Wprowadzenie do Ewangelii Jana
Dlaczego warto studiować tę księgę?
W czasach, kiedy nasilały się prześladowania wobec Chrześcijan, wzrastało odstępstwo oraz pojawiały się kłótnie na temat natury Jezusa Chrystusa, Apostoł Jan zapisał swoje świadectwo o Zbawicielu. Studiowanie Ewangelii Jana pomoże ci lepiej poznać Ojca Niebieskiego poprzez posługę Jego Syna, Jezusa Chrystusa. Zapis sporządzony przez Jana naucza, że ci, którzy żyją zgodnie z naukami Jezusa Chrystusa, mogą otrzymać wspaniałe błogosławieństwa, w tym życie wieczne.
Kto napisał tę księgę?
Autorem tej księgi jest Apostoł Jan. Na jej kartach określał siebie mianem „ucznia, którego miłował Jezus” (zob. Ew. Jana 13:23; 19:26; 20:2; 21:7, 20).
Jan i jego brat, Jakub, byli rybakami (zob. Ew. Mateusza 4:21). Zanim został uczniem i Apostołem Jezusa Chrystusa, Jan był najprawdopodobniej uczniem Jana Chrzciciela (zob. Ew. Jana 1:35–40; Guide to the Scriptures, „John, Son o Zebedee”, strona internetowa: scriptures.lds.org).
Kiedy i gdzie została napisana ta księga?
Nie wiemy dokładnie, kiedy Jan spisał tę księgę. Przypuszcza się, że miało to miejsce pomiędzy 60 a 100 r. n.e. Wcześni chrześcijańscy pisarze z II wieku n.e. sugerują, że Jan spisał swoją księgę, przebywając w Efezie w Azji Mniejszej (na terenie współczesnej Turcji).
Dla kogo i w jakim celu została napisana?
Mimo że nauki Jana są skierowane do wszystkich ludzi, mają także dość konkretną grupę odbiorców. Starszy Bruce R. McConkie, członek Kworum Dwunastu Apostołów, napisał: „Ewangelia Jana jest zapisem sporządzonym dla świętych. Jest przede wszystkim ewangelią dla Kościoła” (Doctrinal New Testament Commentary, 3 tomy [1965–1973], 1:65). Jan oświadczył, że celem, w jakim pisał, było przekonanie innych, aby „wierzyli, że Jezus jest Chrystusem, Synem Boga, i […] wierząc mieli żywot w imieniu jego” (Ew. Jana 20:31). „Wydarzenia z życia Jezusa, które opisuje [Jan], zostały starannie wybrane, by osiągnąć powyższy cel” (Bible Dictionary, „John, Gospel of”).
Co wyróżnia tę księgę spośród innych?
Blisko 92% treści zawartej w Ewangelii Jana nie powtarza się w żadnej innej Ewangelii. Jest tak zapewne dlatego, że odbiorcy, których Jan miał na myśli — członkowie Kościoła, który rozumieli, kim był Jezus Chrystus — znacznie różnili się od odbiorców Ewangelii Mateusza, Marka i Łukasza. Z siedmiu cudów, o których pisał Jan, pięć nie jest zapisanych w pozostałych Ewangeliach. Podczas gdy Mateusz, Marek i Łukasz przedstawili znaczną część posługi Jezusa w Galilei, Jan zapisał wiele wydarzeń, które miały miejsce w Judei. Ewangelia Jana jest bogata w doktrynę, a niektóre z głównych tematów w niej poruszanych, to: boskość Jezusa Chrystusa jako Syna Boga, Zadośćuczynienie Chrystusa, życie wieczne, Duch Święty, potrzeba narodzenia się na nowo, ważność miłowania bliźnich oraz znaczenie wiary w Zbawiciela.
Jan podkreślał boskość Jezusa jako Syna Boga. Jan zapisał ponad 100 sytuacji, w których Jezus nadmieniał o Swoim Ojcu, w tym ponad 20 z nich znajduje się w Ew. Jana 14. Jedną z bardziej istotnych kwestii jest uwzględnienie przez Jana nauk Zbawiciela, które przekazał Swoim uczniom na kilka godzin przed tym, jak został aresztowany, w tym wielka Modlitwa Wstawiennicza, ofiarowana w noc cierpienia w Ogrodzie Getsemane. Ta część zapisu Jana (Ew. Jana 13–17) stanowi ponad 18 procent wszystkich stron w Ewangelii Jana i daje nam lepsze zrozumienie doktryny Zbawiciela oraz tego, czego On oczekuje od Swoich uczniów.
Zarys
Ew. Jana 1. Jan świadczy o boskości Jezusa Chrystusa w życiu przedziemskim oraz o Jego misji polegającej na zaofiarowaniu zbawienia wszystkim ludziom. Jan opisuje chrzest Jezusa oraz powołanie kilku z Jego uczniów.
Ew. Jana 2–4. Jezus Chrystus przemienia wodę w wino. Naucza Nikodema na temat narodzenia się na nowo w sensie duchowym oraz świadczy kobiecie przy studni, że jest Chrystusem. Uzdrawia syna dworzanina.
Ew. Jana 5–7. Zbawiciel uzdrawia chromego mężczyznę na brzegu sadzawki Betezda oraz świadczy o Swojej boskiej mocy i upoważnieniu. Karmi ponad 5 tysięcy osób przed wygłoszeniem kazania na temat Chleba Żywota; ogłasza, że jest Mesjaszem; świadczy podczas święta namiotów, że tylko ci, którzy Go przyjmą, mogą otrzymać życie wieczne.
Ew. Jana 8–10. Na przykładzie kobiety przyłapanej na cudzołóstwie Jezus naucza o wybaczeniu i pokucie. Oświadcza, że jest Jehową, Wielkim Jam Jest. Uzdrawia człowieka niewidomego od urodzenia i opisuje siebie jako Dobrego Pasterza, który kocha i poświęca życie za swoje owce.
Ew. Jana 11–13. Jezus Chrystus wskrzesza Łazarza z martwych, ukazując Swoją moc nad śmiercią. Wjeżdża triumfalnie do Jerozolimy. Podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus obmywa stopy Swoim uczniom i naucza ich, aby miłowali się nawzajem.
Ew. Jana 14–16. Jezus naucza uczniów na temat związku pomiędzy miłością i posłuszeństwem. Obiecuje wysłać Pocieszyciela (Ducha Świętego), aby osobiście służył Jego uczniom. Świadczy, że jest prawdziwym krzewem winnym i że pokonał świat.
Ew. Jana 17–19. Jezus ofiarowuje Modlitwę Wstawienniczą za Swoich uczniów i za tych, którzy wierzą w Jego nauki. Zostaje zdradzony, pojmany, osądzony i skazany. Cierpi na krzyżu, a następnie umiera i zostaje pochowany.
Ew. Jana 20–21. Zmartwychwstały Jezus Chrystus ukazuje się Marii Magdalenie w ogrodzie w pobliżu grobowca, w którym został pochowany, a następnie kilku z Jego uczniów w Jerozolimie. Ukazuje się siedmiu uczniom na brzegu Morza Galilejskiego i przykazuje Piotrowi, aby przewodniczył uczniom w posłudze bliźnim.