Lekcja 50: Ew. Łukasza 10:1–37

Lekcja 50

Ew. Łukasza 10:1–37

Wprowadzenie

Jezus powołał, nauczał i posłał siedemdziesiątych. Siedemdziesiąci głosili ewangelię, uzdrawiali chorych, wypędzali demony i powrócili, aby zdać sprawozdanie ze swojej pracy. Jezus nauczał uczonego w zakonie przypowieści o miłosiernym Samarytaninie.

Propozycje dotyczące nauczania

Ew. Łukasza 10:1–24

Pan powołuje, uprawnia i poucza siedemdziesiątych

Przynieś na zajęcia pojemnik pełen różnych przedmiotów (na przykład różnej wielkości piłeczek). Zaproś jednego z uczniów na środek sali. Poproś go, aby trzymał przedmioty, które będziesz mu podawać, nie upuszczając ich ani nie odkładając. Podawaj mu przedmioty, aż nie będzie w stanie ich wszystkich utrzymać i zaczną spadać na podłogę. Następnie zapytaj go:

Co możesz zrobić, żeby przedmioty nie spadały na podłogę?

Jeśli zajdzie taka potrzeba, zaproponuj, żeby uczeń poprosił o pomoc kolegów. Dalej podawaj przedmioty, pozwalając mu przekazywać je innym uczniom. Następnie poproś ich, by wrócili na swoje miejsca.

W jaki sposób możemy porównać to ćwiczenie do tego, jak przywódcy w Kościele wykonują swoje obowiązki?

Przypomnij uczniom, że Zbawiciel powołał Dwunastu Apostołów i posłał ich, by pomagali w Jego dziele. Apostołowie potrzebowali jednak innych ludzi, którzy pomagali im nauczać i służyć, żeby błogosławieństwa ewangelii mogły zostać udostępnione wszystkim ludziom.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Łukasza 10:1–2. Niech reszta śledzi tekst w swoich pismach i wyszuka, kogo Pan powołał do pomocy Apostołom w Jego dziele.

Kogo Pan powołał do pomocy w Jego dziele? Na czym polegało ich zadanie?

Wyjaśnij, że słowo siedemdziesiąci w Ew. Łukasza 10:1 odnosi się do urzędu w Kapłaństwie Melchizedeka. Ten sam urząd istnieje w przywróconym Kościele w naszych czasach. (Jeśli masz taką możliwość, pokaż strony zatytułowane „Przedstawiciele Władz Generalnych i Generalni urzędnicy Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich” w najnowszym konferencyjnym wydaniu czasopisma Ensign lub Liahona). W naszych czasach istnieje wiele kworów siedemdziesiątych, jednak tylko członkowie pierwszych dwóch są powołani na przedstawicieli Władz Naczelnych. Każde kworum może liczyć do 70 członków. Ich praca polegająca na głoszeniu ewangelii i administrowaniu Kościołem wykonywana jest pod kierownictwem Kworum Dwunastu Apostołów i Prezydium Siedemdziesiątych (zob. NiP 107:25–26, 34; Guide to the Scriptures, „Seventy”, strona internetowa: scriptures.lds.org).

Kogo, zgodnie z wypowiedzią Pana, było za mało do żniw dusz według wersetu 2.?
Jakiej prawdy dowiadujemy się z tych wersetów o pracy Pana? (Uczniowie powinni rozpoznać następującą prawdę: Oprócz Apostołów Pan powołuje innych robotników, aby Go reprezentowali i pomagali Mu w Jego pracy).
Kto jeszcze ma dzisiaj obowiązek pomagać w pracy Pana poza Apostołami i Siedemdziesiątymi? (Wszyscy członkowie Kościoła).

Wyjaśnij, że tak jak Zbawiciel mówił o potrzebie większej liczby robotników, aby zebrać żniwo zbawienia, prorocy w dniach ostatnich konsekwentnie powołują więcej misjonarzy. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos poniższej wypowiedzi Prezydenta Thomasa S. Monsona:

„Powtarzam to, czego prorocy nauczali od dawna — że każdy godny i zdrowy młody mężczyzna powinien przygotować się do służby na misji. Służba misjonarska jest obowiązkiem kapłańskim, którego wypełnienia Pan od nas oczekuje, jako że otrzymaliśmy tak wiele. Młodzi mężczyźni, wzywam was, abyście przygotowali się do służby jako misjonarze […].

Słowo do was, młode siostry: chociaż nie macie tego samego obowiązku kapłańskiego co młodzi mężczyźni, by służyć jako pełnoetatowi misjonarze, macie również cenny wkład jako misjonarki, a wasza służba jest mile widziana” („Gdy znów się spotykamy”, Ensign lub Liahona, listopad 2010, str. 5–6).

W jaki jeszcze sposób możemy pomagać Panu w Jego pracy poza służbą na pełnoetatowej misji?
Jakie mieliście dobre doświadczenia, pomagając Panu w Jego pracy?

Podsumuj Ew. Łukasza 10:3–24, wyjaśniając, że Pan pouczył siedemdziesiątych, jak mają wykonywać swoje obowiązki. Napomniał także w różnych miastach ludzi, którzy odrzucili Jego dzieło. Siedemdziesiąci zdali później Jezusowi sprawozdanie ze swojej pracy, a On udzielił im dodatkowych wskazówek i radował się z nimi.

Ew. Łukasza 10:25–37

Jezus przytacza przypowieść o miłosiernym Samarytaninie

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos poniższej wypowiedzi Prezydenta Dietera F. Uchtdorfa z Pierwszego Prezydium:

„Ludzie wokół nas także nie są doskonali. Robią rzeczy, które nas denerwują, smucą lub gniewają. To ziemskie życie zawsze już takie będzie” („Miłosierny dostąpi miłosierdzia”, Ensign lub Liahona, maj 2012, str. 77).

Poproś uczniów, aby zastanowili się, czy znają kogoś, kto robi rzeczy, które ich denerwują, smucą lub gniewają.

Dlaczego może być trudno kochać osobę, która tak postępuje?

Poproś uczniów, aby w trakcie studiowania Ew. Łukasza 10:25–37 wyszukali prawdy, którymi mogą się kierować w kontaktach z ludźmi, których trudno jest kochać.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Łukasza 10:25. Niech reszta śledzi tekst w swoich pismach i odnajdzie pytanie, jakie uczony w zakonie zadał Zbawicielowi.

Jakie pytanie zadał Zbawicielowi uczony w zakonie?

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos Ew. Łukasza 10:26–28. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają odpowiedź Zbawiciela. Następnie poproś ich, aby podzielili się tym, co znaleźli.

Jakiej zasady możemy się nauczyć się z tych wersetów o tym, co musimy robić, aby otrzymać życie wieczne? (Uczniowie mogą to różnie ująć, ale powinni rozpoznać następującą zasadę: Aby otrzymać życie wieczne, musimy miłować Boga i miłować bliźnich jak siebie samych. Zapisz tę zasadę na tablicy).
W jaki sposób mamy, według wersetu 27., miłować Boga?
Co to znaczy miłować Boga z całego serca, duszy, myśli i siły?

Zwróć uwagę uczniów na zwrot: „miłować bliźniego swego, jak siebie samego”. Aby wyjaśnić uczniom, co to znaczy miłować naszych bliźnich, jak siebie samych, poproś ich, aby wypisali na tablicy swoje codzienne zajęcia. (Mogą zaliczać się do nich: przygotowanie się do wyjścia z domu, jedzenie, spanie, odrabianie lekcji itd.).

Kiedy lista zostanie zakończona, poproś uczniów, aby zastanowili się, ile zajęć skupia się na nich samych.

Czego możemy się nauczyć z tego ćwiczenia?
W jaki sposób możemy bardziej skupić się na dobru bliźnich i starać się miłować ich tak, jak miłujemy siebie samych?
W jaki sposób możemy to robić nawet w trakcie wykonywania naszych codziennych zajęć? (Możemy na przykład jeść lunch z osobami, które wydają się samotne lub mówić komplementy kolegom w szkole).
Jak myślicie, w jaki sposób miłowanie Boga i bliźnich tak, jak miłujemy siebie samych, może pomóc nam posuwać się po ścieżce zmierzającej ku życiu wiecznemu?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Łukasza 10:29. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają drugie pytanie, jakie uczony w zakonie zadał Jezusowi.

Jakie było drugie pytanie uczonego w zakonie?

Przygotuj kilkoro uczniów do odegrania scenki przedstawiającej przypowieść o miłosiernym Samarytaninie z Ew. Łukasza 10:30–35. Poproś jednego z nich, aby był narratorem, a innych, by odegrali role rannego Izraelity, dwóch zbójców, kapłana, Lewity i Samarytanina. (Jeśli masz w klasie tylko kilkoro uczniów, mogą oni odegrać kilka ról). Możesz dać im kilka pomocniczych rekwizytów, na przykład: plakietki z imionami, ubrania, które będą mogli zabrać Izraelicie, dwa pojemniki na oliwę i wino, bujane krzesło, które będzie symbolizowało bydlę, oraz dwie monety, czyli dwa denary. (Uwaga: Przed rozpoczęciem zajęć możesz wybrać uczniów do odegrania scenki i dać im konkretne wskazówki, żeby upewnić się, że wykonają zadanie należycie, stosownie i bezpiecznie).

Poproś narratora, żeby przeczytał na głos Ew. Łukasza 10:30–35, a resztę uczestników, żeby odegrali swoje role w przypowieści. Niech reszta klasy śledzi tekst w swoich pismach i wyszuka, czego Zbawiciel nauczał o tym, kto jest naszym bliźnim. Po zakończeniu scenki poproś uczniów, aby powrócili na swoje miejsca.

Które czyny Samarytanina wywarły na was największe wrażenie?

Aby wyjaśnić uczniom, czego mogliby spodziewać się po kapłanie, Lewicie i Samarytaninie, poproś jednego z nich o przeczytanie na głos następującego objaśnienia:

Kapłani i Lewici posiadali Kapłaństwo Aarona i mieli za zadanie służyć Bogu oraz bliźnim zarówno w świątyni, jak i jako nauczyciele i wzór tego, jak powinno się żyć zgodnie z prawem Boga. Ci posiadacze kapłaństwa byli w pełni świadomi przykazania, że mają „[miłować] bliźniego swego, jak siebie samego” (III Ks. Mojżeszowa 19:18) i opiekować się obcymi przybyszami oraz podróżnikami (zob. III Ks. Mojżeszowa 19:34; 25:35). Dla porównania, „Samarytanie byli częściowo Izraelitami, a częściowo ludźmi innych narodów. Ich religia była mieszaniną żydowskich i pogańskich wierzeń i praktyk […]. Żydzi żywili do nich [nienawiść], gdyż Samarytanie odstąpili od religii Izraelitów” (Guide to the Scriptures, „Samaritans”, strona internetowa: scriptures.lds.org). Zarówno Żydzi, jak i Samarytanie dokładali wszelkich starań, aby się unikać.

Dlaczego reakcje kapłana, Lewity i Samarytanina w tej przypowieści są zaskakujące?
Z jakich powodów Samarytanin mógł nie udzielić pomocy Izraelicie?
Co, według wersetu 33., skłoniło Samarytanina do działania, kiedy ujrzał rannego mężczyznę?

Zwróć uwagę uczniów na to, że miłosierdzie to zwracanie uwagi na potrzeby i problemy bliźnich oraz pragnienie uczynienia wszystkiego, co w naszej mocy, aby im pomóc.

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos Ew. Łukasza 10:36–37. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, czego następnie Zbawiciel nauczył uczonego w zakonie.

Jaką znajdujemy w tej przypowieści odpowiedź na pytanie zadane w wersecie 29.: „A kto jest bliźnim moim?”.

Wyjaśnij uczniom, że Zbawiciel używa w tej przypowieści przykładu Samarytanina, aby pokazać, że nasi bliźni to nie tylko otaczające nas osoby, ale wszystkie dzieci Ojca Niebieskiego — również te, które jest nam najtrudniej kochać.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos poniższej wypowiedzi Prezydenta Howarda W. Huntera.

„Musimy pamiętać, że choć to my wybieramy sobie przyjaciół, Bóg wybrał za nas naszych bliźnich — wszystkich. Miłość powinna nie znać granic […]. Chrystus powiedział: ‘Bo jeślibyście miłowali tylko tych, którzy was miłują, jakąż macie zapłatę? Czyż i celnicy tego nie czynią?’ (Ew. Mateusza 5:46)” („The Lord’s Touchstone”, Ensign, listopad 1986, str. 35).

Co Pan nakazał czynić uczonemu w zakonie w wersecie 37.?

Poproś uczniów, aby ponownie zastanowili się nad osobami, które trudno jest im kochać.

Co możemy zrobić, aby odczuwać miłość i miłosierdzie wobec ludzi, których trudno jest nam kochać?
Przypomnijcie sobie sytuację, w której wy lub wasi znajomi posłuchaliście rady Zbawiciela, żeby „[miłować] […] bliźniego swego, jak siebie samego” (Ew. Łukasza 10:27). Co z tego wynikło?

Złóż świadectwo o prawdach, które omawialiście podczas dzisiejszej lekcji. Napisz na tablicy następujące zdanie do uzupełnienia i poproś uczniów, aby dokończyli je w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania: Będę naśladować miłosiernego Samarytanina poprzez…

Komentarz i tło historyczne

Ew. Łukasza 10:37 „Idź, i ty czyń podobnie”

Prezydent Thomas S. Monson poradził nam, żebyśmy posłuchali wezwania Pana i zachowywali się tak, jak miłosierny Samarytanin:

„Każdy z nas w podróży przez doczesne życie będzie przemierzał własną drogę do Jerycha. Czego wtedy doświadczycie? Czego doświadczę ja? Czy zawiodę i nie zobaczę człowieka, który wpadł w ręce zbójców i potrzebuje mojej pomocy? A wy? Czy dostrzegę poranionego i usłyszę jego wołanie, ale nie będę chciał pomóc? A wy? A może będę tym, który dostrzeże, usłyszy, zatrzyma się i pomoże? A wy?

Jezus dał nam przykład tego, jak powinniśmy postępować: ‘Idź, i ty czyń podobnie’. Gdy jesteśmy posłuszni tym słowom, otwiera się przed nami wieczna perspektywa radości. Niewiele rzeczy może jej dorównać i nic nie może jej przewyższyć […].

Kiedy kroczymy śladami miłosiernego Samarytanina, stąpamy po ścieżce, która wiedzie ku doskonałości” („Your Jericho Road”, Ensign, luty 1989, str. 2, 4).