ជំពូកទី ១៧
ការរត់គេចរបស់អាលម៉ា និងប្រជាជនរបស់លោក
ថ្ងៃមួយខណៈដែលប្រជាជនរបស់អាលម៉ាកំពុងធ្វើការនៅក្នុងវាលស្រែរបស់ពួកគេ នោះកងទ័ពរបស់សាសន៍លេមិនបានឆ្លងកាត់ព្រំដែនចូលមកដែនដីរបស់ពួកគេ ។
ពួកសាសន៍នីហ្វៃមានការភ័យខ្លាច ហើយបានរត់ទៅកាន់ទីក្រុងដើម្បីសុវត្ថិភាព ។ អាលម៉ាបានប្រាប់ពួកគេឲ្យចងចាំដល់ព្រះ ហើយទ្រង់នឹងជួយពួកគេ ។ ពួកសាសន៍នីហ្វៃបានចាប់ផ្តើមអធិស្ឋាន ។
ព្រះអម្ចាស់បានបន្ទន់ចិត្តរបស់ពួកសាសន៍លេមិន ហើយពួកគេពុំបានធ្វើបាបពួកសាសន៍នីហ្វៃឡើយ ។ ពួកសាសន៍លេមិនបានវង្វេងផ្លូវអំឡុងពេលព្យាយាមស្វែងរកប្រជាជនរបស់ស្តេចលិមហៃ ។
ពួកសាសន៍លេមិនបានសន្យានឹងអាលម៉ាថា ពួកគេនឹងពុំរុកគួនប្រជាជនលោកឡើយ ប្រសិនបើលោកប្រាប់ផ្លូវពួកគេឲ្យត្រឡប់ទៅដែនដីរបស់ពួកគេវិញ ។ អាលម៉ាបានបង្ហាញផ្លូវពួកគេ ។
ប៉ុន្តែពួកសាសន៍លេមិនពុំបានរក្សាការសន្យារបស់ពួកគេឡើយ ។ ពួកគេបានដាក់អ្នកយាមនៅជុំវិញដែនដី ហើយអាលម៉ា និងប្រជាជនលោកគ្មានសេរីភាពតទៅទៀតឡើយ ។
ស្តេចសាសន៍លេមិនបានឲ្យអាមូឡុនធ្វើជាអ្នកត្រួតត្រាលើប្រជាជនអាលម៉ា ។ អាមូឡុនគឺជាសាសន៍នីហ្វៃ ហើយជាសង្ឃទុច្ចរិតរបស់ស្តេចណូអេ ។
អាមូឡុនបានឲ្យប្រជាជនអាលម៉ាធ្វើការធ្ងន់ៗ ។ ពួកគេបានអធិស្ឋានទូលសូមជំនួយ ប៉ុន្តែអាមូឡុនបាននិយាយថា នរណាដែលចាប់បានដោយសារតែអធិស្ឋាននោះនឹងត្រូវសម្លាប់ចោល ។ ប្រជាជនបានអធិស្ឋានក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ ។
ព្រះបានស្តាប់ឮការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេ ហើយបានពង្រឹងប្រជាជន ដូច្នេះហើយការងាររបស់ពួកគេហាក់ដូចជាស្រួលជាងមុន ។ ប្រជាជនពោរពេញដោយចិត្តរីករាយ និងមានការអត់ធ្មត់ ។
ព្រះសព្វព្រះទ័យដែលប្រជាជនមានចិត្តស្មោះត្រង់ ។ ទ្រង់បានប្រាប់អាលម៉ាថា ទ្រង់នឹងជួយពួកគេឲ្យរត់គេចពីពួកសាសន៍លេមិន ។
នៅពេលយប់ប្រជាជនបានប្រមូលស្បៀងអាហារ និងសត្វរបស់ពួកគេ ។ នៅព្រឹកបន្ទាប់ ព្រះបានទុកឲ្យពួកសាសន៍លេមិនលង់លក់ខណៈដែលអាលម៉ា និងប្រជាជនរបស់លោកបានចាកចេញពីទីក្រុង ។
បន្ទាប់ពីធ្វើដំណើរអស់ ១២ ថ្ងៃមក ប្រជាជនបានមកដល់ទីក្រុងសារ៉ាហិមឡា ដែលមានស្តេចម៉ូសាយ និងប្រជាជនរបស់ទ្រង់បានស្វាគមន៍ពួកគេ ។