เจ็บป่วย (ความ), ป่วย มีอาการป่วยเป็นไข้หรือเป็นโรค. ในพระคัมภีร์, การเจ็บไข้ได้ป่วยทางกายบางครั้งใช้เป็นสัญลักษณ์ของการขาดความผาสุกทางวิญญาณ (อสย. ๑:๔–๗; ๓๓:๒๔). เราได้ยินคำอธิษฐานของเจ้าแล้ว, เราได้เห็นน้ำตาของเจ้าแล้ว : ดูเถิด, เราจะรักษาเจ้า, ๒ พกษ. ๒๐:๑–๕ (๒ พศด. ๓๒:๒๔; อสย. ๓๘:๑–๕). พระเยซูเสด็จไปรักษาโรคภัยไข้เจ็บของชาวเมืองให้หาย, มธ. ๔:๒๓–๒๔ (๑ นี. ๑๑:๓๑; โมไซยาห์ ๓:๕–๖). คนเจ็บต้องการหมอ, แต่คนสบายไม่ต้องการ, มธ. ๙:๑๐–๑๓ (มาระโก ๒:๑๔–๑๗; ลูกา ๕:๒๗–๓๒). มีผู้ใดในพวกท่านเจ็บป่วยหรือ ? จงให้ผู้นั้นเชิญบรรดาผู้ปกครองของคริสตจักรมา, ยากอบ ๕:๑๔–๑๕. พระคริสต์จะทรงรับความเจ็บปวดและความป่วยไข้ของผู้คนของพระองค์, แอลมา ๗:๑๐–๑๒. พระเยซูทรงรักษาคนเจ็บป่วยในบรรดาชาวนีไฟ, ๓ นี. ๒๖:๑๕. บำรุงเลี้ยงคนเจ็บป่วยด้วยความนุ่มนวล, สมุนไพร, และอาหารอ่อน, คพ. ๔๒:๔๓ (แอลมา ๔๖:๔๐). ในสิ่งทั้งปวงจงระลึกถึงคนเจ็บป่วยและคนทุกข์ยาก, คพ. ๕๒:๔๐. จงวางมือบนคนเจ็บป่วย, และพวกเขาจะหาย, คพ. ๖๖:๙.