พงศ์กษัตริย์

บทที่ ๑ บรรยายถึงช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตกษัตริย์ดาวิด. บทที่ ๒–๑๑ บันทึกชีวิตของซาโลมอน. บทที่ ๑๒–๑๖ กล่าวถึงเรโหโบอัมกับเยโรโบอัม, ผู้สืบทอดโดยตรงของซาโลมอน. เยโรโบอัมทำให้เกิดการแบ่งแยกอาณาจักรอิสราเอล. มีการเอ่ยถึงกษัตริย์คนอื่น ๆ ด้วย. บทที่ ๑๗–๒๑ บันทึกบางส่วนของการปฏิบัติศาสนกิจของเอลียาห์ขณะที่ท่านเตือนอาหับ, กษัตริย์แห่งอิสราเอล. บทที่ ๒๒ บันทึกสงครามที่เกิดขึ้นกับซีเรียซึ่งอาหับกับเยโฮชาฟัท, กษัตริย์แห่งยูดาห์, ผนึกกำลังทหารกัน. ศาสดาพยากรณ์มีคายาห์พยากรณ์เรื่องร้ายเกี่ยวกับกษัตริย์ทั้งหลาย.

บทที่ ๑–๒:๑๑ บรรยายต่อไปถึงชีวิตของเอลียาห์, รวมทั้งการขึ้นสู่สวรรค์ในรถเพลิง. บทที่ ๒–๙ เล่าเรื่องราวการปฏิบัติศาสนกิจของเอลีชาด้วยศรัทธาและพลังยิ่งใหญ่. บทที่ ๑๐ บรรยายถึงเยฮู, กษัตริย์, และวิธีที่เขาทำลายเชื้อสายของอาหับและเหล่าปุโรหิตของพระบาอัล. บทที่ ๑๑–๑๓ บันทึกการปกครองอันชอบธรรมของโยอาชและความตายของเอลีชา. บทที่ ๑๔–๑๗ เล่าเรื่องราวกษัตริย์ต่าง ๆ ผู้ที่ปกครองในอิสราเอลและยูดาห์, ส่วนใหญ่ในความชั่วร้าย. บทที่ ๑๕ บันทึกการที่ชาวอัสซีเรียจับเผ่าทั้งสิบของอิสราเอลไปเป็นเชลย. บทที่ ๑๘–๒๐ บันทึกชีวิตอันชอบธรรมของเฮเซคียาห์, กษัตริย์แห่งยูดาห์, และศาสดาพยากรณ์อิสยาห์. บทที่ ๒๑–๒๓ กล่าวถึงกษัตริย์มนัสเสห์กับกษัตริย์โยสิยาห์. ตามที่เชื่อสืบกันมา, มนัสเสห์คือผู้ที่ต้องรับผิดชอบต่อมรณสักขีของอิสยาห์. โยสิยาห์เป็นกษัตริย์ที่ชอบธรรมผู้ซึ่งสถาปนากฎในบรรดาชาวยิวขึ้นมาอีกครั้ง. บทที่ ๒๔–๒๕ บันทึกเรื่องราวการไปเป็นเชลยในบาบิโลน.