185
N’se Nxiton te Kolobi
Mendueshëm
1. N’se nxiton te Kolobi,
Sa t’hapësh, të mbyllësh syt’,
Më pas t’vazhdoj’ me t’njëjtën
Shpejt’si flut’rimi yt,
A mendon se ndonjëher’,
Në tër’ përjetësin’,
Mund të zbulosh ti brezin
Ku Per’ndit’ kan’ fillim’n?
2. A t’shohësh t’madhin fillim,
Ku nuk shtrihej hapësir’?
T’shohësh të fundit krijim,
Ku mbarojn’ Perëndit’?
M’duket se Shpirti pëshp’rit:
“Askush ‘veç hap’sir’ s’gjen,
As sheh t’jashtmet mbulesa,
Ku asgjëja s’ka vend”.
3. Veprat e Per’ndis’ vazhdojn’
Edhe bot’ e jet’ shtohen;
Përmir’simi, zhvillimi
Një udh’ t’përjetshme t’ken’.
Nuk ka fund për hap’sirën;
Nuk ka fund për lëndën,
Nuk ka fund as për shpirtin;
Nuk ka fund për racën.
4. Nuk ka fund për virtytin;
Nuk ka fund për forcën;
Nuk ka fund për urtësin’;
Nuk ka fund për dritën.
Nuk ka fund për bashkimin;
Nuk ka fund për rinin’;
Nuk ka fund për t’vërtetën;
Nuk ka fund për prift’rin’.
5. Nuk ka fund për dashurin’;
Nuk ka fund për qenien;
Nuk ka fund për lavdinë;
Nuk ka vdekje në qiell.
Nuk ka fund për dashurin’;
Nuk ka fund për qenien;
Nuk ka fund për lavdinë;
Nuk ka vdekje në qiell.
Teksti: William W. Phelps, 1792–1872
Muzika: melodi angleze, përsh. Ralph Vaughan Williams, 1872–1958, nga English Hymnal. Përdoret me lejen e Oxford University Press. Ndalohet bërja e kopjeve pa leje me shkrim të pronarit të së drejtës së autorit.