พลับพลา

พระนิเวศน์ของพระเจ้า, ศูนย์กลางในการนมัสการของอิสราเอลในช่วงอพยพออกจากอียิปต์. จริง ๆ แล้วพลับพลาคือพระวิหารแบบเคลื่อนย้ายได้และสามารถแยกส่วนและนำมาประกอบรวมกันใหม่. ลูกหลานของอิสราเอลใช้พลับพลาจนกระทั่งพวกเขาสร้างพระวิหารซาโลมอน (คพ. ๑๒๔:๓๘).

พระผู้เป็นเจ้าทรงเปิดเผยรูปแบบของพลับพลาต่อโมเสส (อพย. ๒๖–๒๗), และลูกหลานของอิสราเอลสร้างตามแบบนั้น (อพย. ๓๕–๔๐). เมื่อสร้างพลับพลาเสร็จ, เมฆมาปกคลุมเต็นท์, และรัศมีภาพของพระเจ้าแผ่เต็มพลับพลา (อพย. ๔๐:๓๓–๓๔). เมฆเป็นเครื่องหมายแห่งการประทับอยู่ของพระผู้เป็นเจ้า. ตอนกลางคืน, เมฆมีลักษณะเหมือนไฟ. เมื่อเมฆลอยอยู่เหนือเต็นท์, ลูกหลานของอิสราเอลจะตั้งค่าย. เมื่อเมฆเคลื่อนที่, พวกเขาจะย้ายตาม (อพย. ๔๐:๓๖–๓๘; กดว. ๙:๑๗–๑๘). ลูกหลานของอิสราเอลแบกพลับพลาไปด้วยระหว่างเดินทางในทะเลทรายและในการพิชิตแผ่นดินคานาอัน. หลังจากชัยชนะครั้งนั้น, พวกเขาตั้งพลับพลาไว้ในชิโลห์, สถานที่ซึ่งพระเจ้าทรงเลือกไว้ (ยชว. ๑๘:๑). หลังจากลูกหลานของอิสราเอลสร้างพระวิหารซาโลมอน, พลับพลาก็สาบสูญไปจากประวัติศาสตร์.

พระเจ้าและอิสยาห์ใช้พลับพลาเป็นสัญลักษณ์ของนครแห่งไซอันและเยรูซาเล็มในเวลาแห่งการเสด็จมาครั้งที่สองของพระเจ้า (อสย. ๓๓:๒๐; โมเสส ๗:๖๒).