Të Dish K’të, Çdo Shpirt Ësht’ i Lir’

Me zell

1. Të dish k’të, çdo shpirt ësht’ i lir’
Të zgjedh’ çdo t’jet’ n’jetën e tij;
E vërtet’ e përjetshme thot’:
Per’ndia me forc’ n’qiell asnjë s’çon.

2. Ai do th’rras’, bind’ dhe drejtoj’,
Me urt’si, dashuri t’bekoj’,
Pa u mburrur të jesh i mir’,
Por kurr’ mos detyro njeri.

3. Pa pasur arsyen, lirin’,
Që na bëjn’ njerëz, çfar’ jemi?
Thjesht kafsh’. Po ashtu dhe bishat
Mund t’mendojn’ për ferr o parajs’.

4. Pushtetin ton’ t’mos shpërdorojm’,
Por t’vërtetën, mir’sin’ t’zgjedhim;
Per’ndia gëzon kur Hirin
Dhe dashurin’ e Tij kërkojm’.

Teksti: Anon., rreth 1805, Boston