ความมั่นใจในบางสิ่งบางอย่างหรือในคนบางคน. ดังที่มักจะใช้บ่อยที่สุดในพระคัมภีร์, ศรัทธาคือความมั่นใจและความวางใจในพระเยซูคริสต์ซึ่งนำบุคคลให้เชื่อฟังพระองค์. ศรัทธาต้องมีศูนย์กลางอยู่ในพระเยซูคริสต์เพื่อให้ศรัทธานำบุคคลสู่ความรอด. วิสุทธิชนยุคสุดท้ายมีศรัทธาในพระผู้เป็นเจ้าพระบิดา, พระวิญญาณบริสุทธิ์, อำนาจฐานะปุโรหิต, และด้านสำคัญอื่น ๆ ของพระกิตติคุณที่ได้รับการฟื้นฟูอีกด้วย.
ศรัทธารวมถึงความหวังในสิ่งซึ่งไม่เห็น, แต่จริง (ฮบ. ๑๑:๑; แอลมา ๓๒:๒๑; อีเธอร์ ๑๒:๖). ศรัทธาได้รับการกระตุ้นจากการได้ยินพระกิตติคุณซึ่งสอนโดยผู้นำที่มีสิทธิอำนาจซึ่งพระผู้เป็นเจ้าทรงส่งมา (รม. ๑๐:๑๔–๑๗). ปาฏิหาริย์ทั้งหลายไม่ได้ทำให้เกิดศรัทธา, แต่ศรัทธาแรงกล้าพัฒนาจากการเชื่อฟังพระกิตติคุณของพระเยซูคริสต์. อีกนัยหนึ่ง, ศรัทธามาโดยความชอบธรรม (แอลมา ๓๒:๔๐–๔๓; อีเธอร์ ๑๒:๔, ๖, ๑๒; คพ. ๖๓:๙–๑๒).
ศรัทธาที่แท้จริงทำให้เกิดปาฏิหาริย์, นิมิต, ความฝัน, การเยียวยา, และของประทานทั้งปวงของพระผู้เป็นเจ้าซึ่งพระองค์ประทานแก่วิสุทธิชนของพระองค์. โดยศรัทธาเราได้รับการปลดบาปและในที่สุดสามารถพำนักในที่ประทับของพระผู้เป็นเจ้า. การขาดศรัทธานำเราไปสู่ความสิ้นหวัง, ซึ่งเกิดขึ้นเนื่องจากความชั่วช้าสามานย์ (โมโร. ๑๐:๒๒).