Lekcja 79: Ew. Jana 20

Lekcja 79

Ew. Jana 20

Wprowadzenie

W niedzielę po ukrzyżowaniu Maria Magdalena odkryła pusty grób, o czym poinformowała Piotra i Jana, którzy szybko pobiegli to sprawdzić. Zmartwychwstały Chrystus ukazał się Marii Magdalenie, a następnie Swoim uczniom.

Propozycje dotyczące nauczania

Ew. Jana 20:1–10

Maria Magdalena odkrywa pusty grób, o czym informuje Piotra i Jana, którzy szybko biegną to sprawdzić

Aby przygotować uczniów do studiowania Ew. Jana 20, poproś ich, aby przypomnieli sobie sytuację, kiedy zmarł ktoś im bliski lub ktoś z ich bliskiego otoczenia.

Co możemy czuć, kiedy odchodzi z tego świata bliska nam osoba?

Aby przybliżyć uczniom kontekst Ew. Jana 20, przypomnij im, że po tym, jak Jezus zmarł w piątek o godzinie trzeciej po południu, tego samego dnia późnym popołudniem Jego ciało złożono w grobowcu, a wejście do grobu zakryto wielkim kamieniem. O zachodzie słońca rozpoczął się Sabat. (Możesz wytłumaczyć, że przed Zmartwychwstaniem Jezusa Chrystusa lud przymierza świętował Sabat od zachodu słońca w piątek do zachodu słońca w sobotę).

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie następującej wypowiedzi Starszego Josepha B. Wirthlina z Kworum Dwunastu Apostołów. Poproś uczniów, aby wyobrazili sobie, jak mogli się czuć uczniowie Jezusa w ten tragiczny piątek.

„Myślę o tym, jak ciemny był ten piątek, kiedy Chrystus został podniesiony na krzyżu.

W ten straszny piątek ziemia zatrzęsła się i zapadła ciemność. Przerażające burze nawiedziły ziemię.

Uradowali się ci źli ludzie, którzy czyhali na Jego życie. Teraz, kiedy Jezusa miało już nie być, z pewnością ci, którzy Go naśladowali, rozpierzchną się. W tym dniu święcili tryumf.

W tym dniu zasłona w świątyni rozdarła się na dwoje.

Maria Magdalena i Maria, matka Jezusa, były obie pogrążone w smutku i rozpaczy. Wspaniały człowiek, którego kochały i szanowały, wisiał nieżywy na krzyżu.

W ten piątek Apostołowie byli zdruzgotani. Jezus, ich Zbawiciel — człowiek, który chodził po wodzie i wskrzeszał zmarłych, sam był na łasce niegodziwych ludzi. Patrzyli bezradnie, kiedy pokonywali Go Jego wrogowie.

W ten piątek Zbawiciel ludzkości był upokorzony i posiniaczony, maltretowany i obrzucany wyzwiskami.

Był to piątek pełen niszczącego, pożerającego smutku, który trawił dusze tych, co kochali i czcili Syna Boga.

Sądzę, że spośród wszystkich dni od początku historii świata, ten piątek był najciemniejszy” („Nadejdzie niedziela”, Ensign lub Liahona, listopad 2006, str. 29–30).

Co byście myśleli lub czuli, będąc na miejscu jednego z tych uczniów?

Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, przeczytaj na głos dodatkowe wyjaśnienie Starszego Wirthlina:

„Ale fatum tego smutnego dnia nie przetrwało” („Nadejdzie niedziela”, str. 30).

Poproś uczniów, aby podczas studiowania Ew. Jana 20 zastanowili się, dlaczego „fatum tego smutnego dnia nie przetrwało”.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Jana 20:1–2. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, co ujrzała Maria Magdalena, kiedy przybyła rankiem pierwszego dnia tygodnia (czyli w niedzielę) do grobu Jezusa.

Co ujrzała Maria?
Co uczyniła, kiedy ujrzała, że kamień, zamykający wejście do grobu, został odsunięty? Co według niej się stało?

Poproś kilkoro uczniów, aby po kolei przeczytali na głos Ew. Jana 20:3–10. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, co Piotr i Jan, nazwany „drugim uczniem” (werset 3.), uczynili po wysłuchaniu relacji Marii.

Co Piotr i Jan uczynili po wysłuchaniu relacji Marii?
Jak, zgodnie z wersetem 8., zareagował Jan, kiedy ujrzał pusty grób? W co uwierzył Jan?

Możesz wytłumaczyć, że zanim Jan zajrzał do pustego grobowca, nie miał pełnego zrozumienia słów Zbawiciela, który świadczył, że powstanie z martwych trzeciego dnia. Gdy Jan ujrzał pusty grób, przypomniał sobie te słowa i uwierzył (zob. Ew. Jana 20:8–9).

Ew. Jana 20:11–31

Zmartwychwstały Zbawiciel ukazuje się Marii Magdalenie, a następnie Swoim uczniom

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos Ew. Jana 20:11–15. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, kto przemówił do Marii po tym, jak Piotr i Jan opuścili grób.

Kto przemówił do Marii w wersetach 12–13?
Kto przemówił do Marii w wersecie 15.? Za kogo Maria wzięła Jezusa?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Jana 20:16–18. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, co Jezus przykazał uczynić Marii, kiedy Go rozpoznała.

Aby przybliżyć uczniom wyrażenie: „nie dotykaj mnie” (werset 17.), poproś jednego z nich o przeczytanie na głos następującej wypowiedzi Starszego Bruce’a R. McConkiego z Kworum Dwunastu Apostołów:

„Anglojęzyczne wydanie Biblii Króla Jakuba cytuje Jezusa mówiącego: ‘Nie dotykaj mnie’. Natomiast w Joseph Smith Translation [Tłumaczeniu Józefa Smitha] werset ten brzmi: ‘Nie trzymaj mnie’. Różne tłumaczenia z greckiego brzmią: ‘Nie lgnij do mnie’ lub ‘Nie trzymaj się mnie’. Inne można zrozumieć jako: ‘Nie lgnij do mnie już dłużej’ lub ‘Nie trzymaj się już mnie’. Jeszcze inne mówią o zaprzestaniu trzymania lub przywierania do Niego, z czego można wnioskować, że Maria była u Jego boku. Istnieje ważny powód, aby przypuszczać, że słowa, którymi zwrócił się do Marii Zmartwychwstały Pan, miały następujące znaczenie: ‘Nie możesz mnie tu trzymać, gdyż mam udać się z powrotem do mojego Ojca’” (The Mortal Messiah, 4 tomy [1979–1981], 4:264).

Co, według wersetu 17., Pan przykazał Marii?

Poproś każdego z uczniów, aby wyobraził sobie, że jest jednym z uczniów, którzy usłyszeli świadectwo Marii. Niech uczniowie w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania odpowiedzą na poniższe pytania:

Co byście czuli po wysłuchaniu Marii?
Czy uwierzylibyście jej? Dlaczego tak lub dlaczego nie?

Kiedy upłynie wyznaczony czas poproś kilkoro uczniów, aby podzieli się tym, co napisali. Przypomnij, że niektórym uczniom trudno było uwierzyć świadectwu Marii (zob. Ew. Marka 16:11).

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Jana 20:19–20, a pozostałych, by odszukali, co stało się tamtego wieczoru.

Co się wydarzyło tamtego wieczoru, kiedy uczniowie zgromadzili się razem?
Jaką ważną doktrynę poznała Maria wraz z uczniami? (Choć uczniowie mogą użyć innych słów, powinni rozpoznać następującą doktrynę: Jezus Chrystus przezwyciężył śmierć poprzez Swoje Zmartwychwstanie).
Jak, w oparciu o werset 20., czuli się uczniowie, kiedy ujrzeli zmartwychwstałego Pana?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos następującej wypowiedzi Starszego Josepha B. Wirthlina:

„W jednej chwili, obeschły potoki łez w oczach tych, którzy płakali. Usta, które szeptały modlitwy rozpaczy i smutku, teraz wypełniły się słowami cudownej chwały. Było tak, ponieważ Jezus Chrystus, Syn Żyjącego Boga, stał przed nimi jako pierwszy owoc zmartwychwstania, dowód, że śmierć jest jedynie początkiem nowej, cudownej egzystencji” („Nadejdzie niedziela”, str. 30).

W jaki sposób wiedza o tym, że Jezus Chrystus zmartwychwstał, może nam pomóc, kiedy odczuwamy smutek po odejściu z tego świata bliskiej nam osoby? (Ponieważ Jezus Chrystus zmartwychwstał, każdy, kto żył na tej ziemi, też zmartwychwstanie [zob. I List do Koryntian 15:20–22]).

Podsumuj Ew. Jana 20:21–23, tłumacząc, że po tym, jak Jezus pokazał uczniom rany w Swoich dłoniach oraz boku, przykazał im, aby czynili Jego dzieło oraz zwrócił się do nich tymi słowy: „Weźmijcie Ducha Świętego” (werset 22.).

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Jana 20:24–25. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, który z Apostołów nie był obecny w tej świętej chwili.

Który z Apostołów nie był obecny, kiedy pozostali uczniowie ujrzeli zmartwychwstałego Pana?
Co, według słów z wersetu 25., musiał zrobić Tomasz, aby uwierzyć?
Czym różni się odpowiedź Tomasza podana w tych wersetach od tego, co powiedział Jan, kiedy ujrzał pusty grób, o czym można przeczytać w Ew. Jana 20:8?
Dlaczego, waszym zdaniem, Tomaszowi trudno było uwierzyć?

Poproś kilkoro uczniów, aby czytali po kolei Ew. Jana 20:26–29. Pozostali niech zwrócą uwagę na to, czego Tomasz doświadczył osiem dni po tym, jak powiedział, że nie wierzy w to, że Jezus zmartwychwstał.

Zamiast prosić uczniów o przeczytanie tych wersetów, możesz wyświetlić film „Blessed Are They That Have Not Seen, and Yet Have Believed” [Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli] (2:29) z serii The Life of Jesus Christ Bible Videos [Filmy biblijne o życiu Jezusa Chrystusa], aby pomóc uczniom w wyobrażeniu sobie doświadczenia Tomasza opisanego w tym fragmencie. Film jest dostępny na stronie internetowej: LDS.org.

Po tym, jak Jezus pozwolił Tomaszowi, aby dotknął Jego rąk i boku, do czego go zachęcił? (By wierzył).
Co, zgodnie z tym, co zapisano w wersecie 29., miał zrozumieć Tomasz, zgodnie z wolą Pana?
Jakiej zasady możemy się nauczyć z nauk Zbawiciela? (Gdy uczniowie udzielą odpowiedzi, zapisz na tablicy następującą zasadę: Będziemy błogosławieni, jeśli uwierzymy w Jezusa Chrystusa, mimo że Go nie widzieliśmy).

Podziel uczniów na grupy liczące po dwie lub trzy osoby i wręcz każdej z nich kartę zadań zawierającą następujące pytania.

Będziemy błogosławieni, jeśli uwierzymy w Jezusa Chrystusa, mimo że Go nie widzieliśmy

Nowy Testament. Podręcznik dla nauczyciela seminarium — Lekcja 79

Dlaczego wierzycie w Jezusa Chrystusa, mimo że wasze doczesne oczy Go nie widziały?
W jaki sposób możemy pokazać, że wybraliśmy wiarę w Jezusa Chrystusa?
Jakie błogosławieństwa otrzymaliście ze względu na waszą wiarę w Jezusa Chrystusa?

Poproś uczniów, aby przedyskutowali te pytania w swoich grupach i zapisali odpowiedzi na kartce lub w dzienniku do studiowania pism świętych. Po upływie wyznaczonego czasu poproś kilkoro uczniów, aby przedstawili reszcie uczniów swoje odpowiedzi.

Wyjaśnij, że mimo iż Jezus nauczał, że będziemy błogosławieni, jeśli uwierzymy w Niego, chociaż Go nie widzimy, to On daje nam świadectwo, na którym możemy się oprzeć.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie Ew. Jana 20:30–31. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, dlaczego Jan zapisał te wydarzenia.

Dlaczego Jan zapisał te wydarzenia? (Możesz wyjaśnić, że słowo żywot [werset 31.] oznacza życie wieczne).
Jakich prawd możemy się nauczyć z wersetu 31. na temat świadectw apostołów i proroków? (Uczniowie mogą użyć innych słów, ale powinni rozpoznać następujące prawdy: Apostołowie i prorocy świadczą o Jezusie Chrystusie, abyśmy uwierzyli, że jest On Synem Boga. Poprzez wiarę w świadectwo o Jezusie Chrystusie złożone przez apostołów i proroków, możemy otrzymać życie wieczne. To oznacza, że dana osoba będzie starać się przestrzegać Jego przykazań i pozostanie wierna temu świadectwu).
W jaki sposób świadectwa apostołów i proroków wzmocniły waszą wiarę w Jezusa Chrystusa?

Na zakończenie złóż swoje świadectwo o Jezusie Chrystusie. Zachęć uczniów, aby stosowali prawdy, które odnaleźli w Ew. Jana 20 poprzez określenie, w jaki sposób wykażą się swoją wiarą w Jezusa Chrystusa.

Komentarz i tło historyczne

Ew. Jana 20:11–18. Pierwszy świadek zmartwychwstałego Chrystusa

Prezydent James E. Faust z Pierwszego Prezydium wyjaśnił, że to, kto był pierwszą osobą, jakiej Jezus ukazał się jako zmartwychwstała istota, jest niezwykle istotne:

„Żadna kobieta nie powinna wątpić w to, jak bardzo Zbawiciel ceni kobiety. Pogrążona w smutku Maria Magdalena była pierwszą osobą, która po ukrzyżowaniu odwiedziła grobowiec, a kiedy ujrzała, że kamień zamykający wejście został odsunięty, a grobowiec był pusty, pobiegła, by powiedzieć o tym Piotrowi i Janowi. Ci dwaj Apostołowie przybyli na miejsce, a następnie odeszli bardzo zasmuceni. Lecz Maria pozostała. Stała pod krzyżem [zob. Ew. Mateusza 27:56; Ew. Marka 15:40; Ew. Jana 19:25]. Była obecna przy pogrzebie [zob. Ew. Mateusza 27:61; Ew. Marka 15:47]. A teraz stała, płacząc przy pustym grobie [zob. Ew. Jana 20:11]. Tam też spotkał ją zaszczyt ujrzenia zmartwychwstałego Pana, jako pierwszą osobę ze śmiertelnych” („Woman, Why Weepest Thou?”, Ensign, listopad 1996, str. 54).

Ew. Jana 20:16–20. „Uradowali się tedy uczniowie, ujrzawszy Pana”

Starszy Joseph B. Wirthlin z Kworum Dwunastu Apostołów opisał rozpacz, w jakiej znaleźli się uczniowie Jezusa Chrystusa w piątek, kiedy został On ukrzyżowany. Następnie dodał:

„Rozpacz nie ostała się, ponieważ w niedzielę zmartwychwstały Pan rozerwał więzy śmierci. Podniósł się z grobu i pojawił się w pełnej tryumfu chwale jako Zbawiciel całej ludzkości […].

Każdy z nas będzie miał swoje własne piątki — te dni, kiedy sam wszechświat wydaje się zdruzgotany, a odłamki naszego rozbitego świata leżą wokół nas w nieładzie. Wszyscy będziemy doświadczać tych czasów załamania, kiedy wydaje się, że już nigdy się nie pozbieramy. Wszyscy będziemy mieć swoje piątki.

Ale świadczę wam, w imię Tego, który pokonał śmierć — nadejdzie niedziela. Wśród ciemności naszych smutków, nadejdzie niedziela.

Bez względu na naszą rozpacz. Bez względu na nasz smutek. Nadejdzie niedziela. W tym życiu lub w następnym. Nadejdzie niedziela.

Świadczę wam, że zmartwychwstanie nie jest bajką. Mamy osobiste świadectwa tych, którzy Go widzieli. Tysiące osób w starym i nowym świecie było świadkami zmartwychwstałego Zbawiciela Dotykało ran na Jego rękach, stopach i boku. Wylewali łzy niepohamowanej radości, kiedy Go obejmowali” („Nadejdzie niedziela”, Ensign lub Liahona, listopad 2006, str. 30).

Ew. Jana 20:22. „Tchnął na nich”

Prezydent Harold B. Lee wypowiedział następujące słowa:

„‘Tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego’ (Ew. Jana 20:22), co najprawdopodobniej stanowiło obrzęd konfirmacji i wezwania do przyjęcia Ducha Świętego lub innymi słowy chrzest Duchem poprzez nałożenie rąk, gdyż takiej formy trzymali się od tamtej pory Jego uczniowie” (w: Conference Report, kwiecień 1955, str. 18).

Starszy Bruce R. McConkie z Kworum Dwunastu Apostołów w podobny sposób wyjaśnił, że wyrażenie „Jezus ‘tchnął na nich’ […] zapewne oznacza, że położył na nich Swoje ręce i oświadczył: ‘Weźmijcie Ducha Świętego’”. Starszy McConkie następnie nauczał, że to wydarzenie ukazuje różnicę pomiędzy nadaniem daru Ducha Świętego a korzystaniem z niego: „Wtedy to otrzymali, ale tak naprawdę nie korzystali jeszcze z daru Ducha Świętego. [Ten dar] to oparte na wierności prawo do posiadania stałego towarzystwa członka Boskiej Trójcy. Jest on udzielany poprzez nałożenie rąk po chrzcie. Oferuje on pewne błogosławieństwa, które są w pełni zależne od posłuszeństwa określonemu prawu; sam fakt, że danej osobie udzielono tego daru, nie oznacza, że w rzeczywiście się nim cieszy lub go posiada. Apostołowie cieszyli się posiadaniem tego daru dopiero podczas Zielonych Świąt (Dzieje Apostolskie 2)” (Doctrinal New Testament Commentary, 3 tomy [1965–1973], 1:857).