានសួរថាប្រសិនបើយើងអាចទៅលេងគាត់ នៅពេលគាត់រៀបចំចូលផ្ទះជួលថ្មីហើយ ។ យុវជននោះបានងក់ក្បាល ហើយបានប្តូរលេខទូរសព្ទគ្នា ហើយបានធ្វើការសន្យាថានឹងតាមដានជាមួយគាត់ ។
មុនពេលយើងចាកចេញ យើងបានសួរថាតើមានអ្វីដែលយើងអាចធ្វើដើម្បីជួយគាត់ ។ គាត់បាននិយាយថា « ការឈប់ និងនិយាយសួស្តីមកកាន់ខ្ញុំ គឺសំខាន់បំផុតដែលបង បានធ្វើសម្រាប់ខ្ញុំថ្ងៃនេះ » ។ ក្រោយមកនាល្ងាចនោះ ខ្ញុំបានគិតថា « ប្រសិនបើ ជេ ប៊ី និងខ្ញុំមិនបានចេញក្រៅធ្វើការងារបម្រើទេ នោះយើងនឹងមិនអាចជួបយុវជនម្នាក់នោះទេ » ។
វាហាក់បីដូចជាព្រះអម្ចាស់បានដឹងថា យើងត្រូវតែចេញទៅធ្វើការងារបម្រើនាល្ងាចនោះ ដូច្នេះទ្រង់បានដាក់យុវជននោះ នៅលើផ្លូវរបស់យើង—យើងទុកចិត្តថា យើងនឹងជួបគាត់ ហើយនឹងផ្តល់ការងារបម្រើដល់គាត់ ។
នៅពេលយើងមានបំណងប្រាថ្នា ដើម្បីផ្តល់ការងារបម្រើដល់មនុស្សគ្រប់រូប នោះនៅពេលដែលយើងចេញទៅបំពេញកិច្ចការប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង នោះព្រះអម្ចាស់នឹងដាក់មនុស្ស នៅតាមផ្លូវរបស់យើង ព្រោះទ្រង់ទុកព្រះទ័យថា យើងនឹងងាកចេញពីទូរសព្ទដៃយើងបន្តិច ហើយឆ្លៀតពេលបន្តិច ដើម្បីញញឹមដាក់មនុស្សមិនដែលស្គាល់ ឬសួរសំណួរពីមនុស្សដែលយើងជួបនៅផ្សារ ឬកន្លែងណាក៏បានដែលយើងទៅដូចជានៅសាលារៀន កន្លែងធ្វើការ ឬ នៅព្រះវិហារ ។
រូបភាពមកពី Getty Images
លទ្ធផលដ៏អស្ចារ្យនៃការងារបម្រើ
សូមក្រឡេកមើល គំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះជាថ្មីនៅក្នុង នីហ្វៃទី ៣ ដែលខ្ញុំបានរកឃើញ គោលការណ៍ដ៏សំខាន់អំពីការងារបម្រើ ។ ដូចដែលបងប្អូននឹងចងចាំថា ៖
« ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា កាលទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដូច្នោះហើយ នោះហ្វូងមនុស្សទាំងអស់ ក៏ដើរឆ្ពោះទៅមុខព្រមគ្នាជាមួយនឹងអ្នកឈឺរបស់គេ និងអ្នករងទុក្ខរបស់គេ និងអ្នកខ្វិនរបស់គេ និងអ្នកខ្វាក់របស់គេ និងអ្នកថ្លង់របស់គេ និងអស់ទាំងអ្នកដែលរងទុក្ខដោយជំងឺណាក៏ដោយ ហើយទ្រង់បានប្រោសឲ្យជាសះស្បើយគ្រប់ៗគ្នា នៅពេលពួកគេត្រូវនាំមករកទ្រង់ ។
« ហើយគេទាំងអស់គ្នា ទាំងអ្នកដែលបានធ្វើឲ្យបានជាទាំងអស់ និងអ្នកដែលមានសុខភាពល្អ បានក្រាបចំពោះព្រះបាទាទ្រង់ ហើយបានថ្វាយបង្គំទ្រង់ ហើយអស់អ្នកណាដែលអាចមកបានជំនួសហ្វូងមនុស្ស ក៏បានថើបព្រះបាទាទ្រង់ ដរាបដល់ព្រះបាទាទ្រង់សើម ជោកជាំដោយទឹកភ្នែករបស់ពួកគេ » ។ ( នីហ្វៃទី ៣ ១៧:៩–១០ ការសង្កត់ន័យត្រូវបានបន្ថែម ) ។
សូមកត់សម្គាល់ថា បងប្អូនប្រុសស្រីដែលផ្តល់ការងារបម្រើទាំងនោះ ដែលបានជួយនាំមនុស្សដែលពួកគេបានស្គាល់ និងស្រឡាញ់ ឲ្យខិតកាន់តែជិត ព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ ក៏បានឃើញថាខ្លួនរបស់គេបានក្រាបចំពោះព្រះបាទាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយបានថ្វាយបង្គំទ្រង់ ហើយក៏បានថើបព្រះបាទាទ្រង់ ដរាបដល់ព្រះបាទាទ្រង់សើមជោកជាំដោយទឹកភ្នែករបស់ពួកគេ ។
កាលដែលយើងផ្តល់ការងារបម្រើដល់មនុស្សទាំងអស់ យើងនឹងឃើញព្រះគ្រីស្ទកំពុងព្យាបាលរបួសខាងផ្លូវចិត្ត ខាងវិញ្ញាណ និងខាងរូបកាយ ។ ហើយកាលណាយើងអញ្ជើញអ្នកដទៃឲ្យ « មក ហើយមើល » និង « មក ហើយជួយ » ក្នុងរបៀបដែលងាយស្រួល និង សាមញ្ញ យើងនឹងឃើញថារបួសយើងក៏ត្រូវបានព្យាបាលផងដែរ ។ ◼