ការស្វែងរកផ្លូវរបស់ខ្ញុំឆ្លងកាត់អ័ព្ទនៃភាពងងឹត
យូវ៉ានតា វេស្សានី រដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ស.រ.អា
រូបភាពលម្អដោយ ស្ដែន ហ្វេឡូ
ខ្ញុំបានគិតត្រឡប់ទៅរដូវកាលជាពិសេសដ៏ខ្មៅងងឹតមួយនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ។ ខ្ញុំបានជួបនឹងឧបសគ្គលំបាកៗជាច្រើន ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្រយុតចិត្ត និងទទួលនូវអារម្មណ៍ដ៏លើសលុបដោយបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ ។
នៅព្រះវិហារថ្ងៃអាទិត្យមួយ ខ្ញុំបានក្រឡេកមើលជុំវិញទៅក្រុមគ្រួសារដ៏រីករាយទាំងអស់ដែលច្រៀងទំនុកតម្កើង ហើយទទួលទានសេចក្ដីស្រឡាញ់នៃព្រះ ។ ខ្ញុំចង់មានអារម្មណ៍ដូចគ្នានោះដែរ ប៉ុន្តែមានអ្វីមួយដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខុសប្លែកខាងរាងកាយរបស់ខ្ញុំ ។
ខ្ញុំធ្លាប់មានអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណកាលពីមុន ប៉ុន្តែខ្ញុំខានមានអារម្មណ៍បែបនោះមួយរយៈហើយ ។ ដូចនៅក្នុងការនិមិត្តរបស់លីហៃអំពីដើមឈើជីវិត ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំដូចជាត្រូវបានរុំព័ទ្ធដោយទាំងស្រុងនៅកណ្ដាលភាពងងឹត — ខ្ញុំពុំអាចមើលឃើញដើមឈើឡើយ ( សូមមើលនីហ្វៃទី ១ ៨:២–២៤ ) ។
នៅពេលការអធិស្ឋានសាក្រាម៉ង់បានចាប់ផ្ដើម ខ្ញុំបានបិទភ្នែក ហើយបានផ្ចង់ទៅព្រះវរបិតាសួគ៌ ទូលអង្វរសុំការបញ្ជាក់នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ។ ខ្ញុំបានទូលសួរទ្រង់ថាហេតុអ្វីក៏ខ្ញុំពុំអាចភ្លក់ផ្លែឈើនៃដើមជីវិតបានដូច្នេះ ។
នៅពេលខ្ញុំបានសញ្ជឹងគិតអំពីសុបិនរបស់លីហៃ ខ្ញុំបានទទួលការដឹងដោយអានុភាពមួយ ។ ខ្ញុំបានគិតថា « ហេតុអ្វីក៏ខ្ញុំពុំបានចាំអំពីរឿងនេះកាលពីមុនមក ? » ការធ្វើដំណើរនៅកណ្ដាលភាពងងឹត គឺជាចំណែកមួយដ៏សាមញ្ញបំផុតនៃផែនការរបស់ព្រះ ។ ទ្រង់ទុកឲ្យយើងមានបទពិសោធន៍ការលំបាកពីមួយគ្រាទៅមួយគ្រាដើម្បីយើងអាចពឹងអាស្រ័យទៅលើទ្រង់ និងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ទាំងស្រុង ។ គន្លឹះដើម្បីតោងឲ្យជាប់នឹងដំបងដែក ។ ខ្ញុំនៅតែមើលឃើញខ្លួនឯងស្ថិតនៅកណ្ដាលភាពងងឹត ប៉ុន្តែខ្ញុំមានសេចក្ដីសង្ឃឹម ។
នៅពេលអារម្មណ៍នេះចាកចេញពីគំនិតខ្ញុំ នោះខ្ញុំបានទទួលអារម្មណ៍នូវការអះអាងដ៏ផ្អែមល្ហែម មកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធថា ការលំបាករបស់ខ្ញុំនឹងកន្លងផុតទៅ ។ ព្រះវិញ្ញាណថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ គង់នៅទីនោះ ។ ខ្ញុំបានជូតទឹកភ្នែកពីភ្នែក មានអំណរគុណដែលខ្ញុំអាចទទួលបានព្រះវិញ្ញាណម្ដងទៀត ។
ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមដាក់ខ្លួនខ្ញុំទៅក្នុងបទគម្ពីរ ។ ខ្ញុំនៅតែមានថ្ងៃងងឹតងងល់ជាច្រើន ប៉ុន្តែខ្ញុំមានសេចក្ដីជំនឿថា បើខ្ញុំតោងជាប់នឹងដំបងដែក — ដែលជាព្រះបន្ទូលនៃព្រះ ( សូមមើល នីហ្វៃទី ១ ១១:២៥ ) — នោះ ខ្ញុំនឹងបានរួចចេញពីកណ្ដាលនៃភាពងងឹត ។ ខ្ញុំពុំដឹងច្បាស់ថានឹងត្រូវចំណាយពេលយូរប៉ុណ្ណាទេ ប៉ុន្តែថ្ងៃមួយ ខ្ញុំអាចនឹងភ្លក់សេចក្ដីស្រឡាញ់នៃព្រះម្ដងទៀតនៅទីបំផុត ។ វាគឺដូចជាពន្លឺព្រះអាទិត្យដ៏កក់ក្ដៅបន្ទាប់ពីរដូវរងារដ៏យូរអង្វែងមួយ ។
នៅពេលខ្ញុំពុះពារនឹងការលំបាកទាំងឡាយនៃជីវិត ខ្ញុំបានចងចាំការសន្យារបស់ខ្ញុំថាត្រូវតោងឲ្យជាប់ទៅនឹងដំបងដែក តាមរយៈការសិក្សាព្រះគម្ពីរ និងប្រសាសន៍របស់ពួកព្យាការី ។ ខ្ញុំដឹងថា នៅពេលស្ថិតនៅកណ្ដាលអ័ព្ទនៃភាពងងឹត ខ្ញុំមានវិធីសំខាន់ៗដែលអាចមើលឃើញផ្លូវរបស់ខ្ញុំដើម្បីដើរឆ្លងកាត់វា ហើយមាននូវការសន្យានៃការទទួលយកដ៏កក់ក្ដៅមួយនៅឯកន្លែងម្ខាងទៀត ។