ក្រឹត្យវិន័យដប់ប្រការ

ក្រឹត្យវិន័យដប់ប្រការគឺជាគោលការណ៍ទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ដែលមានចាំបាច់ចំពោះភាពតម្កើងឡើង ។ ព្រះអម្ចាស់បានត្រាស់សម្ដែងក្រឹត្យវិន័យនេះទៅដល់ម៉ូសេនៅជំនាន់បុរាណ ( សូមមើល និក្ខមនំ ២០:១–១៧ ) ហើយទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលអំពីក្រឹត្យវិន័យនោះឡើងវិញនៅក្នុងវិវរណៈថ្ងៃចុងក្រោយ ( សូមមើល គ. និង ស. ៤២:១៨–២៩, ៥៩:៥–១៣, ៦៣:៦១–៦២ ) ។ ក្រឹត្យវិន័យដប់ប្រការគឺជាផ្នែកមួយយ៉ាងសំខាន់នៅក្នុងដំណឹងល្អ ។ ការគោរពប្រតិបត្តិតាមក្រឹត្យវិន័យទាំងនេះជួយត្រួសត្រាយផ្លូវសម្រាប់ការគោរពប្រតិបត្តិតាមគោលការណ៍ផ្សេងៗទៀតនៃដំណឹងល្អ ។

ការរំឭកឡើងវិញនៃក្រឹត្យវិន័យដប់ប្រការខាងក្រោមនេះ រួមបញ្ចូលទាំងការពន្យល់ដោយសង្ខេប ស្តីពីរបៀបដែលក្រឹត្យវិន័យទាំងនេះអនុវត្តនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងនាពេលសព្វថ្ងៃនេះ ៖

« កុំឲ្យមានព្រះឯណាទៀតនៅចំពោះយើងឲ្យសោះ » ( និក្ខមនំ ២០:៣ ) ។ យើងគួរតែប្រព្រឹត្ត « នូវគ្រប់ការណ៍ទាំងអស់ ដោយមានភ្នែកស្មោះស្ម័គ្រទាំងស្រុងចំពោះសិរីល្អនៃព្រះ » ( គ. និង ស. ៨២:១៩ ) ។ យើងគួរតែស្រឡាញ់ ហើយបម្រើព្រះអម្ចាស់ដោយអស់ពីចិត្ត ពលំ គំនិត និងកម្លាំង ( សូមមើល ចោទិយកថា ៦:៥, គ. និង ស. ៥៩:៥ ) ។
« កុំឲ្យឆ្លាក់ធ្វើរូបណាសម្រាប់ឯងឲ្យសោះ » ( និក្ខមនំ ២០:៤ ) ។ នៅក្នុងព្រះបញ្ញត្តិនេះ ព្រះអម្ចាស់កាត់ទោសដល់ការថ្វាយបង្គំរូបសំណាក ។ ការគោរពបូជារូបសំណាកអាចនឹងធ្វើឡើងក្នុងច្រើនទម្រង់ ។ មនុស្សមួយចំនួនមិនឱនក្បាលគោរពនៅចំពោះមុខរូបសំណាក ឬបដិមាករទេ ប៉ុន្តែពួកគេដាក់ជំនួសព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់នូវអ្វីផ្សេងៗទៀតដូចជា លុយ សម្ភារប្រើប្រាស់ គំនិត ឬកិត្យានុភាពនានា ។ នៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ « ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គេ គឺជាព្រះរបស់គេ »—ជាព្រះដែល « នឹងវិនាសទៅជាមួយគេដែរ » ( នីហ្វៃទី ២ ៩:៣០ ) ។
« កុំឲ្យចេញព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯងជាអសារឥតការឡើយ » ( និក្ខមនំ ២០:៧ ) ។ សម្រាប់ការពន្យល់អំពីព្រះបញ្ញត្តិនេះ សូមមើល « ពាក្យប្រមាថ » ទំព័រ ១២៨–១២៩ ។
« ចូរឲ្យនឹកចាំពីថ្ងៃឈប់សម្រាក ដើម្បីញែកថ្ងៃនោះចេញជាបរិសុទ្ធ » ( និក្ខមនំ ២០:៨ ) ។ សម្រាប់ការពន្យល់អំពីព្រះបញ្ញត្តិនេះ សូមមើល « ថ្ងៃឈប់សម្រាក » ទំព័រ ១៤៥–១៤៧ ។
« ចូរឲ្យគោរពប្រតិបត្តិដល់ឪពុកម្តាយ » ( និក្ខមនំ ២០:១២ ) ។ នេះគឺជាព្រះបញ្ញត្តិដែលត្រាស់បង្គាប់ឲ្យបន្តទំនាក់ទំនង ទោះជាយើងចម្រើនវ័យក៏ដោយ ។ យើងគួរតែស្វែងរកមធ្យោបាយគោរពប្រតិបត្តិឪពុកម្ដាយយើងជានិច្ច ។
« កុំឲ្យសម្លាប់មនុស្សឲ្យសោះ » ( និក្ខមនំ ២០:១៣ ) ។ សម្រាប់ការពន្យល់អំពីរបៀបដែលព្រះបញ្ញត្តិនេះត្រូវបានអនុវត្តចំពោះអ្នកដែលតម្រូវឲ្យចូលសឹក សូមមើល « សង្គ្រាម » ទំព័រ ១៨៣–១៨៤ ។
« កុំឲ្យផិតគ្នាឲ្យសោះ « ( និក្ខមនំ ២០:១៤ ) ។ នៅក្នុងវិវរណៈថ្ងៃចុងក្រោយ ព្រះអម្ចាស់កាត់ទោសមិនចំពោះតែអំពើកំផិតប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែរួមទាំង « អំពើអ្វីដូចនោះ » ផងដែរ ( គ. និង ស. ៥៩:៦ ) ។ អំពើកំផិត ការប្រតិព័ទ្ធភេទដូចគ្នា និងអំពើបាបផ្លូវភេទដទៃទៀត គឺជាការល្មើសនឹងព្រះបញ្ញត្តិទីប្រាំពីរ ។ សម្រាប់ការពន្យល់បន្ថែម សូមមើល « ព្រហ្មចារីភាព » ទំព័រ ២៩–៣៣ ។
« កុំឲ្យលួចប្លន់ឲ្យសោះ » ( និក្ខមនំ ២០:១៥ ) ។ ការលួចប្លន់គឺជាទម្រង់នៃភាពមិនស្មោះត្រង់ ។ សម្រាប់ការពន្យល់អំពី ភាពស្មោះត្រង់ សូមមើល ទំព័រ ៨៤ ។
« កុំឲ្យធ្វើជាទីបន្ទាល់ក្លែង ទាស់នឹងអ្នកជិតខាងខ្លួនឲ្យសោះ » ( និក្ខមនំ ២០:១៦ ) ។ ការធ្វើសាក្សីក្លែងក្លាយ គឺជាទម្រង់មួយទៀតនៃភាពមិនទៀងត្រង់ ។ សម្រាប់ការពន្យល់អំពី ភាពស្មោះត្រង់ សូមមើល ទំព័រ ៨៤ ។
« កុំឲ្យលោភចង់បាន » ( និក្ខមនំ ២០:១៧ ) ។ ការលោភចង់បាន ឬការច្រណែននឹងអ្វីមួយដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់មនុស្សដទៃគឺជាការបង្ខូចព្រលឹង ។ វាអាចប្រើគំនិតរបស់យើង និងរុកគួនយើងជាមួយអពមង្គល និងសេចក្តីមិនគាប់ចិត្តជាប់ជានិច្ច ។ ជាញឹកញាប់ វានាំទៅរកអំពើបាបដទៃទៀត និងនាំឆ្ពោះទៅរកការជាប់ជំពាក់ខាងហិរញ្ញវត្ថុ ។

ទោះបីជាក្រឹត្យវិន័យដប់ប្រការភាគច្រើនកត់ត្រាពីការណ៍ទាំងឡាយដែលយើង មិនគួរ ធ្វើ វាក៏ប្រាប់យើងអំពីការណ៍ដែលយើង គួរ ធ្វើដែរ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះសង្ខេបក្រឹត្យវិន័យដប់ប្រការជាគោលការណ៍ចំនួនពីរ—សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះអម្ចាស់ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះមនុស្សជុំវិញខ្លួន ៖

« ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃឯងឲ្យអស់អំពីចិត្ត អស់អំពីព្រលឹង ហើយអស់អំពីគំនិតឯង ។

នេះជាបញ្ញត្តយ៉ាងសំខាន់ទី១ ។

ហើយបញ្ញត្តទី២ក៏បែបដូចគ្នាគឺថា ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង » ( ម៉ាថាយ ២២:៣៧–៣៩ ) ។