Część 21.: Dzień 1.

Nauki i Przymierza 98

Wprowadzenie

20 lipca 1833 roku grupa 400–500 mieszkańców Missouri domagała się, żeby na teren hrabstwa Jackson nie sprowadzali się kolejni święci oraz aby ci, którzy już tam mieszkali, zostali zmuszeni do wyjazdu. Zanim święci mieszkający w Missouri mieli okazję odpowiedzieć na te żądania, tłum zaczął niszczyć ich dobytek i zagrażać życiu. 6 sierpnia 1833 roku Prorok Józef Smith otrzymał objawienie zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 98, w którym Pan poinstruował świętych, co mają czynić w obliczu prześladowań. Mimo że wieści o kłopotach w Missouri dotarły zapewne do Proroka przebywającego w Kirtland w stanie Ohio, oddalonego o około 1450 kilometrów, powagę sytuacji mógł zrozumieć jedynie dzięki objawieniu. W objawieniu tym Pan potwierdził, że wie o cierpieniu świętych, poradził im, aby przestrzegali konstytucji kraju i pouczył ich, by dochowywali swoich przymierzy.

Nauki i Przymierza 98:1–22

Pan poucza świętych, aby przestrzegali zawartych przymierzy w trudnych czasach

We fragmencie: Nauki i Przymierza 98:1–22 Pan poucza cierpiących prześladowania świętych, aby we wszystkim składali dzięki i żeby cierpliwie pokładali wiarę w Panu.

Przeczytaj wersety: Nauki i Przymierza 98:11–12 i odszukaj przykazanie, które Pan dał świętym.

Przeczytaj wersety: Nauki i Przymierza 98:13–15 i odszukaj, co Pan powiedział świętym na temat prób i bycia wypróbowanym. Z wersetów tych dowiadujemy się, że sprawdzamy się przed Panem, kiedy zachowujemy nasze przymierza nawet w trudnych sytuacjach.

Zastanów się, dlaczego ważne było, aby święci mieszkający w Missouri w 1833 roku pamiętali o znaczeniu zachowywania zawartych przymierzy nawet w trudnych sytuacjach. Jak myślisz, dlaczego ważne jest, abyśmy w dzisiejszych czasach pamiętali o znaczeniu zachowywania naszych przymierzy w obliczu trudności?

Nauki i Przymierza 98:23–32

Pan objawia, jak święci mają reagować na prześladowania

1. Narysuj w swoim dzienniku do studiowania trzy kolumny. Pierwszą kolumnę nazwij Pańskie prawo zemsty (NiP 98:23–32), drugą Pańskie prawo wojny (NiP 98:33–38), a trzecią Pańskie prawo przebaczenia (NiP 98:39–48). W każdej kolumnie pozostaw miejsce na zapisanie zasad i doktryn, które poznasz podczas lekcji. W trakcie lekcji znajdziesz wskazówki dotyczące tego, co powinieneś zapisać w każdej kolumnie.

Jakbyś się poczuł, gdyby ktoś skrzywdziłby ciebie lub twoją rodzinę? Jak myślisz, dlaczego niektórzy ludzie pragną się zemścić na tych, którzy wyrządzili im krzywdę?

Przeczytaj fragment: Nauki i Przymierza 98:23–27 i odszukaj, co Pan powiedział na temat zemsty i odwetu.

Możesz zaznaczyć w tych wersetach zwroty: „nie będziecie złorzeczyć” i „zniesiecie to cierpliwie”.

Z tego, czego Pan nauczał świętych w Missouri, dowiadujemy się, że Pan nas wynagrodzi, jeśli będziemy cierpliwie, nie szukając zemsty, znosić prześladowania. Zapisz tę zasadę w swoim dzienniku do studiowania w kolumnie zatytułowanej „Pańskie prawo zemsty”.

2. W dzienniku do studiowania odpowiedz na następujące pytania:

   1. Jak myślisz, dlaczego zemsta i dążenie do odwetu są szkodliwe?

   2. Pomyśl o osobie, którą znasz (lub o której czytałeś), która wykazała się cierpliwością i nie dążyła do zemsty, mimo że źle ją traktowano. W jaki sposób ta osoba okazywała cierpliwość pomimo złego traktowania?

Kiedy w sobotę, 20 lipca 1833 roku, motłoch zebrał się w hrabstwie Jackson w Missouri, nie tylko zniszczył dobytek wielu osób, ale dążył również do skrzywdzenia przywódców Kościoła. Poniższa historia pokazuje, w jaki sposób Biskup Edward Partridge i Charles Allen, 27–letni nowo nawrócony z Pensylwanii, zareagowali na prześladowania tłumu w Missouri.

Przywódcy Kościoła stawiają czoła motłochowi w hrabstwie Jackson w Missouri.

„Tłum złapał Biskupa Edwarda Partridge’a i Charlesa Allena i powlókł ich pośród rozwścieczonych ludzi, którzy urągali im i lżyli w drodze na plac. Przedstawiono im tam dwie możliwości: mieli się wyrzec swej wiary w Księgę Mormona albo opuścić hrabstwo. Nie chcieli się wyrzec Księgi Mormona ani przystać na opuszczenie hrabstwa. Kiedy pozwolono Biskupowi Partridge’owi zabrać głos, powiedział, że święci cierpieli z powodu prześladowań na przestrzeni całej historii świata i że gotów jest cierpieć za sprawę Chrystusa, tak jak czynili to święci w dawnych czasach; że nie uczynił niczego, co mogłoby komuś uwłaczać i że jeśli go zranią, wyrządzą krzywdę niewinnej osobie. W tym momencie jego głos zagłuszyły krzyki tłumu wołającego: ‘Wołaj swego Boga, żeby cię uratował […]!’. Ci dwaj bracia, Partridge i Allen, zostali odarci z ubrań, umazani smołą, pomieszaną z wapnem bądź popiołem lub jakimś innym żrącym kwasem i obsypani pierzem. Znieśli tę okrutną zniewagę i torturę z taką uległością i pokorą, że ich oprawcy zamilkli i ze zdumieniem patrzyli na to, czego stali się świadkami. Braciom pozwolono odejść w ciszy” (B.H. Roberts, A Comprehensive History of the Church, 1:333; zob. także Church History in the Fulness of Times Student Manual, red. 2. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji], 2003, str. 133).

3. W dzienniku do studiowania odpowiedz na następujące pytania:

   1. Co robi na tobie wrażenie w postawie, jaką okazali Biskup Partridge i Charles Allen w obliczu prześladowania?

   2. Co możesz zrobić, żeby pilniej podążać za radą Pana w tym zakresie?

We fragmencie: Nauki i Przymierza 98:28–32 Pan pouczył świętych, iż jeśli wróg porazi ich trzykrotnie i uniknie zemsty Boga, to powinni go ostrzec w imię Pana, aby ich więcej nie nachodził. Pan wyjaśnił również, że jeśli wróg nadal będzie ich nachodził po tym ostrzeżeniu, święci będą usprawiedliwieni, jeśli „mu [odpłacą] podług czynów jego” (NiP 98:31). Aczkolwiek święci zostali także poinformowani, że jeśli oszczędzą swych wrogów, mimo że ich zemsta byłaby usprawiedliwiona, zostaną nagrodzeni za swoją prawość.

Nauki i Przymierza 98:33–38

Zbawiciel wyjaśnia, kiedy wojna jest usprawiedliwiona

Czy twoi krewni lub przyjaciele służyli na wojnie w obronie swojego kraju? Czy zastanawiałeś się, czego Pan naucza na temat wojny?

Przeczytaj fragment: Nauki i Przymierza 98:33–34 i odszukaj, co Pan powiedział Swoim uczniom na temat wojny w starożytności.

Na podstawie tego, co przeczytałeś w wersecie 33., wypełnij puste miejsce, uzupełniając następujące zdanie: Mają iść do bitwy przeciw żadnemu narodowi, rasie, językowi czy ludowi, Pan im to . Możesz zapisać tę prawdę w swoim dzienniku do studiowania w kolumnie zatytułowanej „Pańskie prawo wojny”. (Pamiętaj, że Pan dał to konkretne prawo ludziom, którzy żyli w innych czasach i w innej kulturze. Mimo że kryjąca się za nim zasada jest prawdziwa, w dzisiejszych czasach podlegamy również prawom krajów, w których mieszkamy [zob. Zasady Wiary 1:12]).

Co, zgodnie z wersetem: Nauki i Przymierza 98:34, mieli najpierw czynić starożytni uczniowie, jeśli ktoś wypowiedział im wojnę? (Zapisz swoją odpowiedź na to pytanie w dzienniku do studiowania w kolumnie zatytułowanej „Pańskie prawo wojny”).

Przeczytaj fragment: Nauki i Przymierza 98:35–38 i odszukaj, co Pan kazał starożytnym uczniom uczynić, gdyby ich propozycja zawarcia pokoju została odrzucona.

Z wersetów tych uczymy się, że wojna może być usprawiedliwiona w konkretnych okolicznościach podanych przez Pana. Zapisz tę prawdę w swoim dzienniku do studiowania w kolumnie zatytułowanej „Pańskie prawo wojny”.

Kiedy wiele krajów toczyło walkę podczas II wojny światowej, Prezydent David O. McKay wyjaśnił, w jakich okolicznościach uczniowie Pana są usprawiedliwieni, podejmując działania wojenne:

„Wojna jest sprzeczna z naukami Chrystusa. Ewangelia Jezusa Chrystusa jest ewangelią pokoju. Wojna jest jej antytezą [przeciwieństwem] i wywołuje nienawiść […].

Istnieją jednak dwa warunki, które mogą usprawiedliwić prawdziwego chrześcijanina, który wkracza — zwróćcie uwagę na to, że mówię wkracza, a nie rozpoczyna — w działania wojenne: (1) [podejmowana przez kogoś] próba zdominowania lub odebrania drugiej osobie wolności wyboru i (2) lojalność wobec swego kraju. Być może istnieje jeszcze trzeci, [a mianowicie], obrona słabego kraju, który w niegodziwy sposób jest miażdżony przez silniejsze, bezwzględne państwo” (w: Conference Report, kwiecień 1942, str. 71–72).

Nauki i Przymierza 98:39-48

Pan uczy świętych, jak powinni traktować swoich wrogów

Powiązane z Pańskim prawem wojny jest Pańskie prawo przebaczenia, opisane we fragmencie: Nauki i Przymierza 98:39–48. Następująca historia opisuje wydarzenie, które miało miejsce po II wojnie światowej i ilustruje zastosowanie Pańskiego prawa przebaczenia:

„W Holandii podczas II wojny światowej rodzina Caspera ten Booma udzielała w swoim domu schronienia tym, których poszukiwali naziści. W taki właśnie sposób praktykowali wiarę chrześcijańską. Czterech członków rodziny straciło życie przez to, że pomagali ludziom się ukrywać. Corrie ten Boom i jej siostra, Betsie, spędziły przerażające miesiące w okrytym złą sławą obozie koncentracyjnym w Ravensbrück. Betsie tam zmarła — Corrie przeżyła.

W Ravensbrück Corrie i Betsie nauczyły się, że Bóg pomaga nam wybaczać. Po wojnie Corrie była zdecydowana dzielić się tym przesłaniem. Pewnego razu przemawiała do grupy ludzi w Niemczech, którzy cierpieli z powodu zniszczeń wojennych. Jej przesłanie brzmiało: ‘Bóg wybacza’. Wtedy to wierność Corrie ten Boom wydała owocne błogosławieństwo.

Podszedł do niej pewien mężczyzna. Rozpoznała w nim jednego z najokrutniejszych strażników w obozie. ‘W swoim przemówieniu wspomniała pani o Ravensbrück — powiedział. — Byłem tam strażnikiem. Teraz jednak […] jestem chrześcijaninem’. Wyjaśnił, że szukał u Boga przebaczenia za okrucieństwa, jakie wyrządzał. Wyciągnął swą rękę i zapytał: ‘Czy wybaczy mi pani?’.

Corrie ten Boom powiedziała:

‘Minęło może kilka sekund, kiedy tak stał z wyciągniętą ręką, ale mnie wydawało się, że mijały godziny, kiedy zmagałam się z najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek przyszło mi zrobić.

Przesłanie, że Bóg wybacza, ma […] jeden warunek: że my wybaczamy tym, którzy nas zranili.

Pomóż mi! — modliłam się cicho. — Mogę wyciągnąć rękę. Tyle mogę zrobić. A Ty daj mi uczucie wybaczenia’.

[…] Drętwo i mechanicznie wyciągnęłam swoją rękę w kierunku ręki wyciągniętej do mnie. Kiedy to zrobiłam, stało się coś niesamowitego. Prąd przeszedł mnie od barku, wzdłuż ramienia, znajdując ujście w naszych połączonych dłoniach. A wówczas owo uzdrawiające ciepło rozprzestrzeniło się po całym mym ciele, a do oczu napłynęły mi łzy.

‘Wybaczam ci, bracie! — zawołałam. — Z całego mego serca’.

Przez długi czas nasze dłonie trwały w uścisku — dłonie byłego strażnika i byłej więźniarki. Nigdy wcześniej nie czułam tak intensywnie miłości Boga, jak wtedy. [Corrie ten Boom, Tramp for the Lord (1974), str. 54–55]” (Keith B. McMullin, „Nasza ścieżka obowiązku”, Ensign lub Liahona, maj 2010, str. 13).

Czego ta historia uczy cię o przebaczeniu?

Przeczytaj wersety: Nauki i Przymierza 98:39–40 i odszukaj Pańskie prawo przebaczenia.

Co, zgodnie z tymi wersetami, powinniśmy czynić, kiedy ktoś prosi nas o wybaczenie?

Zwrot „aż po siedemdziesiąt razy siedem” w wersecie 40. sugeruje, że powinniśmy przebaczać ludziom tyle razy, ile odpokutują i pragną naszego wybaczenia, po tym jak nas obrażą lub zranią. (Mimo że mamy przykazanie wybaczać, nie oznacza to, że powinniśmy pozwalać ludziom nadal nas ranić).

Przeczytaj fragment: Nauki i Przymierza 98:41–43 i odszukaj dodatkowe prawdy, których Pan nauczał świętych, odnośnie do ich wrogów, którzy mogą zawinić wobec nich i nie odpokutować.

W dzienniku do studiowania streść Pańskie prawo przebaczenia w odpowiadającej mu kolumnie.

4. W dzienniku do studiowania odpowiedz na następujące pytania:

   1. Jak myślisz, dlaczego Pan nakazuje nam wybaczać innym ludziom nawet, jeśli nie proszą nas o wybaczenie?

   2. Dlaczego mamy przykazanie, żeby wybaczać naszym wrogom?

Zastanów się, co możesz zmienić w swoim życiu, żeby przestrzegać Pańskiego prawa przebaczenia.

We fragmencie: Nauki i Przymierza 98:44–48 Pan obiecał, że jeśli wrogowie świętych odpokutują, unikną Jego zemsty.

5. W dzienniku do studiowania napisz pod dzisiejszymi ćwiczeniami poniższe zdanie:

   Przestudiowałem lekcję: Nauki i Przymierza 98 i ukończyłem ją w dniu (data).

   Dodatkowe pytania, przemyślenia i spostrzeżenia, którymi chciałbym podzielić się z moim nauczycielem: