មនុស្សដែលមានតម្រូវការពិសេស មេរៀនពិសេស
យើងសូមចែកចាយបទពិសោធន៍មួយចំនួន ដែលយើងបានរៀនពីបទពិសោធន៍របស់យើងជាមួយដូរ៉ា កូនស្រីយើងដែលមានតម្រូវការពិសេស ដោយសង្ឃឹម និងអធិស្ឋានថា គំនិត និងពាក្យសម្ដីរបស់យើងអាចផ្ដល់ពរដល់នរណាម្នាក់ផ្សេងទៀត ដែលស្ថិតនៅលើដំណើរស្រដៀងគ្នានេះ ។
រូបថតដូរ៉ា ផ្ដល់ឲ្យដោយគ្រួសារផែបភើរ
នៅប៉ុន្មានថ្ងៃបន្ទាប់ពីការសម្រាលរបស់ដូរ៉ាដោយការវះកាត់ដែលបានកំណត់ទុក នោះយើងបានដឹងថាមានអ្វីមួយខុសធម្មតាអំពីនាង ។ ប៉ុន្តែទាល់តែពេលដែលយើងប្រញាប់យកនាងទៅមន្ទីរពេទ្យពីការពិនិត្យសុខភាពជាមួយវេជ្ជបណ្ឌិតនៅបីសប្ដាហ៍ក្រោយមក ទើបយើងបានចាប់ផ្ដើមយល់ថា កំណើតរបស់នាងជាព្រឹត្តិការណ៍ដែលផ្លាស់ប្ដូរជីវិតគ្រួសារយើង ។
ជាច្រើនសប្ដាហ៍ និងខែបន្ទាប់ពីនោះ យើងមានក្ដីសង្ឃឹមដ៏ច្រើនផង ហើយភ័យខ្លាចខ្លាំងផងដែរ កាលដែលអ្នកជំនាញខិតខំជាខ្លាំងដើម្បីធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យលើស្ថានភាពរបស់ដូរ៉ា ។ របាយការណ៍វិភាគនីមួយៗនាំមកនូវភាពថប់បារម្ភរបស់វាផ្ទាល់ ។
យើងបានឆ្លើយតបទៅនឹងរោគវិនិច្ឆ័យដែលអាចកើតមានមួយថា « ឱសូមកុំឲ្យដូច្នោះឡើយ ។ យើងមិនអាចទ្រាំបានទេបើយើងបាត់បង់នាងនោះ » ។ យើងបានឆ្លើយតបទៅនឹងការវិនិច្ឆ័យរោគមួយទៀតថា « បើសិនជាវាដូច្នេះ យើងមិនប្រាកដថាយើងអាចដោះស្រាយជាមួយវាយ៉ាងដូចម្ដេចនោះទេ » ។
ការធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យគឺជាដាវមុខពីរ ។ វាអាចធ្វើឲ្យយើងបានធូរចិត្ត ហើយជួយមនុស្សម្នាក់ឲ្យយល់ថាអនាគតនឹងទៅជាយ៉ាងណា ប៉ុន្តែវាក៏បង្កើតនូវការរំពឹងទុក ឬកំណត់ពីព្រំដែនដែលអាចមិនមែនជាការពិតផងដែរ ។ ក្នុងករណីរបស់យើង យើងមានអំណរគុណដែលបន្ទាប់ពីរបាយការណ៍វិភាគ និងការធ្វើតេស្ដ៍ទាំងអស់ ក្រុមវេជ្ជបណ្ឌិតមិនអាចផ្ដល់លទ្ធផលនៃរោគវិនិច្ឆ័យជាក់លាក់មួយសម្រាប់ដូរ៉ាឡើយ ។
ពួកគេប្រាប់យើងថា « សរីរាង្គរបស់នាងធ្វើការធម្មតាទាំងអស់ ប៉ុន្តែនាងមានសាច់ដុំខ្សោយ ហើយប្រកាច់ ។
យើងបានរស់នៅជាមួយនឹងប្រយោគនេះអស់ ២៨ ឆ្នាំហើយ—ភាពមិនច្បាស់លាស់របស់វា ភាពបត់បែនរបស់វា ឧបសគ្គរបស់វា ព្រមទាំងអំណរ និងលទ្ធភាពរបស់វា ។ យើងមិនបានដឹងថាវិថីនេះនឹងទៅជាយ៉ាងណានោះទេ ប៉ុន្តែយើងមិនដែលមានអារម្មណ៍ថាត្រូវបានកំណត់ព្រំដែនដោយរោគវិនិច្ឆ័យវេជ្ជសាស្ត្រជាក់លាក់មួយឡើយ ។
ការកំណត់ថាមនុសម្នាក់មានតម្រូវការពិសេស
សំណួរមួយចំនួនដែលយើងបានទទួលអស់ជាច្រើនឆ្នាំនេះអំពីដូរ៉ាគឺ « តើនាងមានជម្ងឺអ្វី ? » និង « តើអ្វីជាពិការភាពរបស់នាង ? » ជាទូទៅយើងឆ្លើយដោយនិយាយដូចនេះថា « មែនហើយ នាងមិននិយាយ ដើរដោយគ្មានជំនួយ ឬញ៉ាំ ឬស្លៀកពាក់ដោយខ្លួនឯងបានឡើយ ប៉ុន្តែនាងមានអ្វីៗច្រើនជាងនោះទៀត » ។
យើងបានរៀនដើម្បីមិនកំណត់នាងដោយអសមត្ថភាព ឬភាពមានកំណត់របស់នាងឡើយ ។ ប៉ុន្តែ យើងចូលចិត្តកំណត់នាងដោយសមត្ថភាពរបស់នាងវិញ ។
ឧទាហរណ៍ ដូរ៉ាអាចញញឹម ។ ស្នាមញញឹមរបស់នាងធ្វើឲ្យមនុស្សនៅជុំវិញនាងញញឹមដែរ ។ មនុស្សដែលមិនស្គាល់យើងសោះបានបញ្ឈប់យើងនៅព្រលានយន្តហោះដើម្បីសួរថាបើពួកគេអាចថតរូបជាមួយដូរ៉ាបានឬទេ ដោយគ្រាន់តែព្រោះពួកគេរំជួលចិត្តដោយពន្លឺនៃស្នាមញញឹមដ៏ចែងចាំងរបស់នាង ។
នាងអាចឱប ។ បើអ្នកមានសំណាងគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបានដូរ៉ាឱប នោះវានឹងផ្លាស់ប្ដូរជីវិតអ្នក ។ មានពេលមួយនោះ ពេលយើងកំពុងដើរចេញពីកម្មវិធីកីឡាមួយ ដោយឆ្លងកាត់បុរសអនាថាម្នាក់នៅចញ្ចើមផ្លូវ ដូរ៉ាបានចូលទៅជិត និងឱបគាត់ដោយឯកឯង ។ ទឹកមុខរបស់គាត់បង្ហាញយ៉ាងជាក់ស្ដែងថា ការឱបរបស់នាងគឺជាអ្វីមួយដែលអស្ចារ្យបំផុតដែលគាត់បានទទួលនៅថ្ងៃនោះ ។
ដូរ៉ាជួយអ្នកឲ្យទទួលអារម្មណ៍នៃក្ដីស្រឡាញ់ ។ ប្រសិនបើដូរ៉ាសម្លឹងប៉ះភ្នែកអ្នក សូម្បីតែមួយវិនាទី នោះអ្នកនឹងទទួលអារម្មណ៍នៃក្ដីស្រឡាញ់ និងភាពផ្អែមល្ហែមដែលអាចបណ្ដាលឲ្យអ្នកមានទឹកភ្នែករលីងរលោង ។ ជាមួយនឹងអំណោយទានដ៏អស្ចារ្យទាំងនោះ ហេតុអ្វីយើងចង់កំណត់នាងថា « អសមត្ថភាព » ឬ « ពិការ » ទៅវិញ ? នាងបានជះឥទ្ធិពលល្អដល់ជីវិតមនុស្សរាប់រយអ្នក ដោយគ្រាន់តែបង្ហាញគុណសម្បត្តិធម្មជាតិរបស់នាង ហើយធ្វើនូវអ្វីដែលនាងធ្វើ ។
មួយថ្ងៃម្ដងៗ
វាងាយស្រួលនឹងមានការសន្ធប់ចិត្តដល់ឪពុកម្ដាយ ពេលដឹងថាកូនរបស់ពួកគេនឹងត្រូវពឹងផ្អែកលើពួកគេអស់មួយជីវិតនោះ ។ អារម្មណ៍សន្ធប់ចិត្តនោះកាន់តែជ្រាលជ្រៅថែមទៀត ពេលដែលកូននោះតម្រូវនូវការគាំទ្រឥតឈប់ឈរខាងរាងកាយ ផ្លូវចិត្ត ហើយប្រហែលជាខាងវេជ្ជសាស្ត្រផង ។ ការគិតឃើញពីការបញ្ចុក ការស្លៀកពាក់ ការងូតទឹក ការថែទាំ និងការគាំទ្រដល់កូនម្នាក់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ អាចឃើញថាជាភ្នំមួយដ៏ខ្ពស់ និងចោតហួសដើម្បីឡើងទៅ ។
នៅក្នុងគ្រាទាំងនោះ វាសំខាន់ដើម្បីឈានត្រឡប់ក្រោយ ហើយនិយាយថា « ខ្ញុំគ្រាន់តែត្រូវធ្វើវាថ្ងៃនេះប៉ុណ្ណោះ » ។ យើងបានឃើញថា ដោយការផ្ដោតតែទៅលើតម្រូវការ និងឱកាសនៃថ្ងៃនីមួយៗ នោះកិច្ចការហាក់ដូចជាអាចគ្រប់គ្រងបានជាង ។ យើងអាចរស់នៅគ្រាន់តែមួយថ្ងៃម្ដងៗ ហើយយើងអាចរកមើលអំណរ និងភាពលូតលាស់ដែលបានមកនៅថ្ងៃនោះ ។
សមត្ថភាពនៃការពង្រីក
វិញ្ញាណនីមួយៗដែលត្រូវបានបញ្ជូនមកផែនដី គឺមានសមត្ថភាពនៃ « ការពង្រីក » ។១ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវបានរំពឹងឲ្យអនុវត្តសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់យើងឲ្យដល់កម្រិតដែលយើងអាចធ្វើបាន ។ យើងដែលជាអ្នកថែទាំមានទំនួលខុសត្រូវដើម្បីជួយដល់ពួកអ្នកដែលនៅក្រោមការថែទាំរបស់យើងឲ្យលូតលាស់ និងរីកចម្រើនឡើងខាងរាងកាយ ខាងផ្លូវអារម្មណ៍ និងខាងវិញ្ញាណឲ្យដល់កម្រិតមួយដែលពួកគេអាចធ្វើទៅបាន ។ នោះអាចមានន័យថា ជួយពួកគេឲ្យមានឱកាសដើម្បីបម្រើ—ដូចជាដូរ៉ាបានផ្ដល់ការឱប ឬស្នាមញញឹម ។ វាក៏អាចមានន័យថា ជួយពួកគេឲ្យប្រើប្រាស់ ហើយបើអាចធ្វើទៅបាន ពង្រីកសមត្ថភាពខាងរាងកាយ និងខាងផ្លូវចិត្តរបស់ពួកគេតាមរយៈការព្យាបាល និងសកម្មភាព ។
នៅក្នុងការធ្វើដូច្នោះ យើងត្រូវនៅក្នុងភាពជាក់ស្ដែង ។ បើយើងតែងតែតានតឹងក្នុងចិត្ត នោះយើងប្រហែលជាប្រឹងជំរុញហួសកម្លាំងពេកហើយ ។ ព្រះអម្ចាស់អាចជួយយើង ហើយដឹកនាំយើងតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ឲ្យធ្វើកិច្ចការទាំងឡាយនោះដែលអាចធ្វើទៅបាន និងដែលសមរម្យ ។ នៅក្នុងករណីខ្លះ ទ្រង់នឹងប្រទានអព្ភូតហេតុដល់យើង ទោះជាវាហាក់ដូចជាតូចក្ដី ។
យើងនឹងតែងតែចងចាំពីអ្វីដែលអ្នកជំនាញផ្នែកឆ្អឹងឈានមុខម្នាក់ប្រាប់យើងថា ដូរ៉ានឹងពុំដែលអាចដើរបានទេ ។ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីការអធិស្ឋានជាច្រើន និងការខិតខំអស់ជាច្រើនឆ្នាំមក ឥឡូវនេះ ដូរ៉ាអាចដើរបានដោយមានជំនួយ ។ ស្ថានភាពទូទៅរបស់នាងពុំបានផ្លាស់ប្ដូរទេ ប៉ុន្តែព្រះអម្ចាស់បានប្រទានអព្ភូតហេតុតូចមួយដល់យើងដើម្បីជួយនាងឲ្យលូតលាស់ និងស្វែងរកភាពរីករាយបន្ថែមទៀតនៅក្នុងជីវិត ។
សេចក្ដីជំនឿទោះមិនបានព្យាបាល
វាជារឿងធម្មតាដើម្បីសួរថា ហេតុអ្វី ? ពេលដែលបុត្រដ៏មានតម្លៃដែលមានឧបសគ្គរបស់ព្រះម្នាក់ត្រូវបានបញ្ជូនមកផ្ទះរបស់យើង ។ សេចក្ដីជំនឿរបស់យើងដឹកនាំយើងដោយឯកឯងឲ្យសួរដល់ព្រះ ថាតើវាអាចទៅរួចទេដើម្បីព្យាបាល ឬដកចេញនូវស្ថានភាពរបស់កូននោះ ។ យើងមានសេចក្ដីជំនឿយ៉ាងប្រាកដថា ព្រះអាចព្យាបាលកូនស្រីយើងបាន ប៉ុន្តែទ្រង់ក៏បានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា វាមិនមែនជាព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ដើម្បីធ្វើដូច្នោះនៅឥឡូវនេះទេ ។
ព្រះវរបិតាសួគ៌មានព្រះរាជបំណងផ្ទាល់របស់ទ្រង់ដែលបានបញ្ជូនដូរ៉ាមកយើង ហើយទ្រង់នឹងព្យាបាលនាង—ប្រសិនបើ ហើយនៅពេលដែលទ្រង់នឹងធ្វើដូច្នោះ ។ ថ្ងៃនោះអាចនឹងមិនកើតរហូតដល់ពេលនៃការព្យាបាលចុងក្រោយបំផុត—ការរស់ឡើងវិញ ។ វាត្រូវការសេចក្ដីជំនឿច្រើនដូចគ្នា ដើម្បីទទួលយកព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះថា កូនៗដ៏មានតម្លៃទាំងនេះពុំទទួលបានការព្យាបាលឥឡូវនេះ ទៅនឹងការជឿថា ទ្រង់អាចព្យាបាលពួកគេឥឡូវនេះ ។ ដូរ៉ាត្រូវបានបញ្ជូនមកយើងជាមួយនឹងគោលបំណងមួយ ហើយយើងបានទទួលការរំឭកមិនឲ្យស្វែងរកថាហេតុអ្វី ប៉ុន្តែឲ្យសួរដល់ព្រះវរបិតាសួគ៌ថា អ្វី ដែលទ្រង់មានព្រះទ័យចង់ឲ្យយើងរៀន ។
អែលឌើរ រីឆាដ ជី ស្កត ( ១៩២៨–២០១៥ ) ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានមានប្រសាសន៍ថា « ដើម្បីសួរថា ហេតុអ្វីរឿងនេះត្រូវកើតឡើងចំពោះខ្ញុំ ? ហេតុអ្វីខ្ញុំត្រូវរងទុក្ខចំពោះបញ្ហានេះ នៅពេលនេះ ? តើខ្ញុំបានធ្វើអ្វីបានជាវាកើតឡើង ? នឹងនាំអ្នកទៅកាន់ជ្រលងដ៏ងងឹត » ។ លោកបាននិយាយថា ផ្ទុយទៅវិញ « សួរថា តើខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វី ? តើខ្ញុំត្រូវរៀនអ្វីខ្លះចេញមកពីបទពិសោធន៍នេះ ? … ពេលអ្នកអធិស្ឋានដោយភាពជឿជាក់យ៉ាងប្រាកដថា ‹ សូមឲ្យកូនបានដឹងពីព្រះឆន្ទៈរបស់ទ្រង់ › និង ‹ សូមតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់ចុះ › នោះអ្នកស្ថិតនៅក្នុងជំហរដ៏រឹងមាំបំផុតដើម្បីទទួលជំនួយធំធេងបំផុតពីព្រះវរបិតាសួគ៌របស់អ្នកហើយ » ។២
ពេលខ្លះ យើងគិតពីឪពុកម្ដាយរបស់កូនៗទាំងនោះ ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានព្យាបាលអំឡុងការបម្រើក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់របស់ទ្រង់ ។ ប្រហែលជាដូចយើងដែរ ឪពុកម្ដាយទាំងនោះឆ្ងល់ថាតើអ្វីជាគោលបំណងដែលកូនៗរបស់ពួកគេត្រូវបានបញ្ជូនមកពួកគេនោះ ។ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គសង្គ្រោះបានព្យាបាលពួកគេហើយ ឪពុកម្ដាយទាំងនោះអាចយល់ថា វាពុំអាចទៅរួចទេដែលទ្រង់បង្ហាញពីអំណាច និងទេវភាពនៃការព្យាបាលរបស់ទ្រង់នោះ បើពុំមាននរណាម្នាក់ឈឺ ហើយត្រូវការការព្យាបាលនោះ ។ យើងមានសេចក្ដីជំនឿថា ពេលវេលានៃការព្យាបាលនឹងមកដល់បុត្រាបុត្រីគ្រប់រូបរបស់ព្រះ ។៣
យើងទន្ទឹងរង់ចាំថ្ងៃនោះ ។