Część 15.: Dzień 2.
Nauki i Przymierza 67
Wprowadzenie
W listopadzie 1831 roku grupa starszych zebrała się na specjalnej konferencji w Hiram w Ohio. Jedną z kwestii omawianych podczas konferencji była publikacja objawień otrzymanych przez Proroka Józefa Smitha. W trakcie spotkania Pan dał Józefowi Smithowi objawienie, które wyznaczył na wstęp mającej ukazać się drukiem księgi objawień. Objawienie to jest obecnie pierwszym rozdziałem Nauk i Przymierzy. W dalszej części konferencji Pan dał objawienie, które jest teraz zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 67. Pan odpowiedział w nim na pytania braci dotyczące języka użytego w objawieniach, które dał wcześniej Prorokowi.
Nauki i Przymierza 67:1–3
Zbawiciel zna myśli i serca ludzi
Czy zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego niektórzy ludzie otrzymują świadectwo o zasadach ewangelii, a inni nie?
W listopadzie 1831 roku grupa starszych, wśród których znajdował się Józef Smith, zebrała się, by omówić kwestię publikacji objawień otrzymanych przez Proroka. Kilkunastu z nich otrzymało świadectwo o prawdziwości tych objawień, jednak byli tam też tacy, którzy dopiero mieli nadzieję otrzymać takie potwierdzenie.
Przeczytaj wersety: Nauki i Przymierza 67:1–2 i odszukaj, czego Pan nauczał na temat modlitwy.
Na podstawie wiadomości z wersetów 1–2 uzupełnij następującą zasadę: Pan słyszy moje i zna moje .
-
W dzienniku do studiowania odpowiedz na pytanie: Jak znajomość tej zasady może pomóc ci udoskonalić twoje modlitwy? Następnie opisz doświadczenie, które pomogło tobie lub komuś, kogo znasz, zdobyć duchowe potwierdzenie prawd ewangelii.
Przeczytaj werset: Nauki i Przymierza 67:3 i odszukaj, dlaczego niektórzy ze starszych nie przyjęli błogosławieństw, które ofiarował im Pan. Możesz zaznaczyć wyrażenia, które wydadzą ci się ważne.
-
Zastanów się nad mocą, jaką ma Pan, by pomóc nam zastąpić strach wiarą. Jak ta wiedza może pomóc komuś wytrwać na drodze do rozwinięcia świadectwa?
Nauki i Przymierza 67:4–9
Pan rzuca wyzwanie tym, którzy krytykują Jego objawienia
Czy zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego mamy podążać za przywódcami kościelnymi, mimo że nie są oni doskonali?
Przeczytaj wstęp do rozdziału: Nauki i Przymierza 67 oraz werset 5. i odszukaj, jak różne było nastawienie niektórych starszych do objawień. (Pamiętaj, że pierwszy zbiór objawień Proroka Józefa Smitha nosił tytuł Księga Przykazań. Później zmieniono go na Nauki i Przymierza). Zwróć uwagę na zdanie we wstępie mówiące, że „wielu braci złożyło uroczyste świadectwo” o prawdziwości objawień. Jednakże „nastąpiła negatywna dyskusja dotycząca języka użytego w objawieniach”. Werset 5. mówi nam również, że niektórzy starsi uważali, że potrafią „wyrazić [się] ponad […] język [Józefa Smitha]”. Z powodu dumnego przekonania o własnej inteligencji, czuli, że są lepiej wykwalifikowani do spisywania objawień niż namaszczony prorok Pana (zob. 2 Nefi 9:28–29).
Przeczytaj werset: Nauki i Przymierza 67:4 oraz ponownie przeczytaj werset 5. Odszukaj, co Pan powiedział starszym na temat ich obaw dotyczących języka użytego w objawieniach.
Jak sądzisz, dlaczego ważne było, aby starsi zrozumieli, że Pan jest świadomy tego, że działa poprzez niedoskonale sługi?
Przeczytaj fragment: Nauki i Przymierza 67:6–9 i odnajdź wyzwanie, jakie Pan dał tym, którzy martwili się o język użyty w objawieniach.
William E. McLellin zdecydował się podjąć wyzwanie Pana i napisać objawienie porównywalne z tymi, które otrzymał Prorok Józef Smith. Józef Smith napisał w swej historii: „William E. M’Lellin jako najmądrzejszy, we własnym mniemaniu, człowiek, posiadając więcej wiedzy niż rozsądku, zasiadł do pisania przykazania podobnego najmniejszemu z Pańskich przykazań i poniósł porażkę. To wielka odpowiedzialność pisać w imieniu Pana. Starsi i wszystkie osoby obecne przy tej daremnej próbie naśladowania przez człowieka języka Jezusa Chrystusa odnowiły swą wiarę w pełnię Ewangelii oraz w prawdziwość przykazań i objawień, które Pan dał Kościołowi za moim pośrednictwem; Starsi okazali gotowość, by świadczyć o ich prawdziwości całemu światu” (w: History of the Church, 1:226).
Po tym wydarzeniu wszyscy obecni wówczas starsi zgodzili się podpisać dokument zawierający oficjalne świadectwo o prawdziwości objawień zapisanych w Księdze Przykazań.
-
-
Jak sądzisz, dlaczego Józef Smith, który formalnie zdobył niewielkie wykształcenie, mógł pisać objawienia, zaś William E. McLellin, człowiek uczony, nie był w stanie tego uczynić?
-
Czego ta historią uczy cię na temat osądzania naszych przywódców z powodu ich niedoskonałości?
-
Rozważ siłę swojego postanowienia, by naśladować swoich przywódców w prawości, mimo niedoskonałości, które być może dostrzegasz w nich ty lub ktoś inny.
Nauki i Przymierza 67:10–14
Pan radzi Swym uczniom, jak przygotować się, aby wytrzymać obecność Boga
-
Co, według tych wersetów, musieli zrobić ci starsi, aby wytrzymać obecność Boga? (Słowo wytrzymać oznacza tutaj „móc coś znieść” lub „pozostać w danym miejscu”). Jeśli zrzuciliby z siebie zazdrości i lęki i ukorzyli się, byliby w stanie wytrzymać w obecności Boga.
Jak zapisano w wersecie: Nauki i Przymierza 67:13, bracia zostali zachęceni, by „[wytrwać] w cierpliwości”, aż zostaną udoskonaleni. Przeczytaj poniższą historię opowiedzianą przez Prezydenta Dietera F. Uchtdorfa z Pierwszego Prezydium. Uczy nas ona, jak ważna jest cierpliwość w procesie stawania się doskonałym:
„W latach 60. pewien profesor Uniwersytetu Stanford rozpoczął nowatorski eksperyment sprawdzający siłę woli czteroletnich dzieci. Położył przed nimi duże cukierki i powiedział im, że mogą je zjeść od razu albo poczekać około 15 minut, a jeśli wytrwają, dostaną podwójną porcję.
Później pozostawił dzieci same i obserwował przez weneckie lustro, co się stanie. Niektóre z dzieci zjadły cukierki od razu; inne zdołały zaczekać tylko kilka minut, zanim poddały się pokusie. Tylko 30 procent potrafiło zaczekać” („Nie ustawajcie w cierpliwości”, Ensign lub Liahona, maj 2010, str. 56).
Jak, twoim zdaniem, można odnieść eksperyment profesora i jego wyniki do współczesnej młodzieży?
Prezydent Uchtdorf mówił potem o wynikach eksperymentu z cukierkami:
„Z upływem czasu, śledząc życie dzieci, [profesor] zaobserwował ciekawą zależność — dzieci, które nie zaczekały, miały później trudności w życiu i miały większe problemy z zachowaniem, podczas gdy te, które zdołały zaczekać, były bardziej pozytywnie usposobione i miały lepszą motywację, lepsze stopnie, wyższe dochody oraz zdrowsze związki międzyludzkie.
To, co zaczęło się jako eksperyment z dziećmi i cukierkami, stało się kamieniem milowym sugerującym, że zdolność do czekania — bycie cierpliwym — było kluczową cechą determinującą późniejszy sukces w życiu [….]
Czekanie może być trudne. Wiedzą o tym zarówno dzieci, jak i dorośli. Żyjemy w świecie barów szybkiej obsługi, wiadomości tekstowych, filmów na życzenie i natychmiastowych odpowiedzi na najbardziej błahe czy zasadnicze pytania. Nie lubimy czekać […].
Cierpliwość — zdolność, aby odłożyć nasze pragnienia na jakiś czas — jest cenną i rzadką cechą. Chcemy, czego chcemy i chcemy tego natychmiast. Sama idea cierpliwości może wydawać się nieprzyjemna lub gorzka.
Bez cierpliwości jednak nie możemy zadowolić Boga, nie możemy stać się doskonali. W istocie cierpliwość jest oczyszczającym procesem, który udoskonala zrozumienie, pogłębia szczęście, koncentruje nasze działania i daje nadzieję na spokój” („Nie ustawajcie w cierpliwości”, str. 56–57).
-
-
Przestudiowałem lekcję: Nauki i Przymierza 67 i ukończyłem ją w dniu (data).
Dodatkowe pytania, przemyślenia i spostrzeżenia, którymi chciałbym podzielić się z moim nauczycielem: