Wprowadzenie do Ewangelii według św. Łukasza
Dlaczego warto studiować tę księgę?
Ewangelia Łukasza stanowi dodatkowe świadectwo o wielu prawdach zapisanych przez Mateusza i Marka oraz zawiera historie, które nie są zapisane nigdzie indziej. Może ona pogłębić zrozumienie nauk Jezusa Chrystusa przez uczniów oraz pomóc im docenić Jego miłość i miłosierdzie dla całej ludzkości, widoczne w Jego doczesnej służbie i w Jego nieskończonym Zadośćuczynieniu.
Kto napisał tę księgę?
Autorem tej Ewangelii jest Łukasz, lekarz (zob. List do Kolosan 4:14) i „posłaniec Jezusa Chrystusa” (Joseph Smith Translation, Luke 1:1 [Ew. Łukasza 1:1, przypis a w anglojęzycznym wydaniu pism świętych ŚwDO]). Łukasz był jednym ze „współpracowników” Pawła (List do Filemona 1:24) i jego towarzyszem w służbie misjonarskiej (zob. II List do Tymoteusza 4:11). Jest on również autorem Dziejów Apostolskich (zob. Bible Dictionary, „Luke”).
Kiedy i gdzie została napisana?
Choć nie znamy dokładnej daty powstania Ewangelii Łukasza, to wiemy, że została napisana prawdopodobnie w drugiej połowie I wieku naszej ery. Łukasz oparł się na opowieściach ludzi, którzy byli, „[naocznymi] od samego początku [świadkami]” (Ew. Łukasza 1:2) doczesnej służby i Zmartwychwstania Zbawiciela. Nie wiemy, gdzie została napisana Ewangelia Łukasza.
Dla kogo i w jakim celu została napisana?
Łukasz kierował swoją Ewangelię głównie do odbiorców, którzy pochodzili z ludów innych narodów, i przedstawiał Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela Żydów i ludzi innych narodów. Swoją Ewangelię skierował konkretnie do „Teofila” (Ew. Łukasza 1:3), co po grecku oznacza „przyjaciela Boga” lub „umiłowanego przez Boga” (zob. Bible Dictionary, „Theophilus”). Oczywisty jest fakt, że Teofil posiadał wcześniej wiedzę na temat życia i nauk Jezusa Chrystusa (zob. Ew. Łukasza 1:4). Łukasz pragnął przekazać dodatkowe nauki w usystematyzowany sposób, podając historię misji i służby Zbawiciela. Chciał, aby ludzie, którzy będą czytali jego świadectwo, „[upewnili] się” (Ew. Łukasza 1:4) co do Syna Bożego — co do Jego miłosierdzia, Zadośćuczynienia i Zmartwychwstania.
Co wyróżnia tę księgę spośród innych?
Ewangelia Łukasza jest najdłuższą z czterech Ewangelii i najdłuższą księgą Nowego Testamentu. Niektóre z najlepiej znanych historii chrześcijaństwa znajdują się jedynie w Ewangelii Łukasza: okoliczności towarzyszące narodzinom Jana Chrzciciela (zob. Ew. Łukasza 1:5–25, 57–80), tradycyjna historia Bożego Narodzenia (zob. Ew. Łukasza 2:1–20), historia o tym, jak 12-letni Jezus nauczał w świątyni (zob. Ew. Łukasza 2:41–52), przypowieści o miłosiernym Samarytaninie (zob. Ew. Łukasza 10:30–37), o synu marnotrawnym (zob. Ew. Łukasza 15:11–32) oraz o bogaczu i Łazarzu (zob. Ew. Łukasza 16:19–31), historia o dziesięciu trędowatych (zob. Ew. Łukasza 17:11–19) i o tym, jak zmartwychwstały Pan szedł z uczniami drogą do Emaus (zob. Ew. Łukasza 24:13–32).
Do unikalnych cech charakterystycznych dla Ewangelii Łukasza zaliczają się nauki Jana Chrzciciela, których nie podają pozostałe Ewangelie (zob. Ew. Łukasza 3:10–14), nacisk na oddanie Jezusa Chrystusa modlitwie (zob. Ew. Łukasza 3:21; 5:16; 9:18, 28–29; 11:1) oraz historia powołania, przeszkolenia i pracy misjonarskiej Siedemdziesiątych (zob. Ew. Łukasza 10:1–22). Poza tym Łukasz jest jedynym autorem Ewangelii, który podaje, że Zbawiciel przelał Swoją krew w Getsemane i że usługiwał Mu anioł (zob. Ew. Łukasza 22:43–44).
Jako że Ewangelia Łukasza rozpoczyna i kończy się w świątyni, podkreśla ona jej znaczenie jako głównego miejsca, w którym Bóg obcuje z człowiekiem (zob. Ew. Łukasza 1:9; 24:53).
Zarys
Ew. Łukasza 1–3 Przepowiednie narodzin i misji Jana Chrzciciela i Jezusa Chrystusa. Świadkowie składają świadectwo o tym, że dzieciątko Jezus jest Mesjaszem. Dwunastoletni Jezus Chrystus naucza w świątyni. Jan Chrzciciel głosi ewangelię pokuty i chrzci Jezusa Chrystusa. Łukasz podaje rodowód Jezusa Chrystusa.
Ew. Łukasza 4–8 Kuszenie Jezusa Chrystusa na pustyni. Jezus ogłasza w Nazarecie, że jest Mesjaszem i zostaje wzgardzony. Jezus Chrystus wybiera Dwunastu Apostołów i naucza Swoich uczniów. Odpuszcza grzechy i dokonuje wielu cudów.
Ew. Łukasza 9–14 Dwunastu Apostołów zostaje posłanych, by nauczać ewangelii i uzdrawiać. Jezus Chrystus karmi pięć tysięcy i zostaje przemieniony na górze. Powołuje Siedemdziesiątych i posyła ich, by nauczali. Jezus Chrystus naucza o byciu uczniem, hipokryzji i sądzie. Przytacza przypowieść o miłosiernym Samarytaninie.
Ew. Łukasza 15–17 Jezus Chrystus naucza za pomocą przypowieści. Uczy o przewinieniach, wierze i przebaczeniu. Uzdrawia dziesięciu trędowatych i naucza o Swoim Drugim Przyjściu.
Ew. Łukasza 18–22 Jezus Chrystus nadal naucza poprzez przypowieści. Uzdrawia ślepca i poucza Zacheusza. Triumfalnie wjeżdża do Jerozolimy, płacze nad miastem i wypędza przekupniów ze świątyni. Jezus Chrystus przepowiada zniszczenie Jerozolimy i mówi o znakach poprzedzających Swoje Drugie Przyjście. Ustanawia sakrament, naucza Apostołów i cierpi w Getsemane. Zostaje zdradzony, aresztowany, wyśmiany, ubiczowany i przesłuchany.
Ew. Łukasza 23–24 Jezus Chrystus staje przed sądem Piłata i Heroda, zostaje ukrzyżowany i pochowany. Aniołowie przy grobowcu i dwaj uczniowie w drodze do Emaus składają świadectwo, że Jezus Chrystus zmartwychwstał. Zbawiciel ukazuje się uczniom w Jerozolimie, obiecuje Apostołom, że otrzymają moc od Boga i wstępuje do nieba.