กล่าวโทษ (การ), ตำหนิ ดู ตัดสิน (การ), พิพากษา (การ); พิพากษา (การ), สุดท้าย ด้วย การตัดสินหรือถูกตัดสินว่าผิดโดยพระผู้เป็นเจ้า. พระผู้เป็นเจ้าทรงลงโทษคนที่คิดการชั่วร้าย, สภษ. ๑๒:๒. พระเจ้าทรงตีสอนเรา, เพื่อมิให้เราถูกพิพากษาลงโทษด้วยกันกับโลก, ๑ คร. ๑๑:๓๒. ถ้อยคำ, งาน, และความนึกคิดของเราจะกล่าวโทษเรา, แอลมา ๑๒:๑๔. โดยการรู้เรื่องเหล่านี้และไม่ทำ, มนุษย์ปล่อยให้ตนเองมาอยู่ภายใต้การกล่าวโทษ, ฮีล. ๑๔:๑๙. หากเราหยุดทำงานหนัก, เราจะถูกนำไปอยู่ภายใต้การกล่าวโทษ, โมโร. ๙:๖. คนที่ไม่ให้อภัยพี่น้องตนย่อมยืนถูกกล่าวโทษต่อพระพักตร์พระเจ้า, คพ. ๖๔:๙. คนที่ทำบาปต่อความสว่างที่เจิดจ้ากว่าจะได้รับการกล่าวโทษที่หนักกว่าเดิม, คพ. ๘๒:๓. ทั้งศาสนจักรอยู่ภายใต้การกล่าวโทษจนกว่าพวกเขาจะกลับใจและระลึกถึงพระคัมภีร์มอรมอน, คพ. ๘๔:๕๔–๕๗.