១០ ៖ មូលដ្ឋានគ្រឹះរបស់ខ្ញុំ

« ការផ្តល់ហិរញ្ញវត្ថុដល់អាជីវកម្មរបស់ខ្ញុំ ៖ មូលដ្ឋានគ្រឹះរបស់ខ្ញុំ ៖ បង្ហាញសេចក្តីទៀងត្រង់ » ការចាប់ផ្ដើម និងការពង្រីកអាជីវកម្មរបស់ខ្ញុំសម្រាប់ភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន ( ឆ្នាំ ២០១៧ )

« ការផ្តល់ហិរញ្ញវត្ថុដល់អាជីវកម្មរបស់ខ្ញុំ ៖ មូលដ្ឋានគ្រឹះរបស់ខ្ញុំ »

មូលដ្ឋានគ្រឹះរបស់ខ្ញុំ ៖ បង្ហាញសេចក្តីទៀងត្រង់

ម៉ោងជាអតិបរមា ៖ ២០ នាទី

ពិចារណា ៖

ហេតុអ្វីព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យអស់អ្នកដែលមាន « ចិត្តទៀងត្រង់ ? »

ពិភាក្សា ៖

តើការមានសេចក្តី ទៀងត្រង់មានន័យដូម្តេច ? តើវិធីសាស្រ្តតូចតាចណាខ្លះដែលមនុស្សលះបង់ព្រលឹងខ្លួនដើម្បីទទួលបានរបស់ទាំងឡាយនៅក្នុងជីវិតនេះ ?

អាន ៖

មាត្រានៃសេចក្ដីជំនឿ ១:១៣ និង យ៉ូប ២៧:៥ ។

សកម្មភាព ( ៥ នាទី )

តាមពាក្យពេចន៍អ្នកផ្ទាល់ សូមដាក់ពិន្ទុដល់ខ្លួនអ្នកលើចំណុចដូចខាងក្រោម ។

ដាក់លេខមួយនៅខាងមុខពាក្យនីមួយៗដើម្បីបង្ហាញថា តើអ្នកធ្វើតាមវិធីនេះញឹកញាប់ប៉ុណ្ណា ។ ១ = មិនធ្លាប់ ២ = ពេលខ្លះ ៣ = ញឹកញាប់ ៤ = ជានិច្ច
១. ខ្ញុំរក្សាការសន្យា ការតាំងចិត្ត និងសេចក្តីសញ្ញារបស់ខ្ញុំ ។
២. ខ្ញុំទៀងត្រង់ទាំងស្រុងចំពោះអ្វីដែលខ្ញុំនិយាយ និងក្នុងរបាយការណ៍ដែលខ្ញុំរក្សា ។
៣. ខ្ញុំពុំចង់និយាយបំផ្លើសដើម្បីធ្វើឲ្យរឿងកាន់តែពិរោះស្តាប់នោះទេ ។
៤. ខ្ញុំសងគេវិញនូវអ្វីដែលខ្ញុំខ្ចីគេ ហើយខ្ញុំពុំយកអ្វីៗដែលពុំមែនជារបស់ខ្លួនឡើយ ។
៥. ខ្ញុំមានចិត្តស្មោះត្រង់ទាំងស្រុងចំពោះស្វាមី ឬភរិយារបស់ខ្ញុំទាំងពាក្យសម្តី និងទង្វើរបស់ខ្ញុំ ។
៦. ខ្ញុំមិនដែលលួច ទោះបីជាខ្ញុំដឹងថា គ្មាននរណានឹងចាប់ខ្ញុំបានក្តី ។
៧. ពេលខ្ញុំរកឃើញរបស់អ្វីដែលមិនមែនជារបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំប្រគល់ជូនម្ចាស់វាវិញ ។
៨. ខ្ញុំសងប្រាក់ដែលខ្ញុំខ្ចីគេ ។

ពិភាក្សា ៖

សូមមើល ម៉ូសាយ ៤:២៨ និងការដកស្រង់ដោយអែលឌើរ យ៉ូសែប ប៊ី វ៉ឺតលីន ។ ហេតុអ្វីការបង់សងបំណុល ឬអាជីវកម្ម ឬប្រាក់កម្ចីរបស់សិស្ស ( ដូចជាកម្ចី ភី. អ៊ី. អែហ្វ. ) គឺជារឿងនៃភាពទៀងត្រង់ផ្ទាល់ខ្លួន ?

ម៉ូសាយ ៤:២៨

« ហើយយើងចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាចងចាំថា អ្នកណាមួយក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាបានខ្ចីអ្វីពីអ្នកជិតខាង ត្រូវតែសងរបស់នោះទៅគេវិញ ស្របតាមអ្វីដែលខ្លួនបានសន្យាឬពុំនោះសោតទេ អ្នកបានប្រព្រឹត្តអំពើបាប ហើយក្រែងអ្នកអាចធ្វើឲ្យអ្នកជិតខាងរបស់ខ្លួនប្រព្រឹត្តអំពើបាបផងដែរ » ។

អែលឌើរ យ៉ូសែប ប៊ី វ៉ឺតលីន

« សេចក្តីទៀងត្រង់មានន័យថា ត្រូវធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ និងល្អជានិច្ច មិនថាកើតមានលទ្ធផលភ្លាមៗយ៉ាងណានោះទេ ។ វាមានន័យថាត្រូវមានសេចក្តីសុចរិតចេញពីជម្រៅនៃដួងព្រលឹងរបស់យើង មិនមែនគ្រាន់តែការប្រព្រឹត្តនោះទេ ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់នោះគឺ ក្នុងគំនិត និងក្នុងដួងចិត្តរបស់យើង ។… ការកុហកបន្តិចបន្តួច ការបោកប្រាស់បន្តិចបន្តួច ឬការកេងប្រវ័ញ្ចបន្តិចបន្តួច ពុំមែនជាទង្វើសមហេតុផលចំពោះព្រះអង្គឡើយ ។ រង្វាន់នៃសេចក្តីទៀងត្រង់ដ៏ល្អឥតខ្ចោះនោះគឺភាពជាគូកនជាប់ជានិច្ចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ… [ ដែលនឹង ] ដឹកនាំយើងនៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលយើងធ្វើ » ។

« Personal Integrity » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៩០ ទំព័រ ៣០, ៣២, ៣៣

តាំងចិត្ត ៖

សូមតាំងចិត្តធ្វើសកម្មភាពដូចខាងក្រោមក្នុងអំឡុងសប្ដាហ៍ ។

សូមកែលម្អនៅក្នុងចំណុចមួយនៃចំណុចទាំងប្រាំបីដែលអ្នកបានដាក់ពិន្ទុឲ្យខ្លួនឯងនៅក្នុងសកម្មភាពខាងលើ ។
សូមចែកចាយអ្វីដែលអ្នកបានរៀននៅថ្ងៃនេះអំពីភាពទៀងត្រង់ជាមួយនឹងគ្រួសារ ឬមិត្តភក្ដិរបស់អ្នក ។

តើមនុស្សនឹងយកអ្វីទៅដូរឲ្យបានព្រលឹងខ្លួនវិញ ?

ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចមើលវីដេអូនេះទេ សូមជ្រើសរើសសមាជិកក្រុមឲ្យអានអត្ថបទវីដេអូនេះវិញ ។

អែលឌើរ រ៉ូបឺត ស៊ី ហ្គេ ៖ មានគ្រាមួយនោះ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានសួរសិស្សទ្រង់នូវសំណួរដូចតទៅនេះ ៖ « តើមនុស្សនឹងយកអ្វីទៅដូរឲ្យបានព្រលឹងខ្លួនវិញ ? » [ ម៉ាថាយ ១៦:២៦ ]

នេះគឺជាសំណួរមួយ ដែលឪពុកខ្ញុំបានបង្រៀនខ្ញុំ ឲ្យចេះគិតគូរយ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកហើយ ។ ពេលខ្ញុំធំឡើង ឪពុកម្តាយខ្ញុំបានប្រគល់ការងារក្នុងផ្ទះដល់ខ្ញុំ ហើយបង់ជាប្រាក់បន្តិចបន្តួចលើថ្លៃឈ្នួលធ្វើកិច្ចការនោះ ។ ជាញយៗ ខ្ញុំបានប្រើប្រាស់លុយនោះ ជាង៥០ សេនក្នុងមួយសប្តាហ៍ ដើម្បីទៅមើលកុន ។ ក្នុងសម័យនោះ សំបុត្រកុនមានតម្លៃ ២៥ សេន សម្រាប់ក្មេងអាយុ ១១ ឆ្នាំ ។ គឺនៅសល់ ២៥ សេនទៀតដើម្បីទុកទិញស្ករគ្រាប់ ដែលមួយដុំមានតម្លៃ ៥ សេន ។ មើលកុនដោយមានស្ករគ្រាប់ប្រាំដុំ ! ខ្ញុំមិនអាចធ្វើអ្វីបានប្រសើរជាងនេះនោះទេ ។

អ្វីៗប្រសើរទាំងអស់រហូតដល់ខ្ញុំចូលដល់អាយុ ១២ ឆ្នាំ ។ ពេលកំពុងឈរតម្រង់ជួរនៅរសៀលមួយ ខ្ញុំបានដឹងថា សំបុត្រសម្រាប់ក្មេងអាយុ ១២ ឆ្នាំ គឺមានតម្លៃ ៣៥ សេន ហើយនោះមានន័យថា ខ្ញុំត្រូវខាតស្ករគ្រាប់ពីរដុំហើយ ។ ដោយមិនទាន់បានត្រៀមខ្លួនដើម្បីធ្វើការលះបង់នោះ ខ្ញុំបានស្វែងរកមូលហេតុមកប្រាប់ខ្លួនឯង៖ « ខ្ញុំមើលទៅនៅដដែលដូចជាសប្តាហ៍មុនដែរ » ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំបានដើរទៅមុខ ហើយសុំទិញសំបុត្រដែលមានតម្លៃ ២៥ សេន ។ អ្នកគិតលុយមិនបានប៉ប្រិចភ្នែក ហើយខ្ញុំទិញបានស្ករគ្រាប់ប្រាំដុំ ពុំមែនស្ករបីដុំឡើយ ។

ដោយរីករាយនឹងការប្រព្រឹត្តរបស់ខ្ញុំ ក្រោយមក ខ្ញុំបានរត់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដើម្បីនឹងប្រាប់ឪពុកខ្ញុំអំពីការចំណេញនោះ ។ ពេលខ្ញុំបានប្រាប់គាត់នូវរឿងលម្អិតហើយ គាត់មិនបាននិយាយអ្វីសោះ ។ ពេលខ្ញុំនិយាយចប់ហើយ គាត់គ្រាន់តែសម្លឹងមកខ្ញុំ ហើយនិយាយថា « កូនប្រុសអើយ តើកូននឹងសុខចិត្តលក់ព្រលឹងកូនសម្រាប់ប្រាំសេនឬ ? » ពាក្យសម្ដីរបស់គាត់បានចាក់ទម្លុះបេះដូងរបស់ខ្ញុំដែលជាក្មេងប្រុសអាយុ ១២ ឆ្នាំ ។ វាគឺជាមេរៀនដែលខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបានឡើយ ។

( « តើមនុស្សនឹងយកអ្វីទៅដូរឲ្យបានព្រលឹងខ្លួនវិញ ? » Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១២ ទំព័រ ៣៤ )