ការធ្លាក់

នៅក្នុងសួនច្បារអេដែន ព្រះបានត្រាស់បង្គាប់ថា « ផ្លែឈើទាំងអស់នៅក្នុងសួនច្បារ នោះអ្នកអាចបរិភោគបានតាមចិត្ត ប៉ុន្តែផលពីដើមដឹងខុសត្រូវ នោះអ្នកមិនត្រូវបរិភោគឡើយ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកអាចជ្រើសរើសសម្រាប់ខ្លួនផ្ទាល់ ដ្បិតការណ៍នោះត្រូវបានប្រទានដល់អ្នកហើយ ប៉ុន្តែចូរចងចាំថា យើងបានហាមឃាត់ ដ្បិតនៅថ្ងៃណាដែលអ្នកបរិភោគ នោះអ្នកនឹងត្រូវស្លាប់ជាមិនខានឡើយ » ( ម៉ូសេ ៣:១៦–១៧ ) ។ ដោយសារតែ លោកអ័ដាម និង នាងអេវ៉ាបានប្រព្រឹត្តអំពើរំលងនេះ ហើយបានទទួលទានផ្លែឈើដឹងខុសត្រូវ ទើបពួកគេត្រូវបានបណ្តេញចេញពីវត្តមានរបស់ព្រះអម្ចាស់ ( សូមមើល គ. និង ស. ២៩:៤០–៤១ ) ។ និយាយម្យ៉ាងទៀត ពួកគាត់បានស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ ។ ពួកគាត់ក៏ធ្លាក់ខ្លួនទៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ដែរ—ការណ៍ដែលត្រូវស្លាប់ខាងរូបកាយ ។ សេចក្ដីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ និង ខាងសាច់ឈាមនេះ ត្រូវបានហៅថា ការធ្លាក់ ។

ស្ថានភាពធ្លាក់របស់យើង

ក្នុងនាមជាកូនចៅរបស់អ័ដាម និង អេវ៉ា យើងទទួលបានស្ថានភាពធ្លាក់អំឡុងពេលជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ( សូមមើល អាលម៉ា ៤២:៥–៩, ១៤ ) ។ យើងបានបែកចេញពីវត្តមានរបស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយត្រូវទទួលសេចក្ដីស្លាប់ខាងសាច់ឈាម ។ យើងក៏ស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពផ្ទុយមួយ ជាស្ថានភាពមួយដែលយើងទទួលបានការសាកល្បង តាមរយៈភាពលំបាកក្នុងជីវិត និងការល្បួងមកពីពួកបច្ចាមិត្ត ( សូមមើល នីហ្វៃទី ២ ២:១១–១៤, គ. និង ស. ២៩:៣៩, ម៉ូសេ ៦:៤៨–៤៩ ) ។

នៅក្នុងស្ថានភាពធ្លាក់នេះ យើងត្រូវមានការតស៊ូ ។ យើងជាបុត្រាបុត្រីខាងវិញ្ញាណរបស់ព្រះដែលមានសក្តានុពលដើម្បីឲ្យយើង « បានចំណែកជានិស្ស័យនៃព្រះ » ( ពេត្រុស ទី២ ១:៤ ) ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ « យើងខ្ញុំនេះមិនសក្ដិសមនៅចំពោះ [ ព្រះ ] ទេ ដោយសារការធ្លាក់ នោះធម្មជាតិនៃយើងខ្ញុំបានក្លាយទៅជាអាក្រក់ជានិច្ច » ( អេធើរ ៣:២ ) ។ យើងចាំបាច់ត្រូវតែតស៊ូជានិច្ច ដើម្បីយកឈ្នះលើ តណ្ហា និងបំណងប្រាថ្នាមិនសុចរិត ។

ស្ដេចបេនយ៉ាមីនបានមានប្រសាសន៍តាមបន្ទូលរបស់ទេវតាមួយអង្គថា « មនុស្សខាងសាច់ឈាមជាសត្រូវដល់ព្រះ ហើយមានមកតាំងពីការធ្លាក់នៃលោកអ័ដាមម៉្លេះ » ។ ស្ដេចបេនយ៉ាមីនមានបន្ទូលព្រមានថា នៅក្នុងស្ថានភាពសាច់ឈាម ឬធ្លាក់នេះ បុគ្គលម្នាក់ៗនឹងជាសត្រូវចំពោះព្រះជាដរាប « លើកលែងតែគេព្រមធ្វើតាមសេចក្ដីទូន្មាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយសម្រាតភាពខាងសាច់ឈាមចេញ ហើយក្លាយទៅជាអ្នកបរិសុទ្ធវិញ តាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះគ្រីស្ទដ៏ជាព្រះអម្ចាស់ ហើយក្លាយទៅដូចជាកូនក្មេង ងាយប្រដៅ ស្លូតបូត ទាបរាបសា អត់ឱន ពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ព្រមទទួលនូវអ្វីៗទាំងអស់ ដែលព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ទតឃើញថាល្អ ដូចជាកូនក្មេងព្រមធ្វើតាមឪពុកខ្លួនដូច្នោះ » ( ម៉ូសាយ ៣:១៩ ) ។

ផលប្រយោជន៍នៃការធ្លាក់

ការធ្លាក់គឺជាផ្នែកមួយយ៉ាងសំខាន់ក្នុងផែនការនៃសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ( សូមមើល នីហ្វៃទី ២ ២:១៥–១៦, ៩:៦ ) ។ វាមានទិសដៅពីរ—ធ្លាក់ចុះ ប៉ុន្តែរីកចម្រើនទៅមុខ ។ បន្ថែមពីលើការស្លាប់ខាងរូបកាយ និង វិញ្ញាណ ការធ្លាក់បានផ្តល់ឲ្យយើងនូវឱកាសដើម្បីកើតមកលើផែនដីនេះដើម្បីរៀន និង រីកចម្រើន ។ តាមរយៈការប្រើប្រាស់សិទ្ធិជ្រើសរើសដោយសុចរិត និង ការប្រែចិត្តដ៏ស្មោះនៅពេលយើងប្រព្រឹត្តបាប នោះយើងអាចមករកព្រះគ្រីស្ទ ហើយតាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ នោះយើងរៀបចំខ្លួនទទួលអំណោយដែលជាជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។ ព្យាការីលីហៃបានបង្រៀនដូចនេះ ៖

« បើសិនជាលោកអ័ដាមពុំបានរំលងច្បាប់ទេ លោកក៏ពុំបានធ្លាក់ខ្លួនដែរ ប៉ុន្តែលោកច្បាស់ជានៅក្នុងសួនច្បារអេដែននៅឡើយ ។ ហើយអ្វីៗសព្វសារពើដែលបានបង្កើតឡើងនឹងនៅក្នុងសណ្ឋានដើមដដែល បន្ទាប់ពីបានបង្កើតមក ហើយនឹងស្ថិតនៅដូច្នោះរហូតតទៅ ហើយគ្មានចុងបំផុតឡើយ ។

ហើយ [ អ័ដាម និង អេវ៉ា ] ក៏ពុំមានកូនចៅដែរ ហេតុដូច្នោះហើយ ពួកគេនឹងនៅក្នុងភាពឆោតល្ងង់ ដោយគ្មានសេចក្ដីអំណរ ព្រោះពួកគេមិនស្គាល់សេចក្ដីទុក្ខវេទនា ដោយមិនប្រព្រឹត្តអំពើល្អ ដ្បិតពួកគេមិនស្គាល់អំពើបាប ។

ប៉ុន្តែមើលចុះ អ្វីៗសព្វសារពើបានត្រូវធ្វើឡើងទៅតាមប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ ដែលជ្រាបគ្រប់ការណ៍ទាំងអស់ ។

លោកអ័ដាមបានធ្លាក់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យមានមនុស្សលោក ហើយមានមនុស្សលោក ដើម្បីឲ្យគេអាចមានសេចក្ដីអំណរ ។

ហើយព្រះមែស៊ីនឹងយាងមកនៅកាលដ៏ពេញកំណត់ ដើម្បីទ្រង់អាចប្រោសលោះកូនចៅមនុស្សឲ្យរួចពីការធ្លាក់ » ( នីហ្វៃទី ២ ២:២២–២៦, សូមមើលផងដែរ ខទី ១៩–២១, ២៧ ) ។

លោកអ័ដាម និង នាងអេវ៉ា បានបង្ហាញកតវេទិតារបស់ពួកលោកចំពោះពរជ័យ ដែលជាលទ្ធផលមកពីការធ្លាក់របស់ពួកគេ ៖

« អ័ដាមបានថ្វាយពរដល់ព្រះ ហើយបានពោរពេញ ហើយបានចាប់ផ្ដើមព្យាករអំពីក្រុមគ្រួសារទាំងអស់នៅលើផែនដីថា ៖ សូមឲ្យព្រះនាមនៃព្រះបានប្រកបដោយព្រះពរ ដ្បិតព្រោះតែការរំលងរបស់ខ្ញុំ នោះភ្នែកខ្ញុំបានភ្លឺឡើង ហើយនៅក្នុងជីវិតនេះ ខ្ញុំនឹងមានសេចក្ដីអំណរ ហើយនៅក្នុងសាច់ឈាម នោះខ្ញុំនឹងឃើញព្រះទៀត ។

ហើយនាងអេវ៉ា ជាប្រពន្ធគាត់ បានឮគ្រប់ការណ៍ទាំងនេះ ហើយមានចិត្តរីករាយ ដោយពោលថា ៖ បើសិនជាពុំមែនដោយសារការរំលងរបស់យើងទេ នោះយើងក៏នឹងមិនមានពូជសោះ ហើយនឹងមិនដឹងខុសត្រូវ និងសេចក្ដីអំណរអំពីសេចក្ដីប្រោសលោះរបស់យើង និងជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានដល់មនុស្សទាំងអស់ដែលគោរពតាមដែរ » ( ម៉ូសេ ៥:១០–១១ ) ។

សេចក្ដីប្រោសលោះឲ្យរួចពីការធ្លាក់

ដោយសារតែការធ្លាក់ និងលក្ខណៈនៃជីវិតរមែងស្លាប់ ព្រមទាំងអំពើបាបផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើង នោះសេចក្ដីសង្ឃឹមតែមួយគត់របស់យើង គឺទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង ផែនការនៃសេចក្ដីប្រោសលោះ ។

តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ មនុស្សទាំងអស់នឹងត្រូវបានប្រោសលោះឲ្យរួចផុតពីឥទ្ធិពលនៃការធ្លាក់ ។ យើងនឹងរស់ឡើងវិញ ហើយយើងនឹងត្រូវនាំត្រឡប់ទៅកាន់វត្តមានរបស់ព្រះអម្ចាស់វិញដើម្បីទទួលការជំនុំជម្រះ ( សូមមើល នីហ្វៃទី ២ ២:៥–១០, អាលម៉ា ១១:៤២–៤៥, ហេលេមិន ១៤:១៥–១៧ ) ។

បន្ថែមពីលើការប្រោសលោះយើងឲ្យចេញពីឥទ្ធិពលជាសាកលនៃការធ្លាក់ ព្រះអង្គសង្គ្រោះអាចប្រោសលោះយើងពីអំពើបាបផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងបាន ។ នៅក្នុងស្ថានភាពធ្លាក់របស់យើង យើងទាំងអស់គ្នាប្រព្រឹត្តបាប ហើយឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះអម្ចាស់ ដោយនាំយកសេចក្ដីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណទៅជាមួយផង ។ ដូចសាវកប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា « ពីព្រោះគ្រប់គ្នាបានធ្វើបាប ហើយខ្វះមិនដល់សិរីល្អនៃព្រះ » ( រ៉ូម ៣:២៣ ) ។ ប្រសិនបើយើងបន្តនៅប្រព្រឹត្តអំពើបាប នោះយើងមិនអាចរស់នៅក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះបានឡើយ ដ្បិត « គ្មានអ្វីដែលមិនស្អាតអាចអាស្រ័យ … នៅក្នុងវត្តមានរបស់ទ្រង់បានឡើយ » ( ម៉ូសេ ៦:៥៧ ) ។ សូមអរគុណយ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះដង្វាយធួន « នាំមកនូវលក្ខខណ្ឌទាំងឡាយនៃការប្រែចិត្ត » ( ហេលេមិន ១៤:១៨ ) ដែលធ្វើឲ្យមានភាពងាយស្រួលសម្រាប់យើង ក្នុងការទទួលបានការអភ័យទោសពីអំពើបាបរបស់យើង និងរស់នៅក្នុងវត្តមាននៃព្រះជារៀងរហូត ។ អាលម៉ាបានបង្រៀនថា « មានរយៈពេលមួយទុកសម្រាប់ឲ្យមនុស្សប្រែចិត្តដែរ ហេតុដូច្នេះហើយ ជីវិតនេះក្លាយទៅជាស្ថានភាពពិសោធន៍មួយ គឺជាពេលវេលាសម្រាប់ប្រុងប្រៀបទៅជួបព្រះ ជាពេលវេលាសម្រាប់ប្រុងប្រៀបទៅកាន់ស្ថានភាពដ៏មិនចេះចប់មិនចេះហើយ ដែលយើងបាននិយាយ គឺបន្ទាប់ពីដំណើររស់ឡើងវិញដល់មនុស្សស្លាប់ » ( អាលម៉ា ១២:២៤ ) ។

កតវេតិតាចំពោះពលិកម្មដ៏ធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ

គឺដូចជាយើងមិនចង់ទទួលទានអាហាររហូតទាល់តែយើងឃ្លានសិនដែរ នោះយើងនឹងមិនចង់បានសេចក្ដីសង្គ្រោះដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចទេ រហូតទាល់តែយើងទទួលស្គាល់ថា យើងត្រូវការព្រះអង្គសង្គ្រោះជាមុនសិន ។ ការទទួលស្គាល់នេះកើតឡើងនៅពេលយើងយល់ដឹងអំពីការធ្លាក់កាន់តែច្បាស់ ។ ដូចព្យាការីលីហៃបានបង្រៀនថា « មនុស្សលោកទាំងអស់រស់នៅក្នុងស្ថានភាពវង្វេង និងស្ថានភាពធ្លាក់ ហើយនឹងនៅជាដរាបតទៅ លើកលែងតែពួកគេនឹងពឹងពាក់ទៅលើព្រះដ៏ប្រោសលោះអង្គនេះ » ( នីហ្វៃទី ១ ១០:៦ ) ។