ดาวิด

กษัตริย์ของอิสราเอลสมัยโบราณในภาคพันธสัญญาเดิม.

ดาวิดเป็นบุตรของเจสซีแห่งเผ่ายูดาห์. เขาเป็นเด็กหนุ่มที่กล้าหาญซึ่งสังหารสิงโต, หมี, และโกลิอัท คนยักษ์ฟีลิสเตีย (๑ ซมอ. ๑๗). ดาวิดได้รับเลือกและได้รับการเจิมเป็นกษัตริย์แห่งอิสราเอล. เขาเหมือนกับซาอูล, ที่เมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่เขามีความผิดในอาชญากรรมร้ายแรง, แต่, ไม่เหมือนกับซาอูล, ที่เขาสามารถสำนึกผิดได้อย่างแท้จริง. ด้วยเหตุนี้ เขาจึงได้รับการให้อภัย, เว้นแต่ในการฆาตกรรมอุรีอาห์ (คพ. ๑๓๒:๓๙). ชีวิตของเขาแบ่งได้เป็นสี่ช่วง : (๑) ที่เบธเลเฮม, ที่นั่นเขาเป็นคนเลี้ยงแกะ (๑ ซมอ. ๑๖–๑๗); (๒) ในราชสำนักของกษัตริย์ซาอูล (๑ ซมอ. ๑๘:๑–๑๙:๑๘); (๓) ในฐานะผู้ลี้ภัย (๑ ซมอ. ๑๙:๑๘–๓๑:๑๓; ๒ ซมอ. ๑:๑–๒๗); (๔) ในฐานะกษัตริย์เหนือยูดาห์ที่เฮโบรน (๒ ซมอ. ๒–๔), และต่อมาในฐานะกษัตริย์เหนืออิสราเอลทั้งปวง (๒ ซมอ. ๕–๒๔; ๑ พกษ. ๑:๑–๒:๑๑).

บาปของดาวิดในการล่วงประเวณีกับบัทเชบาก่อให้เกิดเคราะห์ร้ายหลายเรื่องตามมาซึ่งบ่อนทำลายชีวิตของเขาในยี่สิบปีสุดท้าย. ประชาชาติโดยรวมเจริญรุ่งเรืองระหว่างการปกครองของเขา, แต่ดาวิดเองทนทุกข์ทรมานจากผลของบาป. มีการขัดแย้งในครอบครัวตลอดเวลา, ซึ่ง, ในกรณีของอับซาโลมกับอาโดนียาห์, จบลงด้วยการกบฏอย่างเปิดเผย. เหตุการณ์เหล่านี้เป็นสัมฤทธิผลอันเนื่องจากนาธันศาสดาพยากรณ์ประกาศต่อดาวิดเพราะเหตุที่เขากระทำบาป (๒ ซมอ. ๑๒:๗–๑๓).

แม้ว่าจะมีภัยพิบัติเหล่านี้, แต่การปกครองของดาวิดเป็นการปกครองที่ยอดเยี่ยมที่สุดในประวัติศาสตร์ชาวอิสราเอล, เพราะ (๑) เขารวมเผ่าทั้งหลายเข้ามาเป็นประชาชาติเดียวกัน, (๒) เขาสามารถครอบครองประเทศได้อย่างปราศจากข้อโต้แย้งใด ๆ, (๓) เขาปกครองโดยมีพื้นฐานอยู่บนศาสนาที่แท้จริงเพื่อให้พระประสงค์ของพระผู้เป็นเจ้าเป็นกฎหมายของอิสราเอล. ด้วยเหตุผลเหล่านี้, ในเวลาต่อมาการปกครองของดาวิดจึงมองว่าเป็นยุคทองของประเทศและเป็นรูปแบบของยุคที่รุ่งเรืองในเวลาที่พระเมสสิยาห์จะเสด็จมา (อสย. ๑๖:๕; ยรม. ๒๓:๕; อสค. ๓๗:๒๔–๒๘).

ชีวิตของดาวิดแสดงถึงความจำเป็นที่ทุกคนต้องอดทนในความชอบธรรมจนกว่าชีวิตจะหาไม่. ขณะเป็นเด็กหนุ่ม, เขาได้รับการกล่าวขวัญว่าเป็นบุรุษที่ “ถูกพระทัย” พระเจ้า (๑ ซมอ. ๑๓:๑๔); เมื่อเป็นผู้ใหญ่, เขาพูดด้วยพระวิญญาณและได้รับการเปิดเผยมากมาย. แต่เขาต้องชดใช้อย่างหนักสำหรับการไม่เชื่อฟังพระบัญญัติของพระผู้เป็นเจ้า (คพ. ๑๓๒:๓๙).