เงิน, เงินตรา ดู ทาน, ทำทาน (การ); ฝักใฝ่ทางโลก (ความ); มั่งคั่ง (ความ); ส่วนสิบ (การจ่าย) ด้วย เหรียญ, กระดาษ, ใบรับรอง, หรือบางสิ่งบางอย่างซึ่งผู้คนใช้เพื่อเป็นการชำระค่าสินค้าหรือบริการ. บางครั้งเงินเป็นสัญลักษณ์ของวัตถุนิยม. เจ้าจะถูกไถ่โดยไม่ใช้เงิน, อสย. ๕๒:๓. ตรัสกำชับอัครสาวกสิบสองไม่ให้เอาอะไรไปใช้ตามทาง, ห้ามมิให้เอาอาหาร, หรือย่าม, หรือหาสตางค์ใส่ไถ้ไป, มาระโก ๖:๘. เปโตรบอกซีโมนคนทำวิทยาคมว่าให้เงินของเขาพินาศไปด้วยกันกับตัวเขา, กิจการ ๘:๒๐. การรักเงินทองนั้นเป็นมูลรากแห่งความชั่วทั้งมวล, ๑ ทธ. ๖:๑๐. อย่าใช้เงินตราเพื่อสิ่งที่ไม่มีค่า, ๒ นี. ๙:๕๐–๕๑ (อสย. ๕๕:๑–๒; ๒ นี. ๒๖:๒๕–๒๗). หากพวกเขาทำงานเพื่อเงินตรา, พวกเขาจะพินาศ, ๒ นี. ๒๖:๓๑. ก่อนที่ท่านจะแสวงหาความมั่งคั่ง, ท่านจงแสวงหาอาณาจักรของพระผู้เป็นเจ้า, เจคอบ ๒:๑๘–๑๙. ศาสนจักรต่าง ๆ จะกล่าวว่าโดยแลกด้วยเงินตราของท่าน ท่านจะได้รับการให้อภัยบาปของท่าน, มอร. ๘:๓๒, ๓๗. คนที่ให้เงินตราเพื่ออุดมการณ์ของไซอันจะไม่มีทางสูญเสียรางวัลของเขาเลย, คพ. ๘๔:๘๙–๙๐.