Kapitulli 38
Vrasja e Kryegjykatësit
Njerëzit e ligj u bënë gjykatës mbi nefitët. Ata ndëshkuan njerëzit e drejtë por jo njerëzit e ligj.
Nefi u mërzit kur pa kaq shumë ligësi midis popullit.
Një ditë, ai po lutej në një kullë në oborrin e tij. Oborri i tij ishte pranë udhës kryesore që të çonte në tregun kryesor të Zarahemlës.
Njerëzit që po kalonin në udhën kryesore, dëgjuan Nefin që po lutej. U mblodh një grup i madh duke vrarë mendjen se përse ishte kaq i mërzitur.
Kur Nefi i pa njerëzit, ai u tha atyre se ishte i mërzitur për shkak të ligësisë së tyre. Ai u tha atyre të pendoheshin.
Ai i lajmëroi ata se, në qoftë se nuk pendoheshin, armiqtë e tyre do t’ua merrnin shtëpitë e qytetet dhe Zoti nuk do t’i ndihmonte që të luftonin me armiqtë e tyre.
Nefi tha se nefitët ishin më të ligj sesa lamanitët, sepse nefitëve u ishin mësuar urdhërimet por nuk po u bindeshin atyre.
Ai tha se, në qoftë se nefitët nuk do të pendoheshin, ata do të shkatërroheshin.
Disa nga gjykatësit e ligj ishin aty. Ata donin që njerëzit ta dënonin Nefin që fliste kundër atyre dhe ligjit të tyre.
Disa nga njerëzit ranë dakord me gjykatësit e ligj. Të tjerët e besuan Nefin; ata e dinin se ai ishte një profet dhe thoshte të vërtetën.
Nefi u tha njerëzve se ata ishin rebeluar kundër Perëndisë dhe shpejt do të dënoheshin në qoftë se nuk do të pendoheshin.
Nefi u tha njerëzve të shkonin për të gjetur kryegjykatësin e tyre. Ai do të ishte i shtrirë në gjakun e tij, i vrarë nga i vëllai që donte postin e tij.
Pesë burra nga turma vrapuan për të parë kryegjykatësin. Ata nuk besuan që Nefi ishte një profet i Perëndisë.
Kur ata e panë Sizoramin, kryegjykatësin, të shtrirë në gjakun e tij, ata ranë përdhe nga frika. Tani ata e dinin se Nefi ishte një profet.
Shërbëtorët e Sizoramit e kishin gjetur tashmë kryegjykatësin dhe kishin vrapuar për t’i treguar popullit. Ata u kthyen dhe panë pesë burra të shtrirë aty.
Njerëzit menduan se pesë burrat e kishin vrarë Sizoramin.
Ata i futën të pesë burrat në burg dhe pastaj dërguan fjalë nëpër qytet se kryegjykatësi ishte vrarë dhe që vrasësit ishin në burg.
Ditën tjetër njerëzit shkuan aty ku do të varrosej kryegjykatësi. Gjykatësit që kishin qenë në oborrin e Nefit, pyetën se ku ishin të pesë burrat.
Gjykatësit kërkuan të shikonin vrasësit e akuzuar.
Vrasësit e akuzuar ishin të pesë burrat që kishin vrapuar nga oborri i Nefit për te kryegjykatësi.
Të pesë burrat thanë se ata e kishin gjetur kryegjykatësin të shtrirë në gjak, ashtu siç kishte thënë Nefi. Atëherë gjykatësit akuzuan Nefin se kishte dërguar dikë për ta vrarë Sizoramin.
Duke e ditur se Nefi ishte një profet, të pesë burrat i kundërshtuan gjykatësit, por ata nuk i dëgjuan. Ata e lidhën Nefin.
Gjykatësit i ofruan Nefit para dhe se do t’ia falnin jetën nëse ai do të thoshte se kishte komplotuar për ta vrarë kryegjykatësin.
Nefi u tha gjykatësve të pendoheshin për ligësitë e tyre. Pastaj ai u tha atyre të shkonin te Seantumi, vëllai i Sizoramit.
Nefi u tha atyre ta pyetnin Seantumin në qoftë se ai dhe Nefi kishin komplotuar për të vrarë Sizoramin. Nefi tha se Seantumi do të thoshte “jo”.
Atëherë gjykatësit duhej ta pyetnin Seantumin nëse e kishte vrarë ai vëllanë e tij. Seantumi përsëri do të thoshte “jo”, por gjykatësit do të gjenin gjak në pelerinën e tij.
Nefi tha më pas se Seantumi do të dridhej, do të zbehej dhe më në fund do të pranonte se e kishte vrarë vëllanë e vet.
Gjykatësit shkuan në shtëpinë e Seantumit dhe çdo gjë ndodhi ashtu siç kishte thënë Nefi. Nefi dhe pesë burrat u lanë të lirë.
Kur njerëzit u larguan nga Nefi, disa thanë se ai ishte një profet; të tjerë thanë se ishte perëndi. Nefi shkoi në shtëpi, ende i dëshpëruar prej ligësisë së tyre.