โลภ ดู ริษยา (ความ), อิจฉา ด้วย ตามที่ใช้ในพระคัมภีร์, โลภหมายถึงการอิจฉาคนบางคนหรือมีความปรารถนาบางสิ่งบางอย่างมากเกินพอดี. อย่าโลภ, อพย. ๒๐:๑๗ (ฉธบ. ๕:๒๑; โมไซยาห์ ๑๓:๒๔; คพ. ๑๙:๒๕). บุคคลที่เกลียดกำไรอธรรมย่อมยืดปีเดือนของเขาออกไป, สภษ. ๒๘:๑๖. เขาโลภที่ดินแล้วก็ยึดเอาไป, มีคาห์ ๒:๒. จงระวังการโลภ, ลูกา ๑๒:๑๕. ธรรมบัญญัติกล่าวว่า, อย่าโลภ, รม. ๗:๗. ในสมัยสิ้นยุค, มนุษย์จะเห็นแก่เงิน, ๒ ทธ. ๓:๑–๒. เมื่อเลบันเห็นทรัพย์สมบัติของเรา, เขาจึงโลภอยากได้มัน, ๑ นี. ๓:๒๕. เจ้าจะไม่โลภทรัพย์สินของตนเอง, คพ. ๑๙:๒๖. เลิกโลภ, คพ. ๘๘:๑๒๓. อย่าโลภสิ่งซึ่งเป็นของพี่น้องเจ้า, คพ. ๑๓๖:๒๐.