« ឯកសាររៀបចំសម្រាប់សិស្ស មេរៀនទី ២៦ ៖ សាសនាចក្រនៅទិសខាងលិច » ឯកសារគ្រូបង្រៀនមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃការស្តារឡើងវិញ ( ឆ្នាំ ២០១៩ )
« ឯកសាររៀបចំសម្រាប់សិស្ស មេរៀនទី ២៦ » ឯកសារគ្រូបង្រៀនមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃការស្តារឡើងវិញ
ចម្លាក់ទីក្រុងសលត៍ លេកនៅឆ្នាំ ១៨៥៣ ដោយ ហ្វ្រេឌើរីក ភើស៊ី
ឯកសាររៀបចំសម្រាប់សិស្ស មេរៀនទី ២៦
សាសនាចក្រនៅទិសខាងលិច
ពួកបរិសុទ្ធដែលបានប្រមូលផ្តុំនៅជ្រលងភ្នំសលត៍ លេកដ៏ធំ និងតំបន់នៅជុំវិញនោះបានជួបនឹងឧបសគ្គមួយចំនួន បន្ទាប់ពីពួកគេមកដល់ ។ ឧបសគ្គទាំងនេះរួមមានអាកាសធាតុមិនអំណោយផល សត្វចង្រិតស៊ីដំណាំ ភាពរាំងស្ងួត និងភាពស្រេកឃ្លាន ។ ប៉ុន្តែព្រិកហាំ យ៉ង់ « ពុំសូវខ្វល់ខ្វាយពីការរៃអង្គាសគ្រាប់ធុញ្ញជាតិ និងប្រាក់ ជាងការដែលលោកជួយដល់ប្រជាជនរបស់លោកឲ្យក្លាយជាប្រជាជនដ៏បរិសុទ្ធមួយនោះឡើយ ។
លោកបានដឹងពីបទពិសោធន៍ថា ពួកគេនឹងរីកចម្រើនមកពីការខិតខំធ្វើការ និងការទទួលយកការទទួលខុសត្រូវ ។ ‹ នេះគឺជាទីកន្លែងល្អមួយដើម្បីបង្កើតពួកបរិសុទ្ធ › លោកបានប្រាប់ក្រុមជំនុំសមាជិកនៅទីក្រុងសលត៍ លេក នៅឆ្នាំ ១៨៥៦ ( DNW [ Deseret News Weekly ]ថ្ងៃទី ១០ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ ១៨៥៦ ទំព័រ ៥ ) » ( Teachings of Presidents of the Church: Brigham Young [ ឆ្នាំ ១៩៩៧ ] ទំព័រ ៩ ) ។ ពួកបរិសុទ្ធភាគច្រើនបានបង្ហាញសេចក្ដីជំនឿដ៏អស្ចារ្យលើព្រះអម្ចាស់អំឡុងប៉ុន្មានឆ្នាំមុននេះ ទោះជាមានការល្បងទាំងនេះក្ដី ។ ជាអកុសល គ្រានេះក្នុងប្រវត្តិសាសនាចក្រក៏រួមបញ្ចូលនូវសោកនាដកម្មនៃភ្នំម៉ៃដូស៍ ម៉ាសាគ្រី ដែលអាចបង្រៀនយើងពីមេរៀនដ៏សំខាន់ដែលយើងអាចអនុវត្តនៅក្នុងជំនាន់របស់យើងបាន ។
ផ្នែកទី ១
តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះមកពីត្រួសត្រាយផ្លូវពួកបរិសុទ្ធពីមុនអំពីការបម្រើព្រះអម្ចាស់ និងការស្ថាបនានគររបស់ទ្រង់នៅសព្វថ្ងៃនេះ ?
អំឡុងរដូវរងារដ៏លំបាកនាឆ្នាំ ១៨៤៨–៤៩ ពេលមានអាកាសធាតុត្រជាក់ ហើយមានការខ្វះខាតម្ហូបអាហារ នោះពួកបរិសុទ្ធខ្លះចង់បន្តទៅរដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា និងកន្លែងមានរ៉ែមាស ។ ប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់បានព្យាករថា ៖
« មានមនុស្សមួយចំនួនបានសួរខ្ញុំអំពីការទៅ[ រដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា ] ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ពួកគេថា ព្រះបានតាំងកន្លែងនេះ[ ទំនាបដ៏មហិមា ] សម្រាប់ការប្រមូលផ្ដុំពួកបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ ហើយបងប្អូននឹងរស់នៅបានប្រសើរនៅទីនេះ ជាងការដែលបងប្អូននឹងទៅតំបន់រ៉ែមាស ។ … ព្រះបានបង្ហាញដល់ខ្ញុំថា នេះគឺជាកន្លែងដើម្បីរកឃើញរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ហើយទីនេះគឺជាកន្លែងដែលពួកគេនឹងរីកចម្រើន … ព្រះនឹងធ្វើឲ្យអកាសធាតុមានភាពប្រាកដប្រជា ហើយយើងនឹងសង់ទីក្រុងមួយ និងព្រះវិហារបរិសុទ្ធមួយថ្វាយព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតនៅទីនេះ ។ យើងនឹងតាំងទីលំនៅរបស់យើងពីភាគខាងកើតរហូតដល់ខាងលិច ពីភាគខាងជើងរហូតដល់ខាងត្បូង ហើយយើងនឹងសង់ទីក្រុងរាប់រយ ហើយពួកបរិសុទ្ធរាប់ពាន់នាក់មកពីគ្រប់ជាតិសាសន៍នៅលើផែនដីនេះនឹងប្រមូលផ្ដុំគ្នានៅទីនេះ » ។ ( នៅក្នុង James S. Brown, Life of a Pioneer: Being the Autobiography of James S. Brown [ ឆ្នាំ ១៩០០ ] ទំព័រ ១២១–២២ )
លុះដល់ពេលមរណភាពរបស់ព្រិកហាំ យ៉ង់ នៅឆ្នាំ១៨៧៧ ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយបានឃើញការបំពេញដ៏អស្ចារ្យនៃការព្យាករនេះ ។ សេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេលើព្រះអម្ចាស់ និងព្យាការីរបស់ទ្រង់បានបំផុសគំនិតដល់អ្នកត្រួសត្រាយពួកបរិសុទ្ធផ្លូវចំំនួនពី ៦០,០០០ ទៅ ៧០,០០០ នាក់ឲ្យធ្វើអន្តោប្រវេសន៍មកកាន់ជ្រលងភ្នំសលត៍ លេក ជាកន្លែងដែលពួកគេបានបង្កើតសហគមន៍ចន្លោះពី ៣៥០ ទៅ ៤០០ សហគមន៍នៅក្នុងរដ្ឋយូថាហ៍ អារីហ្សូណា កាលីហ្វ័រញ៉ា អៃដាហូ ណេវ៉ាដា និងវ៉ាយអូម៉ីង ។
មូលនិធិអន្ដោប្រវេសន៍ជាបន្តបន្ទាប់ដែលបានបង្កើតឡើងដើម្បីជួយដល់ពួកបរិសុទ្ធអន្តោប្រវេសន៍ក្រីក្រ បានជួយផ្ដល់មូលនិធិដល់ការធ្វើដំណើរដល់ពួកបរិសុទ្ធ ៣០,០០០ នាក់មកពីប្រទេសអង់គ្លេស ស្កេនឌីណាវៀ ស្វីស អាល្លឺម៉ង់ និងហូឡង់ ។ ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាបានប្រកាសដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅជុំវិញពិភពលោក ។ ពួកបរិសុទ្ធបានលះបង់ពេលវេលារបស់ពួកគេដើម្បីសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅទីក្រុងសលត៍ លេក ឡូហ្គិន និងសេន ចច ។ អ្វីដែលសំខាន់បំផុត គឺពួកបរិសុទ្ធបានបន្សល់កេរ្ត៏ដំណែលនៃសេចក្ដីជំនឿ ពលិកម្ម និងការលះបង់ដ៏ឥតងាករេដល់បុព្វហេតុនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ។ ( សូមមើល « Brigham Young » Newsroom Topics នៅលើគេហទំព័រ newsroom.churchofjesuschrist.org ) ។
សូមជ្រើសរើសដំណើររឿងមួយដូចតទៅនេះពីពួកបរិសុទ្ធដ៏ស្មោះត្រង់ដែលបានប្រមូលផ្ដុំគ្នានៅរដ្ឋយូថាហ៍ក្នុងសាសនាចក្រកាលពីជំនាន់ដើម ។ សូមអានដំណើររឿងនោះ ហើយត្រៀមខ្លួនមកថ្នាក់រៀនដើម្បីចែកចាយមេរៀន ឬគោលការណ៍ដែលអ្នកបានរៀនមកពីដំណើររឿងនោះអំពីការបម្រើព្រះអម្ចាស់ និងការសង់នគររបស់ទ្រង់សព្វថ្ងៃនេះ ។
លូស៊ី មេស័រ ស្មីធ
សូមអានពីសេចក្ដីមេត្តារបស់លូស៊ី មេស័រ ស្មីធ និងពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយដែលបានចេញទៅជួយសង្គ្រោះដល់ពួកអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវនៃក្រុមរទេះរុញ នៅក្នុង Teachings of Presidents of the Church: Gordon B. Hinckley [ ឆ្នាំ ២០១៦ ] ទំព័រ ៨៦–៨៨ ។ សូមចាប់ផ្ដើមជាមួយនឹងប្រយោគដែលផ្ដើមត្រង់ « ជាឧទាហរណ៍ លូស៊ី មេស័រ ស្មីធ បានដឹកនាំក្រុមមួយ… » ហើយអានរហូតដល់ចុងបញ្ចប់ជំពូក។
យ៉ូហាន ម៉យល៍
សូមអានរឿងដ៏បំផុសគំនិតពីយ៉ូហាន ម៉យល៍ ដែលបានធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងសលត៍ លេក ដើម្បីសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធរៀងរាល់សប្ដាហ៍ ទោះជាគាត់បានបាត់បង់ជើងដោយតែគ្រោះថ្នាក់ក្ដី នៅក្នុងសុន្ទរកថារបស់ឌៀថើរ អេហ្វ អុជដូហ្វ « Lift Where You Stand » ( Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០៨ ទំព័រ ៥៥–៥៦ ) ។ សូមអានវគ្គដែលមានចំណងជើងថា « The Example of John Rowe Moyle » ។
ឬ មើលវីដេអូ « Only a Stonecutter »( ១៥:០០ ) ។
យ៉ូសែប មីលឡេត
សូមអានអំពីឆន្ទៈរបស់យ៉ូសែប មីលឡេត ដើម្បីផ្ដល់ម្សៅធ្វើនំដល់បុរសម្នាក់ដែលព្រះអម្ចាស់បាននាំមកជួបនឹងលោក ៖ ប៊យដ៏ ឃេ ផាកកឺ « A Tribute to the Rank and File of the Church » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៨០ ទំព័រ ៦៣ ។ សូមចាប់ផ្ដើមជាមួយនឹងឃ្លាដែលផ្ដើមដោយ « ខ្ញុំសូមដកស្រង់មកពីសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់យ៉ូសែប មីលឡេត… » ហើយបញ្ចប់ជាមួយនឹងឃ្លាដែលផ្ដើមដោយ « ព្រះអម្ចាស់បានស្គាល់យ៉ូសែប មីលឡេត » ។
ឬ មើលវីដេអូ « The Joseph Millett Story » ( ៦:១៤ ) ។
ឆាល វ៉កឃើរ និង ឆាលស៍ រីឆ
សូមអានអំពីសេចក្ដីជំនឿរបស់បុរសពីរនាក់ និងក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេដែលបានធ្វើតាមការអំពាវនាវឲ្យស្ថាបនាទីលំនៅថ្មីសម្រាប់ការប្រមូលផ្ដុំអ៊ីស្រាអែលនៅក្នុង Our Heritage: A Brief History of The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints ( ឆ្នាំ ១៩៩៦ ) ទំព័រ ៨៨–៨៩ ។ សូមអាននៅក្នុងទំព័រ ៨៨ ដោយចាប់ផ្ដើមជាមួយនឹងឃ្លាដែលផ្ដើមថា « នៅឯការប្រជុំសន្និសីទទូទៅ ប្រធានយ៉ង់ … » ហើយបញ្ចប់ជាមួយនឹងឃ្លានៅក្នុងទំព័រ ៨៩ ដែលផ្ដើមដោយ « មានការលំបាកជាច្រើន … » ។
ផ្នែកទី ២
តើអ្វីទៅដែលបាននាំឲ្យមានរឿងរ៉ាវនៅភ្នំម៉ៃដូស៍ ម៉ាសាគ្រី ?
អំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៨៥០ ការមិនចុះសម្រុង និងការយល់ខុសបានបង្កើតឲ្យមានភាពតានតឹងកើនឡើងរវាងពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ និងមន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលសហរដ្ឋអាមេរិក ។ ដោយជឿខុសថា ពួកបរិសុទ្ធស្ថិតនៅក្នុងការបះបោរ នោះប្រធានាធិបតីសហរដ្ឋអាមេរិក ជេមស៍ ប៊ូឆាណាន់ បានចាត់ទាហាន ១,៥០០ នាក់ឲ្យទៅកាន់ទីក្រុងសលត៍ លេក ដើម្បីបង្ក្រាបដល់ការបះបោរដែលបានចោទប្រកាន់ ។
នៅក្នងការបង្រៀនដល់ពួកបរិសុទ្ធ ប្រធាន យ៉ង់ និងថ្នាក់ដឹកនាំផ្សេងទៀតក្នុងសាសនាចក្របានរៀបរាប់ពីពួកទ័ពដែលនឹងមកដល់ថាជាមារសត្រូវ ។ ពួកលោកបានភ័យខ្លាចថា ពួកទ័ពនោះអាចនឹងបណ្ដេញពួកបរិសុទ្ធចេញពីតំបន់រដ្ឋយូថាហ៍ ដូចដែលពួកគេត្រូវបានបណ្ដេញពីរដ្ឋអូហៃអូ មិសសួរី និងអិលលីណោយ ។ ប្រធាន យ៉ង់ បានណែនាំពួកបរិសុទ្ធឲ្យសន្សំទុកគ្រាប់ធុញ្ញជាតិ ដើម្បីពួកគេមានអាហារគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបរិភោគ ប្រសិនបើពួកគេចាំបាច់ត្រូវរត់គេចពីពួកទ័ពនោះ ។ ក្នុងនាមជារដ្ឋមន្ត្រីប្រចាំតំបន់យូថាហ៍ លោកក៏បានដឹកនាំកងជីវពលដើម្បីរៀបចំខ្លួនការពារតំបន់នោះផងដែរ ។ ដើម្បីចៀសវាងការបង្ហូរឈាម ពួកបរិសុទ្ធផ្សេងទៀតត្រូវបានរៀបចំខ្លួនឲ្យគេចចេញពីផ្ទះសម្បែង ហើយបំផ្លាញវាចោលប្រសិនបើចាំបាច់ ។
អំឡុងគ្រានោះ ក្រុមអន្តោប្រវេសន៍តាមរទេះរុញមួយកំពុងធ្វើដំណើរទៅភាគខាងលិចចេញពីរដ្ឋអាកាន់សាសទៅរដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ាបានចូលមកដល់រដ្ឋយូថាហ៍ ។ សមាជិកខ្លះនៃក្រុមរទេះរុញនោះមានអារម្មណ៍តានតឹង ដោយសារពួកគេមានការលំបាកដើម្បីទិញគ្រាប់ធុញ្ញជាតិដ៏ចាំបាច់ជាច្រើនមកពីពួកបរិសុទ្ធ ។
ភាពតានតឹងបានកើតឡើងនៅទីក្រុងសេដា ការតាំងលំនៅចុងក្រោយនៅរដ្ឋយូថាហ៍ក្នុងដំណើរទៅកាន់រដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា ។ ការប្រឈមមុខគ្នាបានកើតឡើង ហើយសមាជិកខ្លះនៃក្រុមរទេះរុញបានគម្រាមកំហែងថានឹងចូលរួមជាមួយពួកទ័ពរបស់រដ្ឋាភិបាលដែលនឹងមកដល់ប្រឆាំងនឹងពួកបរិសុទ្ធ ។ បន្ទាប់ពីក្រុមរទេះរុញបានចាកចេញពីទីក្រុង អ្នកតាំងលំនៅ និងថ្នាក់ដឹកនាំមួយចំនួននៅទីក្រុងសេដាចង់ទៅបំផ្លាញអ្នកដែលបានគម្រាមកំហែងដល់ពួកគេ ។
អ៊ីសាក ហៃ ចៅហ្វាយក្រុងសេដា វិរៈសេនីយ៍ត្រីនៃកងជីវពល និងប្រធានស្តេក បានស្នើសុំការអនុញ្ញាតមកពីវិល្លាម ឌេម ដែលជាមេបញ្ជាការកងជីវពលនៅក្បែរផារ៉ូវ៉ាន ដើម្បីអំពាវនាវរកកងជីវពល ហើយប្រឈមមុខនឹងពួកប្រឆាំងមកពីក្រុមរទេះរុញ ។ ប៉ុន្តែ ឌេម បានបដិសេធសំណើសុំរបស់ពួកគេ ហើយបានណែនាំកុំឲ្យពួកគេខ្វល់ពីការគម្រាមកំហែងរបស់ពួកអ្នកអន្តោប្រវេសន៍នោះ ។
ជំនួសឲ្យការធ្វើតាមការណែនាំនេះ អ៊ីសាក ហៃ និងថ្នាក់ដឹកនាំផ្សេងទៀតនៅក្រុងសេដា បានរៀបគម្រោងបបួលពួកសាសន៍ឥណ្ឌាក្នុងមូលដ្ឋានដើម្បីវាយប្រហារក្រុមរទេះរុញ ប្លន់យករទេះ ហើយសម្លាប់បុរសទាំងនោះខ្លះ ឬទាំងអស់ ។ ហៃ បានសុំឲ្យ ចន ឌី លី សមាជិកម្នាក់របស់សាសនាចក្រក្នុងមូលដ្ឋាន និងជាវីរសេនីយ៍ត្រីកងជីវពល ឲ្យដឹកនាំពួកឥណ្ឌាទៅធ្វើការវាយប្រហារនេះ ។ ពួកគេបានរួមគំនិតដើម្បីស្ដីបន្ទោសដល់ពួកឥណ្ឌាសម្រាប់ទង្វើនេះ ។
អ៊ីសាក ហៃ បានបង្ហាញផែនការរបស់គាត់ដល់ក្រុមប្រឹក្សានៃសាសនាចក្រក្នុងមូលដ្ឋាន សហគមន៍ និងថ្នាក់ដឹកនាំកងជីវពល ។ សមាជិកមួយចំនួននៃក្រុមប្រឹក្សានោះបានបដិសេធយ៉ាងខ្លាំងជាមួយនឹងផែនការរបស់ហៃ ហើយសួរថាតើគាត់បានប្រឹក្សាជាមួយនឹងប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ដែរឬទេ ។ ដោយបានប្រាប់ថាគាត់មិនបានធ្វើដូច្នោះទេ ហៃបានយល់ព្រមចាត់អ្នកនាំសារម្នាក់ទៅក្រុងសលត៍ លេក នាំយកសំបុត្រមួយពន្យល់ពីស្ថានភាពនោះ ហើយសួរពីរឿងដែលពួកគេគួរធ្វើ ។ អ្នកនាំសារត្រូវចំណាយពេលប្រមាណជាមួយសប្ដាហ៍ដើម្បីទៅដល់ទីក្រុងសលត៍ លេក ហើយត្រឡប់មកវិញជាមួយនឹងការណែនាំរបស់ប្រធាន យ៉ង់ ។
ប៉ុន្តែមិនយូរប៉ុន្មានពីមុនអ្នកនាំសារត្រូវបានបញ្ជូន នោះចន ឌី លី និងពួកឥណ្ឌាមួយក្រុមបានវាយប្រហារជំរុំពួកអន្តោប្រវេសន៍នៅកន្លែងមួយហៅថាភ្នំម៉ៃដូស៍ ។ លី បានប៉ុនប៉ងធ្វើឲ្យវាកើតឡើងហាក់ដូចជាពួកឥណ្ឌាក្នុងមូលដ្ឋានពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងនេះ ។ ពួកអន្តោប្រវេសន៍ខ្លះត្រូវបានគេសម្លាប់ ឬរងរបួស ហើយអ្នកដែលនៅសេសសល់បានវាយតបតនឹងអ្នកវាយប្រហាររបស់ពួកគេ ដោយបង្ខំឲ្យលី និងពួកឥណ្ឌាដកថយ ។ ពួកអន្តោប្រវេសន៍បានដាក់រទេះរុញពួកគេជារង្វង់ភ្លាមដើម្បីជារបាំងការពារ ។
នៅពេលមួយ ទ័ពជីវពលក្រុងសេដាត្រូវបានឃើញដោយបុរសពីរនាក់ដែលជាអ្នកអន្តោប្រវេសន៍ ។ ទ័ពជីវពលបានបាញ់ពួកគេ ហើយសម្លាប់ពួកគេម្នាក់ ។ បុរសម្នាក់ទៀតបានរត់គេចខ្លួន ។
នៅក្នុងការប៉ុនប៉ងមួយដើម្បីការពារព័ត៌មានចេញផ្សាយថា សមាជិកសាសនាចក្រពាក់ព័ន្ធក្នុងការវាយប្រហារ នោះអ៊ីសាក ហៃ, ចន ឌី លី និងថ្នាក់ដឹកនាំក្នុងសាសនាចក្រ និងកងជីវពលក្នុងមូលដ្ឋានផ្សេងទៀតបានបង្កើតផែនការមួយដើម្បីសម្លាប់ពួកអ្នកអន្តោប្រវេសន៍ដែលនៅសេសសល់ទាំងប៉ុន្មាន លើកលែងតែកុមារតូចៗប៉ុណ្ណោះ ។ « ជាថ្មីម្ដងទៀត ពួកគេបានស្វែងរកការអនុញ្ញាតរបស់ឌេមដើម្បីបញ្ជាដល់កងជីវពល ហើយឌេមបានប្រជុំ…ក្រុមប្រឹក្សាម្ដងទៀត ដោយបានសម្រេចថា បុរសទាំងឡាយគួរតែបញ្ជូនទៅជួយពួកអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវដែលបានឡោមព័ទ្ធ ដើម្បីបន្តដំណើររបស់ពួកគេដោយសេចក្ដីសុខសាន្ត ។ ក្រោយមក ហៃបានត្អូញត្អែថា ‹ ខ្ញុំនឹងលះបង់អ្វីៗគ្រប់ បើខ្ញុំមាន បើយើងធ្វើតាមការសម្រេចចិត្តរបស់ក្រុមប្រឹក្សា › » ( Richard E. Turley Jr. « The Mountain Meadows Massacre » Ensign ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០០៧ ទំព័រ ១៨ ) ។
បន្ទាប់ពីការប្រជុំក្រុមប្រឹក្សា អ៊ីសាក ហៃ បានទទួលជោគជ័យនៅក្នុងការធ្វើឲ្យឌេមគិតជាថ្មីពីការសម្រេចចិត្តរបស់ក្រុមប្រឹក្សា ហើយហៃបានចេញទៅដោយជឿថា គាត់មានការអនុញ្ញាតដើម្បីប្រើកងជីវពលក្នុងការអនុវត្តផែនការរបស់ពួកគេ ។ ចន ឌី លី បានទៅរកពួកអ្នកអន្តោប្រវេសន៍ទាំងនោះដោយមានទង់ជ័យសនៃការផ្អាកសង្គ្រាម ហើយបាននិយាយថា កងជីវពលនឹងការពារពួកគេពីការវាយប្រហារបន្ថែមទៀត ដោយដឹកនាំពួកគេដោយសុវត្ថិភាពត្រឡប់ទៅក្រុងសេដាវិញ ។
នៅពេលពួកជនអន្ដោប្រវេសន៍បានដើរទៅកាន់ទីក្រុងសេដា ពួកជីវពលបានត្រឡប់ក្រោយ និងបានបាញ់ពួកគេ ។ ពួកឥណ្ឌាសាសន៍អាមេរិកាំងដើមខ្លះដែលបានចូលរួមនឹងពួកប្រជាជននោះ បានរត់ចេញពីកន្លែងលាក់ខ្លួនមកដើម្បីជួយបាញ់បន្ថែម ។ ក្នុងចំណោមពួកអន្តោប្រវេសន៍ប្រមាណជា ១៤០ នាក់ដែលជាផ្នែកខ្លះនៃក្រុមរទេះរុញ មានតែកុមារតូចៗ ១៧ នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលនៅរស់រានមានជីវិត ។
ពីរថ្ងៃក្រោយបន្ទាប់ពីការសម្លាប់រង្គាលនោះ ការឆ្លើយតបរបស់ប្រធានយ៉ង់បានមកដល់ ជាមួយនឹងសេចក្ដីណែនាំដើម្បីអនុញ្ញាតឲ្យក្រុមរទេះរុញនោះទៅដោយសេចក្ដីសុខសាន្ត ។ « ពេលហៃបានអានប្រសាសន៍របស់យ៉ង់ គាត់បានយំដូចជាកូនក្មេង ហើយត្រឹមតែនិយាយថាពាក្យថា ‹ យឺតពេលហើយ › » ( Richard E. Turley Jr. « The Mountain Meadows Massacre » Ensign ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០០៧ ទំព័រ ២០ ) ។
ការជ្រើសរើសរបស់ថ្នាក់ដឹកនាំមួយចំនួនក្នុងសាសនាចក្រ និងអ្នកតាំងលំនៅនៅរដ្ឋយូថាហ៍ភាគខាងត្បូងបានដឹកនាំទៅរករឿងរ៉ាវនៅភ្នំម៉ៃដូស៍ម៉ាសាគ្រីដ៏សោកនាដកម្ម ។ ផ្ទុយទៅវិញ ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រ និងថ្នាក់ដឹកនាំដែនដីនៅក្នុងទីក្រុងសលត៍ លេក បានដោះស្រាយជម្លោះជាមួយនឹងរដ្ឋាភិបាលសហរដ្ឋតាមរយៈការនិយាយ និងការចរចារដោយសន្ដិភាពនៅក្នុងឆ្នាំ ១៨៥៨ ។ អំឡុងពេលនៃជម្លោះនេះ —ដែលក្រោយមកត្រូវបានហៅថា សង្គ្រាមរដ្ឋយូថាហ៍ — ពួកទាហានសហរដ្ឋ និងពួកជីវពលរដ្ឋយូថាហ៍បានប្រឡូកនឹងសកម្មភាពនៃការឈ្លានពាន ប៉ុន្ដែមិនដែលចូលរួមក្នុងចម្បាំងឡើយ ។
ដោយថ្លែងនៅឯទីបញ្ចុះសពនៃភ្នំម៉ៃដូស៍ ម៉ាសាគ្រី នៅថ្ងៃទី ១១ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០០៧ ប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរិង នៃគណៈប្រធានទីមួយបានមានប្រសាសន៍ថា ៖
ដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលយើងជឿ ហាមឃាត់ការកាប់សម្លាប់ដោយឈាមត្រជាក់ដល់បុរស ស្ត្រី និងកុមារ ។ ពិតណាស់ វាគាំទ្រដល់សេចក្ដីសុខសាន្ត និងការអភ័យទោស ។ អ្វីដែលបានកើតឡើងនៅទីនេះជាយូរយារមកហើយ ដោយសមាជិកសាសនាចក្ររបស់យើងតំណាងឲ្យការឃ្លាតចេញដ៏គួរឲ្យខ្លាច និងមិនអាចដោះសាបានពីការបង្រៀន និងការប្រព្រឹត្តរបស់គ្រីស្ទាន ។ យើងសូមសម្ដែងការសោកស្ដាយជាខ្លាំងចំពោះការសម្លាប់រង្គាលដែលបានធ្វើឡើងនៅជ្រលងភ្នំនេះ … និងចំពោះការរងទុក្ខជ្រុលហួសហេតុ និងពុំអាចប្រាប់បានដែលជនរងគ្រោះនៅពេលនោះបានជួបប្រទះ និងដោយសាច់ញាតិរបស់ពួកគេរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ ។ ( ហិនរី ប៊ី អាវរិង « 150th Anniversary of Mountain Meadows Massacre » នៅលើគេហទំព័រ newsroom.ChurchofJesusChrist.org )
សញ្ជឹងគិតនៅក្នុងការរៀបចំសម្រាប់ថ្នាក់រៀន
តើមេរៀនអ្វីខ្លះមួយចំនួនដែលយើងអាចរៀនមកពីការជ្រើសរើសដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាចដែលបានដឹកនាំទៅរករឿងរ៉ាវនៅភ្នំម៉ៃដូស៍ ម៉ាសាគ្រី ? សូមអាន សុភាសិត ២៨:១៣ និង នីហ្វៃទី ៣ ១២:២៤–២៥, ៤៣–៤៤ ហើយកំណត់សម្គាល់គោលការណ៍នានា ដែលបើបានធ្វើមែននោះ វានឹងអាចត្រូវការពារសោកនាដកម្មនេះបាន ។ សូមពិចារណាអំពីរបៀបដែលការរស់នៅតាមគោលការណ៍ទាំងនេះអាចការពារការឈឺចិត្ត ឬសោកនាដកម្មដែលពុំចាំបាច់នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ។