Deklaracja Oficjalna — 2

Wprowadzenie

W XX. wieku praca misjonarska objęła cały świat. Przywódcy Kościoła modlili się o przewodnictwo w sprawie ograniczeń dotyczących ustanowienia do kapłaństwa i obrzędów świątynnych dla członków Kościoła wywodzących się z Afryki. Rozstrzygające objawienie na ten temat otrzymał Prezydent Spencer W. Kimball. Jego potwierdzenie zostało dane doradcom w Pierwszym Prezydium i członkom Kworum Dwunastu Apostołów w Świątyni Salt Lake w dniu 1 czerwca 1978 roku. Objawienie zostało ogłoszone w liście datowanym na 8 czerwca 1978 roku.

Deklaracja Oficjalna — 2

Pan objawia, że błogosławieństwa kapłańskie i świątynne mogą być udzielane wszystkim godnym członkom Kościoła

Wyobraź sobie, że masz kolegę, który jest świętym w dniach ostatnich i ma pewne wątpliwości co do doktryn, procedur czy praktyk Kościoła.

W dzienniku do studiowania odpowiedz na pytanie: Do czego zachęcałbyś tego kolegę?

W poniższej wypowiedzi Prezydenta Dietera F. Uchtdorfa z Pierwszego Prezydium zaznacz fragmenty, które uznasz za szczególnie pomocne:

„Co z wątpliwościami i pytaniami? W jaki sposób dowiedzieć się, że ewangelia jest prawdziwa? Czy w porządku jest, że macie pytania na temat Kościoła lub jego doktryny? Moi drodzy młodzi przyjaciele, jesteśmy ludźmi, którzy zadają pytania, ponieważ wiemy, że prowadzą nas one do prawdy. W ten właśnie sposób zaczął się Kościół — od młodego człowieka, który miał pytania. Tak naprawdę, nie jestem pewny, czy można odkryć prawdę bez stawiania pytań. W pismach świętych rzadko odkryjecie objawienie, które nie przyszło jako odpowiedź na pytanie. Kiedykolwiek pojawiało się pytanie, a Józef Smith nie był pewny odpowiedzi, zwracał się do Pana, co skutkowało cudownymi objawieniami w Naukach i Przymierzach. Często wiedza, którą Józef otrzymywał, wybiegała dalece poza zasięg pytania. Jest tak, ponieważ Pan nie tylko odpowiada na pytania, które zadajemy, lecz, co ważniejsze, daje nam odpowiedzi na pytania, które powinniśmy Mu zadać. Słuchajmy tych odpowiedzi.

Działania misjonarskie Kościoła opierają się na szczerych poszukiwaczach prawdy, którzy zadają z serca płynące pytania. Pytania rodzą świadectwo. Niektórzy mogą czuć się zakłopotani lub niegodni, ponieważ mają wnikliwe pytania dotyczące ewangelii, ale nie powinni tak się czuć. Zadawanie pytań nie jest oznaką słabości; poprzedza ono wzrastanie.

Bóg nakazuje nam, abyśmy szukali odpowiedzi na swoje pytania (zob. List Jakuba 1:5–6) i prosi tylko o to, byśmy pytali w ‘szczerości serca, z prawdziwym zamiarem, mając wiarę w Chrystusa’ (Moroni 10:4). Kiedy będziemy tak czynić, wszelka prawda będzie mogła zostać nam objawiona ‘przez Ducha Świętego’ (Moroni 10:5).

Nie bójcie się, zadawajcie pytania. Miejcie odwagę, lecz nie wątpliwości! Zawsze trzymajcie się mocno wiary i światła, które już otrzymaliście. Ponieważ w życiu doczesnym widzimy niedoskonale, nie wszystko musi teraz mieć sens […].

Poszukiwanie odpowiedzi na wasze pytania może was zbliżyć do Boga, wzmacniając wasze świadectwo, zamiast wstrząsać nim. Prawdą jest, że ‘wiara oznacza, że nie ma się pełnego poznania’ (Alma 32:21), lecz polegając na wierze, stosując codziennie i w każdej sytuacji zasady ewangelii, skosztujecie słodkich owoców ewangelii, a dzięki temu poznacie, że jest ona prawdą (zob. Ew. Mateusza 7:16–20; Ew. Jana 7:17; Alma 32:41–43)” („Odbicie w wodzie” [ognisko Kościelnego Systemu Edukacji dla młodych dorosłych, 1 listopada 2009], strona internetowa: LDS.org).

Poniższa historia opowiada o tym, jak dwie osoby, Helvécio i Rudá Martins, starały się otrzymać i zrozumieć prawdę poprzez zadawanie pytań:

„W jasną kwietniową noc w 1972 roku […] Helvécio Martins rozmyślał o poszukiwaniu prawdy przez swoją rodzinę. On i jego żona, Rudá, zbadali wiele religii, ale żadna z nich nie potrafiła zapełnić tkwiącej w nich duchowej pustki. ‘Rozmawiałem tej nocy z Bogiem i prosiłem Go o pomoc’, powiedział” („Elder Helvécio Martins Of the Seventy”, Ensign, maj 1990, str. 106).

Kilka dni później do ich domu w Rio de Janeiro zastukali misjonarze. Starszy Martins wspominał: „Z chwilą kiedy ci dwaj młodzi mężczyźni przekroczyli próg naszego mieszkania, natychmiast zniknął mój smutek i duchowe cierpienie i zastąpiły go ukojenie i spokój. Teraz wiem, że był to wpływ Ducha Świętego” (współautor Mark Grover, The Autobiography of Elder Helvécio Martins [1994], str. 43).

Podczas rozmowy Helvécio i Rudá, oboje pochodzący z Afryki, zapytali misjonarzy o to, jakie miejsce w Kościele zajmują osoby czarnoskóre. Martinsowie dowiedzieli się, że w tamtych czasach procedury Kościoła zakazywały ustanawiania do kapłaństwa czarnoskórych mężczyzn mających afrykańskie korzenie. W związku z tym mieli do misjonarzy więcej pytań.

Gdybyś był w sytuacji rodziny Martinsów, jakie pytania nasunęłyby ci się w związku z informacją o ograniczeniach dotyczących kapłaństwa?

Poniższy fragment to wstęp do dokumentu: Deklaracja Oficjalna — 2. Wstęp ów znajduje się w wydaniu pism świętych z 2013 roku. W trakcie czytania tego fragmentu odszukaj odpowiedzi na pytania, jakie ludzie mogli mieć w związku z ograniczeniami dotyczącymi kapłaństwa.

„Księga Mormona naucza, że ‘wszyscy są jednakowo traktowani przez Boga’, bez względu na to, czy jest się ‘czarnoskórym czy białym, niewolnikiem czy wolnym, mężczyzną czy kobietą’ (2 Nefi 26:33). W całej historii Kościoła ludzie wszystkich ras i pochodzenia etnicznego w wielu krajach przystępowali do chrztu i żyli jako wierni członkowie Kościoła. Za życia Józefa Smitha kilku czarnoskórych członków zostało ustanowionych do kapłaństwa. W początkowym okresie istnienia Kościoła przywódcy wstrzymali nadawanie kapłaństwa czarnoskórym mężczyznom pochodzenia afrykańskiego. W kronikach kościelnych brak jest jasnych przesłanek co do genezy tej praktyki. Przywódcy kościelni wierzyli, że zmiana tego postępowania wymaga objawienia od Boga i w duchu modlitwy poszukiwali przewodnictwa. Objawienie na ten temat otrzymał Prezydent Kościoła, Spencer W. Kimball, a jego potwierdzenie otrzymali inni przywódcy. Miało to miejsce w Świątyni Salt Lake w dniu 1 czerwca 1978 roku. Objawienie to zniosło wszelkie ograniczenia dotyczące rasy, które wcześniej obejmowały kapłaństwo”.

W dzienniku do studiowania odpowiedz na pytanie: Na jakie pytania dotyczące ograniczenia nałożonego na kapłaństwo można odpowiedzieć dzięki temu fragmentowi?

Zwróć szczególną uwagę na zdanie: „W kronikach kościelnych brak jest jasnych przesłanek co do genezy tej praktyki”. Chociaż niektórzy mogą wskazywać różne powody, dla których przez pewien czas mężczyźni pochodzenia afrykańskiego nie byli ustanawiani do kapłaństwa, to najprawdopodobniej nie są one zgodne z faktami. Niniejszy wstęp do dokumentu: Deklaracja Oficjalna — 2 przedstawia oficjalne stanowisko Kościoła.

Czytając poniższy akapit, odszukaj, co rodzina Martinsów zrobiła, gdy poznała przywróconą ewangelię:

Rodzina Martinsów przyjęła chrzest 2 lipca 1972 roku i wiernie służyła w Kościele. Kiedy ich najstarszy syn, Marcus, otrzymał błogosławieństwo patriarchalne, zawierało ono obietnicę, że będzie głosił ewangelię. Choć ograniczenia dotyczące kapłaństwa nie pozwalały wówczas, aby Marcus służył na pełnoetatowej misji, rodzice otworzyli dla niego konto oszczędnościowe, aby zbierać pieniądze na wyjazd na misję. W 1975 roku Kościół ogłosił rozpoczęcie budowy świątyni w São Paulo w Brazylii. Aby pomóc w zbieraniu funduszy, Siostra Martins sprzedała swoją biżuterię. Brat Martins wiernie służył jako członek świątynnego komitetu ds. kontaktów z mediami. Martinsowie dokonali tych poświęceń, pomimo przekonania, że nie będzie im dane dostąpić obrzędów kapłaństwa w świątyni.

W dzienniku do studiowania odpowiedz na pytanie: Jak uważasz, dlaczego rodzina Martinsów była gotowa przyjąć chrzest i wiernie służyć w Kościele, choć w tamtym czasie jej członków obejmowały ograniczenia dotyczące kapłaństwa?

Porównaj swoją odpowiedź ze słowami Starszego Martinsa: „Odnaleźliśmy prawdę i nic nie mogło nas powstrzymać od życia zgodnie z jej nakazami […]. Kiedy Duch Święty mówi ci, że ewangelia jest prawdziwa […], jak możesz temu zaprzeczyć?” (w: „Elder Helvécio Martins of the Seventy”, str. 106).

Ponieważ rodzina Martinsów otrzymała świadectwo poprzez Ducha Świętego, jej członkowie mogli dążyć naprzód, pokładając ufność w Panu, niezależnie od rzeczy, których nie rozumieli.

Poza rodziną Martinsów tysiące innych osób pochodzenia afrykańskiego żyjących w różnych krajach poznało prawdę przywróconej ewangelii w ciągu dziesięcioleci, które poprzedzały objawienie z 1978 roku. Przywódcy Kościoła w Salt Lake City otrzymali ogromną liczbę listów od nieochrzczonych nawróconych z Nigerii i Ghany, w których zawarta była prośba o posłanie misjonarzy do Afryki. Przez lata modlili się oni w tej sprawie, lecz czuli, że jeszcze nie nadszedł właściwy moment, aby wysłać misjonarzy do Afryki, ponieważ miejscowi członkowie nie mogliby przewodniczyć spotkaniom ani dokonywać obrzędów.

Deklaracja Oficjalna — 2 zawiera oficjalne obwieszczenie objawienia, jakie Prezydent Spencer W. Kimball otrzymał w dniu 1 czerwca 1978 roku. Przeczytaj pierwszy akapit pod słowami: „Drodzy Bracia” i odszukaj, czego świadkami byli przywódcy Kościoła.

Co dało natchnienie przywódcom Kościoła, kiedy byli świadkami rozszerzenia się dzieła Pańskiego?

Przeczytaj akapit zaczynający się od słów: „Świadomi obietnic”. Zobacz, co robili przywódcy Kościoła, by działać zgodnie z pragnieniami, którymi zostali natchnieni.

W jaki sposób postąpili Prezydent W. Kimball i inni przywódcy Kościoła, by działać zgodnie ze swoimi natchnionymi pragnieniami?

Akapit ten pomaga nam zrozumieć, że prorocy zabiegają o przewodnictwo Pana w kierowaniu Kościołem. Możesz zapisać tę zasadę na marginesie swoich pism świętych.

Zwróć uwagę na to, że drugi akapit zaczyna się od zwrotu: „Świadomi obietnic poczynionych przez proroków”. Oznacza to, że przywódcy Kościoła wiedzieli, iż w pewnym momencie wszyscy godni mężczyźni będą mogli otrzymać kapłaństwo. Przed rokiem 1978 Pierwsze Prezydium i Kworum Dwunastu Apostołów omawiały i modliły się w sprawie ograniczenia nałożonego na kapłaństwo przez wiele lat. Przywódcy Kościoła czuli, że zmiana ograniczenia, które obowiązywało przez ponad 100 lat, wymaga objawienia. Od dłuższego czasu kwestia ta bardzo zaprzątała myśli Prezydenta Kimballa i często chodził on do świątyni, by w samotności modlić się na ten temat.

W dokumencie: Deklaracja Oficjalna — 2 przeczytaj akapit rozpoczynający się od słów: „Wysłuchał On modlitw naszych” i odszukaj, w jaki sposób Pan odpowiedział na modlitwy Prezydenta Kimballa, jego doradców w Pierwszym Prezydium i członków Kworum Dwunastu Apostołów. Możesz zaznaczyć to, co znalazłeś.

Akapit ten pomaga nam zrozumieć, że Pan kieruje Swoim Kościołem przez objawienia, jakie daje Swoim prorokom. Możesz zapisać tę doktrynę w swoich pismach.

Objawienie to miało głęboki wpływ na ludzi na całym świecie. Przeczytaj, jak zareagowali Helvécio Martins i jego żona Rudá, kiedy się o nim dowiedzieli: „Nie umiałem opanować swoich emocji. Rudá i ja poszliśmy do sypialni, uklękliśmy i zaczęliśmy się modlić. Ze łzami w oczach dziękowaliśmy Ojcu w Niebie za wydarzenie, o którym jedynie marzyliśmy. A dzień ten stał się faktem w czasie naszego życia na tym świecie” (Autobiography, str. 69–70).

Rodzina Martinsów została zapieczętowana w świątyni. Ich syn, Marcus, został pierwszym członkiem Kościoła afrykańskiego pochodzenia, który służył na misji po zniesieniu ograniczeń dotyczących kapłaństwa. Helvécio Martins został miejscowym przywódcą kapłańskim, a z czasem został powołany, by służyć jako członek Drugiego Kworum Siedemdziesiątych.

Niedługo po otrzymaniu objawienia znoszącego ograniczenia dotyczące kapłaństwa, wysłano misjonarzy do Afryki. Od tamtego czasu na kontynencie afrykańskim wybudowano świątynie, a setki tysięcy ludzi otrzymały obrzędy ewangelii zarówno dla siebie, jak i w zastępstwie za zmarłych przodków.

Być może ktoś kiedyś zapyta cię, dlaczego przez pewien czas Kościół nie ustanawiał do kapłaństwa mężczyzn pochodzenia afrykańskiego. Zastanów się, jak odpowiedziałbyś na to pytanie. Więcej informacji w języku angielskim znajdziesz na stronie internetowej: LDS.org. Wybierz zakładkę Gospel Topics i odszukaj hasło: race and priesthood.

Należy wyjaśnić ludziom, że nie wiemy, dlaczego wprowadzono ograniczenie dotyczące kapłaństwa. Można również opowiedzieć i złożyć świadectwo o prawdach, które znamy, na przykład o tym, czego dowiedziałeś się podczas dzisiejszej lekcji. W dzienniku do studiowania napisz, jak odpowiedziałbyś na pytanie, dlaczego przez pewien czas Kościół nie ustanawiał do kapłaństwa mężczyzn pochodzenia afrykańskiego. Układając swoją odpowiedź, możesz wykorzystać przykład rodziny Martinsów oraz wstęp do dokumentu: Deklaracja Oficjalna — 2 znajdujący się w wydaniu pism świętych, które ukazało się w 2013 roku.
W dzienniku do studiowania napisz pod dzisiejszymi ćwiczeniami poniższe zdanie:

Przestudiowałem lekcję: Deklaracja Oficjalna — 2 i ukończyłem ją w dniu (data).

Dodatkowe pytania, przemyślenia i spostrzeżenia, którymi chciałbym podzielić się z moim nauczycielem: