Biblioteka
Lekcja 42: Ew. Marka 11–16

Lekcja 42

Ew. Marka 11–16

Wprowadzenie

Pod koniec Swojej doczesnej służby Zbawiciel zobaczył, jak uboga wdowa wrzuciła do skarbnicy świątynnej dwa grosze. Później w trakcie posiłku w Betanii Maria namaściła Jezusa na symbol Jego pochówku. Zbawiciel cierpiał w Getsemane. Stanął przed sądem i został skazany na śmierć. Po śmierci na krzyżu i Zmartwychwstaniu Pan ukazał się Apostołom i nakazał im ponieść ewangelię w świat.

Propozycje dotyczące nauczania

Ew. Marka 11–13

Zbawiciel naucza w świątyni i obserwuje, jak wdowa wrzuca do skarbnicy świątynnej drobne monety

Przeczytaj na głos poniższe przykładowe sytuacje i poproś uczniów, żeby odnaleźli różnice pomiędzy ofiarami składanymi Panu przez wymienione osoby.

  1. Kobieta dała biskupowi znaczną sumę pieniędzy na ofiarę postną. Inna kobieta, która mieszka w tym samym okręgu, przekazała biskupowi bardzo małą ofiarę postną.

  2. Mężczyzna służy jako prezydent palika. Inny mężczyzna w tym samym paliku jest nauczycielem w Organizacji Podstawowej.

  • Jakie zauważyliście różnice pomiędzy ofiarami składanymi w każdej sytuacji?

  • Jakie uczucia może mieć człowiek, kiedy jego ofiara dla Pana wydaje się nieznaczna w porównaniu z ofiarami innych ludzi?

Poproś uczniów, żeby w trakcie studiowania Ew. Marka 11–14 odszukali prawdy, które pomogą im zrozumieć, jak Pan postrzega składane Mu ofiary.

Triumfalny wjazd

Pokaż ilustrację Triumfalny wjazd (Album: Ewangelia w malarstwie [2009], nr 50; zob. także stronę internetową: LDS.org). Krótko podsumuj Ew. Marka 11:1–12:40, wyjaśniając, że pod koniec Swojej doczesnej służby Zbawiciel triumfalnie wjechał do Jerozolimy, wypędził przekupniów ze świątyni i nauczał w niej lud. Przypomnij uczniom, że próbując zdyskredytować Zbawiciela, faryzeusze i uczeni w piśmie zadawali Mu trudne pytania, kiedy nauczał w świątyni. Udzieliwszy na nie odpowiedzi, Zbawiciel potępił ich hipokryzję (zob. Ew. Mateusza 23).

Wyjaśnij, że Jezus zaobserwował w świątyni, jak ludzie przynoszą pieniądze do skarbnicy na ofiarę dla Boga. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Marka 12:41–44, a resztę o wyszukanie, co Jezus zaobserwował przy skarbnicy.

  • Co Zbawiciel zaobserwował przy skarbnicy?

Pokaż polską jednogroszówkę i wyjaśnij, że grosz był „najmniejszej wartości monetą z brązu używaną przez Żydów” (Bible Dictionary, „Money”).

  • Jak może czuć się osoba, która może złożyć Bogu w ofierze jedynie dwa grosze?

  • Co Zbawiciel powiedział o ofierze wdowy w porównaniu z ofiarami innych ludzi?

  • Jak myślicie, dlaczego Zbawiciel uważał jej ofiarę za „większą” od innych?

  • Jakiej zasady możemy nauczyć się o składaniu ofiar Panu na podstawie Jego wypowiedzi o tej wdowie? (Uczniowie mogą to inaczej ująć, ale powinni rozpoznać następującą zasadę: Jeśli jesteśmy gotowi oddać Panu wszystko, co posiadamy, On przyjmie naszą ofiarę, nawet jeśli wydaje się ona nieznaczna w porównaniu z ofiarami innych ludzi).

Podsumuj Ew. Marka 13, wyjaśniając, że Zbawiciel nauczał Swoich Apostołów o Drugim Przyjściu. Przypomnij uczniom, że studiowali te nauki w rozdziale Józef Smith — Mateusz.

Ew. Marka 14:1–9

Maria namaszcza Zbawiciela

Wyjaśnij, że pouczywszy uczniów co do znaków towarzyszących Drugiemu Przyjściu, Zbawiciel opuścił Jerozolimę i udał się do Betanii, do domu mężczyzny o imieniu Szymon, który cierpiał wcześniej na trąd.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Marka 14:3, a innego o przeczytanie Ew. Jana 12:3. Poproś klasę, żeby wysłuchała, co się stało, kiedy Zbawiciel zasiadł do posiłku.

  • Co się stało, kiedy Zbawiciel zasiadł do posiłku w domu Szymona? (Wyjaśnij, że kobieta, która namaściła Zbawiciela, to Maria, siostra Marty i Łazarza [zob. Ew. Jana 12:1–3]).

  • W jaki sposób Maria okazała Zbawicielowi swoją miłość i oddanie?

Wyjaśnij, że dokonane przez Marię namaszczenie głowy i stóp Zbawiciela olejkiem nardowym (kosztowną maścią) to akt symbolizujący tak wielką cześć, że rzadko doświadczali go nawet królowie (zob. James E. Talmage, Jesus the Christ, wyd. 3. [1916], str. 512).

Poproś kilkoro uczniów, aby czytali na głos Ew. Marka 14:4–9, czytając po jednym lub po kilka wersetów. Poproś klasę, aby śledziła tekst w swoich pismach i wyszukała, jak na czyn Marii zareagowali niektórzy z biesiadników. Wyjaśnij, że z Ew. Jana 12:4–5 dowiadujemy się, że to Judasz Iskariot skarżył się na to, co uczyniła.

  • Jak Judasz zareagował na to, że Maria namaściła Zbawiciela kosztowną maścią?

  • Jaka była wartość tej maści według wersetu 5.? (Wyjaśnij, że trzysta denarów to suma równa rocznym zarobkom zwykłego robotnika).

  • W jaki sposób Zbawiciel odpowiedział na krytykę Judasza wobec Marii?

Zwróć uwagę uczniów na zwrot: „wszak dobry uczynek spełniła względem mnie” w wersecie 6. i wyjaśnij, że wskazuje on na to, iż czyn Marii był miły Zbawicielowi. Zwróć także ich uwagę na zwrot: „ona, co mogła, to uczyniła” w wersecie 8. i wyjaśnij, iż wskazuje on na to, że Maria ofiarowała Panu to, co miała najlepszego.

  • Czego z tych wersetów uczymy się o tym, co czuje Zbawiciel, kiedy ofiarowujemy Mu nasze najlepsze wysiłki? (Uczniowie mogą to inaczej ująć, ale powinni rozpoznać następującą zasadę: Zbawiciel cieszy się, kiedy ofiarowujemy Mu to, co mamy najlepszego).

Powróć do dwóch sytuacji, które przedstawiłeś na początku zajęć. Poproś uczniów, żeby, używając prawd, które rozpoznali w Ew. Marka 12 i Ew. Marka 14, wyjaśnili, w jaki sposób osoby, o których mowa w tych sytuacjach, mogły zadowolić Pana.

  • W jaki sposób wiara w te prawdy może pomóc komuś, kto czuje, że niewiele może ofiarować Panu?

  • W jakich sytuacjach widzieliście, jak ktoś ofiarował Panu to, co miał najlepszego?

Poproś uczniów, aby zastanowili się, czy obecnie ofiarowują Panu to, co mają najlepszego. Zachęć ich, aby wybrali jeden aspekt swojego życia, który mogą poprawić i żeby zapisali sobie cel, który pomoże im ofiarować Panu to, co mają najlepszego.

Ew. Marka 14:10–16:20

Cierpiąc za nasze grzechy w Getsemane, Jezus rozpoczyna akt Zadośćuczynienia, zostaje zdradzony przez Judasza Iskariotę i przywiedziony przed przywódców Żydowskich

Poproś uczniów, aby po cichu zastanowili się nad następującymi pytaniami:

  • Czy czuliście kiedyś, że nikt was nie rozumie lub nie rozumie, czego doświadczacie?

  • Czy czuliście kiedyś, że wasze grzechy nie mogą zostać wam przebaczone?

Poproś uczniów, żeby w trakcie studiowania Ew. Marka 14 wyszukali prawdy, które pomogą osobom doświadczającym tego rodzaju uczuć.

Podsumuj Ew. Marka 14:10–31, wyjaśniając, że kilka dni po namaszczeniu przez Marię Jezus obchodził wraz z Apostołami święto Paschy. Następnie udał się do Ogrodu Getsemane.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Marka 14:32–34. Reszta klasy niech śledzi tekst w swoich pismach i wyszuka, co Zbawiciel odczuwał w Ogrodzie Getsemane.

  • Co Zbawiciel odczuwał w Ogrodzie Getsemane?

Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, zapisz na tablicy następujące zwroty: niepokoić się i trwożyć, smętna jest dusza moja.

Wyjaśnij, że opisują one cierpienie, którego Jezus Chrystus doświadczył, dokonując Zadośćuczynienia.

  • Czego uczą nas te zwroty o Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa? (Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, zapisz na tablicy następującą prawdę: Dokonując Zadośćuczynienia, Jezus Chrystus cierpiał i smucił się w Ogrodzie Getsemane).

Poproś kilkoro uczniów, aby czytali na głos Ew. Marka 14:35–42, czytając po jednym lub po kilka wersetów. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, co Zbawiciel uczynił z powodu Swojego wielkiego cierpienia.

  • Co Zbawiciel uczynił z powodu Swojego wielkiego cierpienia? (Wyjaśnij uczniom, że cierpienie Jezusa było tak wielkie, że zapytał, czy możliwe jest, by go uniknąć).

Napisz na tablicy następujące zdanie: Jezus Chrystus cierpiał…, żeby…

Wyjaśnij, że inne fragmenty z pism świętych pomagają nam zrozumieć cierpienie Jezusa Chrystusa i dlaczego był gotów za nas cierpieć.

Napisz na tablicy następujące odsyłacze do pism świętych: Ks. Izajasza 53:3–5 i Alma 7:11–13. Podziel uczniów na pary i poproś, żeby wspólnie przeczytali te wersety i wyszukali, co cierpiał Zbawiciel i dlaczego. Poproś ich, żeby w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania dokończyli napisane na tablicy zdanie, korzystając z wiedzy zdobytej z Ks. Izajasza 53:3–5 i z fragmentu: Alma 7:11–13. (Możesz wyjaśnić, że słowo słabości w wersecie: Alma 7:12 oznacza cierpienia, ból i grzechy).

Po upływie wyznaczonego czasu poproś kilkoro uczniów o podzielenie się tym, co napisali. Ich odpowiedzi mogą wyglądać następująco: Jezus Chrystus cierpiał nasz ból, dolegliwości, pokusy, choroby, słabości i smutki, żeby poznać, jak może nam pomóc. Jezus Chrystus cierpiał za nasze grzechy, żeby mógł wymazać nasze przewinienia. Przypomnij uczniom, że cierpienie Zbawiciela za grzechy ludzkości rozpoczęło się w Getsemane i wciąż trwało, a zakończyło się, kiedy został ukrzyżowany.

  • W jaki sposób wiedza o cierpieniu Zbawiciela i o przyczynie Jego cierpienia może pomóc wam w okresie prób, bólu i udręki?

  • W jakich sytuacjach czuliście, że Zbawiciel pomagał wam w bólu, chorobie lub smutku?

  • Jakich uczuć doświadczyliście, kiedy po odbyciu pokuty czuliście, że wasze grzechy zostały wymazane (usunięte) dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa?

Podsumuj Ew. Marka 14:43–16:20, wyjaśniając, że Jezus został bezprawnie postawiony przed Sanhedrynem i skazany na śmierć. Po śmierci na krzyżu i Zmartwychwstaniu Zbawiciel ukazał się Apostołom i nakazał im ponieść ewangelię w świat.

Na zakończenie możesz złożyć świadectwo o prawdach, które dzisiaj omawialiście.

Komentarz i tło historyczne

Ew. Marka 12:41–44. Monety biednej wdowy

„Pieniądze, które wdowa wrzuciła do świątynnej skarbnicy, to drobne żydowskie monety zwane leptonami (z greki drobne). Ważyły około pół grama i były warte mniej niż ‘grosz’ lub kwadrans, czyli rzymska moneta o najmniejszej wartości w tamtych czasach (zob. Ew. Marka 12:42).

Fakt, że wdowa oddała ‘wszystko, co miała’, ukazuje jej szczere oddanie Bogu w porównaniu z pozorami, które starali się zachować uczeni w piśmie (zob. Ew. Marka 12:38–40). Starszy James E. Talmage (1862–1933) z Kworum Dwunastu Apostołów wyjaśnił, dlaczego Pan pochwalił wdowę, mimo że złożona przez nią ofiara była stosunkowo mała: ‘Bogaci dawali dużo, ale zostawało im jeszcze więcej; wdowa oddała cały swój majątek. To nie znikomość jej ofiary sprawiła, że była ona szczególna, ale duch poświęcenia i szczery zamiar, z którym jej dokonała’ (Jesus the Christ, wyd. 3. [1916], str. 561–562). Starszy Talmage powiedział także: ‘Dar ofiarowany przez jednego człowieka lub przez cały naród, jeśli składany ochoczo i z prawdziwym zamiarem, jest zawsze doskonały w oczach Boga, niezależnie od tego, jaki jest skromny’ (The House of the Lord, wyd. popr. [1968], str. 3)” (New Testament Student Manual [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2014], str. 128–129).

Ew. Marka 14:3–9. Maria namaszcza Jezusa

Starszy James E. Talmage wyjaśnił, że postępowanie Marii było dowodem jej wielkiej miłości do Jezusa:

„Namaszczenie głowy gościa zwykłym olejkiem było oznaką czci; namaszczenie stóp było symbolem szczególnego szacunku; ale namaszczenie głowy i stóp olejkiem nardowym, i to w takiej ilości, było aktem czcigodnego hołdu, na który rzadko zasługiwali nawet królowie. Czyn Marii był wyrazem uwielbienia; wonnym dowodem uczuć serca, które przepełniały cześć i miłość” (Jesus the Christ, wyd. 3. [1916], str. 512).

Ew. Marka 14:32–36. Cierpienie Zbawiciela w Getsemane

„Język, którego używa Marek, to świadectwo rzeczywistości i ogromu cierpienia Zbawiciela (zob. Ew. Marka 14:23–36). Greckie słowo przetłumaczone tutaj jako ‘niepokoić się’ może odnosić się do całej gamy emocji takich, jak zdumienie, trwoga, zaskoczenie powodowane wielkim szokiem lub przytłaczające cierpienie. Grecki czasownik przetłumaczony jako ‘trwożyć się’ może oznaczać przygnębienie, strapienie lub przepełnienie udręką lub smutkiem. Postawione obok siebie słowa te malują obraz głębokiej i skrajnej męki. Zbawiciel powiedział, że Jego dusza była ‘smętna […] aż do śmierci’ (Ew. Marka 14:34) — czyli, że Jego cierpienie było tak intensywne, iż czuł, że umiera […].

Starszy Neal A. Maxwell (1926–2004) z Kworum Dwunastu Apostołów […] mówił o cierpieniu, jakiego Zbawiciel doświadczył, dokonując Zadośćuczynienia:

„W Getsemane cierpiący Jezus ‘począł się niepokoić’ (Ew. Marka 14:33), czyli w języku greckim był ‘oniemiały’ lub ‘zdziwiony’.

Czy możecie to sobie wyobrazić? Jehowa, Stwórca tego i innych światów, ‘oniemiały’! […] Nigdy wcześniej osobiście nie zaznał dotkliwego i wyczerpującego procesu zadośćuczynienia. Kiedy w całej pełni nadszedł czas męki, jej ciężar był o wiele, wiele większy niż nawet Jego niedościgniony umysł był sobie w stanie wyobrazić! […]

Łączny ciężar wszystkich doczesnych grzechów — z przeszłości, teraźniejszości i przyszłości — przytłoczył tę doskonałą, bezgrzeszną i wrażliwą Duszę! Wszystkie nasze słabości i choroby w pewien sposób również stanowiły część straszliwej sumy Zadośćuczynienia. (Zob. Alma 7:11–12; Ks. Izajasza 53:3–5; Ew. Mateusza 8:17). (‘Willing to Submit’, Ensign, maj 1985, str. 72–73)” (New Testament Student Manual [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2014], str. 130).