ទីកន្លែងរបស់យើង
រត់ !
ល្ងាចមួយ ពេលខ្ញុំកំពុងដើរទៅផ្ទះ ។ វានៅសល់តែចម្ងាយប្រហែលបីបួនច្រកប៉ុណ្ណោះ ពីកន្លែងដែលខ្ញុំបានជួបជាមួយមិត្តភក្តិខ្ញុំមួយចំនួនកាលពីមិនទាន់ងងឹត ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ មេឃងងឹតទាំងស្រុងតែម្តង ។ ខ្ញុំពិបាកនឹងមើលឃើញកន្លែងដែលខ្ញុំកំពុងដើរ ។
ខ្ញុំបានដឹងថា មានយុវជនបីនាក់កំពុងដើរតាមខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមដើរកាន់តែលឿនចេញពីពួកគេ ប៉ុន្តែពួកគេបានបន្តដើរតាមខ្ញុំ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ភិតភ័យក្នុងចិត្តខ្ញុំ ។ បន្ទាប់មក មានគំនិតដ៏ច្បាស់មួយបានផុសឡើងនៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំថា ៖ រត់ទៅ ! ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមរត់ឡើងទួល ។ ទួលនោះចោតខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំមានកម្លាំងមួយដែលពុំមែនជាកម្លាំងខ្ញុំទេ ។ វាហួសពីកម្លាំងខ្ញុំ ។
ឥឡូវនេះពួកយុវជនកំពុងរត់មកដែរ ហើយខិតមកកៀកនឹងខ្ញុំ ។ ខ្ញុំពុំដឹងប្រាកដថា ត្រូវធ្វើអ្វីបន្ទាប់ទៀតឡើយ ។ ជាថ្មីម្តងទៀត គំនិតមួយដ៏ច្បាស់លាស់បានផុសក្នុងគំនិតខ្ញុំ ដែលប្រាប់ខ្ញុំថា ត្រូវរត់ចុះទៅតាមផ្លូវតូចមួយ ។ ពេលខ្ញុំរត់តាមផ្លូវនោះ ខ្ញុំរំភើបចិត្តជាខ្លាំងដោយសារខ្ញុំបានឃើញមន្ត្រីប៉ូលីសម្នាក់ ។ ដោយរត់ខ្សោះកម្លាំងអស់ចម្ងាយជាច្រើនច្រកមក ហើយហត់ស្ទើរតែដាច់ខ្យល់ នោះខ្ញុំបានសូមជំនួយពីប៉ូលីសនោះ ។ ពេលពួកយុវជនទាំងនោះបានឃើញខ្ញុំនិយាយជាមួយមន្ត្រីប៉ូលីស នោះពួកគេបានឈប់រត់ដេញតាមខ្ញុំទៀត ហើយទីបំផុតពួកគេបានដើរចេញបាត់ទៅ ។ ដើម្បីប្រាកដថា ខ្ញុំមានសុវត្ថិភាព មន្ត្រីប៉ូលីសរូបនោះបានដើរទៅផ្ទះជាមួយខ្ញុំ ។
នាយប់នោះ ខ្ញុំបានបន្តគិតអំពីការបំផុសគំនិតដែលខ្ញុំបានទទួល ។ ខ្ញុំបានទទួលអារម្មណ៍សុខសាន្ត ដោយដឹងថា ព្រះវរបិតាសួគ៌បានជួយខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានថ្លែងអំណរគុណទ្រង់ចំពោះការណែនាំរបស់ទ្រង់ ។ ខ្ញុំដឹងថា ពេលយើងធ្វើតាមសំឡេងនៃព្រះវិញ្ញាណ នោះយើងនឹងមានសុវត្ថិភាព ។
ម៉ាទីន អេស ទីក្រុងពើតូ ប្រទេសអាហ្សង់ទីន
ការក្រោកពីដេកគឺជាការទទួលខុសត្រូវរបស់ខ្ញុំ
នៅថ្ងៃអាទិត្យម្តាយខ្ញុំតែងតែដាស់ខ្ញុំ ដើម្បីខ្ញុំអាចរៀបចំខ្លួនទៅព្រះវិហារ ហើយទៅដល់ទីនោះមុនការប្រជុំចាប់ផ្តើម ។ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃអាទិត្យមួយ ម្តាយខ្ញុំពុំបានមកដាស់ខ្ញុំទេ ។ ខ្ញុំបានក្រោកពីដេកដោយខ្លួនឯង ហើយបានសង្កេតឃើញថា ខ្ញុំពុំឮសំឡេងដូចសព្វមួយដងដែលគ្រួសារខ្ញុំរៀបចំខ្លួនទៅព្រះវិហារឡើយ ។ ខ្ញុំបានមើលនាឡិកាទាំងអន្ទះសារ ហើយបានដឹងថា ខ្ញុំបានយឺតកន្លះម៉ោងចូលប្រជុំនៅព្រះវិហារហើយ ។ ខ្ញុំបានខកខានទទួលទានសាក្រាម៉ង់ ។ ខ្ញុំប្រហែលជានឹងខកខានរៀនថ្នាក់សាលាថ្ងៃអាទិត្យផងដែរ ។
ខ្ញុំបានទទួលអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់ និងត្រូវគេបោះបង់ចោល ។ ហេតុអ្វីម៉ាក់ខ្ញុំមិនដាស់ខ្ញុំព្រឹកនេះ ? គាត់ដាស់ខ្ញុំជានិច្ច ។ ប៉ុន្តែក្រោយមកខ្ញុំបានដឹងថា ៖ វាពុំមែនជាការទទួលខុសត្រូវរបស់ម្តាយខ្ញុំដើម្បីដាស់ខ្ញុំ ដើម្បីខ្ញុំអាចទៅព្រះវិហារទាន់ម៉ោងនោះទេ—វាជាការទទួលខុសត្រូវរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានចុះសេចក្តីសញ្ញាជាមួយព្រះវរបិតាសួគ៌ ហើយវាជាការទទួលខុសត្រូវរបស់ខ្ញុំដើម្បីរក្សាសេចក្តីសញ្ញានោះ ។
ក្រោយមកនៅថ្ងៃដដែលនោះ ម្តាយខ្ញុំបានប្រាប់ថា គាត់មិនដាស់ខ្ញុំឲ្យក្រោកទៅព្រះវិហារទៀតទេ ។ គាត់បាននិយាយថា គាត់មិនដាស់ខ្ញុំទៀតទេ ។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំគួរតែខិតខំដោយខ្លួនឯង ហើយទទួលបានទីបន្ទាល់ផ្ទាល់ខ្លួន ។
អំឡុងពេលសប្តាហ៍នោះ ខ្ញុំបានគិតអំពីរបៀបដែលខ្ញុំពុំអាចរស់នៅដោយពឹងលើទីន្ទាល់របស់ឪពុកម្តាយខ្ញុំជារៀងរហូត និងរបៀបដែលខ្ញុំគួរតែព្យាយាមកាន់តែខ្លាំងឡើង ដើម្បីពង្រឹងទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំផ្ទាល់ ។ ចាប់តាំងពីនោះមក ខ្ញុំបានខិតខំក្រោកពីព្រលឹមរៀងរាល់សប្តាហ៍ ដើម្បីខ្ញុំអាចទៅព្រះវិហារទាន់ម៉ោង ហើយទទួលទានសាក្រាម៉ង់ ។ ខ្ញុំកំពុងរៀនដើម្បីមានភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួនខាងវិញ្ញាណ ។
លីអា អាលវេស ទីក្រុងសេអារ៉ា ប្រទេសប្រេស៊ីល
ពីការទាត់ទៅជាការមានសន្តានចិត្តល្អ
ខ្ញុំកំពុងឈរតម្រង់ជួរជាមួយម្តាយខ្ញុំដើម្បីបង់ថ្លៃគ្រឿងទេសដែលយើងបានទិញ ។ ការតម្រង់ជួរឈរចាំនោះមានមនុស្សច្រើន ដូច្នេះម្តាយខ្ញុំបានដើរចៀសក្មេងប្រុសតូចម្នាក់ដែលនៅពីមុនយើង ដើម្បីយើងទៅទិញទំនិញ ។ ក្មេងប្រុសតូចនោះបានចាប់ផ្តើមទាត់ម្តាយខ្ញុំ ។ លើកទីពីរដែលគាត់បានទាត់ម្តាយខ្ញុំ នោះម្តាយខ្ញុំបានងាកក្រោយ ហើយនិយាយ « សូមក្មួយកុំទាត់មីងទៀតបានទេ ? »
ម្តាយរបស់ក្មេងប្រុសនោះបានងាកមក ហើយបានប្រាប់ម្តាយខ្ញុំថា វាជាកំហុសរបស់ម្ដាយខ្ញុំទើបបានកូនគាត់ទាត់ម្ដាយខ្ញុំ ។ គាត់បាននិយាយពាក្យបែបមើលងាយដល់ពួកយើង ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមសម្លឹងមើលទៅគាត់ទាំងខឹង ពេលគាត់ងាកក្រោយ ហើយមានភាពក្រអឺតក្រទមដាក់អ្នកគិតលុយផងដែរ ! ខ្ញុំបានធ្វើដូចជាត្រជាក់ចិត្តទេ ប៉ុន្តែក្នុងចិត្តខ្ញុំវិញគឺខឹងណាស់ ។ វាបានរំខានចិត្តខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានដឹងថា អ្វីដែលបានកើតឡើងពុំមែនជាកំហុសរបស់ម្តាយខ្ញុំ ឬកំហុសខ្ញុំទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ ។
នៅពេលយើងទៅដល់ផ្ទះ ខ្ញុំបានទៅក្នុងបន្ទប់ខ្ញុំ ហើយបានយកព្រះគម្ពីរខ្ញុំមកអាន ។ បន្ទាប់ពីអានបានមួយនាទីមក ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំត្រូវតែអធិស្ឋាន ។ ខ្ញុំគ្មានអារម្មណ៍អធិស្ឋានទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានលុតជង្គង់ចុះ ហើយចាប់ផ្តើមអធិស្ឋាន ។ ទីបំផុត ខ្ញុំបានឃើញថា ខ្ញុំបានអធិស្ឋានអំពីស្ត្រីនោះ ដែលបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់ដាក់យើង ។ អារម្មណ៍ស្ងប់សុខដ៏ខ្លាំង ដែលខ្ញុំធ្លាប់មានបានមានពេញក្នុងខ្លួនខ្ញុំ ។ ខ្ញុំគ្មានកំហឹងក្នុងចិត្តខ្ញុំចំពោះស្ត្រីនោះទៀតឡើយ ។ ខ្ញុំបានទទួលអារម្មណ៍នៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ។
តេរេសា ជី រដ្ឋអៃដាហូ ស.រ.អា.