คำว่า สวรรค์ หรือ ฟ้าสวรรค์ มีความหมายพื้น ๆ สองความหมายในพระคัมภีร์. (๑) เป็นสถานที่ซึ่งพระผู้เป็นเจ้าทรงสถิตอยู่และเป็นบ้านในอนาคตของวิสุทธิชน (ปฐก. ๒๘:๑๒; สดด. ๑๑:๔; มธ. ๖:๙). (๒) เป็นแผ่นฟ้ารอบแผ่นดินโลก (ปฐก. ๑:๑, ๑๗; อพย. ๒๔:๑๐). ที่แน่ชัดคือสวรรค์ไม่ใช่เมืองบรมสุขเกษม, ซึ่งเป็นสถานที่ชั่วคราวสำหรับบรรดาวิญญาณที่ซื่อสัตย์ของผู้ที่เคยมีชีวิตและสิ้นชีวิตบนแผ่นดินโลกนี้. พระเยซูทรงเยือนเมืองบรมสุขเกษมหลังจากพระองค์สิ้นพระชนม์บนกางเขน, แต่ในวันที่สาม, พระองค์ทรงบอกมารีย์ว่าพระองค์ยังไม่ได้เข้าเฝ้าพระบิดา (ลูกา ๒๓:๓๙–๔๔; ยอห์น ๒๐:๑๗; คพ. ๑๓๘:๑๑–๓๗).