Izrael
Pan nadał Jakubowi imię Izrael, synowi Izaaka i wnukowi Abrahama ze Starego Testamentu (Ⅰ Mojż. 32:28; 35:10). Imię Izrael może odnosić się do samego Jakuba, jego potomków lub do królestwa tych potomków, które niegdyś posiadali w czasach Starego Testamentu (Ⅱ Sam. 1:24; 23:3). Kiedy Mojżesz wywiódł dzieci Izraela z niewoli egipskiej (Ⅱ Mojż. 3–14), przez ponad trzysta lat władzę nad nimi sprawowali sędziowie. Począwszy od króla Saula, królowie panowali nad zjednoczonym Izraelem aż do śmierci Salomona, kiedy dziesięć plemion zbuntowało się przeciwko Rechabeamowi i uformowało osobny naród. Po podziale królestwa Izraela północne plemiona, jako większość, zatrzymały nazwę Izrael, podczas gdy południowemu królestwu nadano nazwę Juda. Ziemia kananejska obecnie także nazywana jest Izraelem. W innym sensie Izrael oznacza osobę prawdziwie wierzącą w Chrystusa (Rzym. 10:1; 11:7; Gal. 6:16; Efez. 2:12).
Dwanaście plemion Izraela
Wnuk Abrahama, Jakub, którego imię zostało zmienione na Izrael, miał dwunastu synów. Ich potomkowie są znani jako dwanaście plemion Izraela lub dzieci Izraela. Oto dwanaście plemion Izraela: Ruben, Symeon, Lewi, Juda, Issachar i Zebulon (synowie Jakuba i Lei); Dan i Naftali (synowie Jakuba i Bilhy); Gad i Aszer (synowie Jakuba i Zylpy); Józef i Beniamin (synowie Jakuba i Racheli) (Ⅰ Mojż. 29:32–30:24; 35:16–18).
Jakub, zanim zmarł, dał każdemu przywódcy plemienia błogosławieństwo (Ⅰ Mojż. 49:1–28). Aby dowiedzieć się więcej, przeczytaj informacje dotyczące imienia każdego z synów Jakuba.
Ruben, pierworodny syn Jakuba i jego pierwszej żony, Lei, utracił swoje pierworództwo i podwójną część dziedzictwa z powodu niemoralności (Ⅰ Mojż. 49:3–4). Następnie pierworództwo zostało przekazane Józefowi, który był pierworodnym Jakuba i jego drugiej żony, Racheli (Ⅰ Kron. 5:1–2). Lewi, którego plemię Pan wybrał do służby jako Swoich posługujących kapłanów, nie otrzymał dziedzictwa ze względu na ich wyjątkowe powołanie, aby czynić posługę pośród wszystkich plemion. Z tego względu Józef współdzielił podwójną część ze swoimi synami Efraimem i Manassesem (Ⅰ Kron. 5:1; Jer. 31:9), którzy zostali policzeni jako osobne plemiona Izraela (Tłum. J.S., Ⅰ Mojż. 48:5–6 [Aneks]).
Członkowie plemienia Judy mieli być włodarzami do czasu przyjścia Mesjasza (Ⅰ Mojż. 49:10; Tłum. J.S., Ⅰ Mojż. 50:24 [Aneks]). W dniach ostatnich plemię Efraima ma przywilej niesienia przesłania o Przywróceniu ewangelii światu i zgromadzenia rozproszonego Izraela (Ⅴ Mojż. 33:13–17). Przyjdzie czas, kiedy poprzez ewangelię Jezusa Chrystusa Efraim będzie pełnił rolę przywódczą w zjednoczeniu wszystkich plemion Izraela (Iz. 11:12–13; DiP 133:26–34).
Rozproszenie Izraela
Pan rozproszył dwanaście plemion Izraela i przysporzył im cierpień ze względu na ich nieprawość i bunt. Jednakże Pan wykorzystał również owo rozproszenie Swych wybranych pośród narodów świata dla błogosławienia tych narodów.
Zgromadzenie Izraela
Dom Izraela zostanie zgromadzony w ostatnich dniach przed przyjściem Chrystusa (Art. wiary 1:10). Pan gromadzi Swój lud Izraela, kiedy ludzie Go przyjmują i przestrzegają Jego przykazań.
Dziesięć zagubionych plemion Izraela
Dziesięć plemion Izraela składało się na Północne Królestwo Izraela i zostało uprowadzonych do niewoli do Asyrii w 721 r. p.n.e. Udały się one wówczas do krajów północnych i stały się zagubione, gdyż inni o nich nie wiedzieli. W ostatnich dniach nastąpi ich powrót.