Kapitulli 42
Shenjat e Kryqëzimit të Krishtit
Tridhjetë e tre vjet kishin kaluar që kur njerëzit kishin parë shenjat e lindjes së Jezu Krishtit.
Tani ata prisnin shenjën e vdekjes së tij: tri ditët e errësirës.
Disa nuk besuan se shenjat do të vinin. Ata u grindën me ata të cilët besuan.
Një ditë, një stuhi e madhe erdhi. Ishte një erë e tmerrshme.
Vetëtimat shkreptinë dhe bubullimat tundën të gjithë tokën.
Qyteti i Zarahemlës u përpi nga flakët. Qyteti i Moronit u zhyt në det. Qyteti i Moronihës u mbulua me dhe.
Një tërmet e tundi të gjithë tokën. Udhët kryesore u prishën dhe ndërtesat u rrëzuan. Shumë qytete u shkatërruan dhe shumë njerëz u vranë.
Stuhia dhe tërmeti zgjatën rreth tri orë.
Kur stuhia dhe tërmeti ndaluan, një errësirë e plotë e mbuloi tokën. Nuk kishte dritë në asnjë vend. Njerëzit madje mund ta ndjenin errësirën.
Errësira zgjati për tri ditë. Qirinjtë nuk digjeshin dhe njerëzit nuk mund ta shihnin diellin, hënën ose yjet.
Njerëzit qanë për shkak të errësirës, shkatërrimit dhe vdekjes. Atyre u vinte keq që nuk ishin penduar për mëkatet e tyre.
Atëherë njerëzit dëgjuan zërin e Jezu Krishtit.
Jezusi u tregoi atyre rreth shkatërrimit të tmerrshëm në tokë. Ai tha se shumica e njerëzve të ligj ishin vrarë.
Ai tha se ata, të cilët nuk ishin vrarë, duhet të pendoheshin. Në qoftë se pendoheshin dhe shkonin tek Ai, Ai do t’i bekonte ata.
Njerëzit qenë kaq të habitur pasi dëgjuan zërin, sa pushuan së qari. Për shumë orë, qe qetësi e plotë.
Atëherë Jezusi foli përsëri duke thënë se Ai shpesh ishte përpjekur t’i ndihmonte njerëzit. Në qoftë se ata do të pendoheshin në atë çast, ata prapë do të mund të ktheheshin tek Ai.
Pas tri ditësh errësira u largua. Njerëzit u gëzuan dhe me hare e falënderuan Zotin.