Kapitulli 49
Mormoni dhe Mësimet e Tij
Shumë vjet pasi Jezu Krishti i vizitoi nefitët, një grup i vogël njerëzish u larguan nga Kisha dhe e quajtën veten lamanitë.
Përfundimisht, pothuajse të gjithë njerëzit u bënë të ligj, si nefitët edhe lamanitët.
Një njeri i drejtë, Amaroni, kishte analet e shenjta. Fryma e Shenjtë i tha atij t’i fshihte ato, kështu që të mund të ishin të sigurta.
Amaroni i tha Mormonit, një djali 10‑vjeçar, se ku ishin fshehur analet. Amaroni e dinte se mund t’i besonte Mormonit.
Kur të bëhej 24 vjeç, Mormoni duhej të merrte fletët e Nefit dhe të shkruante në to rreth popullit të tij.
Kur Mormoni ishte 11 vjeç, filloi një luftë midis nefitëve dhe lamanitëve. Nefitët fituan dhe aty pati përsëri paqe.
Por nefitët ishin kaq të ligj, saqë Zoti i largoi të tre dishepujt, gjë që u dha fund mrekullive dhe shërimeve. Fryma e Shenjtë nuk e udhërrëfeu më popullin.
Kur Mormoni u bë 15 vjeç, Jezu Krishti e vizitoi atë. Mormoni mësoi më shumë rreth Shpëtimtarit dhe mirësisë së Tij.
Mormoni donte që t’u predikonte njerëzve, por Jezusi i tha atij të mos ta bënte, sepse njerëzit ishin shumë të ligj. Zemrat e tyre ishin vënë kundër Perëndisë.
Shpejt filloi një luftë tjetër. Mormoni ishte i madh dhe i fortë dhe nefitët e zgjodhën atë që ta udhëhiqte ushtrinë e tyre.
Nefitët luftuan me lamanitët për shumë vjet. Mormoni u përpoq ta nxiste popullin e tij që të luftonte për familjet dhe shtëpitë e tyre.
Megjithatë, nefitët ishin bërë kaq të ligj, saqë Zoti nuk do t’i ndihmonte ata.
Mormoni u tha nefitëve se ata do të shpëtoheshin vetëm nëse do të pendoheshin dhe do të pagëzoheshin. Por njerëzit nuk pranuan.
Ata u mburrën me forcën e tyre, duke thënë se ata do t’i vrisnin të gjithë lamanitët. Për shkak të ligësisë së nefitëve, Mormoni nuk pranoi t’i udhëhiqte ata më tej.
Lamanitët filluan t’i shpartallonin nefitët në çdo betejë. Mormoni vendosi ta udhëhiqte ushtrinë nefite përsëri.
Ai e dinte së nefitët e ligj nuk mund ta fitonin luftën. Ata nuk u penduan ose u lutën për ndihmën që u nevojitej.
Mormoni i mori të gjitha analet nga kodra ku Amaroni i kishte fshehur dhe u shkroi njerëzve të cilët do t’i lexonin një ditë analet.
Ai donte që gjithkush, duke përfshirë dhe judenjtë, të dinte për Jezu Krishtin, të pendohej, të pagëzohej, ta jetonte ungjillin dhe të bekohej.
Shpirti e frymëzoi Mormonin që t’i vendoste fletët e vogla të Nefit, të cilat përmbanin profecitë e ardhjes së Krishtit, te fletët e Mormonit.
Mormoni i udhëhoqi nefitët për në tokën Kumorah, ku ata u bënë gati të luftonin përsëri me lamanitët.
Mormoni po plakej. Ai e dinte se kjo do të ishte beteja e fundit. Ai nuk donte që lamanitët t’i gjenin analet e shenjta dhe t’i shkatërronin.
Kështu që ai ia dha fletët e Mormonit birit të tij, Moronit, dhe e fshehu pjesën tjetër të fletëve në kodrën Kumorah.
Lamanitët i sulmuan dhe i vranë të gjithë nefitët me përjashtim të 24 vetëve. Mormoni ishte plagosur.
Mormoni u dëshpërua që kaq shumë nefitë kishin vdekur, por ai e dinte se ata kishin vdekur për shkak se e kishin mohuar Jezusin.
Mormoni ishte përpjekur t’ua mësonte nefitëve të vërtetën. Ai u kishte thënë atyre se sa e rëndësishme ishte të kesh besim në Jezu Krisht.
Ai ishte përpjekur t’u mësonte atyre të kishin shpresë nëpërmjet Shlyerjes së Jezu Krishtit dhe të kishin dashuri hyjnore, e cila është dashuria e pastër e Krishtit.
Dhe Mormoni i kishte shkruar letra birit të tij, Moronit, i cili gjithashtu ua kishte mësuar ungjillin nefitëve.
Mormoni shkroi rreth ligësive të tmerrshme të nefitëve. Ai i tha Moronit të qëndronte besnik ndaj Jezu Krishtit.
Lamanitët e vranë Mormonin dhe të gjithë nefitët, me përjashtim të Moronit, i cili e përfundoi shkrimin e analeve.