1 და იყო ასე, რომ ნეფის ხალხზე მოსამართლეთა მმართველობის მეთერთმეტე წლის მეორე თვესა და მეხუთე დღეს, იყო რა ხანგრძლივი მშვიდობა ზარაჰემლას მიწაზე, არ იყო რა ომები, არც განხეთქილებები რამდენიმე წლის განმავლობაში, მეორე თვისა და მეთერთმეტე წლის მეხუთე დღემდეც კი, მთელს მიწაზე დაირხა ხმა ომზე.

2 რადგან, აჰა, ლამანიელთა ჯარები შემოვიდნენ უდაბნოს მხრიდან, მიწის საზღვრებში, ქალაქ ამონიჰამდეც კი და დაიწყეს ხალხის ხოცვა და ქალაქის განადგურება.

3 და ახლა, იყო ასე, რომ სანამ ნეფიელები მოაგროვებდნენ საკმარის ჯარს, რათა ისინი მიწიდან განედევნათ, მათ გაანადგურეს ხალხი, რომელიც ქალაქ ამონიჰაში იყო, ასევე ზოგი ნოეს საზღვრების გარშემო და დანარჩენი ტყვედ წაიყვანეს უდაბნოში.

4 ახლა, იყო ასე, რომ ნეფიელებს სურდათ, დაებრუნებინათ ისინი, რომლებიც უდაბნოში ტყვედ იყვნენ წაყვანილნი.

5 ამიტომ, ის, რომელიც დანიშნულ იქნა ნეფიელთა ჯარების მთავარსარდლად (და მისი სახელი იყო ზორამი და მას ჰყავდა ორი შვილი – ლეხი და ახა) – ახლა ზორამმა და მისმა ორმა შვილმა, იცოდნენ რა, რომ ალმა იყო ეკლესიის მღვდელმთავარი და გაიგეს, რომ მას ჰქონდა წინასწარმეტყველების სული, მივიდნენ მასთან და მოისურვეს შეეტყოთ, თუ საით სურდა უფალს, წასულიყვნენ უდაბნოში თავიანთი ძმების საძებნელად, რომლებიც ლამანიელთა მიერ იყვნენ დატყვევებულნი.

6 და იყო ასე, რომ ალმამ ამის შესახებ ჰკითხა უფალს. და ალმა დაბრუნდა და უთხრა მათ: აჰა, ლამანიელები მდინარე სიდონზე გადმოვლენ უდაბნოს სამხრეთ ნაწილიდან, შორს მანტის მიწის საზღვრებს იქით. და აჰა, იქ შეხვდებით მათ მდინარე სიდონის აღმოსავლეთით და უფალი იქ თქვენთვის გამოიხსნის თქვენს ძმებს, რომლებიც ლამანიელთა მიერ იქნენ ტყვედ აყვანილნი.

7 და იყო ასე, რომ ზორამი და მისი შვილები, თავიანთი ჯარებით, გადავიდნენ მდინარე სიდონზე და ღრმად შევიდნენ მანტის საზღვრებში, უდაბნოს სამხრეთში, რომელიც იყო მდინარე სიდონის აღმოსავლეთი ნაწილი.

8 და ისინი თავს დაესხნენ ლამანიელთა ჯარებს და ლამანიელები უდაბნოში გაფანტულნი და განდევნილნი იქნენ; და მათ წაართვეს თავიანთი ძმები, რომლებიც დატყვევებულნი იყვნენ ლამანიელთა მიერ და არც ერთი სული მათგან, რომლებიც დატყვევებულნი იყვნენ, არ იქნა დაკარგული. და იყვნენ მოყვანილნი თავიანთი ძმების მიერ, რათა დაპატრონებოდნენ თავიანთ მიწებს.

9 და ასე დამთავრდა მოსამართლეთა მმართველობის მეთერთმეტე წელი, ლამანიელნი განდევნილნი იყვნენ მიწიდან და ამონიჰას ხალხი განადგურდა; დიახ, ამონიჰელთა ყოველი ცოცხალი სული განადგურდა და ასევე მათი დიდი ქალაქი, რომელზეც ისინი ამბობდნენ, ღმერთს არ შეეძლო მისი განადგურება, თავისი სიდიადის გამო.

10 მაგრამ, აჰა, ერთ დღეს ის გაპარტახდა და გვამები ძაღლებმა და უდაბნოს გარეულმა მხეცებმა შეჭამეს.

11 ამისდა მიუხედავად, მრავალი დღის შემდეგ, მათი მკვდარი სხეულები გროვებად იქნა შეგროვებული მიწაზე და თხელი მიწის ფენით დაიფარა. და ახლა, იმდენად ყარდა იქაურობა, რომ ხალხი მრავალი წელი არ შედიოდა იქ, ამონიჰას მიწის დასაუფლებლად. და ამას ეწოდა ნეჰორის აოხრება; რადგან ისინი, რომლებიც დახოცეს, იყვნენ ნეჰორის მიმდევრები და მათი მიწები რჩებოდა აოხრებული.

12 და ლამანიელები აღარ მოდიოდნენ ნეფიელებთან საომრად, ნეფის ხალხზე მოსამართლეთა მმართველობის მეთოთხმეტე წლამდე. და ასე, სამი წლის განმავლობაში, ნეფის ხალხს ჰქონდა განუწყვეტლივი მშვიდობა მთელს მიწაზე.

13 და ალმა და ამულეკი წინ მიდიოდნენ ხალხისათვის მონანიების საქადაგებლად მათ ტაძრებში და მათ სამლოცველოებში, ასევე მათ სინაგოგებში, რომლებიც აშენებული იყო იუდეველთა წესის მიხედვით.

14 და რამდენიც მოისურვებდა მათი სიტყვების მოსმენას, იმდენს განუწყვეტლივ უზიარებდნენ ღვთის სიტყვას, ყოველგვარი გამორჩევის გარეშე.

15 და ასე მიდიოდნენ წინ ალმა და ამულეკი, ასევე მრავალნი, რომლებიც ამორჩეულნი იყვნენ ამ საქმისთვის, რათა ექადაგათ სიტყვა მთელ მიწაზე. და ეკლესიის დაარსება გახდა საყოველთაო მთელ მიწაზე, მიწის ყოველ მხარეში, მთელ ნეფიელთა ხალხში.

16 და მათ შორის არ იყო უთანასწორობა; უფალმა სრულად გადმოღვარა თავისი სული იმ მიწის პირზე, რათა მოემზადებინა ადამიანთა შვილების გონება ან მოემზადებინა მათი გულები, რათა მიეღოთ სიტყვა, რომელსაც მათ შორის ისწავლიან მისი მოსვლის დროს –

17 რათა არ გახდნენ სასტიკნი სიტყვის წინააღმდეგ, რომ არ იყვნენ ურწმუნონი და არ წავიდნენ განადგურებისაკენ, არამედ მიიღონ სიტყვა სიხარულით და ყლორტივით დაემყნონ ჭეშმარიტ ვაზზე, რომ შეძლებოდათ შესულიყვნენ უფლის, მათი ღმერთის, სავანეში.

18 და ახლა ის მღვდლები, რომლებიც გავიდნენ ხალხში, ქადაგებდნენ ყოველი სიცრუისა და მაცდურის, შურისა და დაპირისპირების, ღვარძლისა და ბილწსიტყვაობის, ქურდობის, ძარცვის, ყაჩაღობისა და მკვლელობების, მრუშობისა და ყველანაირი ავხორცობის წინააღმდეგ, ღაღადებდნენ, რომ ეს ყველაფერი არ უნდა ყოფილიყო –

19 ქადაგებდნენ იმას, რაც მალე უნდა მოსულიყო; დიახ, ქადაგებდნენ ღმერთის ძის მოსვლას, მის ტანჯვასა და სიკვდილს, ასევე მკვდრეთით აღდგომას.

20 და მრავალი ადამიანი ეკითხებოდა იმ ადგილის შესახებ, სადაც ძე ღვთისა უნდა მოსულიყო; და მათ ასწავლიდნენ, რომ ის გამოეცხადებოდათ მათ თავისი აღდგომის შემდეგ; და ხალხი ამას ისმენდა დიდი სიხარულითა და ბედნიერებით.

21 და ახლა, მას შემდეგ, რაც ეკლესია დაარსდა მთელ მიწაზე, გაიმარჯვა რა ეშმაკზე და მთელ მიწაზე ღვთის სიტყვა იქადაგებოდა მთელი თავისი სიწმინდით და უფალი ხალხზე ღვრიდა თავის კურთხევას – ასე დასრულდა ნეფის ხალხზე მოსამართლეთა მმართველობის მეთოთხმეტე წელი.