ขัดแย้ง (การ, ความ) ดู กบฏ (การ) ด้วย การวิวาท, โต้แย้ง, และถกเถียงกัน. ความขัดแย้ง, โดยเฉพาะอย่างยิ่งระหว่างสมาชิกในศาสนจักรของพระเจ้าหรือระหว่างสมาชิกในครอบครัว, ไม่เป็นที่พอพระทัยของพระเจ้า. เราอย่าวิวาทกันเลย, ปฐก. ๑๓:๘. เพราะความทะลึ่งผู้ประมาทจึงก่อวิวาท, สภษ. ๑๓:๑๐. ถ้าแม้ว่าผู้ใดมีเรื่องราวต่อกันก็จงยกโทษให้กันและกัน, องค์พระผู้เป็นเจ้าได้ทรงโปรดยกโทษให้ท่านฉันใด ท่านจงกระทำอย่างนั้นเหมือนกัน, คส. ๓:๑๓. จงหลีกเลี่ยงเสียจากปัญหาโฉดเขลาที่เถียงกัน, ทิตัส ๓:๙. พระเจ้าทรงบัญชาไว้ว่ามนุษย์จะไม่ขัดแย้งกัน, ๒ นี. ๒๖:๓๒. ท่านจะไม่ปล่อยให้ลูก ๆ ต่อสู้และทะเลาะกัน, โมไซยาห์ ๔:๑๔. แอลมาสั่งว่าไม่ควรมีความขัดแย้งกันในหมู่สมาชิกศาสนจักร, โมไซยาห์ ๑๘:๒๑. ซาตานแพร่ข่าวลือและความขัดแย้ง, ฮีล. ๑๖:๒๒. มารเป็นบิดาแห่งความขัดแย้งและยั่วยุมนุษย์ให้ขัดแย้งกัน, ๓ นี. ๑๑:๒๙ (โมไซยาห์ ๒๓:๑๕). สถาปนากิตติคุณของเรา, เพื่อจะไม่มีการขัดแย้งมากเช่นนั้น, คพ. ๑๐:๖๒–๖๔. เลิกขัดแย้งกัน, คพ. ๑๓๖:๒๓.