ការសន្យានឹងកុមារ
លូវៀ ប៉ារេដេស កាប្រេរ៉ា ទីក្រុងយូកាតាន ប្រទេសម៉ិកស៊ិក
រចនារូបភាពដោយ ផាស្កាល ខេមភៀន
ពីរបីឆ្នាំមុន ខ្ញុំមានការស្រយុតចិត្តខ្លាំងណាស់ ។ រឿងតែមួយគត់ដែលខ្ញុំអាចរកឃើញការជំរុញចិត្តបន្តិចបន្តួចនោះគឺមិត្តជិតស្និទ្ធិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ និងកូនៗរបស់នាង ។ យើងបានដើរលំហែរជាមួយគ្នានៅចុងសប្តាហ៍ ហើយចូលចិត្តការដើរលំហែរនោះណាស់ ។ ប៉ុន្តែ យូរៗទៅយើងបានចាប់ផ្តើមដើរលំហែរតិចទៅៗ ហើយមិនញឹកញាប់ឡើយ ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមនឹកមិត្តភក្តិខ្ញុំ និងគ្រួសារគាត់ ។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានដឹងថា ការដើរលំហែរបស់យើងពុំបានធ្វើញឹកញាប់ ដោយសារមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ និងគ្រួសាររបស់នាងត្រូវត្រឡប់ទៅធ្វើទម្លាប់មួយ ដែលពួកគេបានឈប់ធ្វើអស់ជាច្រើនឆ្នាំមុន—គឺការចូលរួមព្រះវិហារ ។
ថ្ងៃមួយពួកគេបានអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យទទួលទានអាហារថ្ងៃត្រង់ ។ បានជួបពួកគេម្តងទៀត ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍រីករាយយ៉ាងខ្លាំង ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ពួកគេថា ខ្ញុំនឹកពួកគេខ្លាំងណាស់ ។ កូនស្រីមិត្តរបស់ខ្ញុំដែលមានអាយុប្រាំមួយឆ្នាំបានផ្តល់យោបល់ថា យើងដោះស្រាយបញ្ហានោះដោយទៅព្រះវិហារជាមួយគ្នា ។ ដូច្នេះដោយពុំចាំបាច់គិតជាលើកទីពីរ នោះគាត់បានអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យទៅព្រះវិហារដែរ ។
អូ៎ អត់ទេ ! តើខ្ញុំអាចពន្យល់គ្រួសារនេះឲ្យយល់ថា ការទៅព្រះវិហារគឺជារឿងត្រឹមត្រូវសម្រាប់ពួកគេ ប៉ុន្តែវាជារឿងគួរឲ្យធុញសម្រាប់ខ្ញុំដូចម្តេចទៅ ? ខ្ញុំពុំបានទៅព្រះវិហារអស់ជាច្រើនឆ្នាំហើយ ប៉ុន្តែតើខ្ញុំអាចបដិសេធជាមួយកូនក្មេងម្តេចបាន ? ខ្ញុំបាននិយាយថា ខ្ញុំនឹងទៅ ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ ខ្ញុំគ្មានចិត្តចង់រក្សាការសន្យានោះសូម្បីតែបន្តិចសោះ ។
នៅថ្ងៃអាទិត្យនោះ ខ្ញុំបានទៅបរិភោគអាហារពេលព្រឹកជាមួយប៉ារបស់ខ្ញុំ ។ ភ្លាមនោះ ទូរសព្ទរបស់ខ្ញុំបានរោទិ៍ឡើង រំឭកខ្ញុំថា ខ្ញុំបានសន្យានឹងក្មេងស្រីតូចម្នាក់ថា ខ្ញុំនឹងទៅព្រះវិហារជាមួយនាង ។ ខ្ញុំមិនលើកទូរសព្ទឡើយ រហូតដល់ប៉ារបស់ខ្ញុំបានសួរខ្ញុំ ហេតុអ្វីខ្ញុំមិនឆ្លើយទូរសព្ទ ។ ខ្ញុំបានសារភាពថា មានគេបបួលខ្ញុំទៅការប្រជុំមួយនៅព្រះវិហារ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនចង់ទៅទេ ។ គាត់បានញញឹម ហើយនិយាយថា « លូវៀ កូនមិនត្រូវសន្យាអ្វីមួយជាមួយក្មេងទេ ប្រសិនបើកូនគ្មានឆន្ទៈធ្វើកិច្ចការនោះ » ។ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តថា ខ្ញុំរក្សាការសន្យារបស់ខ្ញុំ ។
ពេលខ្ញុំបានទៅដល់ព្រះវិហារ ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍ប្លែកមួយ ជាអ្វីមួយដែលខ្ញុំពុំអាចពិពណ៌នាបាន ។ ខ្ញុំនៅតែពុំអាចពន្យល់ថា អារម្មណ៍នោះបានកើតឡើងយ៉ាងណានោះទេ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃអាទិត្យបន្ទាប់ ខ្ញុំបានទៅព្រះវិហារម្តងទៀត ហើយបន្តទៅអាទិត្យក្រោយៗទៀត រហូតដល់ខ្ញុំយល់ពីអារម្មណ៍នោះ ៖ គឺព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។
សមាជិកសាសនាចក្របានចាប់ផ្តើមធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាដូចនៅផ្ទះ ។ ដោយគ្មានមន្ទិលសង្ស័យសោះ នោះខ្ញុំមានចិត្តចង់ដឹងចង់យល់ពីសាសនាចក្រជាខ្លាំង ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមជួបជាមួយពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ហើយក៏ចាប់ផ្តើមទទួលបានទីបន្ទាល់ ។ ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាបានមកជួបខ្ញុំកាន់តែញឹកញាប់ ហើយការយល់ដឹងរបស់ខ្ញុំអំពីដំណឹងល្អបានរីកចម្រើនឡើង រហូតដល់ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍នូវបំណងប្រាថ្នាដ៏ខ្លាំងក្លាដើម្បីជ្រមុជទឹក ។ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក ខ្ញុំបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ហើយឥឡូវនេះខ្ញុំរីករាយនឹងពរជ័យនៃដំណឹងល្អ ។ ដោយសាររឿងនេះ នោះខ្ញុំមានអំណរគុណដែលខ្ញុំបានរក្សាការសន្យារបស់ខ្ញុំនឹងក្មេងស្រីអាយុប្រាំមួយឆ្នាំម្នាក់ ។