คำนำของ หนังสืออีนัส
เหตุใดจึงศึกษาหนังสือนี้
หนังสืออีนัสแสดงให้เห็นอำนาจแห่งการชดใช้ของพระเยซูคริสต์ในการทำความผู้คนจากบาปและทำให้พวกเขาสมบูรณ์ อีนัสต่อสู้ ณ เบื้องพระพักตร์พระผู้เป็นเจ้าในการสวดอ้อนวอนอย่างสุดกำลังก่อนที่บาปของเขาจะได้รับการให้อภัย จากนั้นเขาสวดอ้อนวอนเพื่อความผาสุกทางวิญญาณของชาวนีไฟและชาวเลมัน เขาใช้เวลาที่เหลืออยู่ในชีวิตทำงานเพื่อความรอดของคนเหล่านั้น เมื่อนักเรียนศึกษาหนังสืออีนัส พวกเขาสามารถค้นพบบทเรียนสำคัญเกี่ยวกับการสวดอ้อนวอน การกลับใจ และการเปิดเผย พวกเขาจะเรียนรู้เช่นกันว่าเมื่อคนได้รับพรแห่งการชดใช้ พวกเขาปรารถนาจะแบ่งปันพรนั้นกับผู้อื่น
ใครเขียนหนังสือเล่มนี้
อีนัส บุตรของเจคอบและหลานของลีไฮกับซาไรยาห์ เขียนหนังสือเล่มนี้ อีนัสบันทึกว่าบิดาสอนเขา “ตามการเลี้ยงดูและการตักเตือนของพระเจ้า” (อีนัส 1:1) ในบั้นปลายชีวิตของอีนัส เขาเขียนว่าเขาได้ประกาศ “ความจริงที่มีอยู่ในพระคริสต์” ตลอดมาในวันเวลาของเขา (อีนัส 1:26) ก่อนอีนัสสิ้นชีวิต เขาส่งมอบแผ่นจารึกชุดเล็กของนีไฟให้เจรอม บุตรชายของเขา (ดู เจรอม 1:1) อีนัสทิ้งท้ายบันทึกของเขาโดยพูดว่าเขาชื่นชมยินดีในวันที่เขาจะยืนอยู่เบื้องพระพักตร์พระผู้ไถ่ของเขา เขาประกาศว่า “เมื่อนั้นข้าพเจ้าจะเห็นพระพักตร์พระองค์ด้วยความสุขใจ, และพระองค์จะตรัสแก่ข้าพเจ้า: จงมาหาเราเถิด, เจ้าผู้ได้รับพร, มีที่เตรียมไว้ให้เจ้าอยู่ในปราสาทของพระบิดาแห่งเรา” (อีนัส 1:27)
หนังสือเล่มนี้เขียนถึงใครและเพราะเหตุใด
เมื่ออีนัสได้รับแผ่นจารึกเล็กจากบิดา เขาสัญญาว่าจะจารึกเฉพาะสิ่งที่ท่านพิจารณาว่ามีค่าที่สุดเท่านั้น ซึ่งได้แก่คำสอนอันศักดิ์สิทธิ์ การเปิดเผยและคำพยากรณ์ (ดู เจคอบ 1:1–4; 7:27). อีนัสรู้ว่าชาวนีไฟ ผู้คนของเขา ในท้ายที่สุดแล้วจะพินาศ เขาสวดอ้อนวอนว่าพระเจ้าจะทรงปกปักรักษาบันทึกของชาวนีไฟ “เพื่อจะได้นำบันทึกออกมาให้ชาวเลมันวันใดวันหนึ่งในอนาคต, เพื่อ, อาจจะนำพวกเขามาสู่ความรอด” (อีนัส 1:13)
บันทึกนี้เขียนเมื่อไรและที่ไหน
อีนัสจบบันทึกของเขาด้วยการประกาศว่าเวลาผ่านไป 179 ปีนับตั้งแต่ลีไฮออกจากเยรูซาเล็ม (ดู อีนัส 1:25) นั่นเป็นการกำหนดวันเดือนปีในงานเขียนของเขาซึ่งอยู่ระหว่าง 544 ปี ก่อนคริสตกาล (เมื่อเจคอบจบบันทึกของท่าน) กับ 421 ปี ก่อนคริสตกาล อีนัสเขียนบันทึกนี้ขณะอาศัยอยู่ในแผ่นดินของนีไฟ
มีลักษณะพิเศษอะไรบ้างในหนังสือเล่มนี้
หนังสืออีนัสแนะนำแบบแผนซึ่งแสดงให้เห็นว่าแต่ละบุคคลสามารถได้รับพรแห่งการชดใช้ของพระเยซูคริสต์และแบ่งปันพรนั้นกับผู้อื่น อันดับแรก อีนัสได้รับการสอนเรื่องพระกิตติคุณของพระเยซูคริสต์ (ดู อีนัส 1:1, 3) ต่อจากนั้น เขายอมรับว่าเขาต้องการพระผู้ช่วยให้รอด และสวดอ้อนวอนทูลขอการให้อภัย (ดู อีนัส 1:2–4) จากนั้นหลังจากได้รับการปลดบาป เขาสวดอ้อนวอนและทำงานด้วยความขยันหมั่นเพียรเพื่อนำความรอดไปให้ผู้อื่น (ดู อีนัส 1:5–27) แบบแผนนี้ปรากฎอยู่ทั่วพระคัมภีร์มอรมอน ตัวอย่างได้แก่แอลมา (ดู โมไซยาห์ 17:1–2; 18:1–2), แอลมาผู้บุตรกับบรรดาบุตรของโมไซยาห์ (ดู โมไซยาห์ 27–28), และลาโมไนกับผู้คนของเขา (ดู แอลมา 18–19)
นอกจากนั้น หนังสืออีนัสเป็นหนังสือเล่มแรกที่อธิบายรายละเอียดสภาพการละทิ้งความเชื่อของผู้สืบเชื้อสายของเลมันและเลมิวเอล (ดู อีนัส 1:20) หนังสือเล่มนี้กล่าวด้วยว่ามี “ศาสดาพยากรณ์มากมายหลายคน” ในบรรดาชาวนีไฟ ถึงแม้คนส่วนใหญ่ของชาวนีไฟจะเป็น“คนดื้อรั้น” ผู้ที่ต้องถูกกระตุ้นตลอดเวลา “เพื่อให้พวกเขาอยู่ในความเกรงกลัวพระเจ้า” (อีนัส 1:22–23)
สรุปย่อ
อีนัส 1:1–8 อีนัสสวดอ้อนวอนเพื่อการปลดบาปและได้รับการให้อภัยเพราะศรัทธาที่เขามีต่อพระเยซูคริสต์
อีนัส 1:9–18 อีนัสสวดอ้อนวอนให้ชาวนีไฟและชาวเลมันพร้อมกับทูลขอพระเจ้าทรงปกปักรักษาบันทึกของชาวนีไฟ
อีนัส 1:19–24 อีนัสบรรยายความชั่วร้ายของชาวเลมันและธรรมชาติวิสัยที่ดื้อรั้นของชาวนีไฟ อีนัสและศาสดาพยากรณ์ท่านอื่นๆ ทำงานอย่างต่อเนื่องเพื่อความรอด
อีนัส 1:25–27 อีนัสจบบันทึกของเขาและเขียนถึงความเชื่อมั่นในชีวิตนิรันดร์ที่เขาได้รับผ่านทางพระผู้ไถ่ของเขา