Joseph Smith — Saga

1 Vegna þeirra mörgu frásagna, sem menn hafa dreift í illum tilgangi um tilurð og vöxt Kirkju Jesú Krists hinna Síðari daga heilögu, sem allar eru frá höfundanna hendi til þess ætlaðar að vinna gegn kirkjunni sem slíkri og framgangi hennar í veröldinni, hef ég fundið mig knúinn til þess að skrifa þessa sögu til að leiða almenning í sannleikann og gjöra öllum leitendum sannleikans staðreyndirnar heyrinkunnar, eins og þær hafa verið, bæði varðandi mig sjálfan og kirkjuna, að svo miklu leyti sem þær eru mér tiltækar.

2 Í þessari frásögn mun ég greina satt og rétt frá hinum ýmsu atburðum, er snerta kirkjuna, eins og þeir hafa gjörst, eða eins og þeir eru nú [1838] að gjörast, á áttunda ári frá stofnun nefndrar kirkju.

3 Ég fæddist á því Herrans ári eitt þúsund átta hundruð og fimm, hinn tuttugasta og þriðja dag desembermánaðar, í bænum Sharon, Windsorsýslu í Vermontríki. … Faðir minn, Joseph Smith eldri, fluttist frá Vermont og til Palmyra í Ontarió-sýslu (nú Wayne-sýsla) í New York-ríki, þegar ég var á tíunda ári eða um það leyti. Um það bil fjórum árum eftir komu föður míns til Palmyra fluttist hann með fjölskyldu sinni til Manchester, sem er í hinni sömu Ontarió-sýslu —

4 Í fjölskyldu föður míns voru ellefu sálir, þ. e. faðir minn Joseph Smith, móðir mín Lucy Smith (eftirnafn hennar fyrir giftingu var Mack, dóttir Solomons Mack), bræður mínir Alvin (sem andaðist 19. nóvember 1823 á 26. ári), Hyrum, ég sjálfur, bræður mínir Samúel Harrison, William, Don Carlos og systur mínar Sophronia, Catherine og Lucy.

5 Einhvern tíma á öðru ári eftir flutning okkar til Manchester kviknaði á þeim stað, þar sem við bjuggum, óvenjulegur áhugi á trúmálum. Þessi áhugi átti upptök sín meðal meþódista, en breiddist brátt út til allra trúarsafnaða á þessu svæði. Héraðið virtist raunar allt gagntekið af þessu, og mikill fjöldi gekk í hin ýmsu trúfélög, en af þessu spratt engin smáræðis ókyrrð og sundurlyndi á meðal fólksins, því að sumir hrópuðu „sjá hér,“ en aðrir, „sjá þar.“ Sumir héldu fram trúarkenningum meþódista, aðrir presbytera og enn aðrir baptista.

6 Því að þrátt fyrir þann mikla kærleika, sem þeir, sem snerust til hinna ýmsu safnaða, létu í ljós, þegar trúskipti þeirra fóru fram, og þann mikla áhuga, sem fram kom hjá prestunum, sem unnu kappsamlega við að tendra og örva þessa óvenjulegu trúarhneigð, til þess að allir snerust til trúar, eða eins og þeim þóknaðist að kalla það — leyfið fólkinu sjálfu að velja sér söfnuð — þá fór svo, þegar trúskiptingarnir tóku að hvarfla frá og sumir gengu í einn flokk og aðrir í annan, að ljóst varð, að góðvild sú, sem virst hafði ríkjandi í huga presta jafnt sem trúskiptinga, var frekar uppgerð en raunveruleg. Þess vegna spratt af þessu mikill glundroði og úlfúð — prestur deildi við prest og trúskiptingur við trúskipting, svo að gagnkvæm vinsemd þeirra innbyrðis, hafi henni verið til að dreifa, hvarf með öllu í orðasennum og deilum um skoðanir.

7 Ég var um þetta leyti á fimmtánda ári. Fjölskyldu föður míns var snúið til trúar presbytera, og gengu fjögur þeirra í þá kirkju, þ. e. Lucy móðir mín, bræður mínir Hyrum og Samúel Harrison og Sophronia systir mín.

8 Á þessum mikla æsingatíma hneigðist hugur minn til alvarlegra hugleiðinga og mikils kvíða, en þótt tilfinningar mínar væru djúpar og oft sárar, hélt ég mér utan við alla þessa flokka, þótt ég sækti samkomur þeirra eins oft og ég fékk við komið. Þegar tímar liðu, varð ég nokkuð hlynntur söfnuði meþódista, og lék mér hugur á að ganga í hann, en glundroði og barátta var svo hörð á meðal hinna ýmsu safnaða, að ógerningur var fyrir jafn ungan mann og mig og jafn ókunnugan mönnum og málefnum að komast að nokkurri öruggri niðurstöðu um það, hverjir hefðu rétt fyrir sér og hverjir rangt.

9 Hugur minn var oft í miklu uppnámi, hrópin og ókyrrðin voru svo mikil og linnulaus. Presbyterar voru mjög andsnúnir baptistum og meþódistum og beittu af fullum krafti bæði röksemdum og mælsku til að sanna villu þeirra, eða a. m. k. að telja fólki trú um villu þeirra. Á hinn bóginn reyndu baptistar og meþódistar jafn ákaft að sanna sínar kenningar og afsanna kenningar allra annarra.

10 Ég sagði oft við sjálfan mig í miðri þessari orrahríð orða og deilna: Hvað á ég að gera? Hver af öllum þessum flokkum hefur rétt fyrir sér, eða skjátlast þeim öllum? Hafi einhver þeirra rétt fyrir sér, hver er það þá og hvernig get ég vitað það?

11 Meðan ég átti í hinu mesta hugarstríði, sem stafaði af baráttu þessara trúfélaga, var ég dag einn að lesa í hinu almenna bréfi Jakobs, þar sem segir í 1. kapítula, 5. versi: Ef einhvern yðar brestur visku, þá biðji hann Guð, sem gefur öllum örlátlega og átölulaust, og honum mun gefast.

12 Engin ritningargrein hefur nokkru sinni knúið á hjarta nokkurs manns af meiri krafti en þessi knúði á mitt í þetta sinn. Hún virtist þrengja sér inn í hjarta mitt og tilfinningar af miklu afli. Ég hugleiddi hana aftur og aftur, því að ég vissi, að ef einhver þarfnaðist visku frá Guði, þá var það ég, því að ég vissi ekki, hvað ég átti að gera, og ef ég öðlaðist ekki meiri visku en ég bjó þá yfir, mundi ég aldrei vita það, því að kennarar hinna ýmsu trúfélaga túlkuðu sömu ritningargreinarnar með svo mismunandi hætti, að þeir gerðu að engu trúna á, að hægt væri að útkljá málið með því að skjóta því til Biblíunnar.

13 Um síðir komst ég að þeirri niðurstöðu, að ég yrði annaðhvort að reika áfram í myrkri og óvissu eða ella gera eins og Jakob ráðleggur, það er að segja, biðja til Guðs. Um síðir einsetti ég mér að „biðja Guð,“ því að ég leit svo á, að ef hann veitti þeim visku, sem skorti visku, og veitti hana örlátlega og átölulaust, þá væri mér óhætt að freista þess.

14 Í samræmi við ákvörðun mína að biðja Guð fór ég út í skóg til að gera tilraun. Þetta var að morgunlagi, fagran og heiðskíran dag, snemma vors árið átján hundruð og tuttugu. Þetta var í fyrsta sinn á ævi minni, sem ég hafði gert slíka tilraun, því að þrátt fyrir allan kvíða minn hafði ég enn ekki gert tilraun til að biðjast fyrir upphátt.

15 Þegar ég var kominn á þann stað, sem ég hafði áður ákveðið að fara, hafði litast þar um og séð, að ég var einn míns liðs, kraup ég á kné og tók að skýra Guði frá óskum hjarta míns. Ég hafði varla gert þetta, þegar einhver kraftur gagntók mig og bugaði gersamlega og hafði þau furðulegu áhrif á mig að lama tungu mína, svo að ég mátti ekki mæla. Niðamyrkur umlukti mig, og mér virtist svo um tíma, að ég væri dæmdur til skjótrar tortímingar.

16 En ég beitti öllu afli mínu til að ákalla Guð og biðja hann að bjarga mér undan valdi þessa óvinar, sem hafði náð tökum á mér, og rétt á sama andartaki og ég var að því kominn að láta bugast af örvilnan og gefa mig tortímingunni á vald — ekki ímyndaðri eyðileggingu, heldur á vald einhverrar raunverulegrar veru frá ósýnilegum heimi, sem hafði svo furðulegt vald, að ég hafði aldrei orðið slíks var hjá neinum — einmitt á því andartaki mikillar skelfingar, sá ég ljósstólpa beint yfir höfði mér, skærari en sólin, og hann lækkaði hægt, uns hann féll á mig.

17 Hann hafði ekki fyrr birst en ég fann mig lausan undan óvininum, sem hélt mér föngnum. Þegar ljósið hvíldi á mér, sá ég tvær verur, svo bjartar og dýrðlegar, að ekki verður með orðum lýst, og stóðu þær fyrir ofan mig í loftinu. Önnur þeirra ávarpaði mig, nefndi mig með nafni og sagði, um leið og hún benti á hina: Þetta er minn elskaði sonur. Hlýð þú á hann!

18 Tilgangur minn með því að spyrja Drottin var að fá vitneskju um, hvert allra trúfélaganna hefði rétt fyrir sér, svo að ég vissi, í hvert ég ætti að ganga. Ég hafði því ekki fyrr öðlast vald á sjálfum mér á ný, svo að ég mætti mæla, en ég spurði verur þær, sem stóðu fyrir ofan mig í ljósinu, hvert allra þessara trúfélaga hefði á réttu að standa (því að á þeim tíma hafði það aldrei hvarflað að mér að þau hefðu öll rangt fyrir sér) — og í hvert þeirra ég ætti að ganga.

19 Mér var svarað, að ég mætti ekki í neitt þeirra ganga, því að þeim skjátlaðist öllum, og veran, sem ávarpaði mig, sagði, að allar játningar þeirra væru viðurstyggð í hennar augum og kennimenn þessir væru allir spilltir: „Þeir nálgast mig með vörunum, en eru fjarri mér í hjarta sínu. Þeir kenna boðorð manna, sem eru guðleg að formi til, en þeir afneita krafti þeirra.“

20 Aftur bannaði hún mér að ganga í nokkurt þeirra, og margt fleira sagði hún við mig, sem ég get ekki skráð á þessari stundu. Þegar ég kom til sjálfs mín á ný, varð ég þess áskynja, að ég lá á bakinu og horfði upp í himininn. Þegar ljósið hvarf, var ég gjörsamlega máttvana, en náði mér fljótt að nokkru marki og fór heim. Þegar ég hallaði mér að arninum, spurði móðir mín mig, hvað væri að. Ég svaraði: „Það er allt í lagi — mér líður vel.“ Ég sagði síðan móður minni, að ég hefði komist að því sjálfur, að presbyterar hefðu á röngu að standa. Svo virðist sem andstæðingnum hafi orðið ljóst mjög snemma í lífi mínu, að mér væri ætlað að verða til ófriðar og skapraunar í ríki hans, eða hvers vegna sameinuðust myrkravöldin annars gegn mér? Hvers vegna varð slík andstaða og ofsóknir gegn mér, strax á unga aldri?

21 Nokkrum dögum eftir að ég sá þessa sýn, var ég staddur hjá einum þeirra meþódistapresta, sem átti drjúgan þátt í fyrrgreindri trúaræsingu, og þar sem ég var að ræða trúmál við hann, notaði ég tækifærið til að lýsa sýn þeirri, sem ég hafði séð. Viðbrögð hans komu mér mjög á óvart, því að hann taldi frásögn mína ekki aðeins léttvæga, heldur auðsýndi hann henni fullkomna fyrirlitningu, kvað hana alla frá djöflinum komna, því að á okkar dögum gerðist ekkert, sem gæti talist sýnir eða opinberanir, öllu slíku hefði lokið með postulunum, og slíkt kæmi aldrei aftur.

22 Ég komst þó brátt að raun um, að saga mín hafði komið af stað miklum hleypidómum í minn garð meðal kennimanna, og varð hún orsök mikilla ofsókna, sem fóru jafnt og þétt í vöxt. Og þótt ég væri aðeins óþekktur unglingur, milli fjórtán og fimmtán ára að aldri, og aðstæður mínar í lífinu vart slíkar, að unglingur gæti skipt nokkru í heiminum, veittu háttsettir menn mér samt svo mikla athygli, að þeir æstu almenningsálitið gegn mér og hvöttu til grimmilegra ofsókna. Þetta var raunar sammerkt öllum trúfélögunum — þau tóku öll höndum saman um að ofsækja mig.

23 Eins og svo oft síðar vakti þetta mig til alvarlegra hugleiðinga þá um hve einkennilegt það væri, að ókunnur drengur, aðeins rúmra fjórtán ára og að auki nauðbeygður til að afla sér fábreyttasta lífsviðurværis með daglegu striti, skyldi teljast nógu mikilvægur til að vekja athygli stórmenna hinna fjölmennustu trúfélaga samtíðarinnar, og það með þeim hætti, að það æsti þá til grimmilegustu ofsókna og lastmæla. En þannig var þetta, þótt einkennilegt megi virðast, og það olli mér oft sárum harmi.

24 Engu að síður var það staðreynd, að ég hafði séð sýn. Mér hefur komið í hug síðar, að mér hafi verið líkt innanbrjósts og Páli, þegar hann varði mál sitt fyrir Agrippa konungi og sagði frá sýn þeirri, sem fyrir hann hafði borið, þegar hann sá ljós og heyrði rödd, en samt lögðu aðeins fáir trúnað á orð hans. Sumir kváðu hann óheiðarlegan, en aðrir sögðu hann vitskertan, og hann var bæði hæddur og lastaður. En ekkert af þessu gat þó gert að engu raunveruleika sýnar hans. Hann hafði séð sýn, hann vissi að svo var, og hversu miklum ofsóknum sem hann yrði að sæta, fengi því ekkert breytt, og þótt ofsóknirnar yrðu honum að bana, þá vissi hann samt, og mundi vita, meðan hann drægi lífsanda, að hann hefði bæði séð ljós og heyrt rödd ávarpa sig, og allur heimurinn gæti ekki fengið hann til að hugsa annað eða trúa öðru.

25 Þannig var þessu farið með mig. Ég hafði raunverulega séð ljós og í ljósinu miðju hafði ég séð tvær verur, og þær höfðu raunverulega ávarpað mig. Og þótt ég væri hataður og ofsóttur fyrir að segja, að ég hefði séð sýn, þá var það samt satt. Og meðan þeir ofsóttu mig og lastmæltu mér og töluðu illa um mig að ástæðulausu fyrir að segja frá þessu, spurði ég sjálfan mig í hjarta mínu: Hví er ég ofsóttur fyrir að segja sannleikann? Ég hef raunverulega séð sýn, og hvernig ætti ég að geta staðið gegn Guði, og af hverju hyggst heimurinn fá mig til að neita því, sem ég hef raunverulega séð? Því að ég hafði séð sýn. Ég vissi það, og ég vissi að Guð vissi það, og ég hvorki gat neitað því né þorði að gera það. Ég vissi að minnsta kosti, að með því mundi ég misbjóða Guði og eiga yfir mér fordæmingu.

26 Hvað trúfélögin varðaði, var ég nú orðinn sannfærður um, að mér bæri ekki að ganga í neitt þeirra, heldur halda uppteknum hætti, uns ég fengi önnur fyrirmæli. Ég hafði komist að raun um, að sá vitnisburður Jakobs væri sannur — að maður, sem skorti visku, gæti beðið Guð ásjár, og hún gæti hlotnast honum átölulaust.

27 Ég hélt áfram að sinna venjulegum störfum mínum fram til 21. september árið átján hundruð tuttugu og þrjú, en allan þann tíma varð ég að þola miklar ofsóknir manna úr öllum stéttum, bæði trúaðra og trúlausra, af því að ég hélt áfram að staðhæfa, að ég hefði séð sýn.

28 Frá því ég sá sýnina og fram til ársins átján hundruð tuttugu og þrjú urðu alls kyns freistingar á vegi mínum, en mér hafði verið bannað að ganga í nokkurt trúfélag þeirra daga, og var að auki ungur að árum og ofsóttur af þeim, sem hefðu átt að vera vinir mínir og koma vingjarnlega fram við mig, enda hefðu þeir átt að reyna að frelsa mig með réttri og ástríkri framkomu, ef þeir töldu mig blekktan. Og þar eð ég umgekkst fólk af öllu tagi, gerði ég mig oft sekan um heimskuleg glappaskot, sýndi oft veikleika æskunnar og bresti mannlegs eðlis, sem leiddu mig því miður í ýmiss konar freistni, sem var ógeðfelld í augum Guðs. Þótt ég geri þessa játningu, þarf enginn að ætla, að ég hafi gert mig sekan um stórar eða illkynjaðar syndir. Í eðli mínu hefur aldrei verið hneigð til að drýgja þær. En ég gerði mig sekan um léttúð og var t. d. stundum í léttlyndum félagsskap, sem ekki samræmdist þeim eiginleikum, sem sá skyldi varðveita, er kallaður var af Guði eins og ég. En engum, sem man æsku mína og þekkir glaðlyndi mitt, ætti að finnast þetta óeðlilegt.

29 Af þessu leiddi, að mér fannst ég oft vera fordæmdur vegna veikleika míns og ófullkomnunar. Því gerðist það að kvöldi framangreinds tuttugasta og fyrsta dags septembermánaðar, þegar ég var genginn til hvílu, að ég hóf að ákalla almáttugan Guð og biðja um fyrirgefningu á öllum syndum mínum og heimsku og bað hann einnig að sýna mér horfur mínar og stöðu gagnvart honum, því að ég var sannfærður um, að ég ætti eftir að fá guðdómlega vitrun, eins og ég hafði áður fengið.

30 Meðan ég ákallaði Guð, sá ég ljós birtast í herbergi mínu, og jókst það stöðugt, uns birtan var orðin þar meiri en um hábjartan dag. Skyndilega birtist maður við rúmstokk minn, og sveif hann í lausu lofti, því að fætur hans námu ekki við gólf.

31 Hann var klæddur víðum kyrtli, óviðjafnanlega hvítum. Hann var hvítari en nokkuð jarðneskt, sem ég hafði nokkru sinni séð, enda trúi ég ekki, að nokkur jarðneskur hlutur geti orðið jafn frábærlega hvítur og ljómandi. Hendur hans voru berar, svo og handleggirnir nokkuð ofan við úlnliði, og auk þess var hann berfættur og fótleggir hans berir nokkuð upp fyrir ökkla. Hann var einnig ber um höfuð og háls. Ég gat séð, að hann klæddist kyrtli þessum einum, því að hann var opinn, svo að ég sá í bringu hans.

32 Kyrtill hans var ekki aðeins framúrskarandi hvítur, heldur var og öll persóna hans svo dýrðleg, að orð fá því ekki lýst, og yfirbragð hans var sannarlega sem leiftur. Herbergið varð óumræðilega bjart, en þó ekki allt eins bjart og hið næsta manninum. Í fyrstu varð ég óttasleginn, þegar ég sá hann, en óttinn hvarf mér von bráðar.

33 Hann ávarpaði mig með nafni og sagði mér, að hann væri sendiboði, sem sendur væri á minn fund úr návist Guðs og héti Moróní. Guð ætlaði mér verk að vinna og nafn mitt yrði talið tákn góðs og ills með öllum þjóðum, kynkvíslum og tungum, eða að bæði yrði talað vel og illa um það með öllum lýðum.

34 Hann sagði, að bók væri geymd, letruð á gulltöflur, þar sem lýst væri fyrri íbúum þessarar álfu og sagt frá uppruna þeirra. Hann sagði og, að hún hefði að geyma fyllingu hins ævarandi fagnaðarerindis, eins og frelsarinn hefði fengið það íbúunum til forna —

35 Einnig að tveir steinar greyptir í silfurboga — og steinar þessir, festir við brjóstplötu, mynduðu það sem kallast Úrím og Túmmím — væru með töflunum, en umráð og notkun steinanna hefði til forna eða fyrr á tímum gert menn að „sjáendum,“ og hefði Guð útbúið þá til þess að þýða bókina.

36 Þegar hann hafði sagt mér þetta, tók hann að vitna í spádóma Gamla testamentisins. Hann vitnaði fyrst í þriðja kapítula Malakís, og hann vitnaði einnig í fjórða eða síðasta kapítula sama spádóms, en þó með nokkru fráviki frá okkar Biblíu. Í stað þess að vitna í fyrsta vers, eins og það er í okkar bókum, vitnaði hann þannig í það:

37 Því að sjá. Sá dagur kemur, sem mun glóa sem ofn, og allir hrokafullir og allir þeir, sem ranglæti fremja, munu brenna sem hálmleggir, því að þeir, sem koma, munu brenna þá, segir Drottinn hersveitanna, svo að hvorki verði eftir af þeim rót né kvistur.

38 Síðan vitnaði hann þannig í fimmta vers: Sjá, ég mun opinbera yður prestdæmið með hendi Elía spámanns, áður en hinn mikli og ógurlegi dagur Drottins kemur.

39 Hann vitnaði einnig með breyttum hætti í næsta vers: Og hann mun gróðursetja í hjörtum barnanna fyrirheit þau, sem feðrunum voru gefin, og hjörtu barnanna munu snúast til feðra sinna. Ef svo væri ekki, mundi jörðin öll verða gjöreydd við komu hans.

40 Auk þess vitnaði hann í ellefta kapítula Jesaja og sagði, að hann væri um það bil að rætast. Hann vitnaði líka í þriðja kapítula, tuttugasta og annað og tuttugasta og þriðja vers Postulasögunnar, nákvæmlega eins og þau standa í Nýja testamenti okkar. Hann sagði, að spámaðurinn væri Kristur, en sá dagur væri enn ekki kominn, þegar „sérhver sál, sem ekki hlýðir á þennan spámann, mun útilokast frá lýðnum,“ en hann væri í nánd.

41 Hann vitnaði einnig í þriðja kapítula Jóels, frá fyrsta versi til þess fimmta. Hann sagði einnig, að það hefði ekki ræst enn, en mundi senn rætast. Og enn fremur sagði hann, að fyllingartími Þjóðanna kæmi brátt. Hann vitnaði í margar aðrar ritningargreinar og gaf margar skýringar, sem hér er ekki svigrúm til að minnast á

42 Hann sagði og, að þegar ég hefði fengið töflurnar, sem hann hefði talað um — því að enn væri ekki komið að því að ég fengi þær — mætti ég engum sýna þær, ekki heldur brjóstplötuna með Úrím og Túmmím, nema þeim, sem mér yrði boðið að sýna þær, ella yrði mér tortímt. Meðan hann ræddi við mig um töflurnar, opnaðist mér hugarsýn, svo að ég sá staðinn þar sem töflurnar voru geymdar, og það svo skýrt og greinilega að ég þekkti hann aftur þegar ég kom þangað.

43 Eftir þessar samræður sá ég að ljósið í herberginu tók að safnast umhverfis þann, sem við mig hafði talað, og hélt svo áfram, þar til aftur var myrkt í herberginu, nema rétt umhverfis hann. En þá sá ég skyndilega opnast göng beint upp til himins, að því er virtist, og hann sté upp, þar til hann hvarf með öllu, og herbergið varð aftur eins og það hafði verið, áður en þetta himneska ljós birtist.

44 Ég lá og hugleiddi hve einstakt þetta atvik hefði verið, og furðaði mig mjög á því, sem þessi sérstæði sendiboði hafði sagt mér, en þá uppgötvaði ég allt í einu, mitt í hugleiðingum mínum, að aftur tók að birta í herberginu, og á augabragði, að því er virtist, birtist sami himneski sendiboðinn aftur við rúmstokk minn.

45 Hann tók til máls og endurtók nákvæmlega það sama og hann hafði sagt við fyrri heimsóknina, án minnstu breytingar. En að því búnu sagði hann mér frá miklum dómum, sem yfir jörðina kæmu, með mikilli eyðingu af völdum hungursneyðar, hernaðar og drepsótta. Hann sagði, að þessir þungbæru dómar kæmu yfir jörðina á okkar tímum. Þegar hann hafði skýrt mér frá þessu, sté hann aftur upp á sama hátt og áður.

46 Þegar hér var komið, hafði þetta haft slík áhrif á huga minn, að mér kom ekki blundur á brá, og ég lá agndofa vegna þess, sem ég hafði séð og heyrt. En mikil varð undrun mín, þegar ég sá sama sendiboðann enn við rúm mitt og heyrði hann endurtaka, eða hafa yfir á ný, það sama og áður. Og hann bætti við, mér til varnaðar, að Satan mundi reyna að freista mín (vegna fátæktar fjölskyldu minnar) til að ná töflunum í auðgunarskyni. Slíkt bannaði hann mér og sagði, að eina markmið mitt með því að ná þeim skyldi vera að vegsama Guð, og ég mætti ekkert annað takmark hafa en byggja upp ríki hans, ella næði ég þeim ekki.

47 Eftir þessa þriðju heimsókn sté hann enn til himins eins og áður, en ég tók á ný að íhuga þessa einkennilegu reynslu mína. En næstum þegar eftir að hinn himneski sendiboði var horfinn mér til himins í þriðja sinn, gól haninn, og ég varð þess áskynja, að dagur var í nánd, þannig að samræður okkar hlutu að hafa staðið alla nóttina.

48 Ég reis úr rekkju skömmu síðar og hóf að venju hið nauðsynlega strit dagsins, en þegar ég reyndi að haga vinnu minni eins og endranær, var ég svo farinn að kröftum, að ég var gjörsamlega óvinnufær. Faðir minn, sem vann mér við hlið, varð þess var að eitthvað amaði að mér og sagði mér að fara heim. Ég lagði af stað og ætlaði heim, en þegar ég reyndi að fara yfir girðinguna, sem var umhverfis akurinn, þar sem við vorum, hvarf mér allur máttur, ég hné örmagna til jarðar og lá síðan um tíma rænulaus með öllu.

49 Það fyrsta, sem ég man, var rödd, sem ávarpaði mig með nafni. Ég leit upp og sá sama sendiboðann og áður standa yfir höfði mér, umlukinn ljósi sem fyrr. Hann endurtók síðan enn á ný allt sem hann hafði sagt mér nóttina áður, og bauð mér að fara á fund föður míns og segja honum frá sýninni og boðum þeim, sem ég hafði fengið.

50 Ég hlýddi. Ég fór aftur til föður míns úti á akrinum og sagði honum alla söguna. Hann svaraði því og sagði, að þetta væri frá Guði, og að ég ætti að fara og gera eins og sendiboðinn hafði boðið. Ég fór af akrinum og hélt til þess staðar, sem töflurnar voru geymdar, að sögn sendiboðans. Og vegna þess hve sýnin hafði verið greinileg, þekkti ég strax staðinn þegar ég kom þangað.

51 Skammt frá þorpinu Manchester í Ontaríó-sýslu, New York-ríki, er allhá hæð, öllum öðrum hæðum hærri á þeim slóðum. Töflurnar var að finna í steinkistu undir allstórum steini í vesturhlíðum hæðarinnar, skammt þar frá sem hún er hæst. Steinn þessi var þykkur og bungaði í miðju að ofan, en var þynnri til jaðranna, svo að miðhluti hans stóð upp úr jörðunni, en brúnirnar voru þaktar mold allt um kring.

52 Þegar ég hafði mokað moldinni frá, fékk ég mér vogarstöng, sem ég rak undir brún steinsins, og tókst mér að lyfta honum með nokkru átaki. Ég leit í kistuna, og svo sannarlega sá ég þar töflurnar, Úrím og Túmmím og brjóstplötuna, eins og sendiboðinn hafði sagt. Kista sú, sem þetta var í, var gerð á þann hátt, að steinar voru lagðir saman í einhvers konar steinlím. Á botni kistunnar voru tveir steinar lagðir í kross, og á steinum þessum lágu töflurnar og aðrir hlutir, sem með þeim voru.

53 Ég gerði tilraun til að taka þær upp, en sendiboðinn bannaði mér það og endurtók að tíminn til að birta þær væri enn ekki kominn og kæmi ekki fyrr en eftir fjögur ár frá þessum tíma að telja. En hann sagði mér, að ég ætti að koma á þennan stað nákvæmlega að einu ári liðnu, og mundi hann þá hitta mig þar, og þetta ætti ég að gera árlega, þar til sú stund rynni upp, að ég fengi töflurnar.

54 Ég fór því á staðinn árlega, eins og mér hafði verið boðið, og í hvert sinn var sami sendiboðinn þar fyrir, og í sérhverju viðtali okkar fékk ég hjá honum fyrirmæli og upplýsingar um fyrirætlan Drottins, hvernig og á hvaða hátt stýra ætti ríki hans hina síðustu daga.

55 Þar sem veraldarauður föður míns var mjög takmarkaður, var okkur nauðsyn að stunda erfiðisvinnu, ráða okkur sem daglaunamenn og á annan hátt, eftir því sem tækifæri gafst til. Stundum vorum við heima, en þess á milli að heiman, og með stöðugu striti tókst okkur að komast sæmilega af.

56 Árið 1823 var mjög að fjölskyldu minni þrengt við dauða elsta bróður míns Alvins. Í októbermánuði 1825 réðst ég til aldraðs heiðursmanns, sem hét Josia Stoal, í Chenangosýslu í New York-ríki. Hann hafði frétt eitthvað um, að Spánverjar hefðu opnað silfurnámu í Harmony, Susquehannasýslu í Pennsylvaníu, og hafði, áður en ég réðst til hans, verið við gröft í von um að finna námuna. Eftir að ég kom til hans, lét hann mig, ásamt öðru vinnufólki sínu, grafa eftir námunni, og vann ég við það verk í tæpan mánuð, án nokkurs árangurs, en að lokum tókst mér að fá gamla manninn til að hætta greftrinum. Af þessu spratt sá þráláti orðrómur, að ég hafi verið að grafa eftir peningum.

57 Meðan ég vann þarna, var ég látinn búa hjá Ísak nokkrum Hale, sem bjó á þessum stað. Það var þar, sem ég sá konu mína (dóttur hans), Emmu Hale, fyrsta sinni. Við vorum gefin saman í hjónaband 18. janúar 1827, meðan ég var enn í þjónustu Stoals.

58 Vegna áframhaldandi fullyrðinga minna um, að ég hefði séð sýn, var ég enn ofsóttur, og fjölskylda eiginkonu minnar var mjög andvíg hjónabandi okkar. Mér var því nauðsynlegt að fara burt með hana, og fórum við til Squire Tarbill-hússins í Suður Bainbridge, Chenangosýslu, New York, og vorum vígð þar í hjónaband. Þegar eftir hjónavígsluna fór ég úr þjónustu Stoals og hélt heim til föður míns og stundaði búskap með honum það ár.

59 Um síðir var kominn tími til að taka töflurnar, Úrím og Túmmím og brjóstplötuna. Hinn tuttugasta og annan dag septembermánaðar árið átján hundruð tuttugu og sjö, þegar ég hafði að vana farið að enn einu ári liðnu á þann stað, þar sem það var geymt, afhenti sami himneski sendiboðinn mér það með þeim fyrirmælum, að ég ætti að bera ábyrgð á því, og ef ég léti það frá mér fara vegna hirðuleysis eða einhverrar vanrækslu, yrði ég útilokaður. Ef ég á hinn bóginn beitti öllu þreki mínu til að varðveita það, þar til hann, sendiboðinn, gerði tilkall til þess, yrði það varðveitt.

60 Ég komst brátt að ástæðu þess, að ég hafði fengið svo ströng fyrirmæli um að gæta þess og hverju það sætti, að sendiboðinn hafði sagt, að þegar ég hefði gert það, sem af mér væri krafist, kæmi hann til að sækja það. Ekki var það fyrr kunnugt að ég hefði það, en reynt var til hins ýtrasta að ná því frá mér. Í þeim tilgangi var neytt allra klækja, sem hægt var að finna upp. Ofsóknirnar urðu enn grimmilegri og hatrammari en áður, og hópar manna biðu sífellt færis á að ná því frá mér, ef hægt væri. En vegna visku Guðs var það óhult í höndum mínum, uns ég hafði gert það, sem ætlast var til af mér. Þegar sendiboðinn kom til að sækja það, eins og um hafði verið talað, afhenti ég honum það, og hann hefur það í sinni umsjá til þessa dags, sem er annar dagur maímánaðar árið átján hundruð þrjátíu og átta.

61 Æsingar héldu hins vegar áfram, og óteljandi slúðurtungur voru sífellt önnum kafnar við að dreifa lygum um fjölskyldu föður míns og mig. Þótt ég segði aðeins frá þúsundasta hluta þeirra, mundi það fylla margar bækur. Ofsóknirnar urðu hins vegar svo óbærilegar, að ég neyddist til að flytjast frá Manchester, og fór ég ásamt konu minni til Susquehannasýslu í Pennsylvaníu. Meðan við bjuggumst til ferðar — við vorum sárfátæk og ofsóknirnar hvíldu svo þungt á okkur, að engar líkur voru til, að breyting yrði þar á — eignuðumst við mitt í þrengingum okkar vin, heiðursmann að nafni Martin Harris, sem kom til okkar og gaf mér fimmtíu dali okkur til hjálpar á ferð okkar. Harris var búsettur í Palmyra í Wayne-sýslu í New York-ríki, og var hann þar virtur bóndi.

62 Vegna þessarar tímabæru aðstoðar tókst mér að komast á áfangastað í Pennsylvaníu, og þegar eftir komuna þangað hófst ég handa um að afrita táknin á töflunum. Ég afritaði talsverðan fjölda þeirra og þýddi sum þeirra með aðstoð Úríms og Túmmíms, en þetta gerði ég frá þeim tíma, er ég kom á heimili tengdaföður míns í desembermánuði og fram í febrúar árið eftir.

63 Einhvern tíma í þessum febrúarmánuði kom fyrrnefndur Martin Harris heim til okkar, tók við táknunum, sem ég hafði ritað eftir töflunum, og fór með þau til New York-borgar. Varðandi atburði þá, sem gerðust að því er hann og táknin snerti, vísa ég til hans eigin frásagnar af þeim, eins og hann rakti þá fyrir mér við heimkomuna, en hún var á þessa leið:

64 „Ég fór til New York-borgar og lagði táknin, sem höfðu verið þýdd, ásamt þýðingunni á þeim, fyrir Charles Anthon prófessor, sem kunnur var fyrir bókmenntaafrek sín. Anthon prófessor sagði að þýðingin væri rétt, raunar betri en nokkur þýðing úr egypsku, sem hann hefði séð áður. Síðan sýndi ég honum þau tákn, sem höfðu ekki enn verið þýdd og kvað hann þau egypsk, kaldeísk, assyrísk og arabísk, og sagði þau vera sönn tákn. Hann fékk mér vottorð, sem fullvissaði íbúa Palmyra um að þetta væru sönn tákn og að þýðing þeirra tákna, sem hefðu verið þýdd, væri líka rétt. Ég tók vottorðið, stakk því í vasann og var rétt að fara út úr húsinu, þegar hr. Anthon kallaði á mig og spurði hvernig ungi maðurinn hefði orðið þess áskynja, að gulltöflurnar væru á þeim stað, þar sem hann hefði fundið þær. Ég svaraði því til, að engill Guðs hefði opinberað honum það.

65 Þá sagði hann við mig: ‚Leyf mér að sjá vottorðið.‘ Ég tók það því úr vasa mínum og rétti honum, en hann tók það og reif það í smátt með þeim orðum, að nú væri ekkert til lengur, sem héti þjónusta engla, og ef ég vildi færa sér töflurnar, skyldi hann þýða þær. Ég sagði honum, að hluti taflnanna væri innsiglaður og mér væri forboðið að koma með þær. Hann svaraði: ‚Ég get ekki lesið innsiglaða bók.‘ Ég fór frá honum og til dr. Mitchells, sem staðfesti það, sem Anthon prófessor hafði sagt um táknin og þýðinguna.“

· · · · · · ·

66 Hinn 5. apríl 1829 kom Oliver Cowdery heim til mín, en ég hafði aldrei séð hann fyrr. Hann sagði mér, að þar eð hann hefði stundað kennslu í skóla í grennd við heimili föður míns og faðir minn hefði verið einn þeirra, sem sendu nemendur í skólann, hefði hann búið hluta af árinu á heimili hans, en meðan hann hafði verið þar, hefði fjölskyldan sagt honum frá því, hvernig ég hefði fengið töflurnar í hendur, og þess vegna hefði hann komið til að fá upplýsingar hjá mér.

67 Tveimur dögum eftir komu Cowderys (þ.e. 7. apríl) hóf ég að þýða Mormónsbók, en hann skrifaði upp eftir mér.

· · · · · · ·

68 Við unnum enn að þýðingunni, þegar við í næsta mánuði (maí 1829) fórum dag nokkurn út í skóg til að biðjast fyrir og spyrja Drottin um skírn til fyrirgefningar syndanna, sem við höfðum séð nefnda í þýðingunni á töflunum. Meðan við fengumst við þetta, báðumst fyrir og ákölluðum Drottin, sté sendiboði frá himni niður í ljósskýi, lagði hendur yfir okkur og vígði okkur að því búnu, með svofelldum orðum:

69 Yður, samþjónum mínum, veiti ég í nafni Messíasar Aronsprestdæmið, sem hefur lykla að þjónustu engla og fagnaðarerindi iðrunar og niðurdýfingarskírn til fyrirgefningar syndanna. Og þetta skal aldrei aftur af jörðunni tekið, uns synir Levís færa Drottni aftur fórn í réttlæti.

70 Hann kvað þetta Aronsprestdæmi ekki hafa vald til handayfirlagningar fyrir gjöf heilags anda, en það yrði okkur veitt síðar. Og hann bauð okkur að fara og láta skírast og gaf okkur þær leiðbeiningar, að ég ætti að skíra Oliver Cowdery, sem síðan ætti að skíra mig.

71 Í samræmi við það fórum við og vorum skírðir. Ég skírði hann fyrst, og síðan skírði hann mig — en síðan lagði ég hendur á höfuð hans og vígði hann til Aronsprestdæmis, en að því búnu lagði hann hendur yfir mig og vígði mig til hins sama prestdæmis — því að svo var okkur boðið.*

72 Sendiboði sá, sem kom til okkar í þetta sinn og veitti okkur þetta prestdæmi, kvaðst heita Jóhannes, sá hinn sami og nefndur væri Jóhannes skírari í Nýja testamentinu. Hann kvaðst starfa undir stjórn Péturs, Jakobs og Jóhannesar, sem hefðu lykla Melkísedeksprestdæmisins, en það prestdæmi, sagði hann, yrði okkur veitt, er fram liðu stundir, og ætti ég að kallast fyrsti öldungur kirkjunnar og hann (Oliver Cowdery) annar. Það var fimmtánda dag maímánaðar 1829, sem þessi sendiboði vígði okkur og skírði.

73 Jafnskjótt og við höfðum komið upp úr vatninu eftir skírnina, nutum við mikilla og dýrðlegra blessana frá himneskum föður okkar. Ég hafði ekki fyrr skírt Oliver Cowdery en heilagur andi kom yfir hann, og hann reis á fætur og spáði fyrir um marga hluti, sem áttu senn að verða. Og aftur varð það, þegar ég hafði hlotið skírn hjá honum, að spádómsandi kom og yfir mig, þegar ég reis á fætur, og spáði ég þá uppgangi þessarar kirkju og mörgu öðru í sambandi við kirkjuna og þessa kynslóð mannanna barna. Við fylltumst heilögum anda og fögnuðum í Guði hjálpræðis okkar.

74 Þar eð andar okkar höfðu nú verið upplýstir, fóru ritin að verða okkur auðskildari, og hin raunverulega merking og tilgangur hinna dulúðugustu málsgreina varð okkur ljós með hætti, sem við höfðum aldrei kynnst áður eða okkur til hugar komið. En um sinn neyddumst við til að leyna, með hvaða hætti við hefðum hlotið prestdæmið og að við hefðum verið skírðir, sakir þess ofsóknaranda, sem þegar var auðsær í grenndinni.

75 Okkur hafði við og við verið hótað því, að múgur réðist á okkur, og jafnvel kennimenn höfðu hótað þessu. Það eina, sem hindraði árás af hálfu múgsins, var áhrif frá fjölskyldu tengdaföður míns (fyrir guðlega forsjá), sem hafði vingast mjög við mig, var andvíg múgæði og hafði hug á, að ég gæti haldið þýðingarstarfinu áfram án truflana, og bauð því og hét okkur vernd gegn öllu ólöglegu athæfi, eftir því sem þeim væri unnt.