บริสุทธิ์ (ความ), ศักดิ์สิทธิ์ (ความ) ดู ทำ (ชำระ) ให้บริสุทธิ์ (การ); บริสุทธิ์ (ความ), พิศุทธิ์ (ความ); บริสุทธิ์, ศักดิ์สิทธิ์ ด้วย ความดีพร้อมทางวิญญาณและศีลธรรม. ความบริสุทธิ์, ความศักดิ์สิทธิ์ หมายถึงความพิศุทธิ์ของใจและเจตนาของคน. สมาชิกพึงแสดงให้ประจักษ์ว่าพวกเขาคู่ควรกับศาสนจักรโดยเดินในความบริสุทธิ์ต่อพระพักตร์พระเจ้า, คพ. ๒๐:๖๙. พระนิเวศน์ของพระเจ้าเป็นสถานที่แห่งความบริสุทธิ์, คพ. ๑๐๙:๑๓. มหาบุรุษแห่งความบริสุทธิ์คือพระนามของพระผู้เป็นเจ้า, โมเสส ๖:๕๗ (โมเสส ๗:๓๕).