រឿងប្រៀបធៀបអំពីរថភ្លើងទីទុយ

ដោយអែលឌើរ ជេម អ៊ី ថាល់មេហ្គ ( ឆ្នាំ ១៨៦២–១៩៣៣ )

ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់

ចេញមកពី « Three Parables — The Unwise Bee, the Owl Express, and Two Lamps » លីអាហូណា, ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ២០០៣ ទំព័រ ៣៦–៤១ ។

ខ្ញុំបានគិតយ៉ាងល្អិតល្អន់អំពីពាក្យសម្ដីរបស់វិស្វករ ដែលប្រឡាក់សុទ្ធតែប្រេងម៉ាស៊ីនដ៏កខ្វក់នោះ ។

A train with a shining headlight moving through a snowy night.

អំឡុងពេលខ្ញុំរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំគឺជាសិស្សម្នាក់ដែលបានចាត់តាំងឲ្យទៅធ្វើការដែលជាផ្នែកមួយនៃវគ្គសិក្សារបស់យើងនៅក្នុងភូមិវិទ្យា ។ …

កិច្ចការមួយចំនួនបានទុកឲ្យយើងធ្វើនៅក្នុងកន្លែងការងារនោះជាច្រើនថ្ងៃ ។ … នៅពេលដែលការសិក្សាស្រាវជ្រាវជិតដល់ពេលបញ្ចប់ នោះយើងត្រូវបានព្យុះកំណាចមួយបោកបក់មកលើ ដែលមាននូវព្រិលដ៏ក្រាស់ — កើតមានដោយពុំបានរំពឹងទុក ពុំសមហេតុផល ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏វាបានបង្កើនកម្លាំងកាន់តែខ្លាំង ដូច្នេះយើងអាចស្ថិតនៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ជាប់ក្នុងគំនរទឹកកកនៅលើភ្នំ ។ ព្យុះនោះបានកើតឡើងកាន់តែខ្លាំង ពេលយើងដើរចុះតាមជម្រាលជើងភ្នំយ៉ាងចោទដែលមានចម្ងាយរាប់គីឡូម៉ែត្រទៀតទម្រាំទៅដល់ស្ថានីយ៍រថភ្លើងតូចមួយ ដែលយើងសង្ឃឹមថា នឹងជិះរថភ្លើងនៅយប់នោះធ្វើដំណើរមកផ្ទះវិញ ។ យើងបានខិតខំយ៉ាងខ្លាំង ក៏បានមកដល់បានស្ថានីយ៍ក្នុងពេលយប់អាធ្រាត្រខណៈដែលព្យុះមានកម្លាំងកាន់តែខ្លាំង ។ …

… រថភ្លើងដែលយើងទន្ទឹងរង់ចាំ និងរំពឹងទុកដោយក្ដីសង្ឃឹមបំផុត គឺរថភ្លើងទីទុយ — ជារថភ្លើងពេលយប់ដែលមានល្បឿនលឿនទៅកាន់ទីក្រុងធំៗ ។ …

ចាប់ពីពាក់កណ្ដាលអាធ្រាត្រក្រោយមក រថភ្លើងក៏បានមកដល់នៅក្នុងព្យុះព្រិល និងខ្យល់គួចដ៏កំណាច ។ ខ្ញុំបាននៅអែរអង់ពីក្រោយដៃគូរបស់ខ្ញុំ នៅពេលពួកគេឡើងចូលរថភ្លើងដោយប្រញាប់ប្រញាល់នោះ ដោយសារខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍នឹងវិស្វករ អំឡុងពេលឈប់មួយភ្លែតនោះ ខណៈដែលអ្នកជំនួយការរបស់គាត់បានចាក់ទឹកបំពេញ មមារញឹកនឹងគ្រឿងម៉ាស៊ីន ចាក់ប្រេងនៅផ្នែកខ្លះ កែសម្រួលអ្វីផ្សេងៗ ហើយពិនិត្យមើលនូវការអូសទាញបន្ទុកយ៉ាងធ្ងន់នៃក្បាលរថភ្លើង ។ ខ្ញុំចង់និយាយនឹងគាត់ ទោះជាគាត់រវល់យ៉ាងណាក្ដី ។ ខ្ញុំបានសួរគាត់ថាតើគាត់មានអារម្មណ៍យ៉ាងណានៅពេលយប់ — ដែលចម្លែក សាហាវ និងទ្រគោះបោះបោកដូច្នេះ ជាពេលដែលអំណាចនៃការបំផ្លិចបំផ្លាញហាក់ដូចជាត្រូវបានដោះលែង ហើយគ្មានអ្វីគ្រប់គ្រងបាន ជាពេលដែលព្យុះស្រែករោរិ៍ ហើយគ្រោះថ្នាក់បានគម្រាមគំហែងមកពីគ្រប់ទិសទីនោះ ។ …

ចម្លើយរបស់គាត់ គឺជាមេរៀនមួយដែលពុំអាចបំភ្លេចបាន ។ តាមពិតគាត់មានប្រសាសន៍ទាំងពាក្យដែលកន្ត្រាក់ៗ ហើយដាច់ៗថា ៖ « មើលទៅភ្លើងហ្វារនៅក្បាលម៉ាស៊ីន ។ តើភ្លើងនោះពុំបំភ្លឺផ្លូវរថភ្លើងមួយរយយ៉ាត [ ៩០ ម៉ែត្រ ] ឬលើសពីនោះទេឬ ? មែនហើយ អ្វីដែលខ្ញុំព្យាយាមធ្វើ គឺត្រូវមើលផ្លូវដែលបំភ្លឺនៅចម្ងាយមួយរយយ៉ាតនោះ ។ នោះខ្ញុំអាចមើលឃើញ ហើយក្នុងចម្ងាយនោះ ខ្ញុំដឹងថាគ្រឹះថ្នល់ថភ្លើងគ្មានអ្វីរាំង ហើយមានសុវត្ថិភាព ។ … ភ្លើងហ្វារក្បាលរថភ្លើង គឺតែងតែទៅមុខខ្ញុំជានិច្ច ! »

នៅពេលគាត់ឡើងចូលទៅកន្លែងបើករបស់គាត់វិញ ខ្ញុំបានប្រញាប់ទៅឡើងជិះទូររថភ្លើងសម្រាប់អ្នកធ្វើដំណើរទីមួយ ហើយពេលខ្ញុំអង្គុយនៅលើកៅអីពូកទន់នោះ ដោយក្ដីរីករាយនឹងភាពកក់ក្ដៅ និងសុខសាន្ដ ខ្ញុំពុំគិតអំពីយប់ដ៏សាហាវនោះឡើយ តែខ្ញុំបានគិតយ៉ាងខ្លាំងអំពីពាក្យសម្ដីរបស់វិស្វករដែលប្រឡាក់សុទ្ធតែប្រេងម៉ាស៊ីនកខ្វក់នោះ ។ ពួកគេមានសេចក្ដីជំនឿពោរពេញ — ជាជំនឿដែលសម្រេចនូវកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យៗជាច្រើន ជាសេចក្ដីជំនឿដែលផ្ដល់នូវការលើកទឹកចិត្ត និងការប្ដេជ្ញាចិត្ត ។ …

យើងប្រហែលជាពុំអាចដឹងអ្វី ដែលស្ថិតនៅខាងមុខយើងក្នុងឆ្នាំអនាគតទេ ទាំងមិនដឹងអំពីថ្ងៃ ឬម៉ោងក្រោយនោះភ្លាមៗផងដែរ ។ ប៉ុន្តែសម្រាប់ចម្ងាយពីរបីយ៉ាត ឬគ្រាន់តែពីរបីហ្វីត នោះផ្លូវរបស់យើងគឺពុំមានអ្វីរាំងស្ទះ នោះកាតព្វកិច្ចរបស់យើងច្បាស់លាស់ ទិសដៅរបស់យើងត្រូវបានបំភ្លឺហើយ ។ ព្រោះរយៈចម្ងាយខ្លីនោះ ឬជំហានបន្ទាប់នោះ បានបំភ្លឺដោយការបំផុសគំនិតមកពីព្រះ ចូរបន្ដទៅមុខ !