Podstawowe doktryny

Podstawowe doktryny powinny być omawiane zarówno na lekcjach seminarium, jak i instytutu. Zadaniem nauczycieli jest pomoc uczniom w rozpoznawaniu, zrozumieniu, uwierzeniu, wyjaśnianiu i zastosowaniu tych doktryn ewangelii. Wzmocni to świadectwa uczniów oraz nauczy ich prawdziwie doceniać przywróconą ewangelię Jezusa Chrystusa. Studiowanie podstawowych doktryn pomoże im przygotować się do nauczania tych ważnych prawd.

Większość ze 100 fragmentów pism świętych do opanowania została wybrana przez zespół ds. seminariów i instytutów religii, aby przybliżyć uczniom podstawowe doktryny. Większość odsyłaczy do pism świętych wymienionych w tym dokumencie odnosi się do fragmentów do opanowania. Zostały podane, aby pokazać, jak wiążą się z podstawowymi doktrynami.

1. Boska Trójca

Boską Trójcę stanowią trzy odrębne i oddzielne Osoby: Bóg, Wieczny Ojciec, Jego Syn, Jezus Chrystus, oraz Duch Święty (zob. Józef Smith — Historia 1:15–20). Ojciec i Syn mają namacalne powłoki z ciała i kości, a Duch Święty jest osobą duchową (zob. NiP 130:22–23). Są Oni jednym w celu i doktrynie. Są w doskonały sposób zjednoczeni w realizowaniu boskiego planu zbawienia Ojca Niebieskiego.

Bóg Ojciec

Bóg Ojciec jest Najwyższym Władcą wszechświata. Jest On Ojcem naszych duchów (zob. List do Hebrajczyków 12:9). Jest doskonały, posiada wszelką moc i wiedzę o wszystkich rzeczach. Jest również Bogiem, którego cechują doskonała łaska, dobroć i miłosierdzie.

Jezus Chrystus

Jezus Chrystus jest pierworodnym Synem Ojca w duchu oraz Jednorodzonym Ojca w ciele. Jest Jehową Starego Testamentu i Mesjaszem Nowego Testamentu.

Jezus Chrystus żył bez grzechu i dokonał doskonałego Zadośćuczynienia za grzechy całej ludzkości (zob. Alma 7:11–13). Jego życie to doskonały przykład tego, jak powinna żyć cała ludzkość (zob. Ew. Jana 14:6; 3 Nefi 12:48). Był pierwszą osobą na tej ziemi, która zmartwychwstała (zob. I List do Koryntian 15:20–22). Przyjdzie On ponownie z mocą i w chwale i będzie panował na ziemi podczas Milenium.

Wszystkie modlitwy, błogosławieństwa i obrzędy kapłańskie powinny być czynione w imię Jezusa Chrystusa (zob. 3 Nefi 18:15, 20–21).

Dodatkowe odsyłacze: Helaman 5:12; NiP 19:23; NiP 76:22–24.

Duch Święty

Duch Święty jest trzecim członkiem Boskiej Trójcy. Jest istotą duchową, niemającą powłoki z ciała i kości. Często mówi się o Nim jako o Duchu, Duchu Świętym, Duchu Bożym, Duchu Pana lub Pocieszycielu.

Duch Święty składa świadectwo o Ojcu i Synu, objawia prawdę wszystkich rzeczy oraz uświęca tych, którzy odpokutują i zostają ochrzczeni (zob. Moroni 10:4–5).

Dodatkowe odsyłacze: List do Galacjan 5:22–23; NiP 8:2–3.

2. Plan zbawienia

W preegzystencji Ojciec w Niebie przedstawił plan, który umożliwiał nam stanie się takimi, jak On oraz uzyskanie nieśmiertelności i życia wiecznego (zob. Mojżesz 1:39). Pisma święte nazywają ten plan planem zbawienia, wielkim planem szczęścia, planem odkupienia i planem miłosierdzia.

Plan zbawienia obejmuje Stworzenie, Upadek, Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa oraz wszystkie prawa, obrzędy i doktryny ewangelii. Niezbędna w planie Ojca Niebieskiego jest moralna wolna wola, czyli nasza zdolność dokonywania wyborów i działania (zob. 2 Nefi 2:27). Dzięki istnieniu tego planu możemy być udoskonaleni poprzez Zadośćuczynienie, otrzymać pełnię radości i żyć zawsze w obecności Boga (zob. 3 Nefi 12:48). Nasze relacje rodzinne mogą trwać przez całą wieczność.

Dodatkowe odsyłacze: Ew. Jana 17:3; NiP 58:27.

Życie przed narodzeniem

Zanim narodziliśmy się na ziemi, żyliśmy w obecności naszego Ojca Niebieskiego jako Jego duchowe dzieci (zob. Abraham 3:22–23). W preegzystencji wraz z innymi duchowymi dziećmi Ojca Niebieskiego wzięliśmy udział w naradzie. Podczas tej narady Ojciec Niebieski przedstawił Swój plan, a Jezus Chrystus przed narodzeniem na ziemi zawarł przymierze, że zostanie Zbawicielem.

Korzystając z wolnej woli, postąpiliśmy zgodnie z planem Ojca Niebieskiego. Przygotowaliśmy się na przyjście na ziemię, gdzie możemy czynić postępy.

Tym, którzy podążyli za Ojcem Niebieskim i Jezusem Chrystusem, pozwolono przyjść na ziemię, by doświadczyli doczesności i czynili postępy na drodze ku życiu wiecznemu. Lucyfer, inny duchowy syn Boga, zbuntował się przeciwko temu planowi. Stał się Szatanem i wraz ze swoimi naśladowcami został wyrzucony z nieba. Odmówiono im zaszczytu otrzymania ciała fizycznego oraz doświadczenia doczesności.

Dodatkowy odsyłacz: Ks. Jeremiasza 1:4–5.

Stworzenie

Jezus Chrystus stworzył niebo i ziemię pod kierownictwem Ojca. Ziemia nie została stworzona z niczego, lecz powstała poprzez zorganizowanie istniejącej materii. Jezus Chrystus stworzył niezliczoną liczbę światów (zob. NiP 76:22–24).

Stworzenie ziemi było niezbędne w planie Boga. Dzięki temu zyskaliśmy miejsce, w którym możemy otrzymywać fizyczne ciała, przechodzić testy i próby oraz rozwijać swoje boskie cechy.

Mamy korzystać z ziemskich dobrodziejstw z mądrością, rozsądkiem i wdzięcznością (zob. NiP 78:19).

Adam był pierwszym człowiekiem stworzonym na ziemi. Bóg stworzył Adama i Ewę na Swój obraz. Wszystkie istoty ludzkie — mężczyźni i kobiety — są stworzone na obraz i podobieństwo Boga (zob. I Ks. Mojżeszowa 1:26–27).

Upadek

W Ogrodzie Eden Bóg nakazał Adamowi i Ewie, by nie kosztowali owocu z drzewa poznania dobra i zła, gdyż konsekwencją tego uczynku miała być duchowa i fizyczna śmierć. Śmierć duchowa jest oddzieleniem od Boga. Śmierć fizyczna to oddzielenie ducha od doczesnego ciała. Z powodu swego występku Adam i Ewa zostali wypędzeni sprzed Jego oblicza i stali się śmiertelni. Występek Adama i Ewy oraz wynikające z niego zmiany — w tym również śmierć fizyczna i duchowa — nazywa się Upadkiem.

W wyniku Upadku Adam i Ewa oraz ich potomstwo mogą zaznawać radości i bólu, poznawać dobro i zło oraz mieć dzieci (zob. 2 Nefi 2:25). Jako potomkowie Adama i Ewy odziedziczyliśmy w życiu doczesnym upadły stan. Jesteśmy oddzieleni od obecności Pana i podlegamy śmierci fizycznej. Jesteśmy też wypróbowywani przez trudności życia oraz pokusy przeciwnika. (Zob. Mosjasz 3:19).

Upadek stanowi integralną część planu zbawienia Ojca Niebieskiego. Idzie on w dwóch kierunkach — w dół i do przodu. Poza wprowadzeniem śmierci fizycznej i duchowej Upadek daje nam możliwość, byśmy urodzili się na ziemi, uczyli się i czynili postępy.

Życie doczesne

Doczesny etap naszego życia to czas nauki, czas, w którym możemy przygotować się do życia wiecznego i dowieść, że będziemy wykorzystywać swoją wolną wolę, by wykonać wszystko, co nakazał nam Pan. Podczas życia doczesnego mamy kochać i służyć sobie nawzajem (zob. Mosjasz 2:17; Moroni 7:45, 47–48).

W doczesności nasz duch zjednoczony jest z ciałem fizycznym, dając nam możliwość wzrastania i rozwijania się w sposób, jaki był niemożliwy w życiu przedziemskim. Nasze ciała są ważną częścią planu zbawienia i powinny być traktowane jako dar od naszego Ojca Niebieskiego (zob. I List do Koryntian 6:19–20).

Dodatkowe odsyłacze: Ks. Jozuego 24:15; Ew. Mateusza 22:36–39; 2 Nefi 28:7–9; Alma 41:10; NiP 58:27.

Życie po śmierci

Kiedy umieramy, nasze duchy udają się do świata duchów, by oczekiwać na Zmartwychwstanie. Duchy sprawiedliwych trafiają do stanu szczęścia, zwanego rajem. Wielu z wiernych będzie kontynuować dzielenie się ewangelią z tymi, którzy będą przebywać w duchowym więzieniu.

Więzienie duchowe to miejsce, w którym w życiu po śmierci tymczasowo przebywają osoby, które zmarły, nie poznawszy prawdy lub te, które nie były posłuszne w życiu doczesnym. Duchy będą tam nauczane ewangelii i będą miały możliwość odpokutowania i przyjęcia obrzędów zbawienia, które są dokonywane za nich w świątyniach (zob. I List Piotra 4:6). Te, które przyjmą ewangelię, będą mogły przebywać w raju aż do Zmartwychwstania.

Zmartwychwstanie to połączenie naszego ciała duchowego z naszą udoskonaloną powłoką fizyczną składającą się z ciała i kości (zob. Ew. Łukasza 24:36–39). Po zmartwychwstaniu duch i ciało już nigdy nie rozdzielą się i będziemy nieśmiertelni. Każda osoba, która narodziła się na ziemi, zmartwychwstanie dzięki temu, że Jezus Chrystus przezwyciężył śmierć (zob. I List do Koryntian 15:20–22). Prawi zmartwychwstaną przed niegodziwymi i powstaną w Pierwszym Zmartwychwstaniu.

Sąd Ostateczny nastąpi po Zmartwychwstaniu. Jezus Chrystus osądzi każdego człowieka, by określić, którą z wiecznych chwał otrzyma dana osoba. Ów sąd odbędzie się na podstawie posłuszeństwa danej osoby wobec przykazań Boga (zob. Objawienie Jana 20:12; Mosjasz 4:30).

Istnieją trzy królestwa chwały (zob. I List do Koryntian 15:40–42). Najwyższym z nich jest królestwo celestialne. Osoby, które są dzielne w swym świadectwie o Jezusie oraz są posłuszne zasadom ewangelii, będą przebywać w królestwie celestialnym w obecności Boga Ojca i Jego Syna, Jezusa Chrystusa (zob. NiP 131:1–4).

Drugim z trzech królestw chwały jest królestwo terrestrialne. Osoby, które w nim zamieszkają, to dobrzy mężczyźni i kobiety, którzy nie byli dzielni w świadectwie o Jezusie.

Królestwo telestialne jest najniższym z trzech królestw chwały. W tym królestwie przebywać będą ci, którzy w swym doczesnym życiu wybierali częściej niegodziwość niż prawość. Osoby te otrzymają swą chwałę po odkupieniu z więzienia duchów.

Dodatkowy odsyłacz: Ew. Jana 17:3.

3. Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa

Zadośćuczynić to odcierpieć karę za grzech; tym samym grzesznik poprzez pokutę pozbywa się skutków grzechu, co pozwala mu pojednać się z Bogiem. Tylko Jezus Chrystus mógł w doskonały sposób zadośćuczynić za całą ludzkość. Na Zadośćuczynienie Jezusa składa się Jego cierpienie za grzechy ludzkości w Ogrodzie Getsemane, przelanie Jego krwi, Jego cierpienie i śmierć na krzyżu oraz Jego Zmartwychwstanie z grobu (zob. Ew. Łukasza 24:36–39; NiP 19:16–19). Zbawiciel mógł dokonać Zadośćuczynienia, gdyż pozostał wolny od grzechu i miał moc nad śmiercią. Po Swej ziemskiej matce odziedziczył to, że mógł umrzeć. Po Swym nieśmiertelnym Ojcu odziedziczył moc ponownego powrotu do życia.

Dzięki łasce dostępnej poprzez zadość czyniącą ofiarę Zbawiciela wszyscy ludzie zmartwychwstaną i otrzymają nieśmiertelność. Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa umożliwia nam otrzymanie życia wiecznego (zob. Moroni 7:41). Aby otrzymać ten dar, musimy żyć zgodnie z ewangelią Jezusa Chrystusa, to znaczy mieć wiarę w Niego, odpokutować za swoje grzechy, przyjąć chrzest, przyjąć dar Ducha Świętego i wiernie wytrwać do końca (zob. Ew. Jana 3:5).

Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa to nie tylko cierpienie za nasze grzechy, ale też wzięcie na siebie boleści, chorób i dolegliwości wszystkich ludzi (zob. Alma 7:11–13). On rozumie nasze cierpienia, ponieważ sam ich doświadczył. Jego łaska, czyli moc umożliwiająca działanie, wzmacnia nas, kiedy niesiemy brzemiona i wykonujemy zadania przekraczające nasze siły (zob. Ew. Mateusza 11:28–30; List do Filipian 4:13; Eter 12:27).

Dodatkowe odsyłacze: Ew. Jana 3:5; Dzieje Apostolskie 3:19–21.

Wiara w Jezusa Chrystusa

Wiara to „[pokładanie nadziei] w tym, czego nie widziałeś, a co jest prawdą” (Alma 32:21; zob. także Eter 12:6). To dar od Boga.

Wiara musi skupiać się na Jezusie Chrystusie, jeśli ma doprowadzić człowieka do zbawienia. Posiadanie wiary w Jezusa Chrystusa to całkowite poleganie na Nim i ufanie Jego Zadośćuczynieniu, mocy i miłości. Oznacza to także wiarę w Jego nauki oraz w to, że nawet jeśli my nie rozumiemy wszystkiego, On to rozumie (zob. Ks. Przypowieści Salomona 3:5–6; NiP 6:36).

To coś więcej niż tylko bierne przekonanie — wiara wyraża się w tym, jak żyjemy (zob. List Jakuba 2:17–18). Wiara może wzrastać, gdy się modlimy, studiujemy pisma święte i przestrzegamy przykazań Boga.

Święci w dniach ostatnich mają również wiarę w Boga Ojca, Ducha Świętego, moc kapłaństwa i inne ważne aspekty przywróconej ewangelii. Wiara pomaga nam otrzymywać duchowe i fizyczne uzdrowienie oraz siłę, by iść naprzód, stawiać czoła naszym trudnościom i pokonywać pokusy (zob. 2 Nefi 31:19–20). Pan dokona w naszym życiu wielkich cudów, zgodnie z naszą wiarą.

Poprzez wiarę w Jezusa Chrystusa można uzyskać odpuszczenie grzechów, a ostatecznie dzięki niej przebywa się w obecności Boga.

Dodatkowy odsyłacz: Ew. Mateusza 11:28–30.

Pokuta

Pokuta jest przemianą umysłu i serca, która daje nam nowe spojrzenie na Boga, na siebie i na świat. Oznacza ona odwrócenie się od grzechu i zwrócenie się do Boga z prośbą o wybaczenie. Powoduje ją miłość do Boga i szczere pragnienie przestrzegania Jego przykazań.

Nasze grzechy powodują, że jesteśmy nieczyści, niegodni powrotu do Ojca Niebieskiego i możliwości przebywania w Jego obecności. Poprzez Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa Ojciec Niebieski zapewnił jedyny sposób na to, by nasze grzechy zostały nam wybaczone (zob. Ks. Izajasza 1:18).

Na pokutę składa się też odczuwanie żalu za popełniony grzech, wyznanie go Ojcu w Niebie oraz — jeśli to konieczne — innym osobom, wyrzeczenie się grzechu, staranie się na ile to możliwe zadośćuczynić wszelkim szkodom, jakie spowodował nasz grzech, oraz życie w posłuszeństwie przykazaniom Boga (zob. NiP 58:42–43).

Dodatkowe odnośniki: Ks. Izajasza 53:3–5; Ew. Jana 14:6; 2 Nefi 25:23, 26; NiP 18:10–11; NiP 19:23; NiP 76:40–41.

4. Dyspensacja, Odstępstwo i Przywrócenie

Dyspensacja

Dyspensacja to okres, kiedy Pan objawia Swoje doktryny, obrzędy i kapłaństwo. W tym czasie Pan posiada na ziemi co najmniej jednego upoważnionego sługę, który dzierży święte kapłaństwo oraz posiada boskie upoważnienie do głoszenia ewangelii mieszkańcom ziemi i udzielania jej obrzędów. Dzisiaj żyjemy w ostatniej dyspensacji — dyspensacji pełni czasów — która rozpoczęła się wraz z objawieniem ewangelii Józefowi Smithowi.

Poprzednie dyspensacje wyznaczali Adam, Enoch, Noe, Abraham, Mojżesz i Jezus Chrystus. Oprócz nich były jeszcze inne dyspensacje, między nimi te pośród Nefitów czy Jeredów. Plan zbawienia oraz ewangelia Jezusa Chrystusa były objawiane i nauczane w każdej dyspensacji.

Odstępstwo

Kiedy ludzie odwracają się od zasad ewangelii i nie posiadają kluczy kapłańskich, znajdują się w stanie odstępstwa.

Okresy powszechnego odstępstwa miały miejsce na przestrzeni całej historii świata. Jednym z przykładów jest Wielkie Odstępstwo, które nastąpiło po tym, jak Zbawiciel ustanowił Swój Kościół (zob. II List do Tesaloniczan 2:1–3). Po śmierci Apostołów Zbawiciela zasady ewangelii zostały zniekształcone i bezprawnie zmieniono organizację Kościoła i obrzędy kapłańskie. Z powodu powszechnej niegodziwości Pan wycofał z ziemi upoważnienie i klucze kapłańskie.

W czasie Wielkiego Odstępstwa ludzkość pozostawała bez boskiego kierownictwa żyjących proroków. Powstało wiele kościołów, lecz żaden z nich nie miał upoważnienia do nadawania daru Ducha Świętego czy dokonywania innych obrzędów kapłańskich. Część pism świętych została sfałszowana lub zagubiona i ludzie nie posiadali już właściwego zrozumienia tego, kim jest Bóg.

To odstępstwo trwało do czasu, aż Ojciec Niebieski i Jego Umiłowany Syn ukazali się Józefowi Smithowi i zapoczątkowali Przywrócenie pełni ewangelii.

Przywrócenie

Przywrócenie to ponowne ustanowienie przez Boga prawd i obrzędów Jego ewangelii pośród Jego dzieci na ziemi (zob. Dzieje Apostolskie 3:19–21).

Przygotowując Przywrócenie, Pan powołał do życia wielu szlachetnych ludzi w okresie Reformacji. Starali się oni przywrócić religijne doktryny i praktyki oraz organizację kościelną do stanu, w jakim ustanowił je Zbawiciel. Nie posiadali jednak kapłaństwa ani pełni ewangelii.

Przywrócenie rozpoczęło się w 1820 r., kiedy Bóg Ojciec i Jego Syn, Jezus Chrystus, ukazali się Józefowi Smithowi w odpowiedzi na jego modlitwę (zob. Józef Smith — Historia 1:15–20). Niektóre z kluczowych wydarzeń Przywrócenia obejmują: przetłumaczenie Księgi Mormona, przywrócenie Kapłaństwa Aarona i Kapłaństwa Melchizedeka oraz zorganizowanie Kościoła 6 kwietnia 1830 r.

Kapłaństwo Aarona zostało przywrócone Józefowi Smithowi i Oliverowi Cowdery’emu przez Jana Chrzciciela 15 maja 1829 roku. Kapłaństwo Melchizedeka oraz klucze królestwa również zostały przywrócone w 1829 roku, kiedy Apostołowie Piotr, Jakub i Jan nadali je Józefowi Smithowi i Oliverowi Cowdery’emu.

Pełnia ewangelii została przywrócona, a Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich jest „jedynym prawdziwym i żywym kościołem na powierzchni całej Ziemi” (NiP 1:30). Z czasem Kościół wypełni całą ziemię i ostoi się na wieki.

Dodatkowe odsyłacze: Ks. Izajasza 29:13–14; Ks. Ezechiela 37:15–17; List do Efezjan 4:11–14; List Jakuba 1:5–6.

5. Prorocy i objawienie

Prorok to osoba, która została powołana przez Boga, aby przemawiać do ludzi w Jego imieniu (zob. Ks. Amosa 3:7). Prorocy świadczą o Jezusie Chrystusie i nauczają Jego ewangelii. Czynią wiadomymi wolę Boga i Jego prawdziwy charakter. Potępiają grzech i ostrzegają przed konsekwencjami, jakie ze sobą niesie. Czasami przepowiadają przyszłe wydarzenia (zob. NiP 1:37–38). Wiele nauk proroków znajduje się w pismach świętych. Kiedy studiujemy słowa proroków, możemy poznać prawdę i otrzymać wskazówki (zob. 2 Nefi 32:3).

Popieramy Prezydenta Kościoła jako proroka, widzącego i objawiciela oraz jedyną osobę na ziemi, która otrzymuje objawienia, by prowadzić cały Kościół. Popieramy też doradców w Pierwszym Prezydium i członków Kworum Dwunastu Apostołów jako proroków, widzących i objawicieli.

Objawienie to forma porozumiewania się przez Boga z Jego dziećmi. Kiedy Pan objawia Swą wolę Kościołowi, przemawia przez Swojego proroka. Pisma święte — Biblia, Księga Mormona, Nauki i Przymierza oraz Perła Wielkiej Wartości — zawierają objawienia dane poprzez starożytnych i współczesnych proroków. Prezydent Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich jest dziś żyjącym prorokiem Boga na ziemi.

Ludzie mogą otrzymywać objawienia, które pomagają im, kiedy mają szczególne potrzeby, kiedy wykonują swoje obowiązki, gdy mają pytania oraz po to, by wzmocnić ich świadectwa. Większość objawień dla przywódców i członków Kościoła przychodzi poprzez podszepty i myśli pochodzące od Ducha Świętego. Duch Święty przemawia do naszych umysłów i serc cichym, spokojnym głosem (zob. NiP 8:2–3). Objawienie może przyjść poprzez wizje, sny i przyjście aniołów.

Dodatkowe odsyłacze: Ks. Psalmów 119:105; List do Efezjan 4:11–14; II List do Tymoteusza 3:15–17; List Jakuba 1:5–6; Moroni 10:4–5.

6. Kapłaństwo i klucze kapłańskie

Kapłaństwo jest wieczną mocą i upoważnieniem od Boga. Poprzez kapłaństwo Bóg stworzył niebo i ziemię i nimi zarządza. Dzięki tej mocy dokonuje odkupienia i wywyższenia Swoich dzieci, przynosząc „nieśmiertelność i wieczny żywot człowiekowi” (Mojżesz 1:39).

Bóg udziela upoważnienia kapłańskiego godnym, należącym do Kościoła mężczyznom, aby mogli działać w Jego imię dla zbawienia Jego dzieci. Klucze kapłańskie to prawo do prezydentury, czyli moc udzielona człowiekowi przez Boga, aby zarządzał i kierował królestwem Boga na ziemi (zob. Ew. Mateusza 16:15–19). Dzięki tym kluczom posiadacze kapłaństwa mogą otrzymać upoważnienie do głoszenia ewangelii i sprawowania obrzędów zbawienia. Wszyscy, którzy służą w Kościele, są powoływani pod kierunkiem tego, który dzierży klucze kapłańskie. Tym samym są upoważnieni do otrzymania mocy, która jest potrzebna do służenia i wypełniania obowiązków związanych z ich powołaniami.

Dodatkowy odsyłacz: NiP 121:36, 41–42.

Kapłaństwo Aarona

Kapłaństwo Aarona jest często nazywane kapłaństwem przygotowawczym. Urzędy Kapłaństwa Aarona to: diakon, nauczyciel, kapłan i biskup. W dzisiejszym Kościele Kapłaństwo Aarona mogą otrzymać godni członkowie płci męskiej od 12. roku życia.

Kapłaństwo Aarona dzierży „klucze służby aniołów, ewangelii pokuty i chrztu” (NiP 13:1).

Kapłaństwo Melchizedeka

Kapłaństwo Melchizedeka jest wyższym, czyli większym kapłaństwem i odnosi się do spraw duchowych (zob. NiP 107:8). To wyższe kapłaństwo dane było Adamowi i było na ziemi zawsze wtedy, gdy Pan objawiał Swą ewangelię.

Na początku było ono nazywane „Świętym Kapłaństwem podług Systemu Syna Bożego” (NiP 107:3). Później było znane jako Kapłaństwo Melchizedeka — a jego nazwa pochodzi od wspaniałego wyższego kapłana, który żył w czasach proroka Abrahama.

Urzędy Kapłaństwa Melchizedeka to: starszy, wyższy kapłan, patriarcha, Siedemdziesiąty i Apostoł. Prezydentem Kapłaństwa Melchizedeka jest Prezydent Kościoła.

Dodatkowy odsyłacz: List do Efezjan 4:11–14.

7. Obrzędy i przymierza

Obrzędy

Obrzęd w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich to święty, formalny akt o duchowym znaczeniu. Każdy z obrzędów został ustanowiony przez Boga tak, by ukazywał duchowe prawdy. Obrzędy zbawienia są dokonywane na mocy upoważnienia kapłańskiego i pod kierownictwem osób, które posiadają klucze kapłaństwa. Niektóre obrzędy są konieczne do naszego wywyższenia i są nazywane obrzędami zbawienia.

Pierwszym z obrzędów ewangelii niezbędnym do zbawienia jest chrzest przez zanurzenie w wodzie, dokonany przez tego, kto ma upoważnienie. Chrzest jest również konieczny, aby człowiek mógł stać się członkiem Kościoła i wejść do królestwa celestialnego (zob. Ew. Jana 3:5).

Słowo chrzest (ang. ‘baptism’ — przyp. tłum) pochodzi od greckiego słowa oznaczającego „zanurzyć”. Zanurzenie w wodzie symbolizuje śmierć danej osoby, która przerywa ciąg grzesznego życia i odrodzenie w życiu duchowym, poświęconym służbie Bogu i Jego dzieciom. Jest również symbolem śmierci fizycznej i zmartwychwstania.

Po chrzcie jeden lub kilku posiadaczy Kapłaństwa Melchizedeka kładzie dłonie na głowie danej osoby i konfirmuje ją na członka Kościoła. Częścią tego obrzędu, zwanego konfirmacją, jest nadanie tej osobie daru Ducha Świętego.

Dar Ducha Świętego różni się od wpływu Ducha Świętego. Przed swoim chrztem człowiek może od czasu do czasu odczuwać wpływ Ducha Świętego i dzięki temu wpływowi może otrzymać świadectwo o prawdzie (zob. Moroni 10:4–5). Po otrzymaniu daru Ducha Świętego zaś ma prawo do stałego towarzystwa Ducha Świętego, pod warunkiem, że zachowuje przykazania.

Innymi obrzędami zbawienia są: ustanowienie do Kapłaństwa Melchizedeka (w przypadku mężczyzn), obdarowanie świątynne oraz zapieczętowanie małżeństwa (zob. NiP 131:1–4). Wszystkim obrzędom kapłańskim niezbędnym do zbawienia towarzyszą przymierza. Obrzędy niezbędne do zbawienia mogą być dokonane w świątyni w zastępstwie osób zmarłych. Obrzędy dokonane w zastępstwie pozostają w mocy jedynie w sytuacji, gdy osoba zmarła przyjmuje je w świecie duchów i zachowuje związane z nimi przymierza.

Pozostałe obrzędy, takie jak błogosławienie chorych oraz nadawanie imienia i błogosławienie dzieci, są również ważne dla naszego duchowego rozwoju.

Dodatkowy odsyłacz: Dzieje Apostolskie 2:36–38.

Przymierza

Przymierze to święta umowa pomiędzy Bogiem a człowiekiem. Bóg ustanawia warunki przymierza, my zgadzamy się uczynić to, o co On nas prosi, zaś Bóg obiecuje nam określone błogosławieństwa w zamian za nasze posłuszeństwo (zob. NiP 82:10).

Wszystkim obrzędom kapłańskim niezbędnym do zbawienia towarzyszą przymierza. Zawieramy przymierze z Panem podczas chrztu i odnawiamy je, przyjmując sakrament. Otrzymując Kapłaństwo Melchizedeka, bracia składają przysięgę i zawierają przymierze kapłańskie. Dalsze przymierza zawieramy w świątyni.

Dodatkowe odsyłacze: II Ks. Mojżeszowa 19:5–6; Ks. Psalmów 24:3–4; 2 Nefi 31:19–20; NiP 25:13.

8. Małżeństwo i rodzina

Małżeństwo między mężczyzną a kobietą jest wyświęcone od Boga, a rodzina zajmuje centralne miejsce w planie zbawienia i szczęścia. Szczęście w życiu rodzinnym może być najpewniej osiągnięte, kiedy opiera się na naukach Pana Jezusa Chrystusa.

Święta moc prokreacji ma być wykorzystywana tylko pomiędzy mężczyzną a kobietą, prawnie zaślubionymi jako mąż i żona. Rodzice powinni rozmnażać się i zapełniać ziemię, wychowywać swoje dzieci w miłości i prawości, zaspokajać ich potrzeby fizyczne i duchowe.

Mąż i żona mają święty obowiązek, aby kochać i dbać o siebie nawzajem. Ojcowie mają przewodniczyć swoim rodzinom w miłości i prawości, i zapewnić swoim rodzinom niezbędne środki do życia. Głównym obowiązkiem matek jest dbałość o duchowy i fizyczny rozwój dzieci. W tych świętych obowiązkach, ojcowie i matki, są zobowiązani pomagać sobie wzajemnie, jako równi partnerzy.

Boski plan szczęścia umożliwia trwanie związków rodzinnych również po śmierci. Stworzenie ziemi i objawienie ewangelii nastąpiły po to, aby mogły powstać rodziny, i aby były one zapieczętowane oraz wywyższone na wieczność. (Oparte na dokumencie: „Rodzina: Proklamacja dla świata”, Liahona, listopad 2010, str. 129; zob. także stronę internetową: LDS.org/topics/family-proclamation).

Dodatkowe odsyłacze: I Ks. Mojżeszowa 2:24; Psalm 127:3; Ks. Malachiasza 3:23–24; NiP 131:1–4.

9. Przykazania

Przykazania to prawa Boga dla ludzkości i Jego wymagania względem ludzi. Okazujemy Mu swoją miłość poprzez przestrzeganie Jego przykazań (zob. Ew. Jana 14:15). Przestrzeganie przykazań przyniesie błogosławieństwa od Pana (zob. NiP 82:10).

Oto dwa najważniejsze przykazania: „Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej” […] i „Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego” (Ew. Mateusza 22:36–39).

Dziesięcioro przykazań to nieodłączna część ewangelii, to wieczne zasady niezbędne dla naszego wywyższenia (zob. II Ks. Mojżeszowa 20:3–17). Pan objawił je Mojżeszowi w czasach starożytnych i powtórzył w objawieniach w dniach ostatnich.

Inne przykazania to: codzienna modlitwa (zob. 2 Nefi 32:8–9), nauczanie ewangelii innych ludzi (zob. Ew. Mateusza 28:19–20), przestrzeganie prawa czystości moralnej (zob. NiP 46:33), płacenie pełnej dziesięciny (zob. Ks. Malachiasza 3:8–10), post (zob. Ks. Izajasza 58:6–7), wybaczanie bliźnim (zob. NiP 64:9–11), bycie wdzięcznym (zob. NiP 78:19) i przestrzeganie Słowa Mądrości (zob. NiP 89:18–21).

Dodatkowe odsyłacze: I Ks. Mojżeszowa 39:9; Ks. Izajasza 58:13–14; 1 Nefi 3:7; Mosjasz 4:30; Alma 37:35; Alma 39:9; NiP 18:15–16; NiP 88:124.

Więcej informacji na te tematy znajdziesz na stronie lds.org, Teachings, Gospel Topics lub w publikacji Oddani wierze: Leksykon ewangelii (2004).