Kapitulli 34
Helamani dhe 2 000 Luftëtarët e Rinj
Populli i Amonit i premtoi Perëndisë se nuk do të luftonte më asnjëherë. Pjesëtarët e tij jetuan pranë nefitëve dhe nefitët i mbrojtën ata.
Kur armiqtë e popullit të Amonit i sulmuan nefitët, populli i Amonit donte ta shkelte premtimin e tij dhe t’i ndihmonte nefitët të luftonin.
Helamani dhe udhëheqës të tjerë nefitë nuk donin që populli i Amonit ta shkelte premtimin ndaj Perëndisë.
Bijtë e rinj të popullit të Amonit nuk e kishin bërë premtimin. Ata donin ta ndihmonin ushtrinë nefite të luftonte për liri.
Dy mijë nga këta të rinj zgjodhën ta mbronin vendin e tyre. Ata i kërkuan Helamanit të bëhej udhëheqësi i tyre.
Këta të rinj ishin trima, guximtarë dhe të fortë. Ata ishin gjithashtu të ndershëm e të besuar dhe i mbanin urdhërimet e Perëndisë.
Helamani i udhëhoqi 2 000 luftëtarët e tij të rinj në betejë. Ai i quajti ata bijtë e tij dhe ata e quajtën atë ati i tyre.
Edhe pse bijtë e Helamanit nuk kishin luftuar asnjëherë, ata nuk kishin frikë. Nënat e tyre u kishin mësuar të kishin besim te Perëndia dhe të dinin se Ai do t’i ndihmonte.
Helamani dhe ushtria e tij luftuan në disa beteja kundër lamanitëve. Këta të rinj iu bindën të gjitha urdhrave të Helamanit.
Ata luftuan me guxim dhe ndihmuan që t’i sprapsin armiqtë. Pas betejës, Helamani pa që të gjithë bijtë e tij ishin plagosur por asnjë nga ata nuk ishte vrarë.
Kjo ishte një mrekulli. Helamani ishte shumë i lumtur. Ai e dinte se këta të rinj ishin mbrojtur për shkak të besimit të tyre të madh te Perëndia.