សាតាំង

សាតាំងក៏ត្រូវបានហៅផងដែរថា បច្ចាមិត្ត ឬអារក្ស គឺជាសត្រូវដល់សេចក្តីសុចរិត និងដល់អស់អ្នកដែលចង់ដើរតាមព្រះ ។ វាគឺជាបុត្រាខាងវិញ្ញាណរបស់ព្រះ ដែលធ្លាប់ជាទេវតា « ដែលមានសិទ្ធិអំណាចនៅក្នុងវត្តមាននៃព្រះ » ( គ. និង ស. ៧៦:២៥ សូមមើលផងដែរ អេសាយ ១៤:១២, គ. និង ស. ៧៦:២៦–២៧ ) ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងក្រុមប្រឹក្សានៅជីវិតមុនឆាកជីវិតនេះនៅឯស្ថានសួគ៌ លូស៊ីហ្វើរ ដែលជាឈ្មោះរបស់សាតាំងនៅពេលនោះ បានបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះវរបិតាសួគ៌ និងផែនការនៃសេចក្តីសង្គ្រោះ ។ ក្នុងការបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះ សាតាំង « ខំរកបំផ្លាញសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់មនុស្ស » ( ម៉ូសេ ៤:៣ ) ។ វាបានថ្លែងថា « ទូលបង្គំនឹងប្រោសលោះមនុស្សលោកទាំងអស់ ប្រយោជន៍កុំឲ្យព្រលឹងណាមួយត្រូវបាត់ឡើយ ហើយទូលបង្គំនឹងប្រព្រឹត្តការនោះជាមិនខាន ហេតុដូច្នោះហើយ សូមប្រទានដល់ទូលបង្គំនូវកិត្តិយសរបស់ព្រះអង្គចុះ » ( ម៉ូសេ ៤:១ ) ។

សាតាំងបានបញ្ចុះបញ្ចូល « មួយភាគបីនៃពួកពលបរិវារស្ថានសួគ៌ » ឲ្យចេញពីព្រះវរបិតាសួគ៌ ( គ. និង ស. ២៩:៣៦ ) ។ ជាលទ្ធផលមកពីការបះបោរប្រឆាំងនេះ សាតាំង ព្រមទាំងអ្នកដើរតាមវាត្រូវបានកាត់ចេញពីវត្តមានរបស់ព្រះ ហើយបានបដិសេធពរជ័យនៃការទទទួលរូបកាយសាច់ឈាម ( សូមមើល វិវរណៈ ១២:៩ ) ។ ពួកគេក៏បានបដិសេធឱកាសទទួលមរតកនៅក្នុងនគរនៃសិរីល្អដែរ ។

ព្រះវរបិតាសួគ៌ទ្រង់អនុញ្ញតឲ្យសាតាំង ព្រមទាំងអ្នកដើរតាមវាល្បួងយើង ទុកជាផ្នែកនៃបទពិសោធន៍មួយនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់របស់យើង ( សូមមើល នីហ្វៃទី ២ ២:១១–១៤, គ. និង ស. ២៩:៣៩ ) ។ ដោយសារតែសាតាំង « ព្យាយាមធ្វើឲ្យមនុស្សលោកទាំងអស់មានទុក្ខវេទនាដូចវាដែរ » ( នីហ្វៃទី ២ ២:២៧ ) ទើបវា ព្រមទាំងអ្នកដើរតាមវាផង ព្យាយាមដឹកនាំយើងចេញឆ្ងាយពីភាពសុចរិត ។ វាដឹកនាំការប្រឆាំងដ៏ខ្លាំងបំផុតនៅក្នុងទិដ្ឋភាពដ៏សំខាន់ៗក្នុងផែនការនៃសុភមង្គលរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ ឧទាហរណ៍ វាព្យាយាមបង្ខូចព្រះកិត្តិសព្ទរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងបព្វជិតភាព បណ្តាលឲ្យមានមន្ទិលសង្ស័យទៅលើព្រះចេស្ដានៃដង្វាយធួន បន្លំវិវរណៈដើម្បីបំបែកយើងចេញពីសេចក្តីពិត ព្រមទាំងជំទាស់នឹងការទទួលខុសត្រូវរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ ។ វាប៉ុនប៉ងធ្វើឲ្យអន្តរាយដល់គ្រួសារ តាមរយៈការបំភាន់ខាងភេទ ដែលផ្សព្វផ្សាយអំពីភេទសម្ព័ន្ធក្រៅចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ ឡកឡឺយចំពោះអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងបំបាក់ទឹកចិត្តចំពោះការមានកូនដល់មនុស្សពេញវ័យដែលបានរៀបការរួច ដែលអាចចិញ្ចឹមកូនដោយសេចក្តីសុចរិត ។

អ្នកមិនត្រូវចុះចាញ់នឹងការល្បួងរបស់សាតាំងឡើយ ។ អ្នកមានអំណាចនៅក្នុងខ្លួនអ្នក ដើម្បីជ្រើសរើសយកសេចក្តីល្អលើសេចក្តីអាក្រក់ ហើយអ្នក អាចស្វែងរកជំនួយពីព្រះអម្ចាស់តាមរយៈការអធិស្ឋានជានិច្ច ។ ( សូមមើល « ការល្បួង » ទំព័រ ១៧៤–១៧៦ ) ។