วันสะบาโต

วันบริสุทธิ์วันหนึ่งในแต่ละสัปดาห์ที่สงวนไว้สำหรับการพักผ่อนและการนมัสการ. หลังจากพระผู้เป็นเจ้าทรงสร้างสิ่งทั้งปวง, พระองค์ทรงพักผ่อนในวันที่เจ็ดและทรงบัญชาให้วันหนึ่งของแต่ละสัปดาห์เป็นวันพักผ่อนเพื่อช่วยให้ผู้คนระลึกถึงพระองค์ (อพย. ๒๐:๘–๑๑).

ก่อนการฟื้นคืนพระชนม์ของพระคริสต์, สมาชิกของศาสนจักรถือเอาวันสุดท้ายของสัปดาห์เป็นวันสะบาโต, เช่นเดียวกับชาวยิว. หลังการฟื้นคืนพระชนม์, สมาชิกของศาสนจักร, ไม่ว่าชาวยิวหรือคนต่างชาติ, ถือเอาวันแรกของสัปดาห์ (วันของพระเจ้า) เพื่อระลึกถึงการฟื้นคืนพระชนม์ของพระเจ้า. ศาสนจักรในปัจจุบันยังคงถือวันหนึ่งในแต่ละสัปดาห์เป็นวันสะบาโตศักดิ์สิทธิ์เพื่อนมัสการพระผู้เป็นเจ้าและพักผ่อนจากการงานของโลก.

วันสะบาโตเตือนผู้คนให้นึกถึงความจำเป็นของการบำรุงเลี้ยงตนเองทางวิญญาณและหน้าที่ของพวกเขาในการเชื่อฟังพระผู้เป็นเจ้า. เมื่อประชาชาติหนึ่งไม่เอาใจใส่การรักษาวันสะบาโต, ชีวิตทุกด้านของประชาชาตินั้นย่อมได้รับผลกระทบและชีวิตทางศาสนาเสื่อมถอย (นหม. ๑๓:๑๕–๑๘; ยรม. ๑๗:๒๑–๒๗).