Lekcja 108

I List do Koryntian 11

Wprowadzenie

Paweł wypowiedział się w kwestii sporów powstałych pośród świętych w Koryncie na tle zwyczajów religijnych. Podkreślił, że mężczyźni i kobiety mają wyznaczone wieczne i boskie role, i w planie Pana są niezbędni dla siebie nawzajem. Nauczał także członków Kościoła o odpowiednim przygotowaniu się do przyjmowania sakramentu.

Propozycje dotyczące nauczania

I List do Koryntian 11:1–16

Paweł wypowiada się o sporach na tle zwyczajów powszechnych w jego czasach

Pokaż ilustrację przedstawiającą młodą parę (na przykład Młoda para idzie do świątyni, Album: Ewangelia w malarstwie [2009], nr 120; zob także stronę internetową: LDS.org). Przeczytaj na głos następujące wypowiedzi dotyczące tego, co niektórzy ludzie myślą o małżeństwie:

1. „Sukces w karierze zawodowej jest dla mnie najważniejszy. Nie chcę dzielić moich obowiązków pomiędzy celami zawodowymi a małżeństwem”.

2. „Nie chcę zobowiązać się do długoterminowego związku. Niepokoi mnie podjęcie decyzji, której później będę żałować”.

3. „Małżeństwo mnie ograniczy. Nie będę w stanie robić tego, co chcę”.

4. „Wiem, że małżeństwo to najważniejsza decyzja, jaką podejmę w życiu, i już nie mogę się doczekać dnia, w którym to się stanie”.

Poproś uczniów, aby zastanowili się nad tym, co myślą o małżeństwie. Poproś ich, aby podczas studiowania I Listu do Koryntian 11:1–16 odszukali prawdę, która pomoże im oraz innym osobom zrozumieć ważność małżeństwa.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos I Listu do Koryntian 11:3. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, czego Paweł nauczał o obowiązkach męża. Możesz wyjaśnić, że w tym wersecie słowo „mężczyzna” można przetłumaczyć również jako „mąż”, a słowo „kobieta” jako „żona”.

• Jaką rolę pełni mąż? (Możesz wyjaśnić, że wyrażenie „a głową żony mąż” oznacza, że mąż ma święty obowiązek przewodniczyć w domu. Przewodniczyć oznacza w prawy sposób prowadzić i przewodzić innym w kwestiach duchowych i doczesnych).

• Kto ma przewodniczyć mężowi i prowadzić go, kiedy on przewodniczy swojej rodzinie?

Podsumuj I List do Koryntian 11:4–16, wyjaśniając, że Paweł odpowiedział na pytania na temat zwyczajów mężczyzn i kobiet dotyczących modlitwy i prorokowania podczas nabożeństw.

Wyjaśnij uczniom, że czytelnicy Nowego Testamentu czasem błędnie rozumieją nauki Pawła, uważając, że rola mężczyzny jest ważniejsza od roli kobiety albo że mężczyzna jest wyższy rangą lub więcej wart niż kobieta. Przeczytaj na głos poniższą wypowiedź Starszego M. Russella Ballarda z Kworum Dwunastu Apostołów:

„Mężczyźni i kobiety są […] równi w oczach Boga i w oczach Kościoła, ale równość nie oznacza, że są tacy sami. Obowiązki i boskie dary mężczyzn i kobiet różnią się w swojej naturze, ale są [równie] ważne, a ich wpływ — na równi istotny. Zgodnie z doktryną Kościoła kobiety są równe mężczyznom, lecz jednocześnie się od nich różnią. Bóg nie uważa jednej płci za lepszą lub ważniejszą od drugiej” („Mężczyźni i kobiety wykonujący dzieło Pana”, Liahona, kwiecień 2014, str. 48).

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos I Listu do Koryntian 11:11. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, czego te wersety uczą o relacji pomiędzy mężem a żoną.

• Czego Paweł nauczał o relacji pomiędzy mężem a żoną?

Zwróć uwagę uczniów na wyrażenie: „w Panu”. Wyjaśnij, że odnosi się ono do planu Pana, którego celem jest pomóc nam stać się podobnymi Mu i uzyskać życie wieczne.

• Jakiej doktryny możemy nauczyć się z tego wersetu na temat mężczyzn i kobiet w planie Pana? (Używając słów uczniów, zapisz na tablicy następującą prawdę: Zgodnie z planem Pana mężczyźni i kobiety nie mogą uzyskać życia wiecznego bez siebie nawzajem. [Zob. NiP 131:1–4]).

Aby pomóc uczniom zrozumieć rozpoznaną powyżej prawdę, pokaż nożyczki i zacznij ciąć papier. Poproś uczniów, aby wyobrazili sobie, że nożyczki zostały rozkręcone na dwie połówki.

• Czy udałoby się przeciąć papier tylko jedną połówką nożyczek? W jakim sensie nożyczki przypominają męża i żonę, którzy współpracują ze sobą?

Używaj przedmiotów, aby pomóc uczniom zrozumieć duchowe prawdy

Trudno jest nauczać o nienamacalnych aspektach ewangelii. Używanie przedmiotów do pobudzania dyskusji pomoże uczniom analizować i rozumieć doktryny i zasady oraz może sprzyjać dobrym warunkom do nauki poprzez wzbudzenie w nich ducha dociekliwości.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos następującej wypowiedzi Starszego Davida A. Bednara z Kworum Dwunastu Apostołów:

„Według boskiego zamysłu, mężczyźni i kobiety mają wspólnie wzrastać ku doskonałości i pełni chwały. Z powodu swych odmiennych usposobień i zdolności, mężczyźni i kobiety niezależnie wnoszą do związku małżeńskiego niepowtarzalne perspektywy i doświadczenia. Mężczyzna i kobieta w różny sposób, aczkolwiek w równym stopniu, przyczyniają się do zgodności i jedności, których nie można osiągnąć w żaden inny sposób. Mężczyzna uzupełnia i doskonali kobietę, a kobieta uzupełnia i doskonali mężczyznę, kiedy uczą się od siebie nawzajem i wzajemnie wzmacniają się i błogosławią” („Marriage is Essential to His Eternal Plan”, Ensign, czerwiec 2006, str. 83–84).

• W jaki sposób różne cechy i obowiązki mężczyzn i kobiet uzupełniają się w rodzinie?

Przypomnij uczniom o różnych postawach wobec małżeństwa, które były przedstawione w wypowiedziach przeczytanych na początku lekcji. Poproś kilkoro uczniów, aby podzielili się swoimi przemyśleniami i świadectwami na temat znaczenia małżeństwa w planie Pana. Możesz też podzielić się swoim świadectwem.

I List do Koryntian 11:17–34

Paweł naucza świętych w Koryncie, aby nie lekceważyli sakramentu

Napisz na tablicy następujące wyrażenia: prawdziwie duchowe doświadczenie, odnowienie duszy, główne wydarzenie w dniu sabatu.

Poproś uczniów, aby pomyśleli o tym, jak ostatnio przyjmowali sakrament oraz niech rozważą, czy użyliby wyrażeń zapisanych na tablicy, aby opisać swoje przeżycia. Poproś uczniów, aby podczas studiowania I Listu do Koryntian 11:17 odszukali prawdy, które pomogą im uczynić przyjmowanie sakramentu bardziej duchowym i pełnym znaczenia doświadczeniem.

Wyjaśnij, że w czasach Pawła członkowie Kościoła nadal praktykowali zwyczaj upamiętniający Ostatnią Wieczerzę. Wspólnie spożywali posiłek, a następnie przyjmowali sakrament. Podsumuj I List do Koryntian 11:17–22, wyjaśniając, że Paweł z otrzymanego sprawozdania wiedział, iż kiedy święci w Koryncie gromadzili się, by przyjąć sakrament, były pośród nich podziały, czyli spory. Paweł potępił świętych za przeistoczenie tych zgromadzeń w zwykłe wspólne posiłki, a nie okazje do zachowania świętości obrzędu sakramentu.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos I Listu do Koryntian 11:23–26. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, do czego Paweł zachęcał członków, żeby pamiętali w kwestii sakramentu. Możesz wyjaśnić, że słowo zwiastować zawarte w wersecie 26. oznacza głosić, ogłaszać lub świadczyć (zob. I List do Koryntian 11:26, przypis b w anglojęzycznym wydaniu pism świętych ŚwDO).

Pokaż ilustrację: Ostatnia Wieczerza (Album: Ewangelia w malarstwie [2009], nr 54; zob. także stronę internetową: LDS.org).

• O czym, według słów Pawła, Zbawiciel nauczał Swoich uczniów, aby pamiętali podczas przyjmowania sakramentu?

• W jaki sposób pamiętanie o ciele i krwi Zbawiciela podczas sakramentu pomogło członkom Kościoła, którzy się spierali?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos I Listu do Koryntian 11:27–30. Pozostałych poproś, aby śledzili tekst i odszukali, przed czym Paweł ostrzegł świętych w Koryncie, jeśli chodzi o sakrament.

• Przed czym, według wersetów 27. i 29., Paweł ostrzegł świętych w Koryncie?

• Jaka prawda znajduje się w tych wersetach o tym, co dzieje się, jeśli przyjmujemy sakrament, będąc niegodni? (Uczniowie mogą użyć innych słów, ale upewnij się, że rozpoznali następującą prawdę: Ci, którzy przyjmują sakrament, będąc niegodni, sprowadzają na siebie przekleństwo i potępienie).

Wyjaśnij, że my „nie [musimy] być [doskonali], aby przyjąć sakrament, ale [powinniśmy] mieć w swoim sercu ducha pokory i pokuty” (Oddani wierze: Leksykon ewangelii [2004], str. 145). Jeśli przyjmujemy sakrament, a żyjemy w poważnym grzechu lub kiedy nasze serce nie jest skore do pokuty, nie mamy pragnienia, aby pamiętać o Zbawicielu i za Nim podążać, to wówczas przyjmujemy sakrament, będąc niegodnymi. Zachęć uczniów, aby modlili się do Ojca Niebieskiego i porozmawiali ze swoim biskupem (zob. 3 Nefi 18:26–29), jeśli mają pytania co do własnej godności, by przyjmować sakrament.

• Dlaczego, waszym zdaniem, niegodne przyjmowanie sakramentu sprowadza potępienie na nasze dusze?

• Jakiej rady, według I Listu do Koryntian 11:28, Paweł udzielił członkom Kościoła? (Używając słów uczniów, zapisz na tablicy następującą prawdę: Kiedy przyjmujemy sakrament, powinniśmy dokonywać oceny swojego życia).

Wskaż, że celem oceny życia jest nie tylko rozważenie, czy jesteśmy godni, by przyjąć sakrament, ale mamy także zastanowić się, w jakim stopniu staramy się dotrzymywać przymierzy z Panem oraz co możemy zrobić, by odpokutować i udoskonalać się.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos poniższej wypowiedzi Prezydenta Howarda W. Huntera.

„Zadałem sobie to pytanie: ‘Czy stawiam Boga ponad wszystkimi innymi rzeczami w moim życiu i czy przestrzegam wszystkich Jego przykazań?’. Zastanowiłem się nad tym i zrozumiałem. Zawarcie z Panem przymierza, w którym obiecujemy, że zawsze będziemy przestrzegać Jego przykazań, to poważne zobowiązanie i równie poważne jest odnawianie tego przymierza poprzez udział w sakramencie. Uroczysta refleksja podczas sakramentu ma doniosłe znaczenie. To czas na samoocenę, wejrzenie w siebie, na wewnętrzne rozeznanie — to czas na refleksję i postanowienie poprawy” („Thoughts on the Sakrament”, Ensign, maj 1977, str. 25).

Aby uczniowie zastanowili się nad tym, w jaki sposób mogą zastosować rozpoznaną w I Liście do Koryntian 11:28 prawdę, poproś ich, aby pomyśleli, jakie pytania mogą sobie zadać, kiedy przygotowują się do przyjęcia sakramentu. Na przykład, mogą zapytać: „W jaki sposób mogę być lepszym uczniem Jezusa Chrystusa?” Poproś uczniów, aby podzielili się innymi przykładowymi pytaniami, jakie mogą sobie zadawać. Możesz też zaproponować kilka własnych przykładowych pytań. Poproś uczniów, aby wypisali w swoim notatniku lub w dzienniku do studiowania pytania, jakie mogą sobie zadawać podczas sakramentu, kiedy oceniają swoją godność.

Złóż świadectwo, że kiedy uczniowie oceniają swoją godność przed i podczas przyjmowania sakramentu, Pan pomoże im dowiedzieć się, w jaki sposób mogą lepiej wypełniać zawarte przymierza i spełnić wymagania, aby otrzymać błogosławieństwa, którymi On pragnie ich obdarzyć. Błogosławieństwa te obejmują oczyszczenie z grzechów i otrzymanie większej miary mocy Ducha Świętego w życiu. Poproś uczniów, aby wyznaczyli sobie cel dotyczący tego, w jaki sposób lepiej przygotują się do przyjęcia sakramentu przy następnej okazji.

Podsumuj I List do Koryntian 11:33–34, wyjaśniając, że Paweł udzielił świętym w Koryncie dodatkowych wskazówek co do posiłku, jaki spożywali przy okazji udzielania sakramentu.

Zakończ lekcję, składając świadectwo na temat prawd rozpoznanych w I Liście do Koryntian 11.

Komentarz i tło historyczne

I List do Koryntian 11:11. „W Panu kobieta jest równie ważna dla mężczyzny, jak mężczyzna dla kobiety”

Starszy M. Russell Ballard z Kworum Dwunastu Apostołów wskazał, że mężczyźni i kobiety są równi sobie, choć pełnią różne role:

„We wspaniałym wyświęconym przez Ojca Niebieskiego planie mężczyźni mają wyjątkowy obowiązek — mogą korzystać z kapłaństwa, lecz kapłaństwem nie są. Mężczyźni i kobiety odgrywają różne, ale równorzędne role. Tak jak kobieta nie może stworzyć dziecka bez mężczyzny, tak mężczyzna nie może wykorzystać mocy kapłaństwa do ustanowienia wiecznej rodziny bez kobiety […]. Patrząc z wiecznej perspektywy, zarówno moc prokreacji, jak i moc kapłaństwa, są dzielone między męża i żonę” („To dzieło moje i chwała moja”, Ensign lub Liahona, maj 2013, str. 19).

Dokument „Rodzina: Proklamacja dla świata” podaje nadane przez Boga obowiązki męża i żony:

„Według boskiego zamysłu, ojcowie mają przewodniczyć swoim rodzinom w miłości i prawości, i są odpowiedzialni za zapewnienie swoim rodzinom niezbędnych środków do życia i ochrony. Głównym obowiązkiem matek jest dbałość o duchowy i fizyczny rozwój dzieci. W tych świętych obowiązkach, ojcowie i matki są zobowiązani pomagać sobie wzajemnie, jako równi partnerzy” („Rodzina: Proklamacja dla świata”, Ensign, listopad 2010, str. 129).

Prezydent Howard W. Hunter udzielił ważnej lekcji w odniesieniu do wspólnej odpowiedzialności mężczyzn i kobiet w kierowaniu rodziną:

„Mężczyzna, który dzierży kapłaństwo, akceptuje żonę jako partnera w przewodzeniu domowi i rodzinie, mającego pełną wiedzę i w pełni uczestniczącego we wszystkich związanych z nimi decyzjach. Konieczne jest, aby w Kościele i w domu był urzędnik przewodniczący (zob. NiP 107:21). Z boskiego nadania obowiązek przewodniczenia w domu spoczywa na posiadaczu kapłaństwa (zob. Mojżesz 4:22). Zamiarem Pana było, aby żona była pomocą dla męża (pomoc oznacza tu kogoś o równej pozycji) — to znaczy towarzyszką równą i niezbędną dla pełni partnerskiego związku. Przewodzenie w prawości wymaga dzielenia się obowiązkami przez męża i żonę. Działacie wspólnie, mając wiedzę i uczestnicząc we wszystkich sprawach rodziny. Mężczyzna działający samodzielnie lub niezważający na uczucia i rady swojej żony, dotyczące kierowania rodziną, sprawuje niesprawiedliwe zwierzchnictwo” („Being a Righteous Husband and Father”, Ensign, listopad 1994, str. 50–51).

I List do Koryntian 11:27–29. Co to znaczy przyjmować sakrament, kiedy nie jesteśmy tego godni?

Prezydent Spencer W. Kimball nauczał, że „kiedy nie żyjemy według przykazań, kiedy grzeszymy, kiedy mamy uczucia gniewu, nienawiści i rozgoryczenia, powinniśmy poważnie rozważyć, czy przyjąć wtedy sakrament” (Teachings of Spencer W. Kimball, wyd. Edward L. Kimball [1982], str. 225).

Starszy John H. Groberg, Siedemdziesiąty, wyjaśnił, że nasza postawa jest kluczowym elementem naszej godności podczas przyjmowania sakramentu:

„Jeżeli pragniemy się poprawić (czyli odpokutować), a nie obowiązują nas ograniczenia nałożone przez przywódców kapłańskich, wówczas, moim zdaniem, jesteśmy godni. Jednakże, jeżeli nie mamy pragnienia, aby się poprawić, jeżeli nie mamy zamiaru podążać za podszeptami Ducha, musimy zadać sobie pytanie: Czy jesteśmy godni, aby przyjąć sakrament, czy też drwimy sobie z istoty jego sensu, którą jest funkcja katalizatora osobistej pokuty i udoskonalenia? Jeśli będziemy pamiętać o Zbawicielu i o wszystkim, czego dla nas dokonał, udoskonalimy nasze czyny i tym samym zbliżymy się do Niego, co pozwoli nam utrzymać się na drodze prowadzącej do życia wiecznego.

Jeśli jednak odrzucimy pokutę i udoskonalenie, jeśli nie będziemy o Nim pamiętać i przestrzegać Jego przykazań, wtedy zatrzymamy się we wzroście, a to jest potępieniem dla duszy” („The Beauty and Importance of the Sakrament”, Ensign, maj 1989, str. 38).

I List do Koryntian 11:27–32. Sakramentu nigdy nie należy lekceważyć

Sakrament to święty obrzęd, którego nigdy nie należy lekceważyć. Starszy Dallin H. Oaks z Kworum Dwunastu Apostołów wyjaśnił, że „Obrzęd sakramentu sprawia, że spotkanie sakramentalne jest najbardziej uświęconym i najważniejszym spotkaniem w Kościele” („Spotkanie sakramentalne i sakrament”, Ensign lub Liahona, listopad 2008, str. 17).

Prezydent Russell M. Nelson z Kworum Dwunastu Apostołów oświadczył, że sakrament „to główne wydarzenie dnia sabatu” („Worshipping at Sacrament Meeting”, Ensign, sierpień 2004, str. 26).

Starszy Melvin J. Ballard z Kworum Dwunastu Apostołów nauczał, że regularne przyjmowanie sakramentu może zapewnić nam duchowe bezpieczeństwo:

„Pragniemy, aby każdy święty w dniach ostatnich przystępował do stołu sakramentalnego, ponieważ jest to miejsce, aby wejrzeć w siebie, ocenić siebie, uczyć się prostowania naszych ścieżek, doskonalić nasze życie, dostrajając się do nauk Kościoła i jednoczyć z naszymi braćmi i siostrami. To wtedy stajemy się sędziami samych siebie. […]

Jedną rzeczą, która zapewniłaby bezpieczeństwo każdemu mężczyźnie i każdej kobiecie, jest stawianie się przy stole sakramentalnym w każdy dzień sabatu. W ciągu jednego tygodnia nie bylibyśmy w stanie odejść zbyt daleko — nie na tyle daleko, by proces samooceny nie zdołał naprawić popełnionych błędów […]. Droga do stołu sakramentalnego to bezpieczna ścieżka dla świętych w dniach ostatnich” (Bryant S. Hinckley, Sermons and Missionary Services of Melvin Joseph Ballard [1949], str. 150–151).