Lekcja 46

Ew. Łukasza 5

Wprowadzenie

Po cudownym połowie ryb z pomocą Zbawiciela Piotr, Jakub i Jan porzucili wszystko, aby za Nim podążać i stać się rybakami ludzi. Jezus uzdrowił trędowatego i sparaliżowanego. Powołał Mateusza i nauczał, że przyszedł, aby przywołać grzeszników do pokuty. Jezus nauczał również przypowieści o młodym winie w starych bukłakach.

Propozycje dotyczące nauczania

Ew. Łukasza 5:1–11

Pan powołuje Piotra, Jakuba i Jana, by stali się rybakami ludzi

Napisz na tablicy następujące pytanie: W jakiej sytuacji ktoś poprosił was o zrobienie czegoś, choć nie znaliście wszystkich powodów, dla których powinniście to uczynić? Poproś uczniów, aby zastanowili się nad odpowiedzią na to pytanie i podzielili się swoimi doświadczeniami.

• Dlaczego trudno jest wykonywać polecenia, jeśli nie rozumie się stojących za nimi powodów?

• Które przykazania lub rady przywódców Kościoła mogą być trudne do przestrzegania dla niektórych młodych ludzi, jeśli nie rozumieją oni w pełni stojących za nimi powodów? (Możesz wypisać odpowiedzi uczniów na tablicy).

Poproś uczniów, aby w Ew. Łukasza 5:1–11 wyszukali zasadę, która może okazać się pomocna, kiedy nie do końca rozumieją, dlaczego prosi się ich, by słuchali rad lub przestrzegali przykazań Pana.

Poproś kilkoro uczniów, by po kolei czytali Ew. Łukasza 5:1–5. Niech reszta klasy śledzi tekst w swoich pismach i wyszuka, o co Zbawiciel poprosił Szymona (Piotra) po zakończeniu kazania. Poproś uczniów, aby opowiedzieli o tym, co znaleźli. (Jeśli zajdzie taka potrzeba, zwróć uwagę uczniów na to, że w wersecie 4. słowo połów oznacza połów ryb).

• Co Szymon powiedział Zbawicielowi o poprzednich próbach połowów ryb?

• Co osobiste doświadczenie rybackie mogło podpowiadać Piotrowi, kiedy Zbawiciel powiedział mu, by ponownie zanurzył sieci?

• Które słowa Szymona wskazują na to, że zaufał Panu?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Łukasza 5:6–9, a resztę o wyszukanie tego, co się stało, kiedy Szymon uczynił to, o co poprosił go Pan.

• Co się stało, kiedy Szymon uczynił to, o co poprosił go Pan?

• Jakiej zasady możemy nauczyć się z gotowości Szymona, by zrobić to, o co poprosił go Pan, mimo tego że nie rozumiał, dlaczego miał to uczynić? (Uczniowie mogą to inaczej ująć, ale upewnij się, że rozpoznają następującą zasadę: Jeśli zrobimy to, o co prosi nas Pan, nawet jeśli nie wiemy, dlaczego mamy to uczynić, otrzymamy od Niego większe błogosławieństwa, niż oczekujemy. Zapisz tę zasadę na tablicy, uzupełniając ją słowami uczniów).

Pomaganie uczniom w rozpoznawaniu zasad

W wielu przypadkach w pismach świętych zasady nie są prezentowane w sposób bezpośredni, ale domyślny. Domyślne zasady można często rozpoznać, zadając sobie pytanie: „Jaki jest morał tej historii?”. Pomóż uczniom analizować czyny, postawy i zachowania danych osób bądź grup opisywanych w piśmie świętym oraz określać błogosławieństwa lub konsekwencje ich postępowania. Studiowanie historii z pisma świętego w ten sposób może sprawić, że domyślne zasady staną się bardziej oczywiste.

• W jaki sposób życie zgodnie z tą zasadą wymaga od nas zaufania do Jezusa Chrystusa?

Aby wyjaśnić uczniom tę zasadę, poproś jednego z nich o przeczytanie na głos poniższej wypowiedzi Starszego Richarda G. Scotta z Kworum Dwunastu Apostołów. Możesz rozdać uczniom po jej egzemplarzu.

„To życie to doświadczenie polegające na głębokim zaufaniu — zaufaniu Jezusowi Chrystusowi i Jego naukom oraz własnej zdolności do bycia prowadzonym przez Ducha Świętego, bycia posłusznym tym naukom, aby uzyskać szczęście teraz oraz celową, pełną szczęścia egzystencję w wieczności. Ufać oznacza być posłusznym, nie wiedząc na początku, jaki będzie koniec (Przypowieści Salomona 3:5–7). Aby mogło wydać owoc, wasze zaufanie do Pana musi mieć większą moc i być bardziej trwałe niż ufność, jaką pokładacie w osobistych odczuciach i doświadczeniach” („Trust in the Lord”, Ensign, listopad 1995, str. 17).

• W jaki sposób możemy rozwinąć taki rodzaj ufności do Zbawiciela?

• W jaki sposób wy lub członkowie waszych rodzin otrzymaliście większe błogosławieństwa, niż oczekiwaliście, kiedy kierowaliście się wskazówkami Pana, nawet jeśli nie do końca rozumieliście, dlaczego powinniście coś uczynić? (Uczniowie mogą opowiedzieć o doświadczeniach, które pomogły im w końcu zrozumieć, z jakiego powodu Pan udzielił konkretnych wskazówek).

Poproś uczniów, aby na kartce, którą będą mogli wziąć ze sobą do domu, zapisali rady lub przykazania Pana, których chcieliby wierniej przestrzegać, nawet jeśli nie do końca rozumieją, dlaczego powinni to czynić. (Jeśli starczy na to czasu, możesz poprosić uczniów, aby przejrzeli broszurę Dla wzmocnienia młodzieży [2011], by znaleźć w niej dodatkowe pomysły).

Podsumuj Ew. Łukasza 5:10–11, wyjaśniając, że Piotr, Jakub i Jan porzucili swoje łodzie i sieci rybackie, aby podążać za Jezusem.

Ew. Łukasza 5:12–26

Jezus uzdrawia trędowatego i sparaliżowanego

Pokaż uczniom następujące przedmioty (lub narysuj je na tablicy): strzykawka, bandaż, mydło i okład chłodzący.

• W jaki sposób przedmioty te pomagają uzdrowić ludzi lub w gojeniu się ran?

• Jakiego rodzaju uzdrowienia ludzie mogą potrzebować poza uzdrowieniem z chorób i urazów fizycznych? (Zapisz odpowiedzi uczniów na tablicy. Mogą się wśród nich znaleźć: grzech, uzależnienie, rozpacz i rozgoryczenie).

Poproś uczniów, aby w trakcie studiowania Ew. Łukasza 5:12–25 wyszukali zasady, które uczą nas, co możemy zrobić, by pomóc sobie lub innym osobom w potrzebie uzdrowienia.

Narysuj na tablicy poniższą tabelę i poproś uczniów, aby przerysowali ją do swoich swoich notatników lub dzienników do studiowania.

Podobieństwa	Różnice

Napisz na tablicy poniższe odsyłacze do pism świętych. Ew. Łukasza 5:12–15 i Ew. Łukasza 5:17–25. Wyjaśnij, że wersety te podają, iż Zbawiciel uzdrowił dwóch mężczyzn. Jeden był trędowaty, a drugi sparaliżowany. Podziel uczniów na pary. Poproś ich, aby przeczytali obie historie i omówili odpowiedzi na następujące pytania:

• Jakie są podobieństwa pomiędzy tymi dwoma uzdrowieniami? Czym się różnią?

• Jaką rolę w każdym z nich odgrywała wiara?

Poproś uczniów, aby zapisali w swoich tabelach to, co znaleźli. Po upływie wyznaczonego czasu poproś uczniów, aby opowiedzieli o tym, czego się dowiedzieli. Możesz poprosić uczniów, aby zaznaczyli zwrot: „ujrzawszy wiarę ich” w wersecie 20. Upewnij się, że uczniowie rozumieją, iż wiara osób, które przyniosły do Zbawiciela sparaliżowanego człowieka, przyczyniła się do jego uzdrowienia.

• Jakich zasad możemy nauczyć się z tych historii o tym, w jaki sposób możemy zostać uzdrowieni i co możemy uczynić, aby pomóc uzdrowić innych ludzi? (Uczniowie mogą to inaczej ująć, ale upewnij się, że rozumieją następujące zasady: Gdy wykazujemy się wiarą i przychodzimy do Zbawiciela, On może nas uzdrowić. Możemy pomóc innym ludziom w przyjściu do Zbawiciela, aby zostali uzdrowieni. Zapisz te zasady na tablicy).

• W jaki sposób Zbawiciel może nas uzdrowić? (Wyjaśnij uczniom, że Zbawiciel może uleczyć nasze choroby lub dać nam odwagę, wiarę, pocieszenie i spokój, których potrzebujemy, aby je przetrwać lub przezwyciężyć).

Poproś uczniów, żeby zwrócili uwagę na wypisane na tablicy dolegliwości.

• Co możecie zrobić, aby pomóc przyprowadzić ludzi do Zbawiciela, aby mogli skorzystać z Jego uzdrawiającej mocy?

• W jakiej sytuacji wy lub ktoś, kogo znacie, zostaliście uzdrowieni, kiedy wykazaliście się wiarą w Zbawiciela? (Przypomnij uczniom, że nie muszą dzielić się doświadczeniami, które są zbyt osobiste lub prywatne).

• Przypomnijcie sobie sytuację, kiedy ktoś przyprowadził do Zbawiciela jakiegoś człowieka, aby ten mógł skorzystać z Jego uzdrawiającej mocy?

Poproś uczniów, aby zastanowili się, co mogą zrobić, aby wykazać się większą wiarą w Jezusa Chrystusa, żeby ich uzdrowił, wybaczył im lub pocieszył ich oraz co mogą zrobić, aby przyprowadzić do Zbawiciela przyjaciela lub inną osobę. Zachęć ich, aby postępowali zgodnie z otrzymanymi podszeptami.

Ew. Łukasza 5:27–35

Uczeni w piśmie i faryzeusze pytają, dlaczego Jezus jada z celnikami i grzesznikami

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Łukasza 5:27–28, a pozostałych o odszukanie zaproszenia, jakie Zbawiciel skierował do Lewiego. Niech uczniowie opowiedzą o tym, czego się dowiedzieli.

• Co robi na was wrażenie w reakcji Lewiego na zaproszenie Zbawiciela?

Przypomnij uczniom, że Lewiego zwano również Mateuszem (zob. Ew. Mateusza 9:9). Był on celnikiem, co oznaczało, że zbierał od innych Żydów podatki dla rzymskiego rządu. Żydzi z reguły nienawidzili celników, uważając ich za wyrzutków, grzeszników, a nawet za zdrajców narodu Izraela. Podsumuj Ew. Łukasza 5:29–35, wyjaśniając, że kiedy Jezus zasiadał do stołu z Lewim i podobnymi mu ludźmi, uczeni w piśmie i faryzeusze potępiali Go za to, że jada z grzesznikami. Jezus nauczał, że przyszedł, by grzeszników wezwać do pokuty.

Ew. Łukasza 5:36–39

Jezus opowiada przypowieść o młodym winie w starych bukłakach

Wyjaśnij, że Zbawiciel użył przypowieści, by pouczyć uczonych w piśmie i faryzeuszy. Poproś kilkoro uczniów, aby po kolei czytali na głos Ew. Łukasza 5:36–39. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, o jakich przedmiotach Zbawiciel mówił w tej przypowieści.

• O jakich przedmiotach mówił Zbawiciel, nauczając tej przypowieści?

Pokaż uczniom kawałek nowego materiału i kawałek starego materiału z dziurą. Wyjaśnij, że „nowa szata” w wersecie 36. oznacza materiał, który jeszcze się nie skurczył. Nie można załatać starej szaty nowym materiałem, ponieważ kiedy nowy kawałek płótna się skurczy, dziura stanie się jeszcze większa. Na podobnej zasadzie ewangelia Jezusa Chrystusa nie miała jedynie połatać starych wierzeń i praktyk, ale przywrócić pełnię prawdy.

Poproś uczniów, aby przeczytali werset 37.  i wyjaśnij, że bukłaki to „skórzane worki na wino”. Jeśli masz taką możliwość, pokaż uczniom kawałek nowej i starej skóry.

• Jaka jest różnica pomiędzy nową a starą skórą? (Nowa skóra jest miękka i elastyczna, a stara twarda i krucha).

Wyjaśnij, że kiedy nowe wino ulega fermentacji w skórzanych bukłakach, powstający gaz rozciąga skórę. Rozciągnięty w ten sposób bukłak może pęknąć przy ponownej próbie fermentacji nowego wina.

Nowe wino w tej przypowieści symbolizuje nauki Zbawiciela i pełnię wiecznej ewangelii, a stare wino — praktyki, tradycje i wierzenia faryzeuszy związane z prawem Mojżesza.

• W jaki sposób „stare bukłaki” symbolizują uczonych w piśmie i faryzeuszy? (Tak jak stare bukłaki są zbyt sztywne, by przechowywać w nich nowe wino, uczeni w piśmie i faryzeusze byli nieczuli i niechętni do dokonania zmian, jakich wymagało od nich przyjęcie Zbawiciela i Jego nauk).

• Kogo mogą symbolizować „nowe bukłaki”? (Ludzi, którzy są pokorni i chętni do dokonania zmian, by przyjąć Zbawiciela i Jego nauki).

• Czego możemy nauczyć się z tej przypowieści o tym, co musimy zrobić, żeby przyjąć Zbawiciela i Jego ewangelię? (Uczniowie powinni rozpoznać następującą zasadę: Aby przyjąć Zbawiciela i Jego ewangelię, musimy być pokorni i chętni do zmiany. Zachęć uczniów, aby zapisali tę zasadę w swoich pismach świętych na marginesie obok Ew. Łukasza 5:36–39.

Aby przybliżyć uczniom tę zasadę, poproś ich, by przejrzeli Ew. Łukasza 5 i odszukali przykłady nieustępliwego nastawienia zatwardziałych ludzi do Zbawiciela i Jego nauk oraz przykłady tego, jak pokorne osoby chętnie dokonywały zmian i wzrastały, naśladując Go. Poproś kilkoro uczniów, aby podzielili się tym, co odnaleźli.

Na zakończenie lekcji złóż swoje świadectwo na temat zasad zapisanych w Ew. Łukasza 5.

Komentarz i tło historyczne

Ew. Łukasza 5:23. „Co jest łatwiej, rzec: Odpuszczone są ci grzechy twoje, czy rzec: Wstań i chodź?”

Prezydent Harold B. Lee przekazał następującą naukę na temat największych cudów w dzisiejszych czasach:

„Największe cuda, jakie widzę w dzisiejszych czasach, to nie koniecznie uzdrawianie chorych ciał, ale uzdrawianie chorych dusz tych, którzy cierpią na duszy i w duchu, są przygnębieni i strapieni, na granicy załamania nerwowego. Wyciągamy ręce do wszystkich takich osób, gdyż są cenne w oczach Pana i nie chcemy, żeby ktoś czuł, że o nim zapomniano” („Stand Ye in Holy Places”, Ensign, lipiec 1973, str. 123).

Ew. Łukasza 5:21–24. „Któż może grzechy odpuszczać, jeśli nie Bóg jedynie?”

Komentując to, że uczeni w piśmie i faryzeusze przepytywali Zbawiciela odnośnie do tego, czy ma upoważnienie, by wybaczać grzechy, Starszy Bruce R. McConkie z Kworum Dwunastu Apostołów nauczał:

„To wydarzenie z życia naszego Pana stanowiło wyraźny i niezaprzeczalny dowód, że jest On Mesjaszem, i za taki uważali je ludzie, pośród których pełnił posługę. Często na głos składał świadectwo, że Bóg jest Jego Ojcem i wspierał to osobiste świadectwo nie mającą sobie równych posługą, głosząc ewangelię i uzdrawiając. Jego celem było ogłoszenie, że uczynił to, czego nie może uczynić nikt poza Bogiem i udowodnienie, że zrobił to, nieustannie ukazując moc Swojego Ojca.

Zarówno Jezus, jak i obecni wówczas ‘doktorzy prawa’ zdawali sobie sprawę, że nikt poza Bogiem nie może wybaczać grzechów. Wobec tego, aby w jasny i spektakularny sposób dowieść, że była w Nim moc Boża […], Jezus zrobił to, czego nie mógł dokonać żaden oszust — dał dowód Swojej boskiej mocy, uzdrawiając człowieka, któremu wybaczył” (Doctrinal New Testament Commentary, 3 tomy [1965–1973], 1:177–178).

Ew. Łukasza 5:20. „[Jezus] ujrzawszy wiarę ich”

W odniesieniu do historii o sparaliżowanym mężczyźnie i do zwrotu: „[Jezus] ujrzawszy wiarę ich” (Ew. Łukasza 5:20; kursywa dodana), Starszy Chi Hong (Sam) Wong, Siedemdziesiąty, nauczał:

„Nasza wspólna wiara będzie miała wpływ na dobrostan innych ludzi.

O kim mówił Jezus? Być może o czterech mężczyznach, którzy nieśli paralityka, o samym sparaliżowanym, o ludziach, którzy modlili się za niego oraz wszystkich tych, którzy słuchali nauk Jezusa i w duchu cieszyli się całym sercem z powodu cudu, który ma być dokonany. A być może też chodzi o współmałżonka, rodzica, syna lub córkę, misjonarza, prezydenta kworum, prezydent Stowarzyszenia Pomocy, biskupa i znajomego. Wszyscy możemy pomagać sobie nawzajem. Zawsze powinniśmy być gorliwie zaangażowani w dążenie do ratowania osób w potrzebie” („Ratowanie w jedności”, Ensign lub Liahona, listopad 2014, str. 16).