มรณสักขี (ผู้เป็น) บุคคลซึ่งยอมสละชีวิตของเขามากกว่าจะละทิ้งพระคริสต์, พระกิตติคุณ, หรือความเชื่อหรือหลักธรรมอันชอบธรรมของเขา. บรรดาโลหิตอันชอบธรรมตั้งแต่โลหิตของอาแบลจนถึงโลหิตของเศคาริยาห์จะเป็นพยานกล่าวโทษคนชั่ว, มธ. ๒๓:๓๕ (ลูกา ๑๑:๕๐). ผู้ใดจะเสียชีวิตเพราะเห็นแก่พระคริสต์และข่าวประเสริฐของพระองค์ ผู้นั้นจะได้ชีวิตรอด, มาระโก ๘:๓๕ (คพ. ๙๘:๑๓). พวกเขาเอาหินขว้างสเทเฟน, กิจการ ๗:๕๙ (กิจการ ๒๒:๒๐). คนนั้นต้องตายเสียก่อนหนังสือพินัยกรรมจึงจะใช้ได้, ฮบ. ๙:๑๖–๑๗. อบินาไดล้มลง, โดยทนรับความตายด้วยไฟ, โมไซยาห์ ๑๗:๒๐. ชาวแอมันไนฮาที่เปลี่ยนใจเลื่อมใสถูกโยนเข้าไปในไฟ, แอลมา ๑๔:๘–๑๑. หลายคนถูกสังหารเพราะพวกเขาเป็นพยานถึงเรื่องเหล่านี้, ๓ นี. ๑๐:๑๕. ผู้ใดพลีชีพของเขาในอุดมการณ์ของเราจะพบนิรันดรแห่งชีวิต, คพ. ๙๘:๑๓–๑๔. โจเซฟ สมิธ และไฮรัม สมิธเป็นมรณสักขีของการฟื้นฟูพระกิตติคุณ, คพ. ๑๓๕. โจเซฟ สมิธผนึกประจักษ์พยานของท่านด้วยเลือดของท่าน, คพ. ๑๓๖:๓๙.