Kapitulli 31
Kapiten Moroni Mund Zerahemnën
Zerahemna, udhëheqësi i lamanitëve, donte që populli i tij të vazhdonte t’i urrente nefitët dhe t’i bënte ata skllevërit e tyre.
Nefitët donin që ta mbanin të lirë tokën e tyre dhe familjet e tyre. Ata gjithashtu donin të ishin të lirë që ta adhuronin Perëndinë.
Kapiten Moroni ishte udhëheqësi i ushtrive nefite. Kur lamanitët erdhën për të luftuar, Moroni dhe ushtritë e tij u ndeshën me ta në tokën e Jershonit.
Kapiten Moroni e kishte përgatitur ushtrinë e tij me armë, mburoja, koraca dhe rroba të trasha.
Lamanitët kishin një ushtri më të madhe, por u frikësuan kur panë koracat e nefitëve – lamanitët ishin veshur me pak rroba.
Ushtria lamanite nuk guxoi të luftonte me ushtrinë e kapiten Moronit. Lamanitët ia mbathën për në vendin e shkretë dhe vendosën të sulmonin një qytet tjetër të nefitëve.
Moroni dërgoi spiunë për të vëzhguar lamanitët. Ai gjithashtu i kërkoi Almës t’i lutej Zotit për ndihmë. Zoti i tha Almës se ku do të sulmonin lamanitët.
Kur Moroni mori mesazhin e Almës, ai i la disa ushtarë të ruanin Jershonin dhe pjesa tjetër marshoi për t’u ndeshur me lamanitët.
Ushtarët e kapiten Moronit u fshehën në të dy anët e lumit Sidon, duke pritur që ta zinin në grackë ushtrinë lamanite.
Beteja filloi dhe lamanitët u përpoqën të shpëtonin duke kaluar lumin, por nefitë të tjerë po i prisnin ata në anën tjetër.
Duke luftuar më shumë se asnjëherë më parë, Zerahemna dhe ushtria e tij vranë shumë nefitë. Nefitët i thirrën Zotit për ndihmë.
Zoti e forcoi ushtrinë nefite. Ushtria i rrethoi lamanitët dhe Moroni urdhëroi që lufta të ndalonte.
Moroni i tha Zerahemnës që nefitët nuk donin t’i vrisnin lamanitët ose t’i bënin skllevërit e tyre.
Moroni tha se lamanitët nuk mund ta shkatërronin besimin e nefitëve në Jezu Krisht. Ai tha se Perëndia do të vazhdonte t’i ndihmonte nefitët të luftonin për aq kohë sa ishin besnikë.
Moroni e urdhëroi Zerahemnën që të dorëzonte armët e tij. Lamanitët nuk do të vriteshin nëse do të premtonin se ata asnjëherë nuk do të luftonin më me nefitët.
Zerahemna ia dha Moronit armët e tij por nuk donte të premtonte se nuk do të luftonte. Moroni ua ktheu armët në mënyrë që lamanitët të mund të mbroheshin.
Zerahemna nxitoi te Moroni për ta vrarë, por një ushtar nefit e goditi dhe theu shpatën e Zerahemnës.
Pastaj ushtari ia hoqi Zerahemnës skalpin e kokës, e vendosi atë në majë të shpatës dhe e ngriti lart në ajër.
Lamanitët do të bien ashtu siç kishte rënë dhe skalpi, u tha ai atyre, po qe se ata nuk i dorëzonin armët dhe të premtonin se nuk do të luftonin më asnjëherë.
Shumë lamanitë i vendosën armët e tyre te këmbët e Moronit dhe premtuan të mos luftonin. Ata u lejuan të largoheshin të lirë.
I inatosur, Zerahemna e nxiti pjesën tjetër të ushtarëve për të luftuar. Ushtarët e Moronit vranë shumë nga ata.
Kur Zerahemna pa se ai dhe gjithë njerëzit e tij do të vriteshin, ai iu përgjërua Moronit t’i kursente ata. Ai premtoi se nuk do të luftonte më asnjëherë me nefitët.
Moroni e ndaloi luftën dhe ua mori armët lamanitëve. Pasi premtuan se nuk do të luftonin, lamanitët u larguan.