เยเรมีย์

บทที่ ๑–๖ มีคำพยากรณ์ที่ให้ไว้ระหว่างการปกครองของโยสิยาห์. บทที่ ๗–๒๐ เป็นคำพยากรณ์ในระหว่างสมัยของเยโฮยาคิม. บทที่ ๒๑–๓๘ กล่าวถึงการปกครองของเศเดคียาห์. บทที่ ๓๙–๔๔ มีคำพยากรณ์และอธิบายเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ภายหลังการล่มสลายของเยรูซาเล็ม. บทที่ ๔๕ มีคำสัญญาต่อบารุค, ผู้จดบันทึกตามคำบอกของท่าน, ว่าชีวิตของบารุคจะได้รับการปกปักรักษา. สุดท้าย, บทที่ ๔๖–๕๑ เป็นคำพยากรณ์เรื่องเลวร้ายเกี่ยวกับประเทศต่างชาติ. บทที่ ๕๒ เป็นการสรุปเรื่องราวทางประวัติศาสตร์. คำพยากรณ์บางเรื่องของเยเรมีย์อยู่ในแผ่นจารึกทองเหลืองของเลบันซึ่งนีไฟได้มา (๑ นี. ๕:๑๐–๑๓). มีการกล่าวถึงเยเรมีย์อีกสองครั้งในพระคัมภีร์มอรมอน (๑ นี. ๗:๑๔; ฮีล. ๘:๒๐).

หนังสือเยเรมีย์ยังรวมถึงคำยืนยันการดำรงอยู่ก่อนเกิดของมนุษย์และการได้รับแต่งตั้งล่วงหน้าของเยเรมีย์ (ยรม. ๑:๔–๕); คำพยากรณ์เกี่ยวกับการกลับมาของอิสราเอลจากสภาพที่กระจัดกระจาย, โดยรวบรวมจากเมืองและจากตระกูลละคนสองคนไปยังไซอัน, แผ่นดินอันน่าพึงใจซึ่งที่นั่นอิสราเอลกับยูดาห์จะพำนักอยู่อย่างปลอดภัยและสงบสุขได้ (ยรม. ๓:๑๒–๑๙); และคำพยากรณ์ถึงการที่พระเจ้าจะทรงรวมอิสราเอลจากประเทศทางเหนือโดยส่ง “ชาวประมง” กับ “พราน” เป็นอันมากไปค้นหาพวกเขา (ยรม. ๑๖:๑๔–๒๑). เหตุการณ์นี้ในยุคสุดท้ายจะเกิดขึ้นในสัดส่วนที่ใหญ่กว่าแม้ยิ่งกว่าการที่โมเสสพาอิสราเอลออกจากอียิปต์ (ยรม. ๑๖:๑๓–๑๕; ๒๓:๘).