สีหน้า, สีพระพักตร์ ลักษณะทั่วไปที่เห็นบนใบหน้าของบุคคล, ซึ่งมักจะสะท้อนถึงเจตคติทางวิญญาณและสภาวะของจิตใจ. สีหน้าของเขาเป็นพยานปรักปรำเขาทั้งหลาย, อสย. ๓:๙. พระพักตร์ของพระราชาก็ซีดไป, พระดำริของพระองค์กระทำให้พระองค์ตกพระทัย, ดนล. ๕:๖. สัณฐานของทูตนั้นเหมือนแสงฟ้าแลบ, มธ. ๒๘:๓. พระพักตร์ของพระองค์ดุจดังดวงอาทิตย์, วว. ๑:๑๖. ท่านได้รับรูปลักษณ์ของพระผู้เป็นเจ้าไว้ในสีหน้าท่านแล้วหรือ ? แอลมา ๕:๑๔, ๑๙. แอมันเห็นสีหน้าของกษัตริย์เปลี่ยนไป, แอลมา ๑๘:๑๒. อดอาหารและสวดอ้อนวอนด้วยใจและสีหน้ารื่นเริง, คพ. ๕๙:๑๔–๑๕. สีพระพักตร์ส่องสว่างเหนือความเจิดจ้าของดวงอาทิตย์, คพ. ๑๑๐:๓.